Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η κατεξοχήν περίοδος της περισυλλογής, της ανασύνταξης και της προσευχής. Και τούτο γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο! Το Θείο Πάθος στο πιο συγκλονιστικό οδοιπορικό θανάτου. Η θριαμβευτική είσοδος στα Ιεροσόλυμα, η ενθουσιώδης υποδοχή, ο Νυμφίος, το όρος των ελαιών, ο Μυστικός Δείπνος, η προδοσία, ο Γολγοθάς, η θυσία της σταύρωσης, ο μαρτυρικός θάνατος, η αποκαθήλωση, η ταφή και η Ανάσταση. Μια πορεία που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε σε περίοδο μιας εβδομάδας, με τον Χριστό να δίνει το τελευταίο μάθημα ευπρέπειας και αιώνιας ζωής, την ίδια ακριβώς στιγμή που βασανιστικά με τον σταυρικό του θάνατο, έχανε την τελευταία μάχη. Ο Σταυρός που ο Χριστός μας μετατρέπει με την θυσία του σε αιώνιο Σύμβολο αγάπης και καρτερίας. Για να συντροφεύει έκτοτε εκείνους που ακολουθούν πιστά τα βήματα του και πιστεύουν αταλάντευτα στις θεϊκές καταβολές του.
«Πάτερ, άφησε αυτούς, ουκ οίδασι τι ποιούσι». Ο Χρηστός που συγχωρεί τους ληστές στον Σταυρό. Ο Χρηστός που συγχωρεί ακόμα και τους δήμιους του. Ο Χρηστός που φαίνεται προς στιγμή να εγκαταλείπεται από τις Θεϊκές αντοχές και να μετατρέπεται σε κοινό θνητό, αφού τα φρικτά σταυρικά βασανιστήρια τον κάνουν να αναφωνεί: «Πάτερα μου γιατί με εγκατέλειψες»; Ήταν, όμως, μόνο λίγα δευτερόλεπτα, που αποδείκνυαν και την ανθρώπινη υπόσταση του. Και προσευχόμενος αφήνει την τελευταία του πνοή, την ώρα που οι ουρανοί σκοτεινιάζουν και η γη σείεται συθέμελα. Το κλάμα της μάνας γοερό. Και οι απορίες των κοινών θνητών πολλές, οι οποίες, όμως, γρήγορα συντρίβονται καθώς οι μυροφόρες αιφνιδιάζονται από τον κενό τάφο. Και προσεύχονται. Προσκυνούν και πανηγυρίζουν για την νίκη του φωτός έναντι του σκότους. Η πραγματική Ανάσταση είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο: «Αληθώς υιός Θεού εστί».
Τέτοιες μέρες λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, αδήριτη προβάλλει η ανάγκη της προσευχής, της ανασύνταξης και της άδολης αγάπης. Με τον ΧΡΗΣΤΟ και την Ανάσταση παντοτινό οδηγό. Ας μην μείνουμε, όμως, στα λόγια. Ας κάνουμε πράξη παίρνοντας παράδειγμα από τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην Α’ επιστολή προς ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ. Το 13ο κεφάλαιο της Α' επιστολής προς Κορινθίους γνωστό και ως "Ο ύμνος της αγάπης". Ο Απόστολος. Παύλος, δια Πνεύματος Αγίου, μιλάει για το μεγαλείο και την καταλυτική δύναμη της αγάπης, που ξεπερνά κάθε άλλη αρετή. Με γλαφυρό τρόπο δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να έχει όλα τα χαρίσματα και να κάνει τα μεγαλύτερα κατορθώματα, ακόμη και να δώσει τη ζωή του θυσία για την υπόθεση του Ευαγγελίου, αλλά αν δεν έχει αγάπη, τότε αυτά όλα δεν είναι παρά "χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο θόρυβο. Είναι ένα τίποτε". (Α' Κορινθίους 13:1-3). Ιδού σε μετάφραση αυτούσια αυτή η ανεπανάληπτη επιστολή:
Εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, Αγάπη όμως δεν έχω, είμαι χαλκός που θορυβεί και τύμπανο που αλαλάζει. Εάν κατέχω τα μυστήρια όλα
και μπορώ να προλέγω κι έχω, όλη την γνώση και πίστη, τόση ώστε να μετακινώ βουνά όμως αγάπη δεν έχω, είμαι ένα τίποτε. Κι αν τα δώσω όλα στην φτώχεια κι αν
παραδώσω το κορμί μου στις φλόγες, όμως, αγάπη δεν έχω, δεν ωφελούμαι τίποτε. Συμφιλιώνει μεγαλόψυχα η αγάπη. Φθόνο και κομπασμό η αγάπη δεν έχει, δεν ξιπάζεται. Δεν ασχημονεί, δεν νοιάζεται για το δικό της, η αγάπη. Είναι ήρεμη και αμνησίκακη, λυπάται για το άδικο, χαίρεται όταν το δίκαιο υπερισχύει. Η αγάπή όλα τα σκέπει, όλα τα πιστεύει. Σε όλα ελπίζει, σε όλα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Mα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν παιδάκι. Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα σαν σε θαμπό καθρέφτη. Τότε, όμως, θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε, όμως, θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς μ’ έχει γνωρίσει ο Θεός. Αυτά, λοιπόν, που μένουν τελικώς, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Αυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη.
«Πάτερ, άφησε αυτούς, ουκ οίδασι τι ποιούσι». Ο Χρηστός που συγχωρεί τους ληστές στον Σταυρό. Ο Χρηστός που συγχωρεί ακόμα και τους δήμιους του. Ο Χρηστός που φαίνεται προς στιγμή να εγκαταλείπεται από τις Θεϊκές αντοχές και να μετατρέπεται σε κοινό θνητό, αφού τα φρικτά σταυρικά βασανιστήρια τον κάνουν να αναφωνεί: «Πάτερα μου γιατί με εγκατέλειψες»; Ήταν, όμως, μόνο λίγα δευτερόλεπτα, που αποδείκνυαν και την ανθρώπινη υπόσταση του. Και προσευχόμενος αφήνει την τελευταία του πνοή, την ώρα που οι ουρανοί σκοτεινιάζουν και η γη σείεται συθέμελα. Το κλάμα της μάνας γοερό. Και οι απορίες των κοινών θνητών πολλές, οι οποίες, όμως, γρήγορα συντρίβονται καθώς οι μυροφόρες αιφνιδιάζονται από τον κενό τάφο. Και προσεύχονται. Προσκυνούν και πανηγυρίζουν για την νίκη του φωτός έναντι του σκότους. Η πραγματική Ανάσταση είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο: «Αληθώς υιός Θεού εστί».
Τέτοιες μέρες λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, αδήριτη προβάλλει η ανάγκη της προσευχής, της ανασύνταξης και της άδολης αγάπης. Με τον ΧΡΗΣΤΟ και την Ανάσταση παντοτινό οδηγό. Ας μην μείνουμε, όμως, στα λόγια. Ας κάνουμε πράξη παίρνοντας παράδειγμα από τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην Α’ επιστολή προς ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ. Το 13ο κεφάλαιο της Α' επιστολής προς Κορινθίους γνωστό και ως "Ο ύμνος της αγάπης". Ο Απόστολος. Παύλος, δια Πνεύματος Αγίου, μιλάει για το μεγαλείο και την καταλυτική δύναμη της αγάπης, που ξεπερνά κάθε άλλη αρετή. Με γλαφυρό τρόπο δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να έχει όλα τα χαρίσματα και να κάνει τα μεγαλύτερα κατορθώματα, ακόμη και να δώσει τη ζωή του θυσία για την υπόθεση του Ευαγγελίου, αλλά αν δεν έχει αγάπη, τότε αυτά όλα δεν είναι παρά "χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο θόρυβο. Είναι ένα τίποτε". (Α' Κορινθίους 13:1-3). Ιδού σε μετάφραση αυτούσια αυτή η ανεπανάληπτη επιστολή:
Εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, Αγάπη όμως δεν έχω, είμαι χαλκός που θορυβεί και τύμπανο που αλαλάζει. Εάν κατέχω τα μυστήρια όλα
και μπορώ να προλέγω κι έχω, όλη την γνώση και πίστη, τόση ώστε να μετακινώ βουνά όμως αγάπη δεν έχω, είμαι ένα τίποτε. Κι αν τα δώσω όλα στην φτώχεια κι αν
παραδώσω το κορμί μου στις φλόγες, όμως, αγάπη δεν έχω, δεν ωφελούμαι τίποτε. Συμφιλιώνει μεγαλόψυχα η αγάπη. Φθόνο και κομπασμό η αγάπη δεν έχει, δεν ξιπάζεται. Δεν ασχημονεί, δεν νοιάζεται για το δικό της, η αγάπη. Είναι ήρεμη και αμνησίκακη, λυπάται για το άδικο, χαίρεται όταν το δίκαιο υπερισχύει. Η αγάπή όλα τα σκέπει, όλα τα πιστεύει. Σε όλα ελπίζει, σε όλα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Mα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν παιδάκι. Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα σαν σε θαμπό καθρέφτη. Τότε, όμως, θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε, όμως, θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς μ’ έχει γνωρίσει ο Θεός. Αυτά, λοιπόν, που μένουν τελικώς, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Αυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη.
1 σχόλιο:
Καλήν Λαμπρήν τζιαι Καλήν Ανάστασην τζια προσοχήν που λαμπρατζιές
Δημοσίευση σχολίου