Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ….

Μέρα Χριστουγέννων. Ταξιδεύω για την Ακριτική Αλεξανδρούπολη. Πολύ κρύο μα καλός γενικά ο καιρός. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι από τροχοφόρα. Λίγο πριν από την Ξάνθη βρίσκομαι πίσω από ένα καραβάνι με αργοκινούμενα με ξένες πινακίδες επιβατικά αυτοκίνητα. Τα προσπερνώ για να σταματήσω ύστερα από μερικά μόνο χιλιόμετρα για μια αναγκαία ανάσα, ένα καφέ και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Ύστερα από πολλά χιλιόμετρα επιτέλους βρέθηκε ένα πρατήριο υγρών καυσίμων. Στο τμήμα του παλιού δρόμου. Γιατί επί της νέας εθνικής οδού, δεν υπάρχει ούτε για δείγμα τέτοιο πρατήριο. Ας το δουν αυτό οι υπεύθυνοι. Σε λίγο δεξιά και αριστερά μου σταθμεύουν ένα-ένα τα αυτοκίνητα που μόλις προσπέρασα. Μελαψοί επιβάτες που ταξιδεύουν από την Ευρώπη για την πατρίδα τους. Τούρκοι της Γερμανίας, με ανατολίτικη, όμως, συμπεριφορά. Δείχνουν να ζουν κυριολεκτικά στον κόσμο τους. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος στο οποίο μπήκαμε για ένα καφέ, φαίνεται ανήσυχος και διακριτικά παρακολουθεί τις κινήσεις τους. Η Ευρώπη απ’ ότι φαίνεται δεν έχει αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστον τον τρόπο συμπεριφοράς τους.
Ο δρόμος για την Αλεξανδρούπολη, έχει βελτιωθεί σημαντικά. Η νέα Εγνατία Οδός, με πολύ αργούς ρυθμούς ομολογουμένως, οδεύει προς αποπεράτωση. Η Αλεξανδρούπολη παρ’ ότι μικρή πόλη, είναι σχεδόν ίδια, όπως όλες οι Ελληνικές πόλεις. Με τα στενοσόκακα, με τις δυσκολίες στάθμευσης και με αρκετούς χώρους για κάθε μορφής ψυχαγωγία και διασκέδαση. Με αρκετή τροχαία κίνηση και με μεγάλα και μικρά καταστήματα. Και με καλούς και ευγενικούς ανθρώπους. Ο Ακριτικός Ελληνισμός είναι γενικά πιο εύχαρις και πρόσχαρος.
Ο δρόμος της επιστροφής, τρεις μέρες μετά πολύ πιο δύσκολος. Η κίνηση αυξημένη, με τους δρόμους ολισθηρούς ένεκα του παγωμένου οδοστρώματος. Έως την συμπρωτεύουσα τα πράγματα κύλησαν σχετικά ομαλά. Η πρώτη έκπληξη ήρθε λίγο πριν την Κατερίνη, όταν σταματήσαμε για ανεφοδιασμό καυσίμων. Τιμή λίτρου, 1,05 Ευρώ. Γιατί τόσο ακριβή η βενζίνη ήταν η ερώτηση μου προς τον υπάλληλο του πρατηρίου υγρών καυσίμων. Είμαστε στην Εθνική Οδό, μου απαντά υπεροπτικά. Τουτέστιν, άμα σας αρέσει. Πάλιν καλά που απάντησε, έτσι όπως απάντησε και δεν μας έδειρε δηλαδή. Για να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα, στην Ραψάνη και πάλιν επί της Εθνικής Οδού, η τιμή ήταν 82,5 και στην είσοδο της Λάρισας 75,5 Ευρώ το λίτρο. Με ένα πρόχειρο λογαριασμό χρειάζονται 15 Ευρώ παραπάνω, για να γεμίσεις μόνο μια φορά την αποθήκη καυσίμων του αυτοκινήτου σου. Τόσο μικρή διαφορά!
Για να φθάσουμε από την Αλεξανδρούπολη στην Σκοτίνα κάναμε ακριβώς τρεισήμισι ώρες. Τόσες ακριβώς χρειασθήκαμε για να φθάσουμε και από την Σκοτίνα στην Λάρισα. Χιλιάδες αυτοκίνητα ακινητοποιημένα που προχωρούν σταδιακά με βήμα σημειωτών. Τον πρώτο αστυνομικό τον συναντήσαμε στην είσοδο της κοιλάδας των Τεμπών! Ουρές ατελείωτες έως τα διόδια των Τεμπών. Εκεί που έγινε και μια μικρή απροσδόκητη και καθ’ όλα δικαιολογημένη από την οργή τω ταλαιπωρημένων πολιτών επανάσταση. Η επανάσταση με αιτία που λέγαμε, αφού οι υπεύθυνοι των διοδίων είχαν την ανέδυα να μας στήσουν ύστερα από τρεις ώρες απίστευτης ταλαιπωρίας, σαν υπάκουους δούλους στην γραμμή, για να εισπράξουν το αντίτιμο για την διέλευση! Η αποθέωση της ξεφτίλας! Με τις ατελείωτες ουρές των αυτοκινήτων, το σπάσιμο νεύρων, την ρύπανση του περιβάλλοντος, τις οικονομικές επιπτώσεις και άλλα πολλά ευτράπελα δίχως κανενός να φαίνεται να ιδρώνει το αυτί του, κυρίες και κύριοι. Ο Έλληνας νομοταγής φορολογούμενος πολίτης που πληρώνει και ξαναπληρώνει, χωρίς ωστόσο να έχει την ανάλογη ανταπόδοση και χωρίς σχεδόν ποτέ να έχει ακούσει από τους υπευθύνους μια αληθινή συγνώμη. Σε αυτόν τον ευλογημένο από τον Θεό και αδικημένο από τους ανθρώπους τόπο. Στην Ελλάδα που παρ’ όλα αυτά θα εξακολουθήσουμε να την αγαπάμε, να την νοιαζόμαστε και να παλεύουμε για να την κάνουμε πιο ανθρώπινη και πολύ καλύτερη. Την Ελλάδα που δεν της ταιριάζουν οι μεμψίμοιροι και οι απατεώνες. Την Ελλάδα που πάντα μπορεί καλύτερα…
Καλή χρονιά, με υγεία, Θεϊκή ευλογία και ελεύθερη πατρίδα...

Δεν ήταν αρεστός στους ξένους…..

Τάσσος Παπαδόπουλος. Ένας αγνός πατριώτης. Ένας Ελληνοπρεπής ηγέτης. Οξύνους και ευρυμαθής πολιτικός, βαθύτατος γνώστης του Κυπριακού. Ασυμβίβαστος και πιστός σε θέσεις αρχών. Στους αγώνες από τα φοιτητικά του χρόνια. Υπηρέτησε όσο λίγοι, για πενήντα και πλέον συναπτά έτη, με απόλυτο αίσθημα ευθύνης και απίστευτη πατριωτική συνέπεια την Κύπρο απ΄ όλα τα μέτωπα. Πήρε ενεργώς μέρος στον αντιμπεριαλιστικό αντιαποικιακό Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και ήταν ένας από τους ελάχιστους αντιπροσώπους της Ελληνικής κοινότητας που ψήφισαν εναντίον της υπογραφής των συμφωνιών Ζυρίχης–Λονδίνου. Τα όσα ακολούθησαν δικαίωσαν πλήρως τις επιλογές του. Υπήρξε ο νεότερος υπουργός της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχηγός Κόμματος, πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής, διαπραγματευτής της Ελληνικής Κοινότητας στις ατέρμονες συνομιλίες πολλών ετών για την εξεύρεση, μιας δίκαιης, λειτουργικής και βιώσιμης λύσεως του Εθνικού μας θέματος.
«Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ. Στην ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ. Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις στις 24 Απριλίου ένα δυνατό ΟΧΙ…». Παρέλαβα κράτος και δεν θα παραδώσω κοινότητα απαντούσε στους εγχώριους και ξένους τελάληδες των υποχωρήσεων, που μας απειλούσαν με μια νέα μικρασιατική καταστροφή. «Ένας γενναίος έφυγε όρθιος. Όρθιος στη ζωή και στον θάνατο. Όρθιος μπροστά στις απειλές και τις αντιξοότητες…ο πρόεδρος που πιστός στη λαϊκή εντολή απέρριψε εθνοκτόνα σχέδια επαναλαμβάνοντας το διαχρονικό στην Ελληνική Ιστορία "Όχι"..», όπως πολύ εύστοχα δήλωσε κατασυγκινημένος, ο Βάσος Λυσσαρίδης στον αποχαιρετιστήριο λόγο του. «Χρωστά πολλά ο Ελληνισμός στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ήταν ένας γνήσιος πατριώτης.. Ο χαμός του αποτελεί δυσαναπλήρωτη απώλεια….», δήλωσε συντετριμμένος μετά το άγγελμα του θανάτου του ο Κώστας Καραμανλής. Και στο βιβλίο συλλυπητηρίων έγραψε: «Ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπήρξε μια εξέχουσα μορφή του Κυπριακού Ελληνισμού τον οποίο υπηρέτησε με αφοσίωση. Η μεταξύ μας συνεργασία υπήρξε άριστη, με μοναδικό γνώμονα την εξεύρεση δίκαιης, συνολικής και συμφωνημένης λύσης του κυπριακού». «Μια από τις ελάχιστες ορθές φωνές για το Εθνικό μας θέμα έσβησε… Η Ιστορία θα τον καταξιώσει και θα γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του…», ήταν τα λόγια του Αρχιεπίσκοπου Κύπρου Χρυσόστομου Β΄.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν ήταν αρεστός στους ξένους! Αυτό το σύνθημα έκαναν σημαία τους οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Συγκυβερνώντες και μη. Προοδευτικοί και αργυρώνητοι! Ποτέ δεν μετάνιωσε, που έμεινε προσκολλημένος στις Αρχές του, ακόμα και μέσα στον βρώμικο πόλεμο της τελευταίας προεκλογικής περιόδου: «Από πότε αναγνωρίζουμε λόγο σε ξένες πρωτεύουσες για την εκλογή προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας; …», ήταν η αποστομωτική του απάντηση. Τόλμησε βλέπετε να αντισταθεί στην συνωμοσία του σχεδίου Ανάν. Και τους χάλασε τα σχέδια. Και τον στείλαμε στο σπίτι του. Επειδή δεν ήταν αρεστός στους ξένους. Για να γίνει σύμβολο λατρείας από εκείνους που δεν σκύβουν, δεν προσκυνούν και δεν υποκλίνονται.
«Δεν υπάρχει Έλληνας Κύπριος πολιτικός που να μην θέλει λύση. Το θεωρώ ύβρι να λέγεται κάτι τέτοιο για οποιονδήποτε πολιτικό. Στο δημοψήφισμα είπα «ΟΧΙ». Όπως και το 76% του Κυπριακού Ελληνισμού. Εκείνα που απορρίπταμε ήταν η νομιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Τέτοια λύση είναι αλήθεια, ούτε θέλω, ούτε πρόκειται να υπογράψω, ήταν η απάντηση του στο χαρακτηρισμό του αρνητή της λύσης και του αδιάλλακτου. Ιδού και οι ξεκάθαρες θέσεις του, στην τελευταία του ομιλία, στις 27 Σεπτεμβρίου 2007, ενώπιον της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών: 1) Το Σχέδιο Ανάν υιοθετούσε τις τουρκικές αξιώσεις που επιδιώκουν να κρατούν την Κύπρο υπό τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Τουρκίας 2) Η λύση του Κυπριακού δεν στηρίχθηκε στις δημοκρατικές αρχές και στα ανθρώπινα δικαιώματα 3) Η λύση του Κυπριακού στηρίζεται στην «μεγαλοψυχία» του εισβολέα, δηλαδή της Τουρκίας 4) Το Κυπριακό δεν επιλύθηκε όχι γιατί δεν υπήρχε πρόθεση από την Ελληνοκυπριακή πλευρά, αλλά επειδή η Τουρκία επιμένει σε λύση με δύο εθνικά καθαρά περιοχές στην Κύπρο για να νομιμοποιήσει τη διχοτόμηση και να έχει τον έλεγχο και την επικυριαρχία της επί του νησιού 5) Το Κυπριακό από εισβολής και κατοχής κατέστη πρόβλημα μεθοδολογίας και διαμοιρασμού των διαφορών μεταξύ δύο πλευρών...
Οι επώδυνες μνήμες επιστρέφουν ξανά, έλεγε τον Ιούλιο του 2007, από το προεδρικό μέγαρο της Κύπρου, κατά την διάρκεια της τελευταίας ομιλίας του στις εκδηλώσεις καταδίκης του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Η μνήμη μας να μην αφήσει να ξεχασθούν οι αγώνες για την Κύπρο. Η λήθη είναι επιλογή. Η θύμηση είναι χρέος…. Αυτός ο Λαός δεν λυγίζει, δεν υποχωρεί, δεν συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο από την δικαιοσύνη και την ελευθερία….
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν θα μιλήσει ποτέ ξανά. Δεν μιλάνε οι νεκροί. Ας μην βιασθούν να πανηγυρίσουν εγχώριοι και ξένοι συνωμότες. Γιατί, θα μιλούν οι ολοζώντανες ιστορικές παρακαταθήκες του. Γιατί και νεκρός ακόμα θα αποτελεί πάντα το πιο μεγάλο εμπόδιο στα όποια απαράδεκτα και κατευθυνόμενα σχέδια θα έρθουν ενώπιον μας. Οδοδείκτης θα είναι για κάθε γνήσιο πατριώτη τα οράματα και οι αγωνίες του. Τι και αν έφυγε, είναι παρών…. Πεθαίνει μόνο όποιος λησμονείται. Και ο Τάσσος Παπαδόπουλος αποτελεί, δίχως άλλο, ένα λαμπρό κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Και θα τιμήσουμε την μνήμη του μόνο αν με τις πράξεις μας οδηγηθεί η Κύπρος στο λιμάνι της Ελευθερίας. Δίχως συνομωσίες και συνωμοτικά σχέδια λύσεως.
Τάσσο στο καλό, ευχαριστούμε. Θα σε θυμόμαστε πάντα με εκείνη την χαρακτηριστική βραχνή φωνή, ψηλά στα κάστρα της Ρωμιοσύνης, να δίνεις μαθήματα παλικαροσύνης και πατριωτικής συμπεριφοράς στους απανταχού της γης Έλληνες. Ας είναι αιωνία η μνήμη σου.

Απευθείας διάλογος – μια πρώτη εκτίμηση

Οι απευθείας διαπραγματεύσεις δεν παράγουν προς το παρόν τίποτε το ουσιαστικό και αισιόδοξο. Αυτό είναι το συμπέρασμα όποιου παρακολουθεί έστω και στοιχειωδώς τα γεγονότα και τις δηλώσεις που ακολουθούν ύστερα από κάθε συνάντηση. Όλα σκοντάφτουν δυστυχώς στην προκλητική στάση και στην στείρα τουρκική άρνηση.
Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν κρύβει την απογοήτευση του, γιατί, ενώ ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, πρώην φίλος και σύντροφος, Μεχμέτ Αλή Ταλάτ, είχε συμφωνήσει στις πρώτες δύο συναντήσεις που είχαν, σε λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας και αποδέχθηκε την μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια Διεθνή προσωπικότητα, στις συνομιλίες για το κεφάλαιο της Διακυβέρνησης και της νομής της εξουσίας, επιμένει σε απόδοση αρμοδιοτήτων στις ομοσπονδιακές οντότητες, που ευνουχίζουν το Κυπριακό και οδηγούν σε συνομοσπονδία.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας δίνοντας το στίγμα για το που οδηγείται ο απευθείας διάλογος, δήλωσε πως όταν υπάρχει πρόοδος στις συνομιλίες θα ανακοινώνεται, προς το παρόν, όμως, δεν υπάρχει τίποτε το ανακοινώσιμο: «Έγινε μια καλή συζήτηση και συνεχίζεται η συζήτηση... Είναι διαπραγματεύσεις πάνω σε πολλά, πολλά και σοβαρά ζητήματα. Αυτό θα πάρει χρόνο. Κατά συνέπεια δεν μπορείς κάθε φορά να κρίνεις από μια συζήτηση αν είσαι ικανοποιημένος ή αν δεν είσαι. Θα υπάρξουν συνολικές εκτιμήσεις για να πούμε αν είμαστε ικανοποιημένοι ή αν δεν είμαστε. Αν προχωρούμε ή αν δεν προχωρούμε». Ούτε το μαντείο των Δελφών δηλαδή να είμαστε… κύριε Χριστόφια μας.
Πιο σαφής και απόλυτα ξεκάθαρος στις τοποθετήσεις του, ο πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής: «Μας λένε ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε τον εποικισμό, την παραμονή στρατευμάτων στην Κύπρο, να απαρνηθούμε το ιερό δικαίωμα στην περιουσία, να απαρνηθούμε ότι στην Κύπρο παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, να αποδεχθούμε να έχουμε επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας όπως και τις εγγυήσεις της Τουρκίας και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ο Κύριος Μάριος Καρογιάν -το κόμμα του οποίου αποτελεί ένα από τους βασικούς πυλώνες που στηρίζουν την κυβέρνηση Χριστόφια- που σε άλλο σημείο των δηλώσεων του, ξεκαθαρίζει, πλήρως το τοπίο των διαπραγματεύσεων: ''Ο κ. Ταλάτ, που παρ’ όλες τις ρητορικές προσπάθειες να παρουσιαστεί διαλλακτικός και θετικός, κατέθεσε τελικά στο τραπέζι των συνομιλιών τις γνωστές τουρκικές θέσεις που στοχεύουν στην επίτευξη λύσης δύο κρατών. Μίλησε και συνεχίζει να μιλά απροκάλυπτα για συνεταιρισμό δύο συστατικών κρατών και για τουρκικές εγγυήσεις. Αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί ακόμη και στη μορφή της επιδιωκόμενης λύσης, όπως αυτή καθορίζεται από τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Ουδεμία αναφορά σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία… O Τουρκοκύπριος ηγέτης δεν επέδειξε ανάλογη πολιτική βούληση και ανάλογη καλή θέληση, αφού η εναρκτήρια δήλωση του, καθώς και άλλες δημόσιες δηλώσεις του, που ακολούθησαν επιβεβαιώνουν πλήρως την αρνητική και αδιάλλακτη στάση της τουρκικής πλευράς''.
Η διαδικασία του απευθείας διαλόγου, παρά τις ωραιοποιήσεις φαίνεται να χωλαίνει, με τον ειδικό αντιπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα του Ο.Η.Ε., κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ να προσπαθεί να δώσει την απαραίτητη ώθηση προσκειμένου να μην έχουμε άλλο ένα ναυάγιο. Ο κ. Ντάουνερ, που μετά την τελευταία συνάντηση του Προέδρου Χριστόφια με τον κατοχικό ηγέτη δήλωσε: «Τα Ηνωμένα Έθνη θα κάνουν τα πάντα για να είναι υποβοηθητικά. Κάνουμε ότι μπορούμε για να είμαστε υποβοηθητικοί και ελπίζω ότι είμαστε υποβοηθητικοί». Κοντά του και κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αυτόκλητοι σωτήρες, που συγκεκαλυμμένα κάνουν και πάλιν αισθητή την παρουσία τους. Τώρα πως γίνεται, όλοι, μα όλοι οι εμπλεκόμενοι στις προσπάθειες λύσης του κυπριακού να προέρχονται από την στρατιά, που κίνησε γη και ουρανό για αποδοχή του Σχεδίου Ανάν…… Θου κύριε!
Υ.Σ.: ''Εάν οι δύο πλευρές'', δήλωσε ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου, «εμφανίζονται με λογικές θέσεις, με θέσεις που εναρμονίζονται με όλα αυτά που έχουν συμφωνήσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι στο πλαίσιο της βάσης διαπραγμάτευσης που έχει συμφωνηθεί και οι θέσεις εξυπηρετούν το στόχο της λύσης διζωνικής- δικοινοτικής ομοσπονδίας, τότε, με αυτές τις θέσεις βοηθούμε και τη διαπραγμάτευση να προχωρήσει''. Η ελπίδα που πάντα πεθαίνει τελευταία. Μόνο που κατά τα έως τώρα διαφαινόμενα, η λύση δεν θα είναι από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους, αλλά από τους Κυπρίους για τους αγγλοαμερικάνους, αγαπητέ κύριε Στεφάνου μας. Το λέω αυτό, έστω και αν ο πρόεδρος Χριστόφιας επιμένει να υποστηρίζει πως δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κάνουμε εκτιμήσεις για τα πιθανά αποτελέσματα της προσπάθειας.

Χαρίτα Μάντολες, Γυναίκα Σύμβολο

1619 αγνοούμενοι μιάς απίστευτης τραγωδίας. Μιας τραγωδίας που προήλθε ύστερα από μια ανήκουστη και πρωτοφανή προδοσία. Το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Άρρενες 1503. Γυναίκες αγνοούμενες 116. Παιδιά μέχρι 16 ετών 31, από 17-18 ετών 133, από 19-39 ετών 664, από 40-59 ετών 208, άνω των 60 ετών 316. Πολίτες αγνοούμενοι 613, στρατιώτες 484 και έφεδροι 514. Εξήντα τέσσερις από τους αγνοούμενους μας κατάγονται από την Ελλάδα και πέντε είναι και αμερικανοί υπήκοοι. Μετά και τις τελευταίες ταυτοποιήσεις στον κατάλογο έχουν απομείνει 1503 ονόματα.
Πολλές είναι οι περιπτώσεις όπου σύμφωνα με αδιάψευστες μαρτυρίες υπήρξαν ομαδικές εκτελέσεις στρατιωτών, αλλά και αμάχων πολιτών. Μία από αυτές αφορά ομαδικό τάφο στο κατεχόμενο Πατρίκι: «Είδα αριθμό Ελληνοκυπρίων να μεταφέρονται από τούρκους και εντός λίγης ώρας άκουσα ριπές αυτομάτου όπλου…». Είναι η αυθεντική μαρτυρία πρώην στρατιώτη των Ηνωμένων Εθνών. Στο Παλαίκυθρο ένας άλλος ομαδικός τάφος ένδεκα αμάχων πολιτών. Άλλωστε ο ίδιος ο Ραούφ Ντενκτάς παραδέχθηκε σε συνέντευξη του το 1996 στον δημοσιογράφο Σταύρο Σιδερά της τηλεόρασης του «Σίγμα», ότι οι τουρκοκύπριοι «μαχητές» παραλάμβαναν από τους εισβολείς τους αιχμαλώτους και τους εκτελούσαν εν ψυχρώ. Το ομολογούν ακόμη οι ίδιοι οι τούρκοι στρατιώτες. Μεταξύ τους ο Ρόνι Αλάσορ από το Ερζερούμ της Τουρκίας, που στο βιβλίο του «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους», αναφέρεται σε απίστευτες ομολογίες αγριότητας.
Να τι γράφει ο πάντα έγκυρος και ο έγκριτος Λάζαρος Μαύρος στην «Σημερινή» της Κύπρου: «Δράστες ήσαν συντεταγμένα τμήματα του τουρκικού στρατού, με σαφείς εντολές την εξόντωση των αιχμαλώτων. Όπως έγραφε και ο Τούρκος υπολοχαγός του Αττίλα και καθηγητής, Γιαλτσίν Κιουτσούκ, για τους συναδέλφους του, «ελάχιστοι ήταν οι σωστοί και τίμιοι αξιωματικοί που υπηρέτησαν στην Κύπρο κατά την εισβολή. Οι περισσότεροι, αιμοβόροι και βάρβαροι, πρωταγωνιστούσαν στο πλιάτσικο και στις λεηλασίες... τους αγνοούμενους τούς εκτέλεσαν λίγο μετά τη σύλληψή τους». Κι ο λοχίας των ΠΑΟ, Χ. Κιοφέν του 61 Σ.Π. του Αττίλα, με συνταγματάρχη τον Χουσνού Εμεκλί και λοχαγό τον Τουφάν Σανλί, θυμάται τις εντολές και οδηγίες που τους έδιναν: «Μη δείχνετε έλεος, κάψτε, καταστρέψτε. Χωρίς να σας χτυπήσουν, χτυπήστε. Χωρίς να σας απειλήσουν, σκοτώστε»...
Αντίστοιχες μαρτυρίες υπάρχουν για την εκτέλεση δώδεκα ανδρών στο χωριό Ελιά της Κερύνειας. Οι πρόσφατες ταυτοποιήσεις των λειψάνων αρκετών αγνοουμένων μας, σε όλες τις περιπτώσεις, φανερώνουν ανάγλυφα τα σημάδια της εν ψυχρώ εκτέλεσης. Αυτόπτης μάρτυρας στο χωριό Ελιά, η Χαρίτα Μάντολες: «Όπλισαν τα όπλα που κρατούσαν. Τα έβαλαν στους δίποδες. Άρχισαν να φωνάζουν «οτούρ-οτούρ», δηλαδή «κάτσετε-κάτσετε»…. 48 ψυχές γονατιστές, να παρακαλούμε τον Άγιο Γεώργιο, κοντά στο ξωκλήσι του ήμασταν, να μας σώσει…. Δευτερόλεπτα μετά έπεσαν οι σφαίρες. Η μισή γενιά μαζί με πολλούς συγχωριανούς της Χαρίτας Μάντολες ξεκληρίζεται. Αυτή ζει ως εκ θαύματος. Για να κουβαλά έως πριν λίγες μέρες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των δικών της αγνοουμένων... Για να ζητά, χωρίς ωστόσο να βρει ποτέ την παραμικρή έστω ανταπόκριση, την τιμωρία των ενόχων.
Στο πρόσωπο της Χαρίτας Μάντολες ταυτίσαμε και εξακολουθούμε να ταυτίζουμε το δράμα των συγγενών των αγνοουμένων. Το όνομα της Χαρίτας Μάντολες έγινε σύμβολο στον αγώνα για διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων του 1974. Στον αγώνα που για κείνη διήρκεσε τριάντα τέσσερα χρόνια, παρά μία μέρα. Από τον Ιούλιο του 1974 μέχρι και πριν από λίγες βδομάδες, η Χαρίτα Μάντολες, έδινε τον προσωπικό της αγώνα για τη διακρίβωση της τύχης προσφιλών της προσώπων που χάθηκαν τις μέρες της τουρκικής εισβολής. Χτύπησε πόρτες, έτρεξε σε όλες τις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν για τους αγνοουμένους, μίλησε με χιλιάδες άτομα, έδωσε απίστευτο αριθμό συνεντεύξεων, παρακάλεσε δικούς και ξένους να την βοηθήσουν. Το τελευταίο κεφάλαιο του αγώνα της, έκλεισε χθες Σάββατο στη Λεμεσό, όπου κηδεύτηκαν τα μαρτυρικά οστά του πατέρα, του συζύγου και των δύο επ' αδελφαίς γαμπρών της: Νεόφυτος Δαμασκηνός, Ανδρέας Σ. Μάντολες, Θεόδωρος Αχιλλέως και Φοίβος Κ. Κυπριανού.
«Πιστεύω ότι τώρα ήρθε η λύτρωση», λέει και προσεύχεται να βοηθήσουν ο Θεός και η Παναγία για να μάθουν όλες οι μανάδες τι έγιναν τα παιδιά τους. «Με λυπεί, με στενοχωρεί πάρα πολύ το γεγονός ότι θα κηδεύσω τον άνδρα μου χωρίς κρανίο, χωρίς κορμί. Δύο πόδια κι ένα χέρι... αυτά μόνο είναι τα λείψανα του άνδρα μου που βρήκαν. Τι έγιναν τα άλλα;» διερωτάται και ξεσπά σε κλάμα. Από την ομάδα των αγνοουμένων που βρέθηκαν στον ομαδικό τάφο, άλλα δύο άτομα είναι χωρίς κρανίο. Τα συναισθήματά μου είναι φορτισμένα, όμως, λέω, ας είναι, φτάνει που μάθαμε, που καταφέραμε τζιαι τους βρήκαμε. Μακάρι ο Θεός και η Παναγία να βοηθήσουν για να μάθουν και οι άλλες οι μανάδες τι έγιναν τα παιθκιά τους. Τούτη είναι η προσευχή μου».
Επιθυμία δική της, αλλά και ολόκληρης της οικογένειάς της να μην μιλήσει ούτε ένας πολιτικός στην κηδεία των δικών της ανθρώπων: «Όσοι από αυτούς επιθυμούν να παραστούν είναι ευπρόσδεκτοι, όμως κανείς από αυτούς δεν θα μιλήσει. Θα μιλήσει μόνο ένα μέλος της οικογένειας και ένα φιλικό πρόσωπο. Δεν θέλουμε πολιτικούς να φκάλουν λόους (να εκφωνήσουν λόγους). Τα δύο άτομα που θα μιλήσουν εκ μέρους της οικογένειας, είναι αρκετά» λέει χαρακτηριστικά. Η Χαρίτα Μάντολες παράδειγμα καρτερίας και αντοχής σε καιρούς παραίτησης. Εγκαταλελειμμένη και προδομένη να δίνει τον αγώνα στον οποίο ουδείς πολιτικός της συμπαραστάθηκε. Να μην χαλάσει το καλό κλίμα ίσως. Να μην προκαλέσουμε τους Αγγλοαμερικανότουρκους…
Υ.Σ. Υπήρξαν και από δικής μας πλευράς κάποιες ωμότητες είπατε. Ελάχιστες με δράστες άτακτους ανθρωπόμορφους, τον Αύγουστο του 1974, τους οποίους η συντεταγμένη Κυπριακή Δημοκρατία τιμώρησε παραδειγματικά. Και οι οποίες ωμότητες έγιναν μετά που οι τούρκοι βίασαν, δολοφόνησαν, λεηλάτησαν και κούρσεψαν. Έτσι για να μην λέμε και να μην γράφουμε ότι θέλουμε…

Έλλειμμα Παιδείας

ΠΑΙΔΕΙΑ (παιδεύω): Εκπαίδευση – μόρφωση. Η Παιδεία είναι το κορυφαίο μέσο εξανθρωπισμού και έχει στόχο την ανύψωση του ανθρώπου, για να μπορεί να έχει μια συνολική άποψη για τον κόσμο, σε βαθμό που να έχει την δυνατότητα να στοχάζεται για όλα όσα συμβαίνουν μέσα του και γύρω του. Η Παιδεία συνδέεται με την διανοητική, την συναισθηματική και την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου και δεν εξαντλείται στην αποστήθιση κάποιων γνώσεων ή στην απόκτηση κάποιων δεξιοτήτων, πρέπει δε να δημιουργεί άτομα αυτοτελή και γνήσια στην ελευθερία και την αγάπη. Η Παιδεία πρέπει να γαλουχεί ελεύθερες προσωπικότητες, με υψηλά ιδανικά, με πανανθρώπινα ιδεώδη, με ανεξαρτησία, με ήθος, με συμπόνια, με σύνεση, με καλοσύνη. Παιδεία σε τελική ανάλυση, είναι η ανάπτυξη και η ωρίμανση κάθε ελεύθερου ανθρώπου σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητας του.
Αποστολή της Παιδείας, πρέπει να είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας ανθρωποκεντρικής, με υψηλά πνευματικά και ηθικά ιδανικά. Ο καθένας πρέπει να φροντίζει να γίνεται ο ίδιος παράδειγμα προς μίμηση. Να διδάσκουμε με έργα και όχι μόνο με λόγια. Όλοι μας, αλλά κυρίως οι δάσκαλοι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, οφείλουμε να είμαστε παραδείγματα προς μίμηση, με συνέπεια, φροντίδα και αγάπη για τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπο μας, για την φύση και για τον Θεό.
Παιδεία δεν είναι μόνο η συστηματική σχολική εκπαίδευση, από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο. Το αποτέλεσμα ολοκληρωμένης παιδείας, για παράδειγμα, είναι η ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, στην κοινωνική αδικία και ακόμη, απέναντι στο βιασμό της φύσης. Στον όρο Παιδεία συμπεριλαμβάνονται η οικογένεια, η ευρύτερη κοινωνία, οι ηθικές κοινωνικές, πολιτισμικές, πολιτικές, θρησκευτικές και άλλες αξίες και γενικά όλα όσα προσλαμβάνει το αναπτυσσόμενο πρόσωπο από την στιγμή της παρουσίας του στην μήτρα της μάνας, έως και το πέρας της ζωής του.
Η δύναμη της παιδείας είναι απεριόριστη, αφού τρέφει την ελπίδα και το όνειρο των Λαών, ώστε να ανατρέπουν ό,τι το οπισθοδρομικό, ό,τι το κοινωνικά επιζήμιο για να οδηγηθούν στην αληθινή γνώση που φέρνει την ειρήνη, την ευημερία και την ανθρωπιά. Η δύναμη της παιδείας που αποτινάζει ζυγούς από καταβολής κόσμου έως και σήμερα και ρίχνει τα κάστρα της απανθρωπιάς, όπως: την δουλεία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την περιφρόνηση, τον εξευτελισμό, τον εκβιασμό, την αδικία, την αναξιοκρατία, την στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την στέρηση στην μόρφωση, την στέρηση στην εργασία, την απόρριψη, την περιθωριοποίηση, την απελπισία. Εξ ου και η προσπάθεια του κατεστημένου για υποβάθμιση και υπονόμευση της.
Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: Παιδεία είναι η αγωγή ψυχής. Κατά τον Πλάτωνα η αγωγή χωρίζεται: Στην μουσική (βρίσκομαι στην περιοχή των μουσών). Αυτό που σήμερα ονομάζουμε πνευματική καλλιέργεια. Και στην γυμναστική (άθληση και σωματική ευρωστία). Αυτό που σήμερα ονομάζουμε αθλητισμό. Η αρετή που αποσκοπεί στην πνευματική καλλιέργεια με στόχο την δημιουργία άριστων ανθρώπων, με αρετές, όπως: η σωφροσύνη, η ευπρέπεια και η ανδρεία και αρχές όπως: το ήθος και η τιμιότητα. Και κατά τον Αριστοτέλη, η Παιδεία έχει σκοπό την αρετή και όχι την πρακτική σκοπιμότητα.
Ζωντανό μνημείο τρόπου της αγωγής και του σώματος στην Αρχαία Ελλάδα αποτελούν οι Ολυμπιακοί αγώνες που στόχο είχαν να πλάσσουν ανθρώπους με όμορφη ψυχή και με όμορφο σώμα και να αναδεικνύουν νικητή όποιον συνδύαζε αρμονικά και τα δυο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο δισκοβόλος του Μύρωνα, υπόδειγμα και πρότυπο που αντιγράφουν όλοι οι αθλητές της δισκοβολίας, αφού συνδυάζει την αρμονία ψυχής, σώματος και κίνησης. Και το στεφάνι με κλωνάρια αγριελιάς που καταδεικνύει την σεμνότητα του νικητή, καταξιώνοντας και αναδεικνύοντας το επίπεδο πολιτισμού, ομορφιάς και σοφίας των Αρχαίων Ελλήνων. Η σύγκριση με τα στεφάνια αγριελιάς των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας του 2004, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Το ταπεινό στεφάνι αγριελιάς απέναντι στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τις φτιαγμένες επιδόσεις των σημερινών πάμπλουτων αθλητών.
Παιδεία, ο καλύτερος δρόμος για την κατάκτηση του μέλλοντος. Υπό την προϋπόθεση ότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως το μέλλον δεν είναι δώρο, αλλά κατάκτηση. Η παιδεία που πάντα αρχίζει και τελειώνει στον εαυτό μας. με το καλό σχολείο και την καλή οικογένεια να υποβοηθούν τα μέγιστα. Τα καλά αυτά εφόδια όμως, που διαβρώνονται, λεηλατούνται και κακοποιούνται από τις πολιτικές σκοπιμότητες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που επιστρατεύουν κάθε δόλιο μέσο, με σκοπό το κέρδος. Εξ ου και στην πατρίδα μας δημιουργούμε νέα τμήματα και καινούργιες Ανώτατες Σχολές, όχι για να εξυπηρετήσουμε τις πραγματικές ανάγκες της Κοινωνίας, αλλά για να μην χάσουν κάποιοι πολιτικάντηδες την θέση τους στο κοινοβούλιο. Σε μια χώρα που δεν πάσχει από έλλειψη καινούργιων Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, αλλά από έλλειψη ΠΑΙΔΕΙΑΣ και διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα. Στην χώρα του «Ζιμεστάν», του «Μαγγιστάν», του «ΤΕΙστάν» και πάει λέγοντας….

Άνθρωποι και υπάνθρωποι

Αμύθητα ποσά ξοδεύονται για τους πολεμικούς εξοπλισμούς και τουλάχιστον 1,2 τρισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο είναι το κόστος κατανάλωσης ναρκωτικών ουσιών. Στο παραπάνω ποσό δεν συμπεριλαμβάνεται το κόστος για την αντιμετώπιση των συνεπειών από την χρήση των εξαρτισιογόνων αυτών ουσιών. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάθε μια ώρα πεθαίνουν σχεδόν 2.000 παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών από την πείνα!
Όσο αφορά το βιοτικό επίπεδο μεταξύ πλουσίων φτωχών, το χάσμα διαρκώς διευρύνεται. Αρχής γενομένης από το 1800 μ.Χ., όπου για κάθε 2 φτωχούς αντιστοιχούσε ένας πλούσιος, για να φθάσουμε στο 2003, όπου η αναλογία απογειώθηκε στο 114:1. Τα στοιχεία που παρατίθενται δεν είναι καθόλου αυθαίρετα, αλλά προέρχονται μέσα από τις επίσημες ανακοινώσεις και εκθέσεις του Ο.Η.Ε.
Και η κατανομή του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος σε ολόκληρο τον Πλανήτη: Ο μισός πλούτος της γης βρίσκεται στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες. Ειδικότερα στις Η.Π.Α. το 25%, στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 15%, και στην Ιαπωνία το 10%. Στις χώρες αυτές ανήκει πάνω από 65% των παγκόσμιων εξαγωγών. Ακόμα οι πλούσιες χώρες,, δηλαδή το 20% του πληθυσμού της γης, καταναλώνουν το 60% των τροφών του πλανήτη, όπως επίσης καταναλώνουν και το 60% των ενεργειακών πόρων της γης. Όλα αυτά, την ίδια ώρα που 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως στην Νότια Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία, ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση και φτώχεια. Δεν έχουν πόσιμο νερό. Δεν έχουν ούτε καν την υποτυπώδη και στοιχειώδη φροντίδα σε θέματα παιδείας και υγείας. Με τα παιδιά να δέχονται το μεγαλύτερο βάρος αυτής της ανέχειας. Φτωχά παιδιά που ψάχνουν στους αποξηραμένους αγρούς λίγα σπόρια για να χορτάσουν την πείνα τους. Με την θνησιμότητα και την παιδική πορνεία να φθάνει στα ύψη. Η φτώχεια και η δυστυχία δεν αφήνει σχεδόν κανένα περιθώριο για εναλλακτικές λύσεις. Εξαθλιωμένοι συνάνθρωποι μας που χάνουν και το τελευταίο οχυρό αντίστασης, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, βγάζουν τα παιδιά τους στους δρόμους. Πάνω σε αυτά τα μικρά αγγελούδια, ικανοποιούν τις σεξουαλικές ανάγκες τους, τα ανθρωποειδή που καταληστεύουν τον πλούτο τους. «Άνθρωποι» από τις λεγόμενες πλούσιες χώρες της Δύσης οργανώνουν εκδρομές με στόχο να ικανοποιήσουν τις ανώμαλες σεξουαλικές τους ορέξεις. Ακούς εκεί σεξοτουρισμός! Εικόνες έσχατης ανθρώπινης καταρράκωσης και παραφροσύνης. Άμα δε, προσθέσουμε και τα 250 εκατομμύρια παιδιά που εργάζονται σκληρά, τις περισσότερες φορές μάλιστα, μόνο για ένα κομμάτι ψωμί, αντιλαμβανόμαστε πόσο περήφανοι θα πρέπει να αισθανόμαστε για τα επιστημονικά και άλλα επιτεύγματα των λεγόμενων αναπτυγμένων χωρών.
Οι φτωχοί της Γης, στο μυαλό και την συνείδηση των πλουσίων, είναι αόρατοι άνθρωποι», με την έννοια ότι θεωρούνται περίπου ανύπαρκτοι. Η φτώχεια, η αρρώστια, η αγραμματοσύνη και η περιθωριοποίηση, απλώς προστίθενται σε αυτή την ανυπαρξία. Από επίσημες μελέτες για την ανάπτυξη των πολύ φτωχών Λαών σε θέματα υγείας, εκπαίδευσης και πόσιμου νερού, υπολογίζεται ότι θ’ απαιτηθούν γύρω στα 40 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Αν η ανάπτυξη αυτή γίνει με περιορισμό μα μην καταστραφεί το περιβάλλον, τότε το ποσό ανεβαίνει στα 120 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.
Για την συγκέντρωση αυτού ποσού, έχουν γίνει διάφορες προτάσεις όπως: Σε κάθε βαρέλι πετρελαίου, να μπει οικολογικό τέλος ενός δολαρίου. Αυτό θα επέφερε ένα συνολικό ποσό ανά έτος, γύρω στα 60 δισεκατομμύρια δολάρια. Στα κέρδη από το διεθνές χρηματιστήριο να γίνονται κρατήσεις 0,05%. Αυτό θα επέφερε τον χρόνο, γύρω στα 160 δισεκατομμύρια δολάρια (πρόταση Τόμπιν, Νόμπελ οικονομίας). Οι πλούσιες χώρες να διαθέτουν το 0,7% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Αυτό θα επέφερε τον χρόνο, γύρω στα 150 δισεκατομμύρια δολάρια. Κάθε άτομο στις πλούσιες χώρες αν δίνει 100 δολάρια τον χρόνο, αυτό θα έφερε ένα συνολικό ποσό ανά έτος, γύρω στα 120 δισεκατομμύρια δολάρια.
Τα στοιχεί του Ο.Η.Ε. αποκαλύπτουν και άλλες πηγές από τις οποίες μπορούν να καλυφθούν τα έξοδα για την κατάργηση, μια για πάντα, της φτώχειας στον πλανήτη μας, όπως: Αν οι 225 πιο πλούσιοι άνθρωποι της Γης διαθέσουν μόνο το 4% της περιουσίας τους. Αν μειωθούν κατά 4% ο δαπάνες για πολεμικούς εξοπλισμούς σ’ όλο τον πλανήτη.
Μα τι σημαίνει αλήθεια η λέξη άνθρωπος. Ετυμολογικώς αν το δούμε, η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω θρώσκω, που σημαίνει κοιτάζω ψηλά. Με τον τρόπο αυτό οι αρχαίοι μας πρόγονοι ξεχώρισαν τον άνθρωπο από τα ζώα, γιατί σε αντίθεση με τα ζώα ο άνθρωπος μπορεί να κοιτάζει ψηλά και να αναζητά την αλήθεια και το φως και να ζει μια ζωή με όσο μπορεί περισσότερο νόημα και ουσία.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν να καταπραΰνουν τον πόνο των απανταχού της γης κατατρεγμένων, ανακηρύσσοντας Παγκόσμιες μέρες. Παγκόσμια μέρα κατά των ναρκωτικών, Παγκόσμια μέρα κατά την πείνας, Παγκόσμια μέρα κατά του AIDS, Παγκόσμια μέρα προσφύγων και πάει λέγοντας. Οι άνθρωποι που γίναμε απάνθρωποι και σε πολλές των περιπτώσεων υπάνθρωποι, κυρίες και κύριοι…

Ψηφίζουμε σε πολλά τίποτε...

«Ψηφίζουμε σε πολλά τίποτε, το δικό μας τίποτε, για να βγει κάτι….»

Και το τελευταίο οχυρό έπεσε λοιπόν. Η Γαλλία με αγγλικό στίχο στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού! Να μου πείτε και η Κύπρος που επανέφερε τον Ελληνικό τι κατάφερε. Απλώς πάτωσε κατά το κοινώς λεγόμενο Η Κύπρος που για τέταρτη συνεχή χρονιά μένει εκτός τελικού. Σιγά και τι έγινε θα μου πείτε. Παρ’ όλα αυτά, όμως, έστω και σ’ αυτό το πανηγύρι όπου οι αλληλοπριμοδοτήσεις ξεπερνούν κάθε όριο, δίνεται η ευκαιρία να βγάλουμε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.
Ανάδελφο ΄Έθνος μας χαρακτήρισε κάποτε ο Χρήστος Σαρτζετάκης. Και ήταν αυτή η πιο σοφή κουβέντα που βγήκε από τα χείλη του, σε όλη την διάρκεια της προεδρικής του θητείας. Το βλέπουμε άλλωστε καθημερινώς στην πράξη, καθώς ελάχιστες είναι οι φορές που βρίσκουμε σταθερούς υποστηρικτές και συμμάχους ακόμη και σε πολύ απλά θέματα.
Η σεμνή παρουσία της πολυτάλαντης Ευδοκίας Καδή από την Κύπρο, που ο ελληνικός στίχος του τραγουδιού της, δεν εκτιμήθηκε από τους υποταγμένους στους κανόνες λειτουργίας της παγκοσμιοποιημένης πολυπολιτισμικότητας. Γι’ αυτό και φρόντισαν με συνοπτικές διαδικασίες να την στείλουν σπίτι της. Μπαμ και κάτω, όπως και ο τίτλος της μπαλάντας της.
Ποτέ δε παρακολουθώ αυτό το ευρωπαϊκό συνονθύλευμα. Το πανηγύρι που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού, παρ’ ότι σίγουρα και σέβομαι και εκτιμώ την μουσική παράδοση και την μουσική παιδεία κάθε Λαού. Η ισοπέδωση και η υποταγή στον ένα και μοναδικό μεγάλο αδελφό, δεν προσφέρεται ούτε για αληθινή ψυχαγωγία, ούτε και για σωστά συμπεράσματα. Εντούτοις, σχεδόν πάντα παρακολουθώ πολύ προσεκτικά την ψηφοφορία που ακολουθεί. Είναι αν θέλετε και το μοναδικό κομμάτι της όλη διαδικασίας που έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Τα παράξενα ας πούμε δωδεκάρια των Κροατών και Βοσνίων στην Σερβία. Φαίνεται πως οι πρώην Γιουγκοσλάβοι ξεπερνούν πιο εύκολα από τους άλλους λαούς τα σοβαρά μεταξύ τους προβλήματα. Και υπό αυτή την έννοια, εύγε και πάλιν εύγε τους.
Το Αζερμπαϊτζάν ψηφίζει την Τουρκία, οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ψηφίζουν την Ρωσία και λίγο την Ουκρανία και πάει λέγοντας. Η δική μας τηλεπαρουσιάστρια δεν έπεσε ποτέ έξω στις προβλέψεις της, για το ποιος και που θα δώσει το δωδεκάρι. Ως εκ τούτου φυσιολογικότατο και το τελικό αποτέλεσμα. Η πρώην Σοβιετική Ένωση, η μετέπειτα Κοινοπολιτεία, η ναρκωμένη μα ποτέ αποκοιμισμένη πολική αρκούδα, η ξερακιανή αλεπού της τούνδρας, τα τσακάλια της στέπας, ολάκερα τα Βαλκάνια και η ψυχρή Σκανδιναβία, συνασπίσθηκαν απρόσμενα.
Ας το δούμε ως ένα κόμη πανηγύρι υποστηρίζουν μερικοί. Και άμα δεν μας αρέσει μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση. Ωραία λοιπόν ας μην είμαστε απόλυτοι. Παρ΄ όλα αυτά, όμως, όταν, ένα ολόκληρο Έθνος περιμένει από την Κολομοίρα για να δει μια άσπρη μέρα, τότε υπάρχει σημαντικό πρόβλημα. Άμα ένα ολόκληρο Έθνος παρακολουθεί αυτό το πανηγύρι και παθιάζεται, τότε, ναι, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Άμα ένα ολόκληρο Έθνος παραληρεί την ώρα που η Καλομοίρα κουνιέται και λικνίζεται, τότε πρέπει να ζούμε εκτός τόπου και χρόνου αν δεν διαισθανόμαστε ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα…
Όταν ένα ολόκληρο Έθνος περιμένει μια νίκη στην “Eurovision” για να γελάσει λίγο το προσωπάκι του, ναι τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. «Ψηφίζουμε σε πολλά τίποτε, το δικό μας τίποτε, για να βγει κάτι….» Έτσι το είπε ο Λάκης Λαζόπουλος. Διαλέγετε και παίρνετε…

Ο Μάριος της Εθνικής μας Μοναξιάς

Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στο εξώφυλλο ενός μικρού καλαίσθητου εγχειριδίου στο οποίο απεικονίζεται το συρματόπλεγμα με φόντο την πύρινη λαίλαπα που σκόρπισαν οι φλόγες του πολέμου και που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1994: Κύπρος, 20 χρόνια μετά. Μάριος Τόκας. Κύκλος τραγουδιών «Η δική μου η πατρίδα». Τραγουδούν: Φωτεινή Σαββατιανού, Κώστας Χατζηχριστοδούλου, Δώρος Δημοσθένους. Μουσική Επιμέλεια: Σάββας Σάββα. Οργανωτές: Η Κυπριακή Πρεσβεία στην Αθήνα, η Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας, το Υπουργείο Αιγαίου και οι Δήμοι Μυτιλήνης, Πατρέων, Λάρισας, Λαμίας και Θεσσαλονίκης. Συνεργάσθηκαν ακόμη οι Κυπριακές Οργώσεις της Ενώσεως Κύπριων Νομού Πάτρας, του Συλλόγου Κυπρίων Νομού Λάρισας, της Ενώσεως Κυπρίων Βορείου Ελλάδος, του Συλλόγου Κυπρίων Φθιώτιδας, Φωκίδας, Ευρυτανίας και η Κυριακή Εστία Βορείου Ελλάδας
Και το σχετικό κείμενο στην πρώτη εσωτερική σελίδα της έκδοσης : Είκοσι χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και η μισή Κύπρος ακόμη υπόδουλη, η άλλη μισή στο στόχαστρο του Αττίλα, που στο πέρασμα του τίποτε δεν άφησε όρθιο. Νεκροί, πρόσφυγες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι. «Πολλές αρχέγονες μητέρες», όπως λέει και ο ποιητής, πόλεις ελληνικές από την εποχή των Μυκηναΐων και των Αχαιών, στενάζουν καρτερώντας την ώρα της λύτρωσης.
Οι ισχυροί δεν θέλησαν. Δεν απέτρεψαν, δεν υπάκουσαν στις επιταγές της διεθνούς νομιμότητας, αφήνουν ακόμα και σήμερα την Τουρκία να ποδοπατά τις αξίες, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες του Κυπριακού Ελληνισμού. Τα στυγνά συμφέροντα τους έδιναν πάντα το προβάδισμα στην λογική της επιβράβευσης της Τουρκίας.
Όμως κι εμείς, ο Ελληνισμός, παγιδευμένοι στην ίδια λογική και τις δικές μας πάγιες αδυναμίες, δεν κατορθώσαμε μέχρι σήμερα να διαμορφώσουμε τη δική μας αυτόνομη εθνική στρατηγική, κι η Τουρκία ανενόχλητη προχώρησε να εδραιώσει την κατοχή της, θέτοντας πια σε εφαρμογή τα ευρύτερα επεκτατικά της σχέδια: Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη.
Κρίσιμες και καθοριστικές είναι τούτες οι ώρες. Κύπρος, Αιγαίο Θράκη, Σκόπια, Αλβανία, μια τουρκική κυκλωτική κίνηση, υποκινούμενη προφανώς από ξένα κέντρα αποφάσεων, που πασκίζουν να αποδυναμώσουν την Ελλάδα, δεν μας αφήνουν άλλα περιθώρια. Η χάραξη και υλοποίηση μιας πανεθνικής στρατηγικής, που όλοι από κοινού πρέπει να στηρίξουμε, αφήνοντας κατά μέρος τις πολιτικές αντιπαλότητες και συσσωρευμένα αχρείαστα πάθη, αποτελεί την μοναδική διέξοδο σωτηρίας τους έθνος.
Ενωμένους και ισχυρούς, αποφασισμένους και σταθερούς υπερασπιστές των δικαίων και των δικαιωμάτων μας, δεν μπορούν να μας νικήσουν, θέλουν δεν θέλουν θα υποχρεωθούν ν’ αλλάξουν τη στάση και την τακτική τους. Πολύ περισσότερο η Τουρκία, μια χώρα κλινικά νεκρή, με ημερομηνία λήξεως…
Παρακάτω, γράφει σχετικά ο Μάριος Τόκας: Ο κύκλος «Η δική μου η πατρίδα» αποτελείται από τραγούδια που άρχισαν να γράφονται αμέσως μετά την εισβολή, είναι τραγούδια που βγήκαν από τα βάθη της ψυχής μου και αποτελούν την συνιστάμενη του πόνου και της οργής μου για τα πάθη του νησιού μου. Στους στίχους του Θεοδόση Πιερίδη, του Κώστα Μόντη, του Μιχάλη Πασσιαρδή, του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, του Αντρέα Νεοφυτίδη και των άλλων εκλεκτών ποιητών του τόπου μου βρήκα την πρώτη ύλη για να ξεκινήσουν οι μελωδίες του κύκλου αυτού. Εφέτος είκοσι χρόνια μετά την εισβολή καταθέτω τα τραγούδια αυτά ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη αυτών που χάθηκαν πολεμώντας για την ελευθερία. Αυτή την ελευθερία για την οποία ανέβηκε στην αγχόνη ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ένας δεκαοχτάρης αθεράπευτα ερωτευμένος με την Ελλάδα και την Ελευθερία.
Στις επόμενες σελίδες οι στίχοι των τραγουδιών: Θόλος «παιδί με μια φωτογραφία» του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Αγνοούμενος του Μιχάλη Πασσιαρδή, «Στιγμές» της εισβολής και Κερύνεια 1974 του Κώστα Μόντη, την Ελλάδα αγαπώ του Ευαγόρα Παλληκαρίδη…
Και στην τελευταία σελίδα το πλούσιο και ποιοτικό βιογραφικό σημείωμα του αείμνηστου Μάριου Τόκα. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, καθώς στ’ αλήθεια, δεν θυμάμαι κανένα άλλο συμπατριώτη μου καλλιτέχνη, που να έδωσε τόσα πολλά, χωρίς ποτέ να επιδιώξει οποιοδήποτε όφελος, οικονομικό ή άλλο, σε τόσο λίγο μικρό χρονικό διάστημα. Ο Μάριος που δεν ανήκε σε κανένα και δεν ακολούθησε ποτέ πρότυπα κομματικών ή πολιτικών ιδεολογιών. Ήταν ο Μάριος του καθένα και όλων μας. ο Μάριος όλων των Ελλήνων. Ο Μάριος της Εθνικής μας Μοναξιάς που ο θάνατος του την έχει κάνει ακόμη πιο μοναχική. Και της Εθνικής περηφάνιας μας. Αληθινός Αρχάγγελος, στου παραδείσου την αυλόπορτα….

Ο Μάριος Τόκας

Ο Μάριος όλων των Ελλήνων
Τον πήρε ο Χριστός μαζί του, Λαμπρής ημέρα, καθώς ανέβαινε στους ουρανούς. Την ώρα που μελοποιούσε τον τελευταίο εκκλησιαστικό Ύμνο για την κεχαριτωμένη Θεογεννήτορα Μαρία. Ένας ακόμη προδομένος τυφεκιοφόρος, μαχητής της πρώτης γραμμής, το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Καταξιωμένος από κάθε άποψη. Από μικρό τον κέρδισε η μουσική. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, γράφει την δική του αξιοζήλευτη Ιστορία με τα υπέροχα τραγούδια του. Για την ανυπέρβλητη προσφορά του έχουν εκφρασθεί με τα καλύτερα λόγια καλλιτεχνικοί ογκόλιθοι. Πρώτος στον κατάλογο ο Θεοδωράκης ο μέγιστος, που στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, μεταξύ των άλλων έγραψε: «Μας έδωσες έργα γνήσια Ελληνικά, γεμάτα από την θάλασσα και τον ουρανό της ιδιαίτερης του πατρίδας σου, της Κύπρου».
Για τον Μάριο μπορείς να γράψεις μέρα νύκτα ασταμάτητα. Μεγάλος μέσα από την απλότητα του, με μια απέραντη αγκαλιά που χωρούσε τους πάντες. Ταπεινός, σεμνός, ευαίσθητος, μαχητής. Μεσουράνησε στο καλλιτεχνικό στερέωμα, σε μια άγρια εποχή, έχοντας ως μοναδικά όπλα, το ήθος, την εργατικότητα και το πλούσιο ταλέντο του. Πολύ Κύπριος, άρα και πολύ Έλληνας είχε πει κάποτε με νόημα ο τότε Υπουργός Πολιτισμού της Μάνας Ελλάδας, Θάνος Μικρούτσικος, ο οποίος δεν δίστασε να τον κατατάξει στην πρώτη γραμμή των Ελλήνων συνθετών.
Πρώτος αυτός έβγαλε από την ναφθαλίνη τα υπέροχα ποιήματα του τραγουδιστή της Λευτεριάς Ευαγόρα Παλληκαρίδη και του Ανδρέα Ζάκου, αλλά και την πικραμένη γενιά και την ωδή του Ρίτσου στον Γρηγόρη Αυξεντίου και τα έντυσε μουσικά για να τα αποδώσει στους αιώνες των αιώνων, ως μια ελάχιστη προσφορά και αντίδωρο αγάπης προς τους Πανέλληνες: «Την Ελλάδα αγαπώ, αλλά και σένα…, Λάβετε φάγετε τούτο εστί το αίμα και το σώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου…». Τραγούδησε και ανέδειξε όσο λίγοι τις συνέπειες της βάναυσης τουρκικής εισβολής και κατοχής: «Χαίρεται Αμμόχωστος, Σαλαμίς, Έγκωμη, Στυλίς, Μόρφου, Αιγιαλούσα και άλλα καρτερικά Ελληνικά ονόματα… Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας… Λογαριάσετε λάθος με τον νου σας εμπόροι, δεν μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη, χίλια χρόνια και αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι….».
Ο Μάριος Τόκας της προσφοράς και όχι της ζήτησης. Έπρεπε να φύγει από την ζωή για να γίνει γνωστό ότι τα χρήματα από τις συναυλίες του στην Κύπρο διατίθεντο για τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας. Ήταν θυμάμαι Οκτώβριος του 2002, όταν τον παρακάλεσα να παρευρεθεί και να τραγουδήσει σε μια εκδήλωση όπου ο Σύλλογος Κυπρίων Λάρισας θα τιμούσε τους Θεσσαλούς που πολέμησαν στην Κύπρο το μαύρο καλοκαίρι τους 1974. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 23 του ιδίου μήνα και τα τιμητικά παράσημα στους ανδρειωμένους Ελλαδίτες παρέδωσε ο ίδιος ο τότε Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Ευάγγελος Φλωράκης. Ο Μάριος που στην παρότρυνση του αείμνηστου στρατηγού, απέδωσε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο: «Ανασήκωσε την πλάτη και απόσεισε τους Πενταδάκτυλε μου». Ο Μάριος που ήρθε με προσωπικά του έξοδα στην Λάρισα πληρώνοντας ακόμα και το ξενοδοχείο του. «Μας λένε πως η Κύπρος δεν πουλάει. Εμείς λοιπόν τους απαντάμε πως η Κύπρος δεν πουλιέται». Έτσι έκλεισε καταχειροκροτούμενος, εκείνη την ξεχωριστή εκδήλωση που η παρουσία του την έκανε ανεπανάληπτη.
Θυμάμαι ακόμη τις συναυλίες για τα εικοσάχρονα της εισβολής, όταν μαζί με τους συνεργάτες του όργωσε την Ελλάδα, τραγουδώντας και ενημερώνοντας για το Εθνικό μας θέμα, χωρίς κανένα απολύτως οικονομικό κίνητρο. Και είναι πολύ νωπές στην μνήμη μου οι τελευταίες κουβέντες που ανταλλάξαμε στο νοσοκομείο όπου έδινε την τελευταία δική του προσωπική μάχη. Εκείνες τις τελευταίες τρεις ώρες που μείναμε μαζί, που παρά την κρίσιμη κατάσταση της υγείας, η αγωνία του για την πατρίδα, υπερτερούσε των πάντων. Όπως και το 1974, όντας προδομένος έδινε μαζί με όσους απέμειναν να αντιστέκονται την μάχη για την ελευθερία της πολυαγαπημένης μας ιδιαίτερης πατρίδας. Της δικής μας μικρής πατρίδας που οι επίορκοι της Ελλάδας πρόδωσαν και παρέδωσαν. Μικροπρεπείς ηγέτες ανάξιοι των περιστάσεων. Στρατιωτικοί και πολιτικοί. Της μάνας Ελλάδας που λάτρεψε και τραγούδησε όσο λίγοι. ..
Χρειάζεται υπομονή και να είσαι έτοιμος να λες «Όχι». Έχω στη ζωή και την καριέρα μου πει περισσότερα «ΟΧΙ» παρά ναι…. Η φρεσκάδα υπάρχει πάντα στην αλήθεια. Το κυνήγι της αλήθειας ανανεώνει την δημιουργία. Και το αίσθημα του για την Ελλάδα: «Την Ελλάδα δεν την αγαπώ απλώς, την Λατρεύω... Αν η αναφορά στην εισβολή και την κατοχή δηλητηριάζει την ελληνοτουρκική φιλία, τότε τι φιλία είναι αυτή… Θα πήγαινα στα κατεχόμενα χωρίς λογοκρισία, για να τραγουδήσω και εκεί το «Ανασήκωσε την πλάτη και απόσεισε τους Πενταδάκτυλε μου». Η επαναπροσέγγιση με τους τουρκοκυπρίους δεν πρέπει να λειτουργεί σε βάρος της Εθνικής μας καταγωγής…. Υπογραφή Μάριος Τόκας, που δεν ανήκε σε κανένα και δεν ακολούθησε ποτέ πρότυπα κομματικών ή πολιτικών ιδεολογιών. Ήταν ο Μάριος του καθένα και όλων μας. ο Μάριος όλων των Ελλήνων. Ο Μάριος της Εθνικής μας Μοναξιάς, αλλά και της Εθνικής περηφάνιας μας. Ένας Αληθινός Αρχάγγελος, στου παραδείσου την αυλόπορτα….

Ξεχασμένοι ήρωες - Χάρμα Καρδίτσας

13 Απριλίου 2008. Στο Χάρμα του Δήμου Ιθώμης της Καρδίτσας. Σε μια σεμνή εκδήλωση που διοργάνωνε ο τοπικός Δήμος, τελούνται τα αποκαλυπτήρια της προτομής ενός ακόμα ήρωα της ΕΛ.ΔΥ.Κ. που έπεσε μαχόμενος κατά των τούρκων στην μαρτυρική Κύπρο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Του Λοχία πεζικού αείμνηστου Μπολομύτη Χρυσόστομου του Αγγέλου, τα οστά του οποίου επέστρεψαν μόλις πριν δυο μήνες και κάτι μέρες, στην γενέτειρα του. Ήταν απόγευμα της 7ης Φεβρουάριου 2008, όταν ύστερα από την επιμνημόσυνη δέηση στην εκκλησία της γενέτειρας του, εναποτέθηκαν με τιμές ήρωα που απέδωσε στρατιωτικό άγημα στο κοιμητήριo της κοινότητας του.
Ο Μπολομύτης Χρυσόστομος, ορφανός από μητέρα από την ηλικία των επτά ετών, γιος πολύτεκνης οικογένειας, πήγε στην Κύπρο στις 19 Ιουλίου 1974, με την 107 Σειρά, η οποία αντικατέστησε την 103, που θα επέστρεφε μετά την λήξη τη θητείας της στην πατρώα γη. Ο πόλεμος βρήκε την 107 Σειρά, να ετοιμάζεται για να ενταχθεί στην νέα μονάδα της και τους οπλίτες της 103 να ταξιδεύουν για την Ελλάδα όπου θα ελάμβαναν το φύλλο πορείας και την απόλυση. Την επομένη μέρα 20 Ιουλίου, δίχως καν να προλάβουν να γνωρίσουν τους χώρους του στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και τους παλαιότερους συναδέλφους τους της 105 σειράς, η πατρίδα τους καλεί να υπερασπισθούν στο πεδίο της μάχης την τιμή και την υπόληψη όλων μας. Εν τω μεταξύ και τα μέλη της 107 Σειράς, επιστρέφουν ύστερα από αφάνταστες ταλαιπωρίες, προκειμένου να ενισχύσουν τις δυνάμεις αντίστασης.
Ο Χρυσόστομος Μπολομύτης και οι υπόλοιποι πολεμιστές της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ορμώμενοι από αγάπη για την πατρίδα και παρά την προδοσία και κατάρρευση του μετώπου αντιστέκονται με αυταπάρνηση, πολλοί δε εξ αυτών κρατώντας πολύ ψηλά την σημαία ποτίζουν με το άγιο αίμα τους την κυπριακή γη. Το πως πολέμησαν οι άνδρες της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ομολογήθηκε και από τους ίδιους τους τούρκους στρατιωτικούς. Ο ταξίαρχος Μερ Ζορλού, που συμμετείχε στην εισβολή, τους χαρακτήρισε αληθινούς τιτάνες που πολέμησαν με μένος, ηρωισμό, πίστη και αυταπάρνηση. Την ίδια ώρα που κάποιοι είχαν την αναίδεια, να μιλούν ακόμα και για ασκήσεις των τούρκων. Σκληρή και άνιση η μάχη για να κρατηθεί ελεύθερο το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Οι αμέτρητοι σιδερόφρακτοι νίκησαν τους λιγοστούς ανδρειωμένους. Οι νεκροί και αγνοούμενοι εξ Ελλάδος στρατιώτες υπερέβησαν τους ογδόντα. Οι τούρκοι είχαν ανυπολόγιστες απώλειες που ποτέ έως και σήμερα δεν ανακοίνωσαν.
Ο Χρυσόστομος Μπολομύτης πέφτει ηρωικώς μαχόμενος στις 22 Ιουλίου, από εχθρικό βλήμα όλμου. Θυσιάστηκε για την πατρίδα και την ελευθέρια της μαρτυρικής Ελληνικής νήσου Κύπρου, την ίδια στιγμή που στην Αθήνα η χούντα παρέδινε την εξουσία στους πολιτικούς που άνοιγαν σαμπάνιες για την επάνοδο τους στην εξουσία, μετά από επτά χρόνια αυτοεξορίας. Πολιτική και στρατιωτική ηγεσία που αρνούνται να δώσουν την μάχη. Η Κύπρος είναι μακριά έλεγαν και επαναλάμβαναν.….Φθηνές και ανάξιες λόγου δικαιολογίες από ανάξιους και ηττοπαθείς ηγέτες…. Στρατιωτικούς και πολιτικούς.
Δικαιολογίες που αποτυπώνονται εύστοχα στην μαρτυρία του πολεμιστή Ανθυπολοχαγού της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Αντώνιου Αργυρίου. Η πίκρα και το παράπονο του κάθε Έλληνα πατριώτη για την ανεπανάληπτη προδοσία του 1974: «Επολεμήσαμε εκεί. Με την πίστη ως την νίκη και με την ελπίδα η Μάνα Ελλάς να μας σκεπάσει με τα γαλανά φτερά της. Αναμέναμε με τους οφθαλμούς στον ουρανό για να αντικρίσωμεν τα ελληνικά φτερά. Δεν ήλθαν όμως. Διατί; Πιθανώς πολλοί να σπεύσουν να μου δώσουν απάντηση. Λυπούμαι, αλλά δεν θα την δεχθώ, διότι δεν ήσαν εκεί για να ζήσουν την πάλη των συναδέλφων μου, για να ζήσουν τα συναισθήματα, δια να τους ακούσουν ν’ αποθνήσκουν με τα λόγια: «Ζήτω η Ελλάς – Ζήτω η Ένωσις!..» Οι κύριοι αυτοί δεν ευρέθησαν στο μεγάλο προσκλητήριο του Έθνους και της ιστορίας».
Σχεδόν κανένα ραδιοτηλεοπτικό μέσο δεν μπήκε στον κόπο να καλύψει έστω και περιγραφικά το μεγάλο αυτό γεγονός. Είχαν ως συνήθως άλλες προτεραιότητες.

Η Αθήνα, μοναδικό στήριγμα στον αγώνα μας

Ο Δημήτρης Χριστόφιας βρέθηκε στην Αθήνα για διαβουλεύσεις με την Ελληνική κυβέρνηση. Στην Ελλάδα που πάντα ήταν και παραμένει η μητέρα πατρίδα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Σε αντίθεση με όσα ο ίδιος και οι οπαδοί του κόμματος του μετά επιτάσεως υποστήριζαν τα τελευταία σαράντα τουλάχιστον χρόνια. Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα δεν είναι παρά μια ξένη χώρα από την οποία δεν μπορούμε να αναμένουμε καμιά ουσιαστική βοήθεια και υποστήριξη. Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας, που όσο σκληρή κι αν είναι πρέπει να λέγεται και να γράφεται. Σε κάθε περίπτωση, όμως, και ο Δημήτρης Χριστόφιας, τήρησε μια μακρόχρονη παράδοση, που θέλει τον κάθε νεοεκλεγμένο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, να επισκέπτεται πρώτα την Αθήνα για τις απαραίτητες συζητήσεις με την πολιτική ηγεσία και τον αναγκαίο συντονισμό με την ελληνική κυβέρνηση. Η Αθήνα που ήταν και παραμένει το μοναδικό στήριγμα στο δύσκολο αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου για Φυσική και Εθνική επιβίωση.
Ενόψει σημαντικών, όπως προδιαγράφονται, εξελίξεων στο Κυπριακό, οι δυο κυβερνήσεις προχώρησαν στη διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου μέσα στο οποίο θα κινηθούν. Με την δική μας πλευρά να παρουσιάζεται να επιδιώκει την κινητικότητα και την έναρξη πρωτοβουλιών που θα οδηγήσουν στην λύση του Κυπριακού. Θέτοντας, τα όρια και τις προϋποθέσεις, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρούνται όροι ή εμπόδια. Απεναντίας αποτελούν την ελάχιστη διασφάλιση -στο βαθμό που αυτό μπορεί να γίνει- του αποτελέσματος που θα προκύψει, προκειμένου η όποια πρόταση για λύση να στοχεύει στην επίτευξη μιας συμφωνίας λειτουργικής και βιώσιμης, ώστε να τύχει της έγκρισης του κυπριακού Λαού στο σύνολο του. Αθήνα και Λευκωσία τόνισαν πως η συμφωνία της 8ης Ιουλίου, αποτελεί το πιο σταθερό σημείο εκκίνησης των νέων διαπραγματεύσεων. Μια Συμφωνία σταθμός, την οποία ο Τάσσος Παπαδόπουλος συνομολόγησε με τον Μεχμέτ Αλή Ταλατ, ο οποίος, όμως, στην συνέχεια με εντολή της Άγκυρας την έστειλε στο πυρ το εξώτερο.
Μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας σίγουρα δεν υπάρχουν. Δεδομένου μάλιστα, ότι ο κατοχικός ηγέτης, με τις δημόσιες τοποθετήσεις του, πυροδοτεί ουσιαστικά κάθε πρωτοβουλία πριν καν εξελιχθεί. Η διαφαινόμενη εμμονή του στο σχέδιο Ανάν και στην λύση των «δύο κρατών», επουδενί δεν μπορούν να αποτελέσουν την βάση της λύσης, αφού ο προσανατολισμός της δικής μας πλευράς στοχεύει πάντα σε μια λύση που θα είναι εναρμονισμένη με τα ψηφίσματα του Ο.Η.Ε., τους κανόνες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας καλλιέργησε προεκλογικά προσδοκίες ότι αυτός μπορεί καλύτερα να διαχειρισθεί το κυπριακό, φθάνοντας στο σημείο να υποστηρίζει, πως μπορεί να βοηθήσει τον παλιό σύντροφο του, Μεχμέτ Αλή Ταλάτ, να κάνει την επανάστασή του. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, άφησε σοβαρές αιχμές και κατηγόρησε άδικα, ακόμη και τον ίδιο τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που δεν είναι αρεστός στους ξένους, επιχείρημα που επικαλέσθηκαν κατά κόρον και το κομμουνιστικό Α.Κ.Ε.Λ. και ο δεξιός Δημοκρατικός Συναγερμός, προκειμένου να στείλουν στο σπίτι του, τον πρώην πρόεδρο. Οι μεγάλες κομματικές μάντρες τους, αποδείχθηκαν αρκετά στεγανές και απόρθητες. Με τον Λαό να επιδεικνύει απόλυτη έλλειψη αυτοσεβασμού στον πρώτο γύρο των εκλογών. Για να επικρατήσουν τελικώς οι κάθε είδους πολιτικές συναλλαγές και τα μικροσυμφέροντα.
Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί λοιπόν, άρχισαν να κοινοποιούνται τα παρασκήνια. Υπερατλαντικά παρασκήνια που στοχεύουν πάντα προς μία και μοναδική κατεύθυνση. Με τους Μητσοτάκηδες, τους Σημίτηδες, τους Γιωργάκηδες, τους Πρετεντέρηδες, τις Ντορούλες, τους Μπεγλίτες, και άλλους πολλούς να πετούν κατά το κοινώς λεγόμενο την σκούφια τους. Και που να κλείσει το κυπριακό. Δεν έχει σημασία το πώς. Ας είναι κι όπως-όπως βρε αδελφέ.. ... Τι αδέλφια και πράσινα άλογα κύριε Πρετεντέρη μας. Κατά τα άλλα οι συνομιλίες, πήγαν όπως πάντα καλά, με τους δύο ηγέτες του Ελληνισμού να μιλούν ξανά για συναντήληψη.
Η επίσκεψη Χριστόφια στην Αθήνα, συνέπεσε ακόμη με τις έντονες διεργασίες γύρω από το Σκοπιανό. Διεργασίες που δείχνουν σε μεγάλο βαθμό τις πιέσεις που θα ακολουθήσουν για το κλείσιμο και του κυπριακού. Διεργασίες που φέρνουν ξανά στην μνήμη μας, όλο εκείνο το οργιώδες παρασκήνιο που προηγήθηκε, λίγο πριν την οριστικοποίηση του τελικού Σχεδίου του Κόφι Ανάν. Με τις έντονες προς κάθε κατεύθυνση πιέσεις από τους αμερικανούς. Ακόμα και ο ίδιος ο Τζορτζ Μπους, επικοινώνησε προσωπικά με τον Κώστα Καραμανλή, προκειμένου να τον πείσει να αναλάβει την ευθύνη και να «νουθετήσει» τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Η αμερικανική κυβέρνηση, που και τότε και σήμερα και πάντα βρίσκεται απέναντι από την Ελλάδα, την πιο πιστή, ίσως, σύμμαχο της.
Η Αμερική που δεν συμπεριφέρεται ούτε ως εταίρος, ούτε καν ως ανεξάρτητος παρατηρητής των πραγμάτων. Αντιθέτως μάλιστα, λειτουργεί προασπίζοντας τα τουρκικά και σκοπιανά συμφέροντα με τον πιο στυγνό και ελεεινό τρόπο. Γι’ αυτό και εμείς στείλαμε στο σπίτι του, τον μη αρεστό σε αυτούς Τάσσο Παπαδόπουλο!!!