Διαβάζουμε μεταξύ άλλων στο εξώφυλλο ενός μικρού καλαίσθητου εγχειριδίου στο οποίο απεικονίζεται το συρματόπλεγμα με φόντο την πύρινη λαίλαπα που σκόρπισαν οι φλόγες του πολέμου και που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1994: Κύπρος, 20 χρόνια μετά. Μάριος Τόκας. Κύκλος τραγουδιών «Η δική μου η πατρίδα». Τραγουδούν: Φωτεινή Σαββατιανού, Κώστας Χατζηχριστοδούλου, Δώρος Δημοσθένους. Μουσική Επιμέλεια: Σάββας Σάββα. Οργανωτές: Η Κυπριακή Πρεσβεία στην Αθήνα, η Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας, το Υπουργείο Αιγαίου και οι Δήμοι Μυτιλήνης, Πατρέων, Λάρισας, Λαμίας και Θεσσαλονίκης. Συνεργάσθηκαν ακόμη οι Κυπριακές Οργώσεις της Ενώσεως Κύπριων Νομού Πάτρας, του Συλλόγου Κυπρίων Νομού Λάρισας, της Ενώσεως Κυπρίων Βορείου Ελλάδος, του Συλλόγου Κυπρίων Φθιώτιδας, Φωκίδας, Ευρυτανίας και η Κυριακή Εστία Βορείου Ελλάδας
Και το σχετικό κείμενο στην πρώτη εσωτερική σελίδα της έκδοσης : Είκοσι χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και η μισή Κύπρος ακόμη υπόδουλη, η άλλη μισή στο στόχαστρο του Αττίλα, που στο πέρασμα του τίποτε δεν άφησε όρθιο. Νεκροί, πρόσφυγες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι. «Πολλές αρχέγονες μητέρες», όπως λέει και ο ποιητής, πόλεις ελληνικές από την εποχή των Μυκηναΐων και των Αχαιών, στενάζουν καρτερώντας την ώρα της λύτρωσης.
Οι ισχυροί δεν θέλησαν. Δεν απέτρεψαν, δεν υπάκουσαν στις επιταγές της διεθνούς νομιμότητας, αφήνουν ακόμα και σήμερα την Τουρκία να ποδοπατά τις αξίες, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες του Κυπριακού Ελληνισμού. Τα στυγνά συμφέροντα τους έδιναν πάντα το προβάδισμα στην λογική της επιβράβευσης της Τουρκίας.
Όμως κι εμείς, ο Ελληνισμός, παγιδευμένοι στην ίδια λογική και τις δικές μας πάγιες αδυναμίες, δεν κατορθώσαμε μέχρι σήμερα να διαμορφώσουμε τη δική μας αυτόνομη εθνική στρατηγική, κι η Τουρκία ανενόχλητη προχώρησε να εδραιώσει την κατοχή της, θέτοντας πια σε εφαρμογή τα ευρύτερα επεκτατικά της σχέδια: Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη.
Κρίσιμες και καθοριστικές είναι τούτες οι ώρες. Κύπρος, Αιγαίο Θράκη, Σκόπια, Αλβανία, μια τουρκική κυκλωτική κίνηση, υποκινούμενη προφανώς από ξένα κέντρα αποφάσεων, που πασκίζουν να αποδυναμώσουν την Ελλάδα, δεν μας αφήνουν άλλα περιθώρια. Η χάραξη και υλοποίηση μιας πανεθνικής στρατηγικής, που όλοι από κοινού πρέπει να στηρίξουμε, αφήνοντας κατά μέρος τις πολιτικές αντιπαλότητες και συσσωρευμένα αχρείαστα πάθη, αποτελεί την μοναδική διέξοδο σωτηρίας τους έθνος.
Ενωμένους και ισχυρούς, αποφασισμένους και σταθερούς υπερασπιστές των δικαίων και των δικαιωμάτων μας, δεν μπορούν να μας νικήσουν, θέλουν δεν θέλουν θα υποχρεωθούν ν’ αλλάξουν τη στάση και την τακτική τους. Πολύ περισσότερο η Τουρκία, μια χώρα κλινικά νεκρή, με ημερομηνία λήξεως…
Παρακάτω, γράφει σχετικά ο Μάριος Τόκας: Ο κύκλος «Η δική μου η πατρίδα» αποτελείται από τραγούδια που άρχισαν να γράφονται αμέσως μετά την εισβολή, είναι τραγούδια που βγήκαν από τα βάθη της ψυχής μου και αποτελούν την συνιστάμενη του πόνου και της οργής μου για τα πάθη του νησιού μου. Στους στίχους του Θεοδόση Πιερίδη, του Κώστα Μόντη, του Μιχάλη Πασσιαρδή, του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, του Αντρέα Νεοφυτίδη και των άλλων εκλεκτών ποιητών του τόπου μου βρήκα την πρώτη ύλη για να ξεκινήσουν οι μελωδίες του κύκλου αυτού. Εφέτος είκοσι χρόνια μετά την εισβολή καταθέτω τα τραγούδια αυτά ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη αυτών που χάθηκαν πολεμώντας για την ελευθερία. Αυτή την ελευθερία για την οποία ανέβηκε στην αγχόνη ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ένας δεκαοχτάρης αθεράπευτα ερωτευμένος με την Ελλάδα και την Ελευθερία.
Στις επόμενες σελίδες οι στίχοι των τραγουδιών: Θόλος «παιδί με μια φωτογραφία» του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Αγνοούμενος του Μιχάλη Πασσιαρδή, «Στιγμές» της εισβολής και Κερύνεια 1974 του Κώστα Μόντη, την Ελλάδα αγαπώ του Ευαγόρα Παλληκαρίδη…
Και στην τελευταία σελίδα το πλούσιο και ποιοτικό βιογραφικό σημείωμα του αείμνηστου Μάριου Τόκα. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, καθώς στ’ αλήθεια, δεν θυμάμαι κανένα άλλο συμπατριώτη μου καλλιτέχνη, που να έδωσε τόσα πολλά, χωρίς ποτέ να επιδιώξει οποιοδήποτε όφελος, οικονομικό ή άλλο, σε τόσο λίγο μικρό χρονικό διάστημα. Ο Μάριος που δεν ανήκε σε κανένα και δεν ακολούθησε ποτέ πρότυπα κομματικών ή πολιτικών ιδεολογιών. Ήταν ο Μάριος του καθένα και όλων μας. ο Μάριος όλων των Ελλήνων. Ο Μάριος της Εθνικής μας Μοναξιάς που ο θάνατος του την έχει κάνει ακόμη πιο μοναχική. Και της Εθνικής περηφάνιας μας. Αληθινός Αρχάγγελος, στου παραδείσου την αυλόπορτα….
Και το σχετικό κείμενο στην πρώτη εσωτερική σελίδα της έκδοσης : Είκοσι χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και η μισή Κύπρος ακόμη υπόδουλη, η άλλη μισή στο στόχαστρο του Αττίλα, που στο πέρασμα του τίποτε δεν άφησε όρθιο. Νεκροί, πρόσφυγες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι. «Πολλές αρχέγονες μητέρες», όπως λέει και ο ποιητής, πόλεις ελληνικές από την εποχή των Μυκηναΐων και των Αχαιών, στενάζουν καρτερώντας την ώρα της λύτρωσης.
Οι ισχυροί δεν θέλησαν. Δεν απέτρεψαν, δεν υπάκουσαν στις επιταγές της διεθνούς νομιμότητας, αφήνουν ακόμα και σήμερα την Τουρκία να ποδοπατά τις αξίες, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες του Κυπριακού Ελληνισμού. Τα στυγνά συμφέροντα τους έδιναν πάντα το προβάδισμα στην λογική της επιβράβευσης της Τουρκίας.
Όμως κι εμείς, ο Ελληνισμός, παγιδευμένοι στην ίδια λογική και τις δικές μας πάγιες αδυναμίες, δεν κατορθώσαμε μέχρι σήμερα να διαμορφώσουμε τη δική μας αυτόνομη εθνική στρατηγική, κι η Τουρκία ανενόχλητη προχώρησε να εδραιώσει την κατοχή της, θέτοντας πια σε εφαρμογή τα ευρύτερα επεκτατικά της σχέδια: Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη.
Κρίσιμες και καθοριστικές είναι τούτες οι ώρες. Κύπρος, Αιγαίο Θράκη, Σκόπια, Αλβανία, μια τουρκική κυκλωτική κίνηση, υποκινούμενη προφανώς από ξένα κέντρα αποφάσεων, που πασκίζουν να αποδυναμώσουν την Ελλάδα, δεν μας αφήνουν άλλα περιθώρια. Η χάραξη και υλοποίηση μιας πανεθνικής στρατηγικής, που όλοι από κοινού πρέπει να στηρίξουμε, αφήνοντας κατά μέρος τις πολιτικές αντιπαλότητες και συσσωρευμένα αχρείαστα πάθη, αποτελεί την μοναδική διέξοδο σωτηρίας τους έθνος.
Ενωμένους και ισχυρούς, αποφασισμένους και σταθερούς υπερασπιστές των δικαίων και των δικαιωμάτων μας, δεν μπορούν να μας νικήσουν, θέλουν δεν θέλουν θα υποχρεωθούν ν’ αλλάξουν τη στάση και την τακτική τους. Πολύ περισσότερο η Τουρκία, μια χώρα κλινικά νεκρή, με ημερομηνία λήξεως…
Παρακάτω, γράφει σχετικά ο Μάριος Τόκας: Ο κύκλος «Η δική μου η πατρίδα» αποτελείται από τραγούδια που άρχισαν να γράφονται αμέσως μετά την εισβολή, είναι τραγούδια που βγήκαν από τα βάθη της ψυχής μου και αποτελούν την συνιστάμενη του πόνου και της οργής μου για τα πάθη του νησιού μου. Στους στίχους του Θεοδόση Πιερίδη, του Κώστα Μόντη, του Μιχάλη Πασσιαρδή, του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, του Αντρέα Νεοφυτίδη και των άλλων εκλεκτών ποιητών του τόπου μου βρήκα την πρώτη ύλη για να ξεκινήσουν οι μελωδίες του κύκλου αυτού. Εφέτος είκοσι χρόνια μετά την εισβολή καταθέτω τα τραγούδια αυτά ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη αυτών που χάθηκαν πολεμώντας για την ελευθερία. Αυτή την ελευθερία για την οποία ανέβηκε στην αγχόνη ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ένας δεκαοχτάρης αθεράπευτα ερωτευμένος με την Ελλάδα και την Ελευθερία.
Στις επόμενες σελίδες οι στίχοι των τραγουδιών: Θόλος «παιδί με μια φωτογραφία» του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Αγνοούμενος του Μιχάλη Πασσιαρδή, «Στιγμές» της εισβολής και Κερύνεια 1974 του Κώστα Μόντη, την Ελλάδα αγαπώ του Ευαγόρα Παλληκαρίδη…
Και στην τελευταία σελίδα το πλούσιο και ποιοτικό βιογραφικό σημείωμα του αείμνηστου Μάριου Τόκα. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, καθώς στ’ αλήθεια, δεν θυμάμαι κανένα άλλο συμπατριώτη μου καλλιτέχνη, που να έδωσε τόσα πολλά, χωρίς ποτέ να επιδιώξει οποιοδήποτε όφελος, οικονομικό ή άλλο, σε τόσο λίγο μικρό χρονικό διάστημα. Ο Μάριος που δεν ανήκε σε κανένα και δεν ακολούθησε ποτέ πρότυπα κομματικών ή πολιτικών ιδεολογιών. Ήταν ο Μάριος του καθένα και όλων μας. ο Μάριος όλων των Ελλήνων. Ο Μάριος της Εθνικής μας Μοναξιάς που ο θάνατος του την έχει κάνει ακόμη πιο μοναχική. Και της Εθνικής περηφάνιας μας. Αληθινός Αρχάγγελος, στου παραδείσου την αυλόπορτα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου