Σ΄ αυτήν την άδικη κοινωνία…

   Τις προάλλες παρακολούθησα ένα διακεκριμένο επιστήμονα να καταθέτει τις απόψεις του στα πλαίσια μιας εβδομαδιαίας τηλεοπτικής εκπομπής της ΕΤ3 και να λέει μεταξύ άλλων και τα εξής: "Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών που χρόνια μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν και σήμερα δεν έχουν κάνει ούτε ένα μεροκάματο!" Συμπληρώνω: και ανίκανοι και ανεπάγγελτοι και αργόσχολοι και κατά βάση πλούσιοι, αλλά και κληρονόμοι των βουλευτικών και κυβερνητικών αξιωμάτων. Πως λοιπόν να διαισθανθούν τον πόνο του απλού καθημερινού ανθρώπου, αφού δεν υπήρξαν ποτέ τους οι ίδιοι καθημερινοί άνθρωποι!  Και παρά το γεγονός ότι τα παραπάνω είναι χιλιοειπωμένα, καλό είναι να επαναλαμβάνονται δεδομένου ότι ως λαός δύσκολα θυμώνουμε και εύκολα ξεχνιόμαστε…

  Και ένας άλλος οικονομικός αναλυτής, στην ίδια τηλεοπτική εκπομπή, παρέθεσε με αριθμούς, ένα πολύ απλό τρόπο για να βγούμε από την οικονομική κρίση, που δίνει σίγουρη προοπτική στην πατρίδα μας ώστε να μπει και πάλιν, αργά έστω, αλλά σταθερά, σε τροχιά ανάπτυξης. Όταν δε άρχισαν να μιλούν οι αριθμοί και το πράγμα έδειχνε να είναι πολύ απλό και εφαρμόσιμο (αρκεί μόνο να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού μας από τα οποία έως σήμερα η Γερμανία που μας κατηγορεί για τόσα και τόσα έχει κερδίσει περίπου 40 δις. ευρώ), ο συντονιστής της εκπομπής περιχαρής απευθύνθηκε σε πρώην πρωτοκλασάτο  υπουργό του Κώστα Καραμανλή (Προκόπης Παυλόπουλος) που μετείχε της συζήτησης: "ελπίζω να το μεταφέρετε στον κ. Στουρνάρα", είπε, για να λάβει χωρίς δεύτερη σκέψη την απάντηση: "Εγώ δεν είμαι κομιστής κανενός, ο κύριος Στουρνάρας ακούει την εκπομπή σας και μπορεί να καλέσει τον συνομιλητή μας για τα περαιτέρω…". Εντάξει, εντάξει το εμπεδώσαμε!

  

   Διερωτάται λοιπόν ο απλός ανυποψίαστος πολίτης: αφού είναι όλα τόσα απλά γιατί ακολουθούμε άλλους δρόμους που αργά μεν, σταθερά δε, οδηγούν στην κοινωνική εξαθλίωση και στην σίγουρη χρεοκοπία! Το ερώτημα φυσικά αφορά τους πολιτικούς για τους οποίους πλέον υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ακόμα και τούτη την ώρα της σκληρής δοκιμασίας και της βαθιάς ύφεσης, δεν άλλαξαν δυστυχώς μυαλά. Ήταν και παραμένουν απλοί θεατές και όργανα ενός παγκόσμιου συστήματος χωρίς ηθικές αξίες και αντιστάσεις, που θέλει την ανθρωπότητα υποδουλωμένη και παραδομένη στις δικές της ορέξεις, προκειμένου να είναι προβλέψιμη και απολύτως ελεγχόμενη.

   

   Συμπέρασμα: ουδείς νουνεχής πολίτης φαντάζομαι να αμφιβάλει, ότι μπορούμε να προσδοκούμε σε κάτι θετικό και πιο ελπιδοφόρο από τους σημερινούς πολιτικούς (κυβερνητικούς και μη, εκτός ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων) της παραίτησης και της παράδοσης. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχει ένα κεφαλαιώδες ερώτημα στο οποίο το υγιές κομμάτι της κοινωνίας πρέπει επειγόντως να δώσει μια απάντηση: πως αντιδρά δηλαδή σε όλη αυτή την παράνοια της παγκοσμιοποίησης: τούτη την δύσκολη ώρα ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και τις θεωρίες … η καρτερία, η αντοχή και πάνω απ΄ όλα η ανθρώπινη αλληλεγγύη ας είναι το αντίδοτο στην σκληρή και ανάλγητη πολιτική των αγορών. Να κρατήσουμε πρέπει ζωντανό το κύτταρο και την φλόγα της ανθρώπινης αλληλεγγύης… αθόρυβα και συστηματικά να φροντίσουμε να μην ζει κανένας στην δυστυχία της εγκατάλειψης…. Σ΄ αυτήν την άδικη κοινωνία, υπάρχει πάντα μια ανθρώπινη δυστυχία δίπλα μας. Ας μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους… ας μην μείνουμε μόνο στις προσευχές και τις ευχές. Ώρα για έργα λοιπόν! Γιατί από μεγάλες κουβέντες και παχιά λόγια, Δόξα τω Θεώ χορτάσαμε!!!

Υ.Γ.: σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου… (εσύ, όμως, όταν κάνεις ελεημοσύνη, ας μη γνωρίζει το αριστερό σου τι κάνει το δεξί σου χέρι…).

Το Έπος του ‘40 και η Κύπρος

«Η μήτηρ ημών πατρίς, η πεφιλημένη πανένδοξος Ελλάς υπέστη εκ μέρους Ιταλίας όλως απρόκλητον και αδικαιολόγητο επιδρομήν και απεδύθη ήδη εις δεινόν υπέρ των όλων ιερών αγώνα…. Το ευλογημένον Ελληνικό υμών Έθνος, οι απανταχού Έλληνες βαθείαν εδοκίμασαν αγανάκτησιν δια την μυσηράν επίθεσιν του εχθρού…. Ημείς οι εν Κύπρω Έλληνες έχομεν καθήκον υπέρτατον απαραίτητον ίτα αδιαλείπτως ικετεύωμεν τον Θεόν της Ελλάδος υπέρ πλήρους ευοδώσεως του ιερού και μεγάλου αγώνος αυτών….». Είναι ένα μικρό απόσπασμα της εγκυκλίου της Εκκλησίας της Κύπρου για τον ελληνικό αγώνα που κυκλοφόρησε αμέσως μετά την απρόκλητη επίθεση των ιταλών κατά της Ελλάδας.

Αψήφησε τις απαγορεύσεις που για χρόνια επέβαλαν οι βρετανοί αποικιοκράτες και βγήκε στους δρόμους ο Λαός ανεμίζοντας αμέτρητες Ελληνικές Σημαίες. Να τι μετέδιδε ο ανταποκριτής του «Reuters» από την Λευκωσία: «Εις ολόκληρον την Κύπρο επικρατεί αφάνταστος ενθουσιασμός αφ’ ής στιγμής ελήφθη η είδηση ότι η ΕΛΛΑΔΑ απεφάσισε ν’ αμυνθεί διά των όπλων εις την ιταλική επίθεση…. Εις το Ελληνικό προξενείο της Λευκωσίας κατά πυκνάς μάζας προσέρχονται ευσταλείς Ελληνοκύπριοι ζητούντες να αποσταλούν εις την Ελλάδα όπως υπηρετήσουν εις τας τάξεις του Ελληνικού στρατού».

Τις πρώτες μέρες του πολέμου 35.000 εθελοντές στοιβάζονται στις προκυμαίες έτοιμοι να αναχωρήσουν για τον Πειραιά, με παρεμβάσεις, όμως, των βρετανών προς τον Μεταξά αποθαρρύνουν την κατάταξη τους στις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και παραπέμπονται στην Κυπριακή μονάδα του Βρετανικού στρατού…. Ωστόσο πάρα πολλοί αρνούνται να αποδεχθούν τις βρετανικές δολοπλοκίες και προχωρούν στην δημιουργία ειδικού σώματος 5.000 ανδρών που μάχεται σε όλα τα μέτωπα και σε όλους τους τομείς στην μητέρα Ελλάδα. Μεταξύ αυτών ο ιατρός Μαρκέλλος Θεόδωρος, που υπηρετεί ως εθελοντής στην περιοχή του Πηλίου, ο Λουκής και Λιάσος Λιασίδης, ο Σωκράτης Λοϊζίδης, ο Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης και πολλοί άλλοι του 36^ου συντάγματος Ευζώνων που πολεμούν ηρωικώς, στην Θεσσαλία, στο Τεπελένι και όπου αλλού το Έθνος έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα.

Συνολικά υπολογίζεται ότι οι χρηματικές εισφορές της Κύπρου για τον Ελληνικό αγώνα ξεπέρασαν το αστρονομικό για εκείνη την εποχή ποσό του ενός εκατομμυρίου λιρών. Όσοι δεν είχαν χρήματα έδιναν ζώα και προϊόντα. Οι γυναίκες πρόσφεραν τα δακτυλίδια και τα σκουλαρίκια τους. Στις εφημερίδες της εποχής καταγράφεται το εξής συγκλονιστικό περιστατικό: Στο χωριό Βουνί της επαρχίας Λεμεσού, μια γυναίκα ετοιμοθάνατη πριν ξεψυχήσει άνοιξε σε μια στιγμή τα μάτια της και είπε: «Να δώσετε τον ασημένιο μου σταυρό για τον αγώνα της Ελλάδας μας.

Παρ΄ όλα αυτά, ακόμα και εκείνες τις δραματικές για την παγκόσμια ανθρωπότητα ώρες οι βρετανοί εξακολουθούν να λειτουργούν κατά ένα απίστευτα προκλητικό τρόπον! Έτσι, ο Winston Churchill αρνείται να εφαρμόσει την πρόταση του πρωθυπουργού Κοριζή και του Βασιλιά Γεώργίου Β΄ για εγκατάσταση της Ελληνικής κυβέρνησης στην Κύπρο, μετά την διάσπαση της γραμμής Αλιάκμονα και την καταιγιστική κάθοδο των γερμανών προς την Αθήνα. Η αγγλική κυβέρνηση αρνείται ακόμη την αποστολή στην Κύπρο 50.000 νεοσυλλέκτων από την Πελοπόννησο για την συμπλήρωση της στρατιωτικής τους εκπαιδεύσεως.

Τι είναι, όμως, στ’ αλήθεια εκείνο που έκανε την Κύπρο να ξεσηκωθεί απ’ άκρου σ’ άκρου εκείνο το ευλογημένο πρωινό της 28^ης Οκτωβρίου του1940; Γράφει ο διακεκριμένος λογοτέχνης και πολεμιστής του έπους του ‘40, Γιώργος Θεοτόκος: «Η Ελλάδα ξεπηδά από τα βάθη του είναι μας και τα σκεπάζει όλα. Δεν αισθανόμαστε πια άλλο τίποτε, παρά το ένστικτο της Εθνικής ελευθερίας. Αυτό το ένστικτο ήταν συνυφασμένο με τον ενωτικό πόθο μας, να καταστούμε πραγματικοί ελεύθεροι ως πολίτες μιας ελεύθερης Ελλάδας. Γι’ αυτό το ιδεώδες της Ένωσης οι πρόγονοι, οι πατέρες μας και εμείς πολεμήσαμε στον Ελληνικό Στρατό». Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που οι 700 Κύπριοι εθελοντές, οι περισσότεροι πολεμιστές των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913 απέρριψαν το 1962 πρόταση του τότε Πρέσβη της Ελλάδος κ. Δελιβάνη, για να πάρουν σύνταξη από το Ελληνικό Κράτος, έστω και αν οι περισσότεροι κυριολεκτικώς επένοντο! Και δικαιολόγησαν την απόρριψη αυτή με την εξής απάντηση: «Εμείς καταταγήκαμε ως εθελοντές πολεμιστές για να υπερασπιστούμε τα δίκαια της Μεγάλης Μάνας Ελλάδας. Δεν θέλουμε καμιά ανταμοιβή».

Και οι σύμμαχοι: Να τί έλεγε Winston Churchill, απευθυνόμενος στον Μητροπολίτη Πάφου Λεόντιο όταν το 1943 επισκεπτόταν για δεύτερη φορά την Κύπρο…. «Όταν τελειώσει ο πόλεμος, τ’ όνομα της Κύπρου θα περιληφθεί ανάμεσα σ’ εκείνα που στάθηκαν άξια, όχι μόνο για την δικιά μας, αλλά και για τις μελλούμενες γενιές». Αν τήρησαν τις υποσχέσεις τους; Ναι! Εμφύλιο στην Ελλάδα, ανταμοιβή στην ουδέτερη Τουρκία και διαίρει και βασίλευε στην Κύπρο που έφερε την διχοτόμηση και την τουρκική κατοχή!!!

Τα «Οκτωβριανά»

Τα θλιβερά γεγονότα τα οποία συνέβηκαν στην Λευκωσία και στην υπόλοιπη Κύπρο κατά τον Οκτώβριο του 1931 έμειναν γνωστά ως τα «οκτωβριανά» κι αποτελούν μία από τις μελανότερες, αλλά και τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδας της μακροχρόνιας Ιστορίας μας. Ήταν Τετάρτη, 21 Οκτωβρίου 1931 όταν πλήθη Λαού, αυθορμήτως και αυτοβούλως βγήκαν στους δρόμους της Κυπριακής πρωτεύουσας για να διαμαρτυρηθούν για την αντιλαϊκή και ανθελληνική πολιτική της αποικιοκρατικής κυβέρνησης. Με το αιώνιο των Κυπρίων αίτημα: Την Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Στα πλήθη μίλησε πρώτος ο δικηγόρος Κλυτίδης, ο οποίος ανέλυσε την επικρατούσα τότε κατάσταση. Τελευταίος έλαβε το λόγο ο διάκονος Διονύσιος Κυκκώτης, ο οποίος, αφού ύψωσε την Ελληνική σημαία, κάλεσε τους συγκεντρωθέντες να ορκιστούν, στο όνομα της Αγίας Τριάδας, πειθαρχία και πίστη προς την πατρίδα. Ακολούθως τα πλήθη υπό τους ήχους των καμπάνων και ψάλλοντες τον εθνικό ύμνο ανηφόρησαν προς το Κυβερνείο και υπέστειλαν την αγγλική σημαία ζητωκραυγάζοντας υπέρ της Ενώσεως.

Στο μεταξύ στο κυβερνείο κατέφθασαν ένοπλοι άγγλοι αστυνομικοί, η εμφάνιση των οποίων εξώθησε τους διαμαρτυρόμενους να προβούν σε βίαιες εκδηλώσεις και ν' αρχίσουν να πυρπολούν τα αστυνομικά αυτοκίνητα και το τότε ξύλινο κτίριο του Κυβερνείου. Τότε εξήλθε του κτιρίου ο άγγλος διοικητής Λευκωσίας, ο οποίος κάλεσε τα πλήθη να διαλυθούν. Στην άρνηση τους έδωσε διαταγή στους αστυνομικούς να ανοίξουν πυρ. Από τους πυροβολισμούς πληγώθηκαν σοβαρά 15 διαδηλωτές, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Από αυτούς ο εξ Αγίου Θεόδωρου (Αγρού) 18ετής Ονούφριος Αποστόλου Κληρίδης υπέκυψε στα τραύματα του. Η ταφή του έγινε τη μεθεπόμενη μέρα στο παλιό κοιμητήριο Λευκωσίας. Στην κηδεία προέστη ο Αρχιεπίσκοπος Κύριλλος και πλήθος λαού. Την ίδια ώρα σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου βρίσκονται σε εξέλιξη συλλαλητήρια, καταλαμβάνονται αστυνομικοί σταθμοί και υψώνεται παντού η Ελληνική σημαία. Ο άοπλος λαός συγκρούεται με το στρατό σ’ όλο το νησί. Ο αριθμός των νεκρών ανήλθε στους 16 και των τραυματιών στους 60.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν δραματικά! Την επόμενη μέρα ελήφθησαν αυστηρά μέτρα ασφαλείας με απαγόρευση κυκλοφορίας, λογοκρισία στα έντυπα ενώ στις 23 Οκτωβρίου κατέφθασαν 4 πλοία με Βρετανούς στρατιώτες. Η αποικιοκρατική κυβέρνηση συνέλαβε και εξόρισε κατηγορώντας τους ως κύριους υπαίτιους της εξέγερσης, τον Μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημο Μυλωνά, (στα Ιεροσόλυμα) και τον Μητροπολίτη Κυρηνείας Μακάριο Β΄, (στην Αθήνα). Συνέλαβε επίσης 3 περίπου χιλιάδες τους οποίους φυλάκισε, βασάνισε αλλά και εξόρισε!  Κατάργησε ακόμα την ελεύθερη εκλογή όλων των Αρχών και επέβαλε σκληρά μέτρα. Ακόμη απαγόρευσε την ίδρυση και λειτουργία κομμάτων και συντεχνιών κι επέβαλε ειδική φορολογία για να καλυφθούν οι ζημιές στο Κυβερνείο, κι όλα αυτά σε μια εποχή που η Κύπρος υπόφερε από μεγάλη ανομβρία και οικονομική δυσπραγία.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, απαγορεύτηκε οτιδήποτε θύμιζε Ελλάδα: Ελληνική σημαία, εθνικός ύμνος, φωτογραφίες ηρώων, χάρτες της Ελλάδας κ.α. Ακόμα και μολύβια και ρίγες με μπλε και άσπρες ραβδώσεις κατασχέθηκαν από τα παιδιά των σχολείων!

Και η Μάνα Ελλάδα; Η κυβέρνηση Ελευθέριου Βενιζέλου, συμβούλευσε τους Κυπρίους «να κάτσουν ήσυχοι και να μην προκαλούν προβλήματα στην φίλη και σύμμαχο Μ. Βρετανία.», με την κρυφή ελπίδα και τον ευσεβή πόθο πως με την πολιτική «του καλού παιδιού» οι άγγλοι θα έδιναν αυτονομία στους εξαθλιωμένους οικονομικά και καταπιεσμένους πολιτικά Κυπρίους.

Μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου όμως, οπόταν η Αγγλία είχε ανάγκη τους Κυπρίους, με προκηρύξεις τους καλούσε να στρατολογηθούν και να «πολεμήσουν δια την Ελλάδα και την ελευθερία»! Και όταν οι άγγλοι πιστοί πάντα στο προσφιλές τους «διαίρει και βασίλευε» λησμόνησαν τις υποσχέσεις του, την σκυτάλη παρέλαβε η λεβεντογενιά της Ε.Ο.Κ.Α. Έκτοτε με λύσσα απίστευτη μας πολεμούν και μας χλευάζουν! Αυτοί είναι δυστυχώς οι φλεγματικοί βρετανοί! Άφιλοι και ανέντιμοι!