Σόφια………….

Λίγες μέρες παραμονής στην Βουλγαρική πρωτεύουσα ήταν αρκετές για να με πλημυρίσουν με απίστευτα συγκρουόμενα συναισθήματα. Σόφια, η πόλη των απίστευτων αντιθέσεων. Κτίρια που μοιάζουν με κουτιά, είναι τα περισσότερα, με το κέντρο της πόλης να είναι πραγματικό μαγευτικό. O υπέρλαμπρος Καθεδρικός Ναός του Αγίου Αλεξάνδρου Nevski, η Εθνική Πινακοθήκη, το κτίριο της εθνικής βιβλιοθήκης, το προεδρικό μέγαρο, το μουσείο με τα πλούσια εκθέματα του, το δικαστικό μέγαρο, η Ορθόδοξη εκκλησία των Ρώσων, το κτίριο του κρατικού Πανεπιστημίου, το θεατρικό μέγαρο, κ.α. Και ο συνειρμός σχεδόν αναπόφευκτος: Κάπως, έτσι, και ακόμα καλύτερο θα ήταν το Κέντρο της Αθήνας, αν δεν σκεπάζαμε την ιστορία μας, με το τσιμέντο της αντιπαροχής!!!!
Άκουγα να λένε διάφορα για την σημερινή Βουλγαρία, μα για να είμαι ειλικρινής τα περισσότερα μου φαίνονταν ως πολύ ακραία και παράλογα. Πριν την κατάρρευση του ολοκληρωτικού συστήματος, διάφοροι τύποι, από αυτούς που υποτίθεται ζούσαν την ευτυχία τους συστήματος, κρατούσαν τσίλιες στην γωνία και αγόραζαν στην μαύρη αγορά τα δολάρια. Και τι δεν έδιναν αλήθεια κάποιες αιθέριες υπάρξεις για μερικά γυναικεία εσώρουχα…. Τώρα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τα αντικατέστησαν τα casino, ο αγοραίος έρωτας, άνθρωποι που παραμονεύουν παντού για σου κλέψουν το αυτοκίνητο και αστυνομικοί που την έχουν στημένη στην γωνία προκειμένου να εξοφλήσεις την τροχαία παράβαση σε τιμή, που μπορείς να διαπραγματευθείς κατά περίπτωση και περίσταση Οι παγίδες στους δρόμους αμέτρητες. Και μοιραία πέφτεις στα μπλόκα της αστυνομίας, μιας και αποκλείεται να αποφύγεις την τροχαία παράβαση, αφού αντί οι οδηγοί να συναντούν στις στροφές την συνεχή διαχωριστική γραμμή, την συναντούν μπροστά τους στην απόλυτη ευθεία. Μια τροχαία παράβαση των 120 ευρώ, εξοφλείται επί τόπου, άντε το πολύ με 20 ευρώ. Εκτός αυτού, οι ασκούντες τον τροχαίο έλεγχο αστυνομικοί, σε ενημερώνουν και για τα επόμενα καραούλια των αστυνομικών. Με είκοσι ευρώ, δηλαδή, αγοράζεις τέσσερις τροχαίες παραβάσεις!!! Βουλγάρικα αυτοκίνητα σπάνια σταματούν, αφού όπως λέει και μια γνωστή παροιμία: «Τι μπορείς να λάβεις από τον μη έχοντα…».
Στην καρδιά της βουλγαρικής πρωτεύουσας λοιπόν. Εκεί που δύσκολα παίρνεις απαντήσεις σε πολλά καυτά ερωτήματα. Απαντήσεις πήραμε πρόθυμα μέσα σε δύο λεπτά, όταν κατευθυνόμενοι προς το κέντρο της πόλης ζητήσαμε την συμβουλή μιας νεαρής κοπέλας που υπομονετικά μας εξήγησε την σωστή κατεύθυνση για την εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου. Μα πώς εξηγείται αλήθεια, σε μια πόλη με μέσο μισθό 150 ευρώ να υπάρχει τόση χλιδή και ταυτοχρόνως τόση ανέχεια;. Ιδού και η απάντηση: Casino μαφία, αγοραίος έρωτας….. Λίγες ώρες αργότερο στο πιο ψηλό σημείο τη πόλης με μια πέννα και ένα κομμάτι λευκό χαρτί στο χέρι και ιδού το απόσταγμα των βασανιστικών ερωτηματικών, αν θέλετε και ένα πρώτο συμπέρασμα:
Σόφια 1: Μεσάνυκτα. Στο πιο ψηλό σημείο. Κοιτάζω γύρω μου. Ο ορίζοντας πολύ μακρινός. Κάπου, κάπου ένα αστέρι που πέφτει, αφήνει τα αποτυπώματα του στον σκοτεινό ουρανό, λίγο πριν σβήσει για πάντα. Πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά σου. Εδώ δεν είναι Ελλάδα. Εδώ είναι βαλκάνια. Σόφια. Σκέφτομαι αληθινά τί είναι αυτό που έφερε εικοσάχρονα κοριτσόπουλα να πουλούν τα φιλιά τους σε τιμή ευκαιρίας .Ο παράδεισος τους που δεν ήταν παρά μια απίστευτη κόλαση. Το μεγαλύτερο παραμύθι. Ώσπου η αλήθεια να νικήσει το ψέμα. Η ελευθερία που δεν έφερε την ευτυχία. Και το όνειρο που έγινε εφιάλτης. Πενήντα ευρώ. Όλα με πενήντα ευρώ. Κάπως έτσι, βλέπουν πως θα ξημερώσει και γι’ αυτούς μια καλύτερη μέρα……
Σόφια 2: 22ος όροφος.“R….a”. Η θέα πραγματικά Μαγευτική. Ακόμα και τα χαμόσπιτα στα φώτα της νύκτας, μοιάζουν με παλάτια. Εδώ σβήνουν την πείνα του έρωτα, κάθε λογής, καθώς πρέπει. Άνθρωποι υπεράνω κάθε υποψίας, διαπραγματεύονται τα φιλιά και τον έρωτα. Όλα έχουν την τιμή τους. Ακόμα και ένα αθώο φιλί…..
Σόφια 3: Αύριο. Με το πρώτο φως. Επιστροφή. Τι να θυμάμαι αλήθεια; Τι πρέπει να θυμάμαι Και τι να ξεχάσω; Τι να πάρω μαζί μου και τι να αφήσω εδώ; Από την μια ο πολιτισμός. Και από την άλλη η παρανομία. Αντιθέσεις. Δεν υπάρχει ισορροπία. Τα πάντα κινούνται με περίεργους ρυθμούς. Σχεδόν συνωμοτικά. Φεύγω με αμέτρητα ερωτηματικά… Τα λόγια του συναδέλφου, ίσως να δίνουν μια πρώτη απάντηση: Αυτοί θα αργήσουν, μα θα βρουν τον δρόμο τους. Εμείς είναι που χάσαμε για πάντα την πυξίδα. Ναι, μπορεί να είναι και έτσι φίλοι μου, αφού σε είκοσι άντε το πολύ τριάντα χρόνια θα είμαστε η μειοψηφία στην ίδια την πατρίδα μας…….

Ταπεινός προσκυνητής….

Ψηλά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Δίπλα και ενδιάμεσα από τα δοξασμένα Οχυρά Ρούπελ. Επιστροφή από την Βουλγαρία, εκεί που βρέθηκα μαζί με άλλους συναδέλφους για μια εκπαιδευτική μας υποχρέωση. Μια επίσκεψη που άργησε πολύ και που επιτέλους πραγματοποιήθηκε, αφού χρειάσθηκε να παρεκκλίνουμε λίγο από το κανονικό δρομολόγιο της επιστροφής. Μπροστά μας δύο λιτές και απέριττες προτομές και μια υψηλή μαρμάρινη στήλη.
«Αντισυνταγματάρχης Καταδρομών Κατσάνης Γεώργιος Διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών Κύπρου. Έπεσε ηρωικά στις 21-7-1974 στο ύψωμα Άγιος Ιλαρίων της Κύπρου». Και παρακάτω στην ίδια προτομή σε μια μικρή χάλκινη πλάκα διαβάζουμε ακόμα: «Εκτέλεσες στο αποκορύφωμα λεβέντη μας Γιώργο το καθήκον και το χρέος σου στην πολυπόθητη πατρίδα. Κι είν απροσμέτρητα περήφανη η ιδιαίτερη σου πατρίδα! Πολέμησες σαν Έλληνας… σαν ήρωας Μεγάλος. Κι έγινες –ΣΥΜΒΟΛΟ- που αιώνια θα μείνει. Και κάθε θνητός εδώ, το γόνυ του θα κλείνει». Η συμπολίτισσα του – Κανελλίτσα Νικολάου Πασχαλέρη.
Τα παραπάνω διαβάζει κάθε διαβάτης που περνά και σταματά ταπεινός προσκυνητής σε κεντρική πλατεία του Σιδηροκάστρου. Διαμετρικά αντίθετα και στον ίδιο χώρο μια άλλη προτομή. Αυτή του αείμνηστου Δεσπότη Κωνσταντίνου Ασημίδη που σφαγιάσθηκε άγρια από τους κομιτατζήδες βουλγάρους, στην οποία και διαβάζουμε: «Μητροπολίτης Μελενοίκου και Σιδηροκάστρου Κωνσταντίνος Ασημίδης, εσφαγιάσθη υπό των βουλγάρων την 26η Ιουνίου 1913. Και στην μέση ακριβώς μια υψηλή μαρμάρινη στήλη με τα ονόματα 65 Ελλήνων πατριωτών, των υπό βουλγάρων σφαγιασθέντων τη 27η Ιουνίου 1913.
Και τι δεν έφερα στην μνήμη μου αλήθεια, όταν ακουμπούσα για πρώτη φορά λίγα λουλούδια μπροστά στην μπρούτζινη προτομή του αείμνηστου διοικητή μου, οι ηρωικές πράξεις του οποίου δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από εκείνες των Σαλαμινομάχων, των Μαραθωνομάχων και των τριακόσιων του Λεωνίδα. Ο Γεώργιος Κατσάνης, ένας χαλκέντερος Έλληνας αξιωματικός, με αστείρευτο θάρρος, που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή κατευθύνοντας με θάρρος απαράμιλλο την μάχη. Γύρω του οι προδομένοι λοκατζήδες του, από τους πλέον αδικημένους, αλλά πολύ υπερήφανους μαχητές της Ελληνικής Κυπριακής αντίστασης κατά του τούρκου εισβολέα. Ο Γεώργιος Κατσάνης που το υψηλό αίσθημα στο στρατιωτικό καθήκον, δεν του επέτρεψε ποτέ να σκεφθεί ποιοί και γιατί τον άφησαν να πολεμά μόνος και προδομένος, μαζί με τα παιδιά του, (όπως μας αποκαλούσε ο ίδιος στις ανέμελες ειρηνικές μα δύσκολες μέρες στην εκπαίδευση), τους ηρωικούς λοκατζήδες του, στις ακρότατες και προδομένες Θερμοπύλες της Κύπρου….
Αν ζούσε, σήμερα ο αείμνηστος Μακεδόνας αξιωματικός, θα ήταν 68 ετών. Ποιός ξέρει, ίσως να το αποκαλούσαν και πραξικοπηματία. Όπως, αποκαλούν αρνούμενοι έστω και ένα απλό μνημόσυνο τους 22 προδομένους καταδρομείς που εκτελώντας άνωθεν εντολές έχασαν την ζωή τους τόσο άδικα κατά την διάρκεια της εμφύλιας πολεμικής σύγκρουσης. Κατά την διάρκεια εκείνου τους άφρονος και προδοτικού πραξικοπήματος, για το οποίο εκείνοι που πραγματικά πρόδωσαν, χαίρουν ακόμα πλήρους ασυλίας. Κοιμήσου ήσυχα λοιπόν, αείμνηστε Γεώργιε Κατασάνη. Κοιμήσου με ήσυχη την συνείδηση και άσε τους ζωντανούς, που μη μπορώντας να απεγκλωβισθούν από τα ψεύτικα ιδεολογικά τους σύνδρομα δεν έχουν αναγνωρίσει ακόμα τους λοκατζήδες σου, που έφυγαν τόσο άδικα και απρόσμενα, πάντα, όμως, με ψηλά το κεφάλι.…

Υ.Σ.: Ταπεινά για εκείνο: Άγιος Ιλαρίωνας

20 Ιουλίου. Βράδυ Σαββάτου. Μεσάνυκτα. Σ’ εκείνη την απρόσιτη βουνοκορφή. Αριστερά μας. Σ’ εκείνο το στενό μονοπάτι. Ιούλιος. Χαράματα Κυριακής. Πρώτη φορά Στα Άγια χώματα. Στο ψηλό ξέφωτο. Κάτω απ’ το κάστρο του Άγιου Ιλαρίωνα. Την ώρα που έβγαινε ήλιος, του Ιούλη ο ήλιος ο καυτός. Για να φωτίσει για στερνή φορά, καθώς πάλευε με τον χάροντα, στα μαρμαρένια αλώνια της τιμής, το ξανθό το παλικάρι, με τις πλατιές χερούκλες, το πλατύ μέτωπο και το ατέλειωτο χαμόγελο. Κατσάνης Γεώργιος. Ο ήρωας Μακεδόνας αξιωματικός, από το Σιδηρόκαστρο….

Μίκης Θεοδωράκης

Μια σειρά εκπομπών της Βίκυς Φλέσσα «Στα άκρα» είναι που έδωσαν την αφορμή για το σημερινό σημείωμα. Μια σειρά εκπομπών αφιερωμένων στον παμμέγιστο Έλληνα μουσικοσυνθέτη, Μίκυ Θεοδωράκη. Τον άνθρωπο που ταξίδεψε τ’ όνομα της Ελλάδος στα πέρατα της γης. Τον ανυποχώρητο επαναστάτη που θυσίασε τα νιάτα του για τις ιδέες του, την ειρήνη, την ελευθερία και την Δημοκρατία. Τον άνθρωπο που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο πολύ λίγοι στην σύγχρονη Ελλάδα….
Δίχως αυτόν ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Αναγνωστάκης και άλλοι πολλοί Έλληνες ποιητές θα ήταν μόνο στις βιβλιοθήκες. Σταχυολόγησα και μοιράζομαι μαζί σας ότι απεκόμισα ως τηλεθεατής από αυτές τις υπέροχες εκπομπές, που δυστυχώς, λόγω του προχωρημένου της ώρας που μεταδίδονται, λίγοι άνθρωποι μπορούν να παρακολουθήσουν. Βλέπετε η ελληνική τηλεόραση έχει άλλες προτεραιότητες τις ώρες της μεγάλης τηλεθέασης. Και ποιος δεν γνωρίζει αλήθεια ότι η ωραία Ελένη αιτείται διαζυγίου!!!
Πάμε λοιπόν από την αρχή: «Κάθε Τετάρτη ήταν το μάθημα της Εθνικής διαπαιδαγώγησης: Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Αλαμάνα… Πολλές φορές ακολουθούσαν και παρελάσεις. Για την Ελλάδα. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα η Εθνική υπερηφάνεια αρκεί να μην θέλεις να βρεθείς αντιμέτωπος με τους άλλους. Η εξουσία που κτυπάει και από χαρά. Η διεφθαρμένη εξουσία. Το αίσθημα των φοβισμένων ανθρώπων που πιάνονται από την εξουσία και μετατρέπονται σε τύραννο. Κάποτε υπερισχύει ο Μπετόβεν και βγαίνει η αρμονία. Κάποτε ξυπνάει η ανασφάλεια και βγαίνει το Άουσβιτς. Καπιταλισμός είναι η χειρότερη μορφή εξουσίας. Περνά στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Μιλάμε μόνο για ομόλογα. Χάσαμε την τελευταία μάχη. Το τελευταίο σήμα προδόθηκε. Οι Έλληνες βρέθηκαν μόνοι τους. Απελευθερώθηκαν μόνοι τους. Οι ξένοι μας άφησαν. Φυσικά βρήκαν συμμάχους. Εφιάλτες. Οι περισσότεροι σήμερα στην Ελλάδα είναι ξένοι, κυρίως αμερικάνοι».
Από την μια ο πατριωτισμός που δημιουργεί εποποιίες και οι επαναστάτες που δημιουργούν μια δίκαιη κοινωνία, απέναντι στους καταδότες που δημιουργούν τραγωδίες. Κάποια ασελγούν στο όραμα δήθεν της παγκόσμιας ελευθερίας. Και κάποιοι πλάθουν όνειρα για την πατρίδα, όπως την θέλουν: Λεβεντομάνα και απροσκύνητη. Κοινωνία δίκαιη, με μόρφωση για όλους. Και λαϊκή απελευθέρωση. Όχι λαϊκή αποχαύνωση.
«Θα σκοτωνόμουνα σαν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος», υποστηρίζει ο Μίκυς Θεοδωράκης και δεν θα έβλεπα όσα είδα. Τότε στον πόλεμο του “40 και στον εμφύλιο που ακολούθησε. Σήμερα η χώρα μας χλευάζεται από τους Λαούς της Ευρώπης. Ποιους; Τους Γερμανούς που σκότωσαν πάνω από μισό εκατομμύρια Έλληνες πατριώτες, χωρίς να δώσουν πεντάρα. Επτά χρόνια χούντα. Τέσσερα μέσα και τρία έξω. Οι χώρες οι μεγάλες ζουν κατά 30% από την πώληση όπλων. Μας πουλούν όπλα και μας χλευάζουν. Αποδήμησαν τον Ελληνισμό.
Και η σχέση του με τον Θείο: Ο πόνος με ένωνε με τον Θεό. Πρώτη μου συναυλία «Αι γεναιαί αι πάσαι». Πρώτη επαφή με την πραγματική μουσική. Έκανα τον ίσον και έκανα τους ψαλμούς. Η Βυζαντινή μουσική με επηρέασε βαθύτατα, αφού από ηλικία 2-3 ετών άκουγα την γιαγιά μου να ψέλνει Βυζαντινούς ύμνους. Η επαφή με την μουσική ήρθε στο Σχολείο, στην Πάτρα. Όταν ρώτησα τον πατέρα μου για το βιβλίο της μουσικής και τα αποτυπώματα (νότες), μου απάντησε ότι είναι ψείρες. Από τότε ασχολούμαι με αυτές τις ψείρες. Η μουσική έβγαινε από μέσα μου. Παρέμεινα, όμως, ο ίδιος. Ανεπηρέαστους.
Μίκυς Θεοδωράκης. Πραγματικά μεγάλος και αληθινός. Η ολοζώντανη ιστορία μας. Μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες.. Οι παρεμβάσεις του για τα εθνικά μας θέματα πάντα καταλυτικές. Η συνέχεια, η σύνθεση και ο εμπλουτισμός, μέσα από την αγωνιστική δράση, του ιστορικού μας πλούτου. Του πλούτο της ελληνικής ιστορίας που θέλουν, σήμερα, να σβήσουν... Οι κομουνιστές τον θεωρούν το άσωτο τους παιδί, οι δε υπόλοιποι τον θεωρούν άξιο, μόνο όποτε τους βολεύει. Κανόνας για εκείνους που δεν κρύβονται. Γιατί ποιός άλλος παλαιός κομουνιστής έχει το θάρρος να ομολογήσει πως αν επικρατούσε ο λαϊκός στρατός θα ήμασταν χειρότεροι και από την Αλβανία του Χότζα…….
Υ.Σ,: ¨Σ’ αυτήν την γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι Έλληνες με όλη την σημασία αυτής της λέξης και τίποτε – απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να αλλοιώσει την ταυτότητα τους….». Η απάντηση του πολύ μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη στην πολύ μικρή Θάλεια Δραγώνα….. Και η γνώμη του για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Οι μεγάλοι απόντες της αντίστασης. Πού ήταν στα χρόνια της κατοχής…. Ποτέ και πουθενά δεν πολέμησαν…..»

Ο Στέλιος Κυριακίδης στον τελικό...

«Τίποτα, μόνο για την Ελλάδα...»

Η ζωή του θρυλικού μαραθωνοδρόμου και αξέχαστου αθλητή του στίβου από την Πάφο, του Στυλιανού Κυριακίδη, ο οποίος έμεινε στην ιστορία από τις πολλές διακρίσεις που απέσπασε σε πανελλαδικό και διεθνές επίπεδο, μεταφέρεται στον κινηματογράφο, σε μια παραγωγή που ετοιμάζει, σύμφωνα με αθηναϊκά δημοσιεύματα ο Έλληνας παραγωγός κινηματογράφου Πάρης Κασιδόκωστας.
Ο Στέλιος Κυριακίδης, γεννήθηκε στο χωριό Στατός της Πάφου στις 4 Ιουνίου 1910. Εκεί όπου δημιούργησε το Γυμναστήριο και τον Αθλητικό Όμιλο Φιλοθέης Ξεκίνησε τον αθλητισμό από την Γυμναστικό Σύλλογο «Ολύμπια - ΓΑ-ΣΙ-Ο (Γ.Σ.Ο.) της Λεμεσού και έμεινε πιστός σε αυτόν ως το τέλος της αγωνιστικής του σταδιοδρομίας, παρά το γεγονός ότι είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα. Έζησε δοξασμένος από το 1946 μέχρι και το θάνατό του το 1987, στην Φιλοθέη. Πρόκειται για την σημαντικότερη σύγχρονη προσωπικότητα του Ελληνικού Αθλητισμού, με διεθνείς επιτυχίες και διακρίσεις. Ήταν αθλητής της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας στίβου και διακρίθηκε στα αγωνίσματα δρόμων ημιαντοχής και αντοχής, ιδιαιτέρως, όμως, στον μαραθώνιο δρόμο. Ήταν πρώτος Βαλκανιονίκης στον Μαραθώνιο το 1934, 1936, 1937 και 1939 ενώ το 1934 και 1936 νίκησε και στα 10000μ. Δώδεκα φορές ήταν 1ος Πανελληνιονίκης στα 5000μ., 10000μ. και στο Μαραθώνιο, ενώ πέτυχε Πανελλήνια ρεκόρ στα 5000μ., 10000μ και φυσικά στον Μαραθώνιο. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936 και του Λονδίνου το 1948 και ανακηρύχθηκε16 φορές, πρώτος Παγκυπριονίκης, παρά την διακοπή των αγώνων στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν λάτρης της Ελλάδας και του αθλητισμού. Κατά γενική ομολογία, υπήρξε ο μεγαλύτερος ‘Έλληνας Μαραθωνοδρόμος, ένα ταλέντο που θυσιάσθηκε στις στάχτες του πολέμου. Όταν ταξίδεψε για την Αμερική ήταν ήδη 36 χρονών και δεν περίμενε να αλλάξει σε πολλά η ζωή του. Πήγε λίγο καιρό νωρίτερα στη Βοστώνη φιλοξενούμενος από Έλληνες ομογενείς, αποφασισμένος να δοξάσει την Ελλάδα. Η νίκη του στον μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946, θεωρείται από τις σημαντικότερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού όλων των εποχών.
Ο Έλληνας δρομέας, πετυχαίνοντας ατομικό και παγκόσμιο ρεκόρ στον 50ο διεθνή μαραθώνιο της Βοστόνης, τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2.29.27 μπροστά από μεγάλους μαραθωνοδρόμους της εποχής του. Είναι τα χρόνια που η Ελλάδα ζει δραματικές ώρες εμφύλιου διχασμού. Η προσωπική διάκριση γίνεται ελληνικός άθλος. Ο Κυριακίδης αξιοποιεί τη νίκη του για να αποκαλύψει στη διεθνή κοινή γνώμη τις δραματικές στιγμές που περνά η πατρίδα του και για να συγκεντρώσει πολύτιμη ανθρωπιστική βοήθεια. Τα αθλητικά χρονικά κατέγραψαν το θρίαμβο της σωματικής αντοχής. Η ιστορία κατέγραψε το θρίαμβο της ψυχής…
Στην Αθήνα οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους κλαίγοντας. Στη σημείο του τερματισμού, το μικρόφωνο τον περίμενε για δηλώσεις προς τους φιλάθλους. Η ατάκα που άκουσε, ήταν μία: «Πες μας τι θέλεις να έχεις και εμείς θα το κάνουμε...". Η απάντηση πιο λιτή: «Τίποτα, μόνο για την Ελλάδα...". Οι αμερικανοί τρελάθηκαν μαζί του, τον αποθέωσαν ενώ ο αμερικανός συναθλητής του, Τζίν Κέλι δήλωσε: "Δεν θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή που έτρεχε για την πατρίδα του και όχι για τον εαυτό του». Και ο Άρθουρ Ντάφι σε σημείωμα του με τίτλο «Victory Belongs To Two Nations”, στους Boston Sunday Post, στις 21 Απριλίου 1946, έγραφε: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους, είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».
Ο Πέτρος Λινάρδος, καταξιωμένος Έλληνας δημοσιογράφος και ιστορικός του αθλητισμού έγραψε: «Ο Στέλιος Κυριακίδης ανήκει στη μεγάλη γενιά του ελληνικού στίβου του '30 που είχε μπολιαστεί με τη ρώμη της κυπριακής άθλησης. Πλάι και μαζί με τον Μάντικα, τον Φραγκούδη, τον Σύλλα, τον Λαμπράκη και πολλούς άλλους ακόμη ήταν ο μαγνήτης για τους φιλάθλους που πλημμύριζαν το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο στην πρώτη φάση του θεσμού των Βαλκανιάδων ¬Εκείνοι μεταλαμπάδευσαν το ελληνικό αθλητικό πνεύμα και στο Ζάγκρεμπ, στο Βουκουρέστι, στη Σόφια, στο Βελιγράδι, στην Κωνσταντινούπολη».
Υ/Σ: Για όσους αγνοούν την ιστορία, θυμίζω, ότι οι Έλληνες αθλητές της Κύπρου αρνούνταν τα δώρα πως τους πρόσφεραν οι αποικιοκράτες για να αγωνισθούν με τα χρώματα της Μ. Βρετανίας και φορούσαν μόνο τα γαλανόλευκα. Οι σκλάβοι που δόξασαν την γαλανόλευκη σε χρόνια δίσεκτα και έκαναν υπερήφανο ένα Λαό που ζούσε, στο περιθώριο, καθώς παρ’ ότι νικητής και αποδεκατισμένος από τον καταστροφικό πόλεμο που προηγήθηκε βρέθηκε στην δίνη ενός εμφύλιου σπαραγμού που τόσα δεινά επισώρευσε….