Ημέρα Λαμπρής: Η γιορτή της Αγάπης

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η κατεξοχήν περίοδος της περισυλλογής, της ανασύνταξης και της προσευχής. Και τούτο γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο! Το Θείο Πάθος στο πιο συγκλονιστικό οδοιπορικό θανάτου. Η θριαμβευτική είσοδος στα Ιεροσόλυμα, η ενθουσιώδης υποδοχή, ο Νυμφίος, το όρος των ελαιών, ο Μυστικός Δείπνος, η προδοσία, ο Γολγοθάς, η θυσία της σταύρωσης, ο μαρτυρικός θάνατος, η αποκαθήλωση, η ταφή και η Ανάσταση. Μια πορεία που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε σε περίοδο μιας εβδομάδας, με τον Χριστό να δίνει το τελευταίο μάθημα ευπρέπειας και αιώνιας ζωής, την ίδια ακριβώς στιγμή που βασανιστικά με τον σταυρικό του θάνατο, έχανε την τελευταία μάχη. Ο Σταυρός που ο Χριστός μας μετατρέπει με την θυσία του σε αιώνιο Σύμβολο αγάπης και καρτερίας. Για να συντροφεύει έκτοτε εκείνους που ακολουθούν πιστά τα βήματα του και πιστεύουν αταλάντευτα στις θεϊκές καταβολές του.
«Πάτερ, άφησε αυτούς, ουκ οίδασι τι ποιούσι». Ο Χρηστός που συγχωρεί τους ληστές στον Σταυρό. Ο Χρηστός που συγχωρεί ακόμα και τους δήμιους του. Ο Χρηστός που φαίνεται προς στιγμή να εγκαταλείπεται από τις Θεϊκές αντοχές και να μετατρέπεται σε κοινό θνητό, αφού τα φρικτά σταυρικά βασανιστήρια τον κάνουν να αναφωνεί: «Πάτερα μου γιατί με εγκατέλειψες»; Ήταν, όμως, μόνο λίγα δευτερόλεπτα, που αποδείκνυαν και την ανθρώπινη υπόσταση του. Και προσευχόμενος αφήνει την τελευταία του πνοή, την ώρα που οι ουρανοί σκοτεινιάζουν και η γη σείεται συθέμελα. Το κλάμα της μάνας γοερό. Και οι απορίες των κοινών θνητών πολλές, οι οποίες, όμως, γρήγορα συντρίβονται καθώς οι μυροφόρες αιφνιδιάζονται από τον κενό τάφο. Και προσεύχονται. Προσκυνούν και πανηγυρίζουν για την νίκη του φωτός έναντι του σκότους. Η πραγματική Ανάσταση είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο: «Αληθώς υιός Θεού εστί».
Τέτοιες μέρες λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, αδήριτη προβάλλει η ανάγκη της προσευχής, της ανασύνταξης και της άδολης αγάπης. Με τον ΧΡΗΣΤΟ και την Ανάσταση παντοτινό οδηγό. Ας μην μείνουμε, όμως, στα λόγια. Ας κάνουμε πράξη παίρνοντας παράδειγμα από τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην Α’ επιστολή προς ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ. Το 13ο κεφάλαιο της Α' επιστολής προς Κορινθίους γνωστό και ως "Ο ύμνος της αγάπης". Ο Απόστολος. Παύλος, δια Πνεύματος Αγίου, μιλάει για το μεγαλείο και την καταλυτική δύναμη της αγάπης, που ξεπερνά κάθε άλλη αρετή. Με γλαφυρό τρόπο δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να έχει όλα τα χαρίσματα και να κάνει τα μεγαλύτερα κατορθώματα, ακόμη και να δώσει τη ζωή του θυσία για την υπόθεση του Ευαγγελίου, αλλά αν δεν έχει αγάπη, τότε αυτά όλα δεν είναι παρά "χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο θόρυβο. Είναι ένα τίποτε". (Α' Κορινθίους 13:1-3). Ιδού σε μετάφραση αυτούσια αυτή η ανεπανάληπτη επιστολή:
Εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, Αγάπη όμως δεν έχω, είμαι χαλκός που θορυβεί και τύμπανο που αλαλάζει. Εάν κατέχω τα μυστήρια όλα
και μπορώ να προλέγω κι έχω, όλη την γνώση και πίστη, τόση ώστε να μετακινώ βουνά όμως αγάπη δεν έχω, είμαι ένα τίποτε. Κι αν τα δώσω όλα στην φτώχεια κι αν
παραδώσω το κορμί μου στις φλόγες, όμως, αγάπη δεν έχω, δεν ωφελούμαι τίποτε. Συμφιλιώνει μεγαλόψυχα η αγάπη. Φθόνο και κομπασμό η αγάπη δεν έχει, δεν ξιπάζεται. Δεν ασχημονεί, δεν νοιάζεται για το δικό της, η αγάπη. Είναι ήρεμη και αμνησίκακη, λυπάται για το άδικο, χαίρεται όταν το δίκαιο υπερισχύει. Η αγάπή όλα τα σκέπει, όλα τα πιστεύει. Σε όλα ελπίζει, σε όλα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Mα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν παιδάκι. Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα σαν σε θαμπό καθρέφτη. Τότε, όμως, θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε, όμως, θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς μ’ έχει γνωρίσει ο Θεός. Αυτά, λοιπόν, που μένουν τελικώς, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Αυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη.

Το Κιλελέρ των ψεύτικων υποσχέσεων

Ειλικρινά, εκτός, ίσως, ελαχίστων εξαιρέσεων, κανένας δεν τους άκουγε. Λόγος ξύλινος και χιλιοειπωμένες υποσχέσεις για δεκαετίες από πολιτικούς που απλώς άλλαξαν τα κοστούμια τους. Και ο κόσμος έπινε τον καφέ του, περπατούσε αδιάφορα για να περάσει η ώρα, έφτιαχνε πηγαδάκια και έκανε πλάκα με την παρέα του. Αυτοί, όμως, εκεί, να επιμένουν στον ίδιο ανούσιο και παρωχημένο λόγο τους. Η συμπαθέστατη συντονίστρια των εκδηλώσεων καλούσε για σύντομους χαιρετισμούς, που οι πολιτικοί, πλην ελαχιστοτάτων λαμπρών εξαιρέσεων, φρόντιζαν να μετατρέψουν σε μακρόσυρτες, δίχως περιεχόμενο, ανούσιες πολιτικές ομιλίες. Και υποσχέσεις, αμέτρητες. Ένας μάλιστα εκ των ομιλητών, που κατά τα άλλα έσχιζε κυριολεκτικώς τα ιμάτιά του και οι φωνές του ίσως να έφθαναν έως και τη Λάρισα, κακίζοντας κατά τα άλλα την αγνωμοσύνη και την αχαριστία που επέδειξαν όλα τούτα τα χρόνια τα δύο μεγάλα κόμματα έναντι της αγροτιάς, μόλις, τελείωσε τον χαιρετισμό του, πότε είχε τα χέρια στις τσέπες, πότε κοιτούσε το ρολόι του, συχνά πυκνά μάλιστα έπαιζε αδιάφορα με το κομπολόι του. Τσάμπα μάγκας που λένε και στο χωριό μου. Και αφού χορτάσαμε τον κενό λόγο των πολιτικών, τελευταίοι στο βήμα ανέβηκαν εκείνοι στους οποίους ουσιαστικά ανήκει η γιορτή. Αυτοί αντιλαμβανόμενοι, ίσως, τη γύμνια του πολιτικού λόγου, μίλησαν λιγότερο. Οι αγρότες μας, με πρώτο τον πρόεδρο της Ένωσης Νέων Αγροτών, σε μια σύντομη παρέμβασή του με ουσιαστικό, όμως περιεχόμενο. Το νέο αίμα και το μέλλον της πατρίδας μας, αυτός που εκ των πραγμάτων έπρεπε να μιλήσει περισσότερο για να βάλει στην θέση τους τα κακώς κείμενα. Για να λάβει τον λόγο ο πρόεδρος της Ε.Α.Σ. Λάρισας κ. Αθανάσιος Κοκκινούλης που εστίασε πολύ σωστά το λόγο του στο θέμα της εθνικής καταναλωτικής συνείδησης. Γιατί να τρώμε ας πούμε τις τούρκικες φακές για να γλιτώσουμε δέκα ευρώ ανά οικογένεια; Κλείνοντας μάλιστα την ομιλία του, έστειλε σαφέστατο μήνυμα: «Ο,τι δεν μπορούμε να πάρουμε με το καλό θα το παίρνουμε με το «άγριο» στο δρόμο».
«Το Κιλελέρ ζει. Δεν έχει σημασία πόσοι είμαστε εδώ σήμερα», είπε μεταξύ άλλων η αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου κ. Ροδούλα Ζήση, αντιλαμβανόμενη και αυτή, ίσως, την απουσία των αγροτών από την εκδήλωση. Οι αγρότες που με τις παλινωδίες και τον κακό κυβερνητικό προγραμματισμό είναι κάτω από το 5% του ενεργού πληθυσμού της χώρας (πριν δέκα περίπου χρόνια οι σφαλισμένοι στον Ο.Γ.Α. ήταν πάνω από 19%).
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010: Εορτασμός της 100ής επετείου από την εξέγερση του Κιλελέρ, λοιπόν. Με κύριο σύνθημα την μερική εκτροπή του Αχελώου που όλο προγραμματίζεται και που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Το τόνισε μετ’ επιτάσεως ο νομάρχης Λάρισας και άλλοι αξιωματούχοι της αντιπολίτευσης. Μα δυστυχώς ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Μιχάλης Καρχιμάκης που εκπροσώπησε την κυβέρνηση στις εκδηλώσεις, αγρόν ηγόρασε. Η μερική εκτροπή του Αχελώου. Ένα άλλο μεγάλο θέμα με το οποίο έπαιξαν πολλοί Έλληνες πολιτικοί, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου έως και σήμερα. Και τα εκατομμύρια για τους σχεδιασμούς και τις μελέτες που έκαναν φτερά, αμέτρητα. Χωρίς, ωστόσο, να ζητηθούν εξηγήσεις και ο λογαριασμός από κανέναν έως και σήμερα!
Γι’ αυτό σας λέω, κυρίες και κύριοι. Δεν τιμούμε έτσι τους πρωτεργάτες του Κιλελέρ. Ούτε και χρειάζεται να μαζευόμαστε μια φορά το χρόνο στον τόπο της θυσίας των κολίγων και να τους πουλάμε παραμύθια και ψεύτικα ευχολόγια...

Υ.Γ.: Και για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί πως κανένας δεν μπήκε στον κόπο να αναφερθεί στο ιστορικό της εξέγερσης. Όλοι ξέχασαν την ουσία δηλαδή!!!

Το 1821 και η Κύπρος

Μέρα εορτασμού της Εθνικής Παλιγγενεσίας η σημερνή. Μέρα χαράς και απόδοσης τιμών σε εκείνους που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν για του Θεού την πίστη την Αγία και της Μεγάλης μάνας Ελλάδας την ελευθερία. Σε αυτόν τον Πανεθνικό ξεσηκωμό παρούσα όπως πάντα με κάθε τρόπο και η Κύπρος. Το Παλαιόθεν μικρό Ελληνικό Νησί. Η μικρή νήσος των αμέτρητων Ηρώων και των εκατοντάδων Αγίων.
Η παρουσία των Ελλήνων Κυπρίων εθελοντών στους Εθνικούς αγώνες υπήρξε πάντοτε ιδιαίτερα σημαντική. Σκορπισμένοι παντού σε όλα τα τουρκοπατημένα εδάφη, οι Έλληνες της Κύπρου, μετείχαν ενεργώς στην δημιουργία των συνθηκών πάνω στις οποίες έκτισε και πρόσφερε η Φιλική Εταιρεία. Έτσι, παρά το γεγονός ότι στην μεγάλη Συνέλευση των μελών της Φιλικής Εταιρείας που πραγματοποιήθηκε στο Ισμαήλιο την 1η Οκτωβρίου 1820, αποφασίζεται η συμμετοχή της Κύπρου στην Εθνεγερσία να περιορισθεί μόνο σε χρηματική βοήθεια, τον Απρίλιο του 1821 πέφτουν στα χέρια των τούρκων στην Κύπρο, προκηρύξεις με επαναστατικό περιεχόμενο.
Οι εξελίξεις είναι πλέον ραγδαίες. Οι προγραφές των επαναστατημένων Ελλήνων της Κύπρου αμέτρητες. 9η Ιουλίου 1821: Στο Σεράϊ της Λευκωσίας, Ο Κουτσούκ Μεχμέτ διαβάζει το φιρμάνι του σουλτάνου και αρχίζει τις σφαγές και τους απαγχονισμούς. Πρώτο κρεμάζει τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό. Ακολουθούν οι άγριες δολοφονίες όλων των Δεσποτάδων και των προκρίτων, στο σύνολο 486. Ήταν η πρώτη κατάθεση φόρου αίματος της Κύπρου στον Εθνικό ξεσηκωμό. Είχαν προηγηθεί πολλές άλλες θυσίες με πιο χαρακτηριστική εκείνη του Ιωάννη Καρατζά, που μαζί με τον Ρήγα και άλλους έξι συνεργάτες του σύρθηκαν στα μπουντρούμια του Βελιγραδίου και ακολούθως στραγγαλίστηκαν και ρίφθηκαν στον Δούναβη.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1821 μια ομάδα συναντάται στην Μασσαλία με τον Νικόλαο Θησέα. Ακολουθεί η έκδοση σχετικής προκήρυξης: «Νομίζομεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι έχομεν κάθε δίκαιον να μη γνωρίζουμε πλέον δια διοίκησιν τους αιμοβόρους τούτους ληστάς, αλλά συμφώνως με τους λοιπούς αδελφούς ημών Έλληνας θέλομεν προσπαθήσει δια την ελευθερία της ειρηνικής ημών, πάλαι ποτέ μεν μακαρίας, ήδη δε τρισαθλίας νήσου Κύπρου».
Η Κύπρος είναι παρούσα με τους δικούς της αντιπροσώπους και στις Εθνοσυνελεύσεις του 1825. Από τα απομνημονεύματα και τα γραπτά κείμενα των Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη, Νοταρά, Πετρόμπεη, Γιατράκου, Μαυρομιχάλη και άλλων πολλών αγωνιστών, πιστοποιείται η μαζική συμμετοχή τουλάχιστον χιλίων εθελοντών Ελλήνων Κυπρίων στην Εθνεγερσία του 1821. Ανυπέρβλητη προσφορά, αν αναλογισθούμε τις δυσκολίες της εποχής και το μικρό μέγεθος του πληθυσμού της Κύπρου. Ήταν δεν ήταν 80.000, τότε, οι Ελληνικές ψυχές στην Μεγαλόνησο.
Από το ιστορικό Μουσείο του Υπουργείου Εξωτερικών, το Αρχείο της Βουλής, το Αρχείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, το Αρχείο Αγωνιστών της Εθνικής Βιβλιοθήκης, το Γενικό Αρχείο του Κράτους, τα Αρχεία Μητροπόλεων και Μοναστηριών και άλλες πολλές ιστορικές πηγές αναφέρονται πολλές λεπτομέρειες για την συμμετοχή των Ελλήνων Κυπρίων στην Εθνική Παλιγγενεσία. Ο Επίσκοπος Δημητσάνας Φιλόθεος Χατζής που λειτουργούσε τους μπαρουτόμυλους Δημητσάνας, συνελήφθη και πέθανε ύστερα από φρικτά βασανιστήρια στις φυλακές της Τριπολιτσάς. Ο Ιεράρχης Νικομήδειας Αθανάσιος Καρύδης συνελήφθη με τον Πατριάρχη και σύρθηκε μαζί του στην αγχόνη. Στην πολιορκία της Ακροπόλεως από τον Κιουταχή συμμετέχουν τουλάχιστον 137 Έλληνες Κύπριοι. Ο Μιχάλης Κυπραίος πρωτοπαλίκαρο του Μακρυγιάννη πέρασε κολυμπώντας τις γραμμές τους εχθρού και έσωσε τους 1180 πολιορκημένους του Νεοκάστρου. Γράφει σχετικώς ο ίδιος ο Μακρυγιάννης: «Τότε εκεί όπου ριχτήκαμε σ’ το γιρούσι μου επληγώθη βαρέως και ύστερα πέθανε ο πατριώτης Μιχάλης Κυπραίος απούστειλα της πλεγής και πήγε εις την Αγγλική φρεγάτα όταν κινδυνεύσαμε εις το Νιόκαστρο».
Στους τριακόσιους της Ιόνιου Φάλαγγας περιλαμβάνονται και δεκαεννέα Έλληνες Κύπριοι. Ο Κανάρης έφθανε συχνά στις ακτές της Κερύνειας και φόρτωνε προμήθειες για την επαναστατημένη Ελλάδα. Στην μάχη της Τριπολιτσάς υπήρχε συμμετοχή τεσσάρων τουλάχιστον Κυπρίων, του Ιωάννη Γεωργίου, του Χρήστου Μιχάηλου (υπαξιωματικού), του Ιωάννη Κυπρίου (λοχαγού) και του Ιωάννη Κυπρίου. Και σε μαρμάρινη πλάκα στο Ιστορικό Πάρκο Μεσολογγίου μαρτυριέται ο θάνατος επτά Κυπρίων κατά την ηρωική έξοδο. Ο Ιωάννης Σταυριανού από την Λόφου της Λεμεσού, υπασπιστής του Γεωργίου Καραϊσκάκη, παρόν στην μάχη των Αθηνών, είναι ο μόνος Έλληνας Κύπριος που άφησε απομνημονεύματα στα οποία μάλιστα υποστηρίζει ότι ο μεγάλος μας οπλαρχηγός δεν έπεσε από εχθρικό βόλι, αλλά δολοφονήθηκε πισώπλατα από χέρι αδελφικό.
Με πολύ αίμα και τις θυσίες αμέτρητες έγραψε ο Έλληνας τις ένδοξες σελίδες του ’21. Από την Κύπρο έως την Βόρειο Ήπειρο και από την Κρήτη έως την πόλη και την Μικρά Ασία. Η μη απελευθέρωση της Κύπρου αλλά και άλλων αλύτρωτων έως και σήμερα ελληνικών εδαφών δεν άλλαξε παρά την τεράστια πίκρα τα αισθήματα των Ελλήνων της Κύπρου απέναντι στην απελευθερωμένη γη του Ελληνισμού. Γι αυτό και όσες φορές η Ελλάδα περνούσε δύσκολες ώρες, ο Έλληνας της Κύπρου προσέτρεχε οικειοθελώς. Η προσμονή για εθνική ολοκλήρωση έθρεφε κάθε του ελπίδα. Γι αυτό και η μεταβίβαση της Μεγαλονήσου στους άγγλους γίνεται δεκτή με ανάμικτα συναισθήματα. Τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Σωφρονίου κατά την υποδοχή των Βρετανών γίνονται το λάβαρο των αγώνων που ακολούθησαν:
«Δεχόμεθα την μεταβολή της κυβερνήσεως, τοσούτο μάλλον καθ’ όσον πεποίθαμεν η Μ. Βρετανία να βοηθήσει την Κύπρον, όπως έκαμεν με τα Ιονίους νήσους, ίνα αύτη ενωθεί μετά της μητρός Ελλάδος μετά της οποίας είναι Εθνικώς συνδεδεμένη». Ο λαός προσυπογράφει τα λόγια του Αρχιεπισκόπου και προσεύχεται: «θεέ μου και αξίωσε μας την Ένωση να δούμε κι’ ας δεν έχουμε με ψουμίν μήτε νερό να πιούμε». Αμέτρητες οι θυσίες στα δίσεκτα χρόνια που ακολούθησαν. Όνειρα που μας έγιναν δυστυχώς παντοτινοί εφιάλτες. Παρ’ όλα αυτά είμαστε ακόμη εκεί στην ακρότατη Νοτιανατολική εσχατιά του Ελληνισμού, αρνούμενοι την παράδοση…

Θερίζουμε, ότι ακριβώς σπείραμε….

Δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο Λάος, όπως θέλουν να πιστεύουν μερικοί για ότι αρνητικό παρακολουθούμε σήμερα να συμβαίνει με την Εθνική μας οικονομία. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι τις τελευταίες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες τρώγαμε αδιαμαρτύρητα κυριολεκτικώς από τις σάρκες μας!!! Συνδικαλιστές και λοιποί παράγοντες του δημόσιου βίου, που υπήρξαν οι κύριοι θεματοφύλακες των εργατικών δικαιωμάτων του Λαού, βρέθηκαν μέσα από κυβερνητικές θέσεις να αντιμάχονται με απίστευτη σθεναρότητα εκείνους που μέχρι προ τίνος υπερασπίζονταν! Και οι απλοί Έλληνες πολίτες, πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων, παρακολουθούσαν αδιάφορα. Αποκορύφωμα οι ανέξοδες πολιτικές όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων που χάριν των μικροπολιτικών επιλογών τους μοίραζαν χρήματα και οφίτσια με την σέσουλα. Πολιτικοί που δεν πειθάρχησαν ποτέ στις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, με αποτέλεσμα τα χρήματα που εισέρεαν από την Ευρώπη για επενδύσεις να γίνονται ανύπαρκτα σεμινάρια επαγγελματικής εκπαίδευσης, και κατανάλωση!!!
Για τους υποψιασμένους ήταν απλώς θέμα χρόνου το πότε θα βρισκόμαστε απέναντι στις επιπτώσεις της διαχρονικής ανευθυνότητας κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Η πολιτική, κομματική, συνδικαλιστική και οικονομική άρχουσα τάξη της Ελλάδας, για δεκαετίες συμπεριφέρθηκε ανεύθυνα, άσωτα, σπάταλα, με αποκλειστικά κριτήρια κομματικής και πολιτικής πελατειακής συναλλαγής. Όλα στο πόδι και για την «αρπαχτή», όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει και η θυμοσοφία του απλού Λαού. Την νύμφη, όμως, όλοι μαζί είναι που θα την πληρώσουμε. Έντιμοι και ανέντιμοι. Ειλικρινείς και ψεύτες. Η προσωπική ευθύνη, όπως φυσικά και ο προσωπικός πατριωτισμός τείνουν να γίνουν δυστυχώς είδη προς εξαφάνιση, αφού στις μέρες μας, ακόμα και η ανιδιοτελής προσφορά προς την πατρίδα, συνήθως αμφισβητείται, κατασυκοφαντείται, περιθωριοποιείται και τελικώς εξοντώνεται.
Τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια μεριμνούσαμε μόνο για το θέαμα και με αδιαφανείς διαδικασίες προσπαθούσαμε για τον άρτον υμών τον επιούσιον. Και σπανίως ορθώσαμε το ανάστημα μας, με αποτέλεσμα σήμερα να προσπαθούμε να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα, αφού η υπερηφάνεια του καθενός μας, αλλά και η υπερηφάνεια της χώρας μας έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Και τώρα μέσα από τις στάχτες ψάχνουμε την σπίθα που θα δώσει ξανά το έναυσμα για την Εθνική αναγέννηση και την Εθνική ανασυγκρότηση.
Να δώσουμε λοιπόν ακόμα και από το υστέρημα μας για της πατρίδας το καλό. Αρκεί να πιάσουν τόπο οι θυσίες μας. Αρκεί να δούμε να οδηγείται στο δικαστήριο, έστω και ένας από τους υπεύθυνους αυτής της πρωτοφανούς κατρακύλας. Αρκεί όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί να αναλάβουν τις αμέτρητες ευθύνες τους για όλα όσα δεινά με την πανάθλια συμπεριφορά τους επέφεραν στην πατρίδα μας. Δεν είναι άμοιρος ευθυνών, λοιπόν λέω ξανά ο λαός. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Γιατί όλοι βλέπαμε την συμφορά να έρχεται και δεν κάναμε τίποτε για να την αναχαιτίσουμε. Γι’ αυτό και σήμερα θερίζουμε, ότι ακριβώς σπείραμε….
ΥΓ: Παρ’ όλα αυτό οi γερμανοί είναι ο τελευταίοι που μπορούν να μιλούν και να μας μέμφονται. Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος την πρωτόγνωρη προπαγάνδα και τα αισχρά και πανάθλια δημοσιεύματα του κατακίτρινου Τύπου τους. Γιατί αυτοί και οι άσπονδοι φίλοι τους, βρετανοί, είναι που έκλεψαν τα Ιερά και τα Όσια μας. Αυτοί έκλεψαν τον πολιτισμό μας και σπίλωσαν την Ιστορία μας. Και τι απάντηση αλήθεια είναι αυτή που έδωσε ο πρωθυπουργ¨ος μας στις καταγέλαστες προτάσεις τους. Δεν τα αγαπάμε απλώς τα νησιά μας, κύριε Παπανδρέου. Είναι καταδικά μας και δεν επιτρέπουμε σε κανένα να αμφισβητεί έστω και ένα εκατοστό από την Εθνική Κυριαρχία μας. Τελεία και πάλα και αν τολμούν ας έλθουν να τα πάρουν.

Έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010. Ο καιρός πρωτόγνωρα βροχερός για την Κύπρο. Στο Μοναστήρι του Μαχαιρά θα ετελείτο το 53ον ετήσιο μνημόσυνο του Σταυραετού του Μαχαιρά Γρήγορη Αυξεντίου. Και στην κοινότητα του Πελενδρίου η κηδεία των οστών ενός ακόμα ήρωα αγνοούμενου της εισβολής του 1974. Η αγγελία στην εφημερίδα, στερεότυπη: Ταυτοποιήθηκαν τα οστά άλλων πέντε ηρώων της εισβολής του 1974. Μεταξύ τους και εκείνα του αγνοούμενου Ανθυπολοχαγού Καταδρομών Αντωνίου Αντώνιου του 32ου Λόχου της 33ης Μοίρας Καταδρομών, που αγνοείτο η τύχη του από την 22αν Ιουλίου του 1974. Για τελευταία φορά θεάθηκε να πολεμά με αυταπάρνηση μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον χώρο της αποβάσεως, όταν κατά την τακτική αποχώρηση από τον χώρο της εισβολής εγκλωβίσθηκε μαζί με άλλους συντρόφους του εντός χαράδρας. Η προδοσία που έφερε τα παλικάρια να δίνουν ηρωικά την άνιση μάχη, προσπαθώντας να διασπάσουν τον ασφυκτικό κλοιό του εχθρού, μέσα σε μια πραγματική κόλαση. Ο εχθρός με μια παντοδυναμία πυρός κτυπά από παντού. Από στεριά, αέρα και θάλασσα.
Έκτοτε το όνομα του αείμνηστου Ανθυπολοχαγού, ήταν μεταξύ εκείνων που η τύχη τους αγνοείτο. Ένα όνομα από τα 1619 σε ένα μακρύ ονομαστικό κατάλογο. Οι γονείς και οι συγγενείς δεν έχασαν τις ελπίδες τους. Όλοι τον περίμεναν να γυρίσει. Ο πατέρας δεν άντεξε στην αβάστακτη προσμονή. Έφυγε πολύ νωρίς από τούτο τον μάταιο κόσμο, ποιος ξέρει, ίσως για να συναντήσει τον γιο του, γρηγορότερα από τους άλλους, εκεί ψηλά στα ουράνια. Η μητέρα του γέρασε στα οδοφράγματα ψάχνοντας με μια φωτογραφία στο χέρι για μια πληροφορία που θα την έφερνε κοντά στο παιδί της. Και τα αδέλφια ζουν τον ίδιο αφόρητο Γολγοθά. Έως πριν από λίγες εβδομάδες που ένας υγρός ομαδικός τάφος αποκάλυψε το μυστικό. Ο Αντώνης έπεσε ηρωικά από το βόλι του εχθρού στην άνιση και λυσσαλέα εκείνη μάχη με τον εχθρό. Γύρω του κι άλλοι πεσόντες που με συνοπτικές διαδικασίες σκεπάσθηκαν σε ένα πρόχειρο τάφο. Και νάτος, 36 χρόνια μετά, μπροστά μας σε μια ληψανοθήκη σκεπασμένη με την γαλανόλευκη και την σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια αγκαλιά κόκαλα Ιερά. Αγνοούμενος και αγνοημένος για 36 συναπτά έτη, από εκείνους που είχαν υποχρέωση στην διακρίβωση της τύχης του. Η μάνα του υπέργηρη τον κλαίει ακατάπαυστα. Θυμάμαι ακόμα σαν εφιάλτη εκείνη την ημέρα. Θυμάμαι όλους εκείνους που χάσαμε τόσο άδικα. Εκείνο το μεσημέρι που τον ήλιο σκέπασε η ισχύ πυρός του εχθρού και η απίστευτη προδοσία. Το θυμήθηκα πολύ καλά την ώρα που τα σεπτά κόκαλα του αείμνηστου Αντώνη αποχαιρετούσαν οι χαιρετιστήριες βολές των λοκατζήδων της Εθνικής Φρουράς, καθώς κατέβαιναν στην τελευταία τους κατοικία. Η συγκίνηση ήταν απέραντη, όταν εκεί στο καφενείο της κοινότητας Πελενδρίου καθίσαμε για τα καθιερωμένα. Εκεί όπου συναντήθηκα με παλιούς φίλους και συναδέλφους καταδρομείς. Για να πάμε όλοι μαζί 36 χρόνια πίσω και να φέρουμε στην μνήμη μας τις μέρες της προδοσίας, της φωτιάς και της εγκατάλειψης. Οι ζώντες καταδρομείς που προσπαθούν ακόμα να βρουν την δικαίωση. Και οι πεσόντες ήρωες που επιστρέφουν ξανά. Οι επικήδειοι ατέλειωτοι. Η αυταπάρνηση και ο ηρωισμός τους, που επιτέλους αναγνωρίζονται. Οι νεκροί καταδρομείς που δικαιώνουν τους αδικαίωτες ζώντες συναδέλφους τους.
Έφεδρος ανθυπολοχαγός καταδρομών Αντωνίου Αντώνιος. Ένας ακόμα ξεχασμένος ήρωας που αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται. Έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος. Τώρα πια δικαιωμένος για την άνιση και με αυταπάρνηση ύστατη μάχη που έδωσε περικυκλωμένος εκεί μέσα στην χαράδρα δίπλα ακριβώς από την κατεχόμενη Κερύνεια. Ένας ακόμα ήρωας βγαλμένος μέσα από τα βάθη της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.