Ερνέντο Τσε Γκεβάρα.

Συμπληρώθηκαν φέτος 40 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου επαναστάτη από την Αργεντινή. Θετή πατρίδα του ήταν η Κούβα. Ο Τσε ταξίδευσε στη Βολιβία για να διαδώσει την επανάσταση στην λατινοαμερικανική ήπειρο. Εμπνεόμενος από βαθύ ανθρωπισμό πάντα πρώτος στην φωτιά της μάχης δεν δίσταζε να δώσει τα πάντα όταν οι περισσότεροι τον είχαν προ πολλού προδώσει. Ο Τσε έγραψε πολλές συναρπαστικές σελίδες στην ιστορία. Γιατρός και επαναστάτης, δεν ανέχεται την εκμετάλλευση που υφίστανται οι άνθρωποι και υποστηρίζει ένα κεντρικό σχεδιασμό, βασισμένο σε κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά κριτήρια. Απαιτούσε από τους συντρόφους του να συνδυάζουν την θεωρία με την πράξη. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήταν έντονα επικριτικός στα συστήματα της Ανατολικής Ευρώπης και ασκούσε έντονη κριτική κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Προδόθηκε από την Μόσχα, την μητρόπολη του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», πριν ακόμη προλάβει να πατήσει τα σαράντα. Και οι χωρικοί της Βολιβίας απέρριψαν με περιφρόνηση την επανάσταση του, επιτρέποντας στον στρατό της χώρας και την CIA να τον συλλάβουν και να τον εκτελέσουν. Η φτωχά εξοπλισμένη και με πεσμένο ηθικό ανταρτική του ομάδα, περικυκλώνεται από βολιβιανούς στρατιώτες. Εξουθενωμένος ο Τσε συλλαμβάνεται σε μια βολιβιανή ζούγκλα από το βολιβιανό στρατό και μεταφέρεται στο χωριό Λα Χικουέρα. Οι φήμες λένε πως οι στρατιώτες τράβηξαν κλήρο για το ποιος θα έχει την τιμή να τον εκτελέσει. Εκτελέσθηκε κατόπιν διαταγής του δικτάτορα Μαριέντος, από τον νεαρό τότε λοχία του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν, στην πόλη Ιγκέρα, στις 9 Οκτωβρίου 1967. Ο Λοχίας αρχικά δίσταζε να πυροβολήσει. Το έκανε μόνο σαν ο Τσε του είπε: «Πυροβόλησε δειλέ, θα σκοτώσεις μόνο ένα άνθρωπο». Λέγεται πως ο λοχίας είχε καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ για να βρει το θάρρος να τον εκτελέσει. Η σορός του μεταφέρθηκε στην πόλη Βαγεγκράντε, όπου εξετέθη σε δημόσια θεά για τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Ακόμη και σήμερα οι κάτοικοι της περιοχής προσεύχονται στον Χριστό και τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Θάφτηκε σε ένα ανώνυμοι τάφο, δίπλα στο διάδρομο ενός μικρού αεροδρομίου, αφού προηγουμένως του έκοψαν τα χέρια για να έχουν τα δακτυλικά του αποτυπώματα! Το είχαν γαζώσει με σφαίρες στο στήθος και στα πόδια και άφησαν το πρόσωπο του ανέγγιχτο για σκοπούς αναγνώρισης.
«Και έτσι πέθανε», έγραψε ο Ριτσαρντ Γκοτ του «Γκάρτνιαν», ένας από τους λίγους δημοσιογράφους που βρέθηκε στον τόπο της σύλληψης εκείνη την ημέρα. Και ο Ρίτσαρντ Γκοτ, του “Guardian” έγραφε στην ανταπόκριση του: «Θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη προσωπικότητα της Λατινικής Αμερικής μετά τον Μπολίβαρ. Το όνομα του θα γίνει θρύλος». Και ασφαλώς δικαιώθηκε. Ο Τσε μετατράπηκε στο σύμβολο ενός μοναχικού επαναστάτη που ξεπερνά σύνορα, έθνη, κόμματα και θρησκείες. Ο Τσε, ένας μεγάλος μπελάς, ακόμη και για τους μαρξιστές της Μόσχας, αλλά και για τους κομουνιστές της Βολιβίας. «Ήταν ένας αιμοδιψής μαρξιστής που δικαίως πέθανε και απέτυχε. Δεν τον θέλουμε πίσω», είπε ο Ιγνάτιος Μπαρέτο, υπάλληλος από το Καράκας. Γεγονός πάντως είναι πως σήμερα επικρατούν εκείνοι που τιμούν τον αντάρτη. «Ο Τσε πολεμούσε για τη δημιουργία αξιοπρεπούς κοινωνίας, όπου κανείς δεν θα βρίσκεται στον δρόμο, κανένας δεν θα τον εκμεταλλεύονται και όλοι θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες να σπουδάσουν και να ζήσουν», λέει ο Λογιόλα Γκουζμάν, μέλος της βουλής της Βολιβίας και ένας από τους λίγους εναπομείναντες αντάρτες που πολέμησαν δίπλα στον Τσε Γκεβάρα… Και ο Οσβάλτο Τσάτο Περέδο, ένας βολιβιανός πρώην αντάρτης, του οποίου ο αδελφός, Ρομπέρτο, είχε εκτελεσθεί μαζί με τον Τσε λέει: «Ο Τσε είναι μεγαλύτερος και πιο ζωντανός από ποτέ». «Ήταν δύσκολο να φαντασθεί κανείς ότι κάποτε αυτός ο άνδρας ήταν μια από τις σημαντικότερες φιγούρες της Λατινικής Αμερικής». Επίσης δύσκολο ήταν, έγραφε ο Γκοτ, να φαντασθεί κανείς ότι οι ιδέες του θα ξεθώριαζαν μαζί του. Σαράντα χρόνια αργότερα το σκηνικό αλλάζει. οι Κουβετιανοί έχουν επιστρέψει, όπως και ο σοσιαλισμός και ο Τσε είναι επίσημα ήρωας.
Υ.Σ.: Τι θα έλεγε αλήθεια ο Τσε για τους σημερινούς «σοσιαλιστές» με τις υπερπολυτελείς επαύλεις, τις πανάκριβες λιμουζίνες και τα πολυτελή κότερα; Και για κάποιους άλλους, «δικούς μας» ψευτοεπαναστάτες (αυτούς που αποκαλούν φασιστικό τον αγώνα του Αυξεντίου και των άλλων επαναστατών κατά της τυραννίας της αγγλοκρατίας), που με την φωτογραφία του στο στήθος μετατρέπουν σε αρένες τα ποδοσφαιρικά γήπεδα ή διασκεδάζουν αμέριμνοι στην κατακτημένη μας γη; Ο Τσε, ένα ζωντανό παράδειγμα και ένας πραγματικός θρύλος με μια συγκλονιστική πορεία που πάλευε στην πράξη για τις ιδέες του… Ο Τσε, Άξιος θαυμασμού για την συνέπεια του ακόμη και από εκείνους που βρίσκονται απέναντι στην ιδεολογία του.
Το άκουσα πριν λίγες μέρες από την εκπομπή του Βασίλη Ρασούλη στην ΕΡΑ.: «Κακώς η Σοβιετική ‘Ένωση δεν χρησιμοποίησε πυρηνικά όπλα εναντίον των Η.Π.Α το 1962». Το είπε και αυτό ο Τσε. Τραγικό λάθος που δεν ταιριάζει με το ανάστημα ενός επαναστάτη υπερασπιστή των μικρών και αδύνατων λαών.

Περί Δημοκρατίας ο λόγος

Δημοκρατία. Κατάγεται από την κοιτίδα του πολιτισμού, την Αθήνα του Περικλή και των αμέτρητων φιλοσόφων. Τι επικαλούμαστε άπειρες φορές και την καταστρατηγούμε άλλες τόσες. Για ποια δημοκρατία, όμως, μιλάμε, όταν η ηγεσία δεν εμπιστεύεται τον λαό, παρά μόνο όταν θέλει την ψήφο του για την κατάληψη της εξουσίας, ενώ στα κρίσιμα ζητήματα, που τον αφορούν άμεσα, τον θεωρεί ανίκανο να αποφασίσει με Δημοψήφισμα (Δήμος+Ψήφισμα), για να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της απόφασης του; Βλέπε συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ένταξη στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ΟΝΕ και πάει λέγοντας. Και σε ποια ακόμη δημοκρατία αναφερόμαστε, όταν μια μεγάλη μερίδα υποψηφίων ξοδεύει πακτωλό χρημάτων προκειμένου να περάσει το κατώφλι του κοινοβουλίου και άλλοι που δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες διαθέτουν μόνο πενταροδεκάρες; Αφήνω ασχολίαστο το πώς γίνονται οι επιλογές για τα ψηφοδέλτια Μετά την εκλογή, όμως, γίνεται το έλα να δεις…
Διαβάζω από Κυριακάτικη εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» στις 28-10-2007: Μηνιαίες αποδοχές βουλευτών: Καθαρή αποζημίωση 6.500 Ευρώ, από συμμετοχές σε επιτροπές 300 Ευρώ ανά συνεδρίαση, για επίδομα οργάνωσης γραφείου 1200-1500 Ευρώ, ταχυδρομική ατέλεια 1000 Ευρώ, έξοδα κίνησης 450-1000 Ευρώ, για σταθερά τηλέφωνα 1.100 Ευρώ, για φορητό τηλέφωνο 250 Ευρώ, για επίδομα στέγης για τους βουλευτές εκτός Αθηνών 1.000 Ευρώ, επίδομα γάμου 10% επί τη αποζημίωσης, για κάθε παιδί 5% επί της αποζημίωσης και πάει λέγοντας. Γιατί εκτός των μετρήσιμων προκλητικών κατά γενική ομολογία, μισθών και επιδομάτων, υπάρχουν και οι υπερπολυτελείς μερσεντές, οι έως και τρεις συνεργάτες από τις δημόσιες υπηρεσίες, ένας φρουρός αστυνομικός (κάποιοι βουλευτές προς τιμή τους το αρνούνται) και ένας επιστημονικός συνεργάτης. Η συνολική αποζημίωση φορολογείται αυτοτελώς και ένα μικρό ποσοστό (600-650 Ευρώ) πηγαίνει στα ταμεία των κομμάτων, εκτός των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που προσφέρουν το 1/3 της αποζημίωσης τους στο κόμμα και εκείνων του Κ.Κ.Ε. που πιστό στις αρχές του, υποχρεώνει τους βουλευτές του να προσφέρουν όλα τα χρήματα της αποζημίωσης τους στο ταμείο του Περισσού (το ίδιο και τα αυτοκίνητα) και αντ’ αυτών τους δίνεται μισθός, ανάλογα με τις προσωπικές τους ανάγκες. Τέλος, με δύο βουλευτικές θητείες εξασφαλίζεται πλήρης σύνταξη. Έχουν και βουλευτική ασυλία οι εκπρόσωποι μας, κάτι που από μόνο του σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
Διάβασα και για τις αναδρομικές αποζημιώσεις των δικαστών, οι οποίες προέκυψαν μετά από πρόσφατη απόφαση του μισθοδοκείου για νέες αυξήσεις των μισθών τους, το ύψος των οποίων για τους περισσότερους αποτελούν τα πικρομεροκάματα μιας ολόκληρης ζωής. Κάποιοι λοιπόν από αυτούς θα λάβουν καθαρή αναδρομική αποζημίωση που φθάνει τα 150.000 Ευρώ. Όσο για τους μισθούς του προέδρου, του πρωθυπουργού, των υπουργών και των χιλιάδων συμβούλων και αργόμισθων ως επί το πλείστον παρασυμβούλων, καλύτερα να μην γίνεται λόγος…. Μισθοί, έξοδα παραστάσεων, οδοιπορικά, εκτός έδρας δεξιώσεις, κ.τ.λ., κ.τ.λ…
Σύμφωνα με τους ειδικούς υπάρχουν πολλών ειδών δημοκρατίες. Η έμμεση αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, είναι αυτή που εφαρμόζεται στην πράξη στη χώρα μας. Σε αυτή ο λαός εκπροσωπείται από τους αντιπροσώπους που εκλέγει μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια σε αντίθεση με την άμεση Αθηναϊκή Δημοκρατία, όπου οι πολίτες είχαν άποψη και την εξέφραζαν δημοσίως αποφασίζοντας από κοινού για το μέλλον το δικό τους, αλλά και για το μέλλον της κοινής τους πατρίδας. Στην αρχαία Αθήνα που πέρασε και αυτή από χίλια μύρια κύματα έως ότου φθάσει στην εφαρμογή της άριστης δημοκρατίας. Γιατί Δημοκρατία ήταν και αυτή στην οποία οι άρχοντες δεν εκλέγονταν αλλά επιλέγονταν με κλήρωση, αλλά Δημοκρατία ήταν επίσης και εκείνη που ονομαζόταν και Πολιτεία και στην οποία η ισότητα είχε πραγματικό νόημα, αφού στόχος ήταν πάντα η κοινή ευδαιμονία με πρότυπα που κατοχυρώνονται από την κοινωνία και με επιλογή των αρχόντων με εκλογές και όχι με κληρωτίδα όπως γινόταν στην κακή δημοκρατία. Στην καλή Δημοκρατία οι αποφάσεις είναι καλύτερες και αξιοκρατικές αφού οι άρχοντες μπορεί να είναι φτωχοί άνθρωποι του λαού, χωρίς ανώτερες και ανώτατες σπουδές, με βαθύ, όμως, αισθητήριο για την ζωή. Πρόκειται για μια πραγματικά αξιοκρατική Δημοκρατία που αποβλέπει στο καλό των πολλών, μορφωμένων και αμόρφωτων. Γιατί ο Λαός αποφασίζει καλύτερα όταν όλοι μαζί συνδυάζουν και σμίγουν τις γνώσεις και τις ικανότητες τους. Αλλά είπαμε, αυτά στην Αρχαία Αθήνα. Στον αντίποδα της δημοκρατίας η ολιγαρχία στην οποία αποκλείονται οι φτωχοί και κυβερνούν μόνο οι πλούσιοι επειδή έχουν υψηλό εισόδημα. Η ολιγαρχία που βασίζεται στην πλουτοκρατία και ρέπει προς την αριστοκρατία.
Υπάρχουν θα μου πείτε και χειρότερα. Ο πρόεδρος της Γαλλίας επί παραδείγματι αμέσως μετά το διαζύγιο με την όμορφη αλλά απρόσιτη όπως λένε οι κακές γλώσσες σύζυγο του, ανακοίνωσε αύξηση των απολαβών του κατά 140.000 Ευρώ τον χρόνο!!! Και κάτι τελευταίο. Η διαφθορά, η απάτη και οι αδιαφανείς διαδικασίες δεν μπορεί να είναι δημοκρατία. Και δυστυχώς απ΄ όλα αυτά έχουμε μπουχτίσει συνέλληνες…

Υ.Σ.: Με κανόνες άμεσης Δημοκρατίας εκλέχθηκε και του πρόεδρος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, με την διαφορά, όμως, ότι το πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ενδεχομένως για ευνόητους λόγους να τον ψήφισαν και κάποιοι που δεν θέλουν να τον δουν ούτε ζωγραφιστό.

Η προσφορά της Κύπρου στο έπος του '40

Το έπος του 1940 και η Κύπρος

Ψηλά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, στην Πίνδο και στον Πενταδάκτυλο γυροφέρνει και τούτη την 28η Οκτωβρίου η μνήμη. H αιώνια Ελλάδα που για πολλοστή φορά αγνοεί την λογική των αριθμών και αγωνίζεται για τα ιδανικά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η Ελλάδα είχε 558.000 νεκρούς, εκ των οποίων οι 288.000 ανήκαν στον άμαχο πληθυσμό. Ένα ακόμη Ελληνικό θαύμα που εκτός από τους χιλιάδες νεκρούς, είχε και αμέτρητους τραυματίες πολλοί από τους οποίους έμειναν ανάπηροι για ολόκληρη τους την ζωή. Μεταξύ τους και πολλοί Έλληνες της Κύπρου. Η Κύπρος που πολεμά και πάλιν μαζί με την μητέρα Ελλάδα έχοντας να επιδείξει μια αξιοζήλευτα ξεχωριστή συμμετοχή.
Το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου έβγαλε στους δρόμους ολόκληρο τον Κυπριακό Λαό που αψηφώντας τις απαγορεύσεις που επέβαλαν οι βρετανοί αποικιοκράτες ανέμιζε αμέτρητες Ελληνικές Σημαίες. Ο ανταποκριτής του «Ρέουτερ» στη Λευκωσία περιγράφει ως εξής την ατμόσφαιρα: «Εις ολόκληρον την Κύπρο επικρατεί αφάνταστος ενθουσιασμός αφ’ ής στιγμής ελήφθη η είδηση ότι η ΕΛΛΑΔΑ απεφάσισε ν’ αμυνθεί διά των όπλων εις την Ιταλική επίθεση. Εις ολόκληρον την νήσον υψώθηκαν ελληνικές σημαίες οι οποίες κυμάτιζαν παρά τας αγγλικάς. Μέγα πλήθος, συγκεντρώθη προ του Ελληνικού προξενείου και έψαλλεν Ελληνικούς ύμνους. Εις το προξενείο της Λευκωσίας κατά πυκνάς μάζας προσέρχονται ευσταλείς Ελληνοκύπριοι ζητούντες να αποσταλούν εις την Ελλάδα όπως υπηρετήσουν εις τας τάξεις του Ελληνικού στρατού».
Τις πρώτες μέρες του πολέμου 35.000 εθελοντές οι οποίοι εμποδίστηκαν να καταταχθούν άμεσα στον Ελληνικό στρατό πύκνωσαν τις τάξεις των Βρετανικών ενόπλων δυνάμεων και πολέμησαν σ’ όλα τα πεδία των μαχών. Οι τότε ηγέτες της Βρετανίας έριξαν το σύνθημα, ότι οι Κύπριοι εντασσόμενοι στον αγγλικό στρατό, θα είχαν την ευκαιρία να πολεμήσουν για την Ελλάδα και την δική τους ελευθερία. Παρ’ όλα αυτά, όμως, με παρεμβάσεις τους προς τον Μεταξά προσπαθούσαν να αποθαρρύνουν την κατάταξη των Ελληνοκυπρίων στις ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας, παραπέμποντας τους στην Κυπριακή μονάδα του Βρετανικού στρατού. Τον Μάρτιο του 1941, 15.000 Ελληνοκύπριοι επάνδρωσαν μονάδες στην Μέση Ανατολή, ενώ 30.000 υπηρέτησαν κάτω υπό την σημαία του Κυπριακού συντάγματος σε διάφορα μέτωπα. Δημιουργούν ακόμη ειδικό σώμα 5.000 ανδρών που μετέχει σε όλα τα μέτωπα και σε όλους τους τομείς εδώ στην μητέρα Ελλάδα.
Οι αντιδράσεις της Κύπρου στο Ελληνικό «ΟΧΙ» και στις νικηφόρες μάχες οι οποίες ακολούθησαν πήραν μορφή Εθνικού συναγερμού με παρελάσεις, σημαιοστολισμούς, δοξολογίες, εορτές, εισφορές, εράνους και έκκληση της εκκλησίας για εγγραφή εθελοντών ώστε να υπηρετήσουν στον Ελληνικό στρατό. Το 1940 με έρανο της Μητροπόλεως Κερύνειας αγοράζεται ένα πολεμικό αεροπλάνο το οποίο ονομάσθηκε «Κερύνεια» και δωρίζεται στην μαχόμενη Ελληνική πατρίδα. Τον Φεβρουάριο του 1941 ο Δ.Ν. Δημητρίου εισφέρει 3.000 λίρες για την αγορά ενός άλλου αεροπλάνου στο οποίο να δοθεί το όνομα «Λάρναξ Κύπρου». Προσφέρθηκαν ακόμα πολλά χρήματα και χρυσαφικά στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και για την φανέλα του στρατιώτη.
Μέσα σε λίγες μέρες συγκεντρώθηκαν 180.000 λίρες για ενίσχυση της πολεμικής προσπάθειας της Ελλάδας, ενώ συνολικά υπολογίζεται ότι οι χρηματικές εισφορές της Κύπρου για τον Ελληνικό αγώνα ξεπέρασαν το αστρονομικό για εκείνη την εποχή ποσό του ενός εκατομμυρίου λιρών. Όσοι δεν είχαν χρήματα έδιναν ζώα και προϊόντα. Στα χωριά εκτυλίχθηκαν συγκινητικές στιγμές με τις προσφορές των γεωργών. Οι γυναίκες πρόσφεραν τα δακτυλίδια και τα σκουλαρίκια τους. Χαρακτηριστικά ο Σύνδεσμος Γυναικών Λεμεσού έκαμε την ακόλουθη έκκληση: «Συμπολίτισσες, Οι αδελφές μας της Ελλάδας προσφέρουν για τη νίκη το αίμα της καρδιάς τους. Ας μην υστερήσουμε εμείς, για νάχουμε το δικαίωμα να λάβουμε μέρος στην χαρά της χαράς τους σαν θα γυρνούν νικητές. Σήμερα που η πατρίδα αγωνίζεται τον υπέρ πάντων αγώνα, τα κοσμήματα φέρνουν ντροπή να τα φοράμε, μα γένονται στολίδια ατίμητα σαν μπαίνουνε στο «Δίσκο της πατρίδας…..».
Τα παιδιά της Κύπρου μεγαλουργούν και στα πεδία των μαχών: Ο Λοϊζος Στυλιανού ο οποίος υπηρέτησε το 1941 σε λόχο σκαπανέων στην Ελλάδα, συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ιταλία. Όταν οι πρώτοι 46 Κύπριοι φοιτητές των Αθηνών έφευγαν εθελοντές για το μέτωπο, συμφώνησαν, όσοι θα γύριζαν ζωντανοί, να γίνουν ανάδοχοι του παιδιού που σε λίγο καιρό θα έφερνε στη ζωή η γυναίκα ενός απ’ αυτούς, του Γεώργιου Ηλία και να το ονόμαζαν Νίκη ή Νικηφόρο. Ο Μαρκέλλος Θεόδωρος, ιατρός, υπηρέτησε ως εθελοντής στο έπος του 1940 και έδρασε στην περιοχή του Πηλίου. Ο Ροδίων Γεωργιάδης, φιλόλογος αγωνιστής μαζί με τον αδελφό του Μιλτιάδη τελειόφοιτο του Μετσόβιου Πολυτεχνείου συνελήφθησαν από τους Γερμανούς και εκτελέσθηκαν. Ο Λουκής και Λιάσος Λιασίδης, ο Σωκράτης Λοϊζίδης, ο Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης και πολλοί άλλοι του 36ου συντάγματος Ευζώνων πολέμησαν ηρωικώς, στην Θεσσαλία, στο Τεπελένι και όπου αλλού το Έθνος έδινε τον υπέρ πίστεως και πατρίδος αγώνα. Οδηγοί και σκαπανείς του Κυπριακού συντάγματος έδρασαν στα πολεμικά πεδία της δυτικής ερήμου στην Μέση Ανατολή και στην Ελλάδα από την Κρήτη έως τα βόρεια σύνορα μας.
Ακόμη, όμως και εκείνες τις δύσκολες ώρες ο διπλός ρόλος των Βρετανών και πάλιν «μεγαλουργεί». Οι Άγγλοι που ενώ από την μια χειροκροτούσαν τον προελαύνοντα Ελληνικό στρατό, από την άλλη τον άφηναν να σφάζεται μόνος του στα Αλβανικά βουνά, ενώ οι ίδιοι λούφαζαν στην Κρήτη!!! Η Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο, οι Άγιοι Σαράντα που ελευθερώθηκαν από τους ηρωικούς πολεμιστές μας το 1940, μετά τον πόλεμο δόθηκαν στην Αλβανία. Στον Τσιώρτσιλ ανήκει η διαπίστωση ότι «μέχρι τώρα λέγαμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, από τώρα και στο εξής θα λέμε, πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Και όμως η κυβέρνηση του αρνήθηκε στις 13 Απριλίου 1941 να επιτρέψει εγκατάσταση της Ελληνικής κυβέρνησης στην Κύπρο, όπως ζήτησαν ο πρωθυπουργός Κοριζής και ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ μετά την διάσπαση της γραμμής Αλιάκμονα και την καταιγιστική κάθοδο των Γερμανών προς την Αθήνα. Η ίδια συμμαχική κυβέρνηση αρνήθηκε αποστολή στην Κύπρο 50.000 νεοσυλλέκτων από την Πελοπόννησο για την συμπλήρωση της στρατιωτικής τους εκπαιδεύσεως. Η αγγλική κυβέρνηση που ακόμη και κάτω από αυτές τις τραγικές για την ανθρωπότητα συνθήκες, με κανένα τρόπο δεν ήθελε η ΕΛΛΑΔΑ να έλθει πιο κοντά στην Κύπρο.
Το τέλος του πολέμου και η συντριβή του άξονα αναπτέρωσαν τις ελπίδες και η ευχή όσων έζησαν, ήταν ο πόλεμος εκείνος να ήταν τελευταίος. Η ελπίδα αυτή έπαιρνε την μορφή της θελήσεως κι’ αποφάσεως των λαών εκφρασμένη στον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, να ζήσουν επιτέλους σ’ ένα κόσμο «ειρηνικό και ασφαλή, σύμφωνα με τις αρχές της δικαιοσύνης και του διεθνούς δικαίου» με «σεβασμό της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών» και των «θεμελιωδών ελευθεριών για όλους» -άρθρο 1 του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών- στο προοίμιο του οποίου καταγράφεται η ρητή διακήρυξη της πίστεως των Λαών των Ηνωμένων Εθνών «στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στην αξιοπρέπεια και στην αξία του ανθρώπου».
Παρ’ όλα αυτά η Ιστορία διδάσκει ότι οι νικητές του β΄ Παγκοσμίου πολέμου, Άγγλοι, Αμερικανοί και Σοβιετικοί ηττήθηκαν από το Χιτλερικό πνεύμα, γιατί το εφάρμοσαν με τη συνδιάσκεψη της Γιάλτας (1945), πριν παραδοθεί η Γερμανία (!), γιατί εκεί μοίρασαν τους Λαούς της Ευρώπης και των άλλων Ηπείρων σαν αγέλες προβάτων. Γι’ αυτό και όπως έγραψε ένας από τους χιλιάδες Ελληνοκύπριους πολεμιστές του μετώπου, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης, «Οι ισχυροί της γης», όταν στις 8/5/1995, εόρτασαν τα πενηντάχρονα της νίκης κατά του άξονα στη Μόσχα, δεν βρήκαν σκόπιμο να αναφερθούν στην συμβολή της Ελλάδας στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ενώ εξήραν τη συμβολή της Γαλλίας, που χάρη στο «πουρκουά» των Γάλλων στρατιωτών παραδόθηκε σε 20 μέρες.
Γράφει ο διακεκριμένος λογοτέχνης και πολεμιστής του έπους του 40, Γιώργος Θεοτόκος: «Η Ελλάδα ξεπηδά από τα βάθη του είναι μας και τα σκεπάζει όλα. Δεν αισθανόμαστε πια άλλο τίποτε, παρά το ένστικτο της Εθνικής ελευθερίας. Αυτό το ένστικτο ήταν συνυφασμένο με τον ενωτικό πόθο μας, να καταστούμε πραγματικοί ελεύθεροι ως πολίτες μιας ελεύθερης Ελλάδας. Γι’ αυτό το ιδεώδες της Ένωσης οι πρόγονοι, οι πατέρες μας και εμείς πολεμήσαμε στον Ελληνικό Στρατό». Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που οι 700 Κύπριοι εθελοντές, οι περισσότεροι πολεμιστές των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913 απέρριψαν το 1962 πρόταση του τότε Πρέσβη της Ελλάδος κ. Δελιβάνη, για να πάρουν σύνταξη από το Ελληνικό Κράτος, έστω και αν οι περισσότεροι κυριολεκτικώς επένοντο! Και δικαιολόγησαν την απόρριψη αυτή με την εξής απάντηση: «Εμείς καταταγήκαμε ως εθελοντές πολεμιστές για να υπερασπιστούμε τα δίκαια της Μεγάλης Μάνας Ελλάδας. Δε θέλουμε καμιά ανταμοιβή».
«Όταν τελειώσει ο πόλεμος, τ’ όνομα της Κύπρου θα περιληφθεί ανάμεσα σ’ εκείνα που στάθηκαν άξια, όχι μόνο για την δικιά μας, αλλά και για τις μελλούμενες γενιές». Αυτά τα έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτιλ, απευθυνόμενος στον Μητροπολίτη Πάφου Λεόντιο όταν το 1943 επισκεπτόταν για δεύτερη φορά την Κύπρο. Ψεύτικα και μεγάλα λόγια, λόγια παρηγοριάς που αμέσως μετά την συντριβή του φασισμού άπαντες λησμόνησαν…. Τρανό παράδειγμα οι 40.000 πάνοπλοι με αμερικάνικης κατασκευής όπλα, τούρκοι τρομοκράτες, στα κατεχόμενα της Κύπρου, την ώρα που απαγορεύουν στην ημικατεχόμενη Κυπριακή Δημοκρατία να κατέχει έστω και ένα αμερικάνικό τυφέκιο! Και οι έποικοι που για τους αγγλοαμερικανούς είναι απομονωμένοι τουρκοκύπριοι.

Τα Οκτωβριανά του 1931

Συμπληρώνονται φέτος 76 χρόνια από την εθνική εξέγερση του Οκτωβρίου του 1931. Τότε που ο Κυπριακός Ελληνισμός για πολλοστή φορά ξεσηκώθηκε αξιώνοντας την λευτεριά του και την ΕΝΩΣΗ του με την μητέρα Ελλάδα. Αιτία οι σκληροί νόμοι με αποκορύφωμα την πληρωμή από τους κυπρίους μεγάλου υποτελικού κεφαλικού φόρου, οφειλή της Τουρκίας προς τους βρετανούς κεφαλαιούχους, αλλά και η διάψευση των ελπίδων του λαού της Κύπρου για εθνική αποκατάσταση.
«Έλληνες αδελφοί. Πενήντα και τρία χρόνια αγγλικής κατοχής έπεισαν όλους και διαπίστωσαν περιτράνως: α) ότι οι δούλοι λαοί δεν ελευθερούνται με τα ικεσίας, τας παρακλήσεις και τας εκκλήσεις προς τα αισθήματα των τυράννων β) ότι η απάντησις των τελευταίων είναι η περιφρόνησις προς τους ικετεύοντας ευτελείς δούλους και η αποθράσυνσις των γ) ότι η μόνη σωτηρία μας από πάσης απόψεως είναι η εθνική απολύτρωσις και ότι οι ξένοι είναι εδώ δια να θεραπεύσουν τα γενικά και ειδικά συμφέροντα των με κατάντημα βέβαιον την ηθικήν και υλικήν μας εξαφθλίωσιν. Διά τούτο με το βλέμμα υψωμένον σταθερώς προς τον φωτεινόν αστέρα Νέας Βηθλεέμ του Εθνικού Σωτηρίου, ένα δρόμον έχουμεν και μόνον να βαδίσωμεν… ομονοούντες και λυσμονούντες τας διχονοίας με πάσαν θυσίαν και με παν μέσον να επιδιώξωμεν την εθνική μας λύτρωσιν δια της μετά της μητρός Ελλάδος Ενώσεως... Τι και αν οι ξένοι τύραννοι στηρίζονται επί κολοσσών κτηνώδους βίας και ισχύος. Προς την βίαν ας αντιτάξωμεν το δίκαιον μας, που θα θριαμβεύσει στο τέλος, μάλιστα όταν εμπνέεται με όλη την δύναμιν της ψυχής… Εμπρός και ο Θεός που δεν έπλασε τους λαούς του και τα πλάσματα του να είναι δούλοι των άλλων, είναι μαζί μας».
Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η προκήρυξη που κυκλοφόρησε την 17η Οκτωβρίου 1931 και έφερε την υπογραφή του Μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημου. Η Κύπρος όλη ξεσηκώνεται σ’ ένα ειρηνικό αγώνα που πνίγηκε στο αίμα. Χιλιάδες άνθρωποι, άοπλοι αλλά αποφασισμένοι κατευθύνονται προς το κυβερνείο. Ένας νεαρός κατεβάζει την αγγλική σημαία και υψώνει την γαλανόλευκη. Ο κυβερνήτης αρνείται να δεχθεί αντιπροσωπεία του πλήθους για να τους ακούσει και να παραλάβει το υπόμνημα τους. Ο χώρος καταλαμβάνεται από πάνοπλους άγγλους στρατιώτες. Ο κόσμος επιτίθεται και πυρπολεί το κυβερνείο. Ο βρετανοί πυροβολούν αδιακρίτως. Πολλοί τραυματίζονται, ενώ ένας δεκαεπτάχρονος, ο Ονούφριος Κληρίδης πέφτει νεκρός. Η εξέγερση απλώνεται σε όλο το νησί. Λίγες μέρες αγότερα, στις 23 Οκτωβρίου, συλλαμβάνονται αρκετοί Μητροπολίτες και οι παραιτηθέντες Έλληνες «βουλευτές». Ο Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος μεταβαίνει στην Λευκωσία και εκφωνεί πύρινο εθνικό λόγο καλώντας τα πλήθη να μεταβούν στο Διοικητήριο της πόλης και επικεφαλής πορείας διατάσσει να κατέβει η αγγλική σημαία και να υψωθεί η Ελληνική. Οι άγγλοι απειλούν με εκτέλεση τον νεαρό που σαν αίλουρος αναρριχάται στον ιστό υψώνοντας την Ελληνική σημαία. Ο Μητροπολίτης προτάσσοντας το στήθος του αποτρέπει την εκτέλεση.
Την νύκτα αγγλικές δυνάμεις επιτίθενται κατά της Μητρόπολης Κερύνειας, διαλύουν τα πλήθη και σέρνουν τον Μητροπολίτη σε στρατιωτικό όχημα, για να οδηγηθεί προς την εξορία. Ακολουθούν δολοφονίες, τραυματισμοί, συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες, περιοριστικά μέτρα, απαγόρευση ύψωσης της Ελληνικής σημαίας και άλλα μέτρα καταστολής της επανάστασης. Παρ’ όλα αυτά ο Λαός με αναπτερωμένο φρόνημα υπομένει και ετοιμάζεται. Ο αγώνας του για την ελευθερία συνεχής και άοκνος. Η ολοκληρωτική συμμετοχή του στον υπέρ πάντων αγώνα της ανθρωπότητας κατά του ναζισμού και φασισμού για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ελευθερίας αναπτερώνει τις ελπίδες του. Ελπίδες που διαψεύσθηκαν ξανά όταν οι άγγλοι για πολλοστή φορά επαναλάμβαναν κυνικώς αυτό που υπουργός τους των αποικιών Λόρδος Πάσφιλντ μας έλεγε και το 1931. Ότι δηλαδή «το κυπριακό είναι κλειστό». Την απάντηση στην ιταμή τους πρόκληση την έδωσαν τα παιδιά του Μακαρίου και του Διγενή με τον ένδοξο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., που άρχιζε την πρώτη του Απρίλη του 1955, για ΕΝΩΣΗ και μόνο ΕΝΩΣΗ. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν αμέτρητα αμούστακα παλικάρια δίδαξαν στους φλεγματικούς βρετανούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι. Οι αμέτρητες θυσίες και τα ολοκαυτώματα που δυστυχώς δεν έφεραν και πάλιν το ποθούμενο. Ένας αγώνας που συνεχίζεται ακόμα αφού με την πλήρη ανοχή και την καθολική υποστήριξη των άγγλων και των αμερικάνων ο τούρκος εισβολές επανήλθε ξανά και κατακρατά, οικειοποιείται, συλεί και δηώνει το 37% της κυπριακής γης.

Εθελουσίως παρόντες

Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, απόγευμα, πρώτη μέρα της τουρκικής εισβολής της 20ης Ιουλίου του 1974. Οι γιατροί προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν στην ζωή τον τραυματισμένο στο κεφάλι και στην κοιλιακή χώρα, εθελοντή πολεμιστή, που μόλις είχε μεταφερθεί από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Το παλικάρι δίνει και χάνει δυστυχώς την μάχη με την ζωή. Από εκείνη την στιγμή αρχίζει να εκτυλίσσεται μια απίστευτα συγκλονιστική ιστορία. Η σωρός του ήρωα μεταφέρεται μαζί με τις σωρούς άλλων πεσόντων ηρώων και ενταφιάζεται στο νέο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης της Λευκωσίας. Στον πρόχειρο σταυρό που στήνεται αναγράφεται ως ο άγνωστος Σάκης Ηλίας. Η οικογένεια του μαθαίνει για τον τραυματισμό του, αλλά χάνει για πάντα τα ίχνη του. Έτσι, μπαίνει στον κατάλογο των 1619 αγνοουμένων και μένει εκεί για 27 ολόκληρα χρόνια. Στις 29 Μαΐου του 2001, μετά το άνοιγμα των τάφων πεσόντων ηρώων της εισβολής και με την επιστημονική μέθοδο ταυτοποιήσεως οστών αποκαλύπτεται ότι ο άγνωστος Σάκης Ηλίας ήταν στην πραγματικότητα ο εθελοντής πολεμιστής Διονύσιος Παλαιολόγος από το Κολλύριο του Πύργου Ηλείας. Ο ενταφιασμός των οστών του ήρωα γίνεται με τις δέουσες τιμές, στις 14 Ιουνίου 2001, στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας. Εκεί όπου αναπαύονται οι προδομένοι ήρωες του Ελληνισμού, που έπεσαν στο πεδίο της τιμής, υπερασπιζόμενοι τους ανατολικότερους προμαχώνες του, το μαύρο καλοκαίρι του 1974.
Ο Διονύσιος Παλαιολόγος υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην Κύπρο και κατά την διάρκεια της γνωρίζει την Ερμούλα Χριστοδούλου από την Λεύκα της Μόρφου, πρόσφυγα της τουρκοανταρσίας του 1964. Σμίγουν μαζί με τα δεσμά του γάμου και κάνουν δύο παιδιά. Ζουν στην κατεχόμενη σήμερα πόλη της Μόρφου και πλάθουν όνειρα που σκορπίζονται εκείνο το μαύρο πρωινό της 20ης Ιουλίου του 1974, καθώς τρέχει πρώτος για να υπερασπίσει την δεχόμενη ύπουλη και άνανδρη εισβολή Κυπριακή Δημοκρατία. Αποχαιρετά την γυναίκα του και τα παιδιά του και κατατάσσεται εθελοντής στο τμήμα που ανέλαβε αποστολή να εκκαθαρίσει από τους ενόπλους τα τουρκοκυπριακά χωριά Αγκολέμι και Ελιά. Εκεί όπου τραυματίστηκε από το κυνηγετικό όπλο τούρκου τρομοκράτη.
Γιατί, όμως, αυτό το ασυγχώρητο λάθος και η σύγχυση με το όνομα του. «Είμαι ο Σάκης από την Ηλεία, ρε παιδιά». Λέγεται πως μόνο αυτό πρόλαβε να ψελλίσει, λίγο πριν χάσει την τελευταία του μάχη. Μέσα στον πανικό των ημερών κάποιοι δυστυχώς δεν μπόρεσαν να καταλάβουν. Έτσι συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο πεσόντων ως ο άγνωστος Σάκης Ηλίας. Ένας από τους πολλούς άγνωστους πεσόντες ήρωες, έως την μέρα που η επιστήμη αποκάλυψε την ταυτότητα του. Ο Σάκης Ηλίας που στην πραγματικότητα ήταν ο αγνοούμενος Διονύσιος Παλαιολόγος, από το Κολλύριο του Πύργου Ηλείας.
Λέγεται πως η ιστορία πάντα εξοφλεί το χρέος της. Μόνο που τούτη την φορά το αντίτιμο ήταν για όλους μας πάρα πολύ βαρύ. Αυτή η απίστευτη τραγωδία με τις καταστροφικές πυρκαγιές, στην ιδιαίτερη πατρίδα του ήρωα. Εκεί και ο γέροντας πατέρας του Λάμπρου Νικησόπουλου, ενός ακόμη ήρωα από τα χωριά της Ηλίας που έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Εκεί όπου οι Ελληνοκύπριοι πυροσβέστες έσωσαν τον γέροντα και τα υπάρχοντα του από την πύρινη λαίλαπα. «Ο γιος μου σας έστειλε για να μας σώσετε», έλεγε μπροστά στις τηλεοπτικές μηχανές λήψεως, ευχαριστώντας τους εθελοντές πυροσβέστες από την Κύπρο για την αυτοθυσία τους. Τριάντα τρία χρόνια μετά, οι Ελληνοκύπριοι πυροσβέστες ήλθαν ως από μηχανής Θεοί για να ανταποδώσουν ένα μικρό μόνο μέρος από το ανεξόφλητο χρέος. Για τον Θανάση και τον Λάμπρο από την Ηλεία και για άλλους πολλούς Ελλαδίτες αδελφούς που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες.
Εθελοντές άλλωστε κρατούσαν πάντα όρθιο τούτο το Έθνος και όχι βιαίως επιστρατευμένοι. Οι Έλληνες της Κύπρου, όπως έκαναν πάντα από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα στης μεγάλης πατρίδας το κάλεσμα, εθελουσίως παρόντες, σε μια εκδήλωση αδελφικού χρέους, εντός των πλαισίων μιας αυτονόητης αμφίδρομης συμπαρατάξεως. Αποστομωτική απάντηση στους άκαπνους και ανίδρωτους αγωνιστές του Κολωνακίου, που επιμένουν μονότονα να ρίχνουν την χολή τους. Έγραψε προ καιρού λοιπόν μεταξύ άλλων στην εφημερίδα που τον εργοδοτεί ο Ιωάννης Πρετεντέρης: «Είμαστε φίλοι, κολλητοί, κουμπάροι αν προτιμάτε, αλλά άλλο Αθήνα και άλλο Λευκωσία…». Τι αδέλφια και πράσινα άλογα δηλαδή…. Κούνια που σας κούναγε και σας και όλους όσους σκέφτονται τόσα φθηνά κύριε Πρετεντέρη μας.