Συμπληρώνονται φέτος 76 χρόνια από την εθνική εξέγερση του Οκτωβρίου του 1931. Τότε που ο Κυπριακός Ελληνισμός για πολλοστή φορά ξεσηκώθηκε αξιώνοντας την λευτεριά του και την ΕΝΩΣΗ του με την μητέρα Ελλάδα. Αιτία οι σκληροί νόμοι με αποκορύφωμα την πληρωμή από τους κυπρίους μεγάλου υποτελικού κεφαλικού φόρου, οφειλή της Τουρκίας προς τους βρετανούς κεφαλαιούχους, αλλά και η διάψευση των ελπίδων του λαού της Κύπρου για εθνική αποκατάσταση.
«Έλληνες αδελφοί. Πενήντα και τρία χρόνια αγγλικής κατοχής έπεισαν όλους και διαπίστωσαν περιτράνως: α) ότι οι δούλοι λαοί δεν ελευθερούνται με τα ικεσίας, τας παρακλήσεις και τας εκκλήσεις προς τα αισθήματα των τυράννων β) ότι η απάντησις των τελευταίων είναι η περιφρόνησις προς τους ικετεύοντας ευτελείς δούλους και η αποθράσυνσις των γ) ότι η μόνη σωτηρία μας από πάσης απόψεως είναι η εθνική απολύτρωσις και ότι οι ξένοι είναι εδώ δια να θεραπεύσουν τα γενικά και ειδικά συμφέροντα των με κατάντημα βέβαιον την ηθικήν και υλικήν μας εξαφθλίωσιν. Διά τούτο με το βλέμμα υψωμένον σταθερώς προς τον φωτεινόν αστέρα Νέας Βηθλεέμ του Εθνικού Σωτηρίου, ένα δρόμον έχουμεν και μόνον να βαδίσωμεν… ομονοούντες και λυσμονούντες τας διχονοίας με πάσαν θυσίαν και με παν μέσον να επιδιώξωμεν την εθνική μας λύτρωσιν δια της μετά της μητρός Ελλάδος Ενώσεως... Τι και αν οι ξένοι τύραννοι στηρίζονται επί κολοσσών κτηνώδους βίας και ισχύος. Προς την βίαν ας αντιτάξωμεν το δίκαιον μας, που θα θριαμβεύσει στο τέλος, μάλιστα όταν εμπνέεται με όλη την δύναμιν της ψυχής… Εμπρός και ο Θεός που δεν έπλασε τους λαούς του και τα πλάσματα του να είναι δούλοι των άλλων, είναι μαζί μας».
Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η προκήρυξη που κυκλοφόρησε την 17η Οκτωβρίου 1931 και έφερε την υπογραφή του Μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημου. Η Κύπρος όλη ξεσηκώνεται σ’ ένα ειρηνικό αγώνα που πνίγηκε στο αίμα. Χιλιάδες άνθρωποι, άοπλοι αλλά αποφασισμένοι κατευθύνονται προς το κυβερνείο. Ένας νεαρός κατεβάζει την αγγλική σημαία και υψώνει την γαλανόλευκη. Ο κυβερνήτης αρνείται να δεχθεί αντιπροσωπεία του πλήθους για να τους ακούσει και να παραλάβει το υπόμνημα τους. Ο χώρος καταλαμβάνεται από πάνοπλους άγγλους στρατιώτες. Ο κόσμος επιτίθεται και πυρπολεί το κυβερνείο. Ο βρετανοί πυροβολούν αδιακρίτως. Πολλοί τραυματίζονται, ενώ ένας δεκαεπτάχρονος, ο Ονούφριος Κληρίδης πέφτει νεκρός. Η εξέγερση απλώνεται σε όλο το νησί. Λίγες μέρες αγότερα, στις 23 Οκτωβρίου, συλλαμβάνονται αρκετοί Μητροπολίτες και οι παραιτηθέντες Έλληνες «βουλευτές». Ο Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος μεταβαίνει στην Λευκωσία και εκφωνεί πύρινο εθνικό λόγο καλώντας τα πλήθη να μεταβούν στο Διοικητήριο της πόλης και επικεφαλής πορείας διατάσσει να κατέβει η αγγλική σημαία και να υψωθεί η Ελληνική. Οι άγγλοι απειλούν με εκτέλεση τον νεαρό που σαν αίλουρος αναρριχάται στον ιστό υψώνοντας την Ελληνική σημαία. Ο Μητροπολίτης προτάσσοντας το στήθος του αποτρέπει την εκτέλεση.
Την νύκτα αγγλικές δυνάμεις επιτίθενται κατά της Μητρόπολης Κερύνειας, διαλύουν τα πλήθη και σέρνουν τον Μητροπολίτη σε στρατιωτικό όχημα, για να οδηγηθεί προς την εξορία. Ακολουθούν δολοφονίες, τραυματισμοί, συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες, περιοριστικά μέτρα, απαγόρευση ύψωσης της Ελληνικής σημαίας και άλλα μέτρα καταστολής της επανάστασης. Παρ’ όλα αυτά ο Λαός με αναπτερωμένο φρόνημα υπομένει και ετοιμάζεται. Ο αγώνας του για την ελευθερία συνεχής και άοκνος. Η ολοκληρωτική συμμετοχή του στον υπέρ πάντων αγώνα της ανθρωπότητας κατά του ναζισμού και φασισμού για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ελευθερίας αναπτερώνει τις ελπίδες του. Ελπίδες που διαψεύσθηκαν ξανά όταν οι άγγλοι για πολλοστή φορά επαναλάμβαναν κυνικώς αυτό που υπουργός τους των αποικιών Λόρδος Πάσφιλντ μας έλεγε και το 1931. Ότι δηλαδή «το κυπριακό είναι κλειστό». Την απάντηση στην ιταμή τους πρόκληση την έδωσαν τα παιδιά του Μακαρίου και του Διγενή με τον ένδοξο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., που άρχιζε την πρώτη του Απρίλη του 1955, για ΕΝΩΣΗ και μόνο ΕΝΩΣΗ. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν αμέτρητα αμούστακα παλικάρια δίδαξαν στους φλεγματικούς βρετανούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι. Οι αμέτρητες θυσίες και τα ολοκαυτώματα που δυστυχώς δεν έφεραν και πάλιν το ποθούμενο. Ένας αγώνας που συνεχίζεται ακόμα αφού με την πλήρη ανοχή και την καθολική υποστήριξη των άγγλων και των αμερικάνων ο τούρκος εισβολές επανήλθε ξανά και κατακρατά, οικειοποιείται, συλεί και δηώνει το 37% της κυπριακής γης.
«Έλληνες αδελφοί. Πενήντα και τρία χρόνια αγγλικής κατοχής έπεισαν όλους και διαπίστωσαν περιτράνως: α) ότι οι δούλοι λαοί δεν ελευθερούνται με τα ικεσίας, τας παρακλήσεις και τας εκκλήσεις προς τα αισθήματα των τυράννων β) ότι η απάντησις των τελευταίων είναι η περιφρόνησις προς τους ικετεύοντας ευτελείς δούλους και η αποθράσυνσις των γ) ότι η μόνη σωτηρία μας από πάσης απόψεως είναι η εθνική απολύτρωσις και ότι οι ξένοι είναι εδώ δια να θεραπεύσουν τα γενικά και ειδικά συμφέροντα των με κατάντημα βέβαιον την ηθικήν και υλικήν μας εξαφθλίωσιν. Διά τούτο με το βλέμμα υψωμένον σταθερώς προς τον φωτεινόν αστέρα Νέας Βηθλεέμ του Εθνικού Σωτηρίου, ένα δρόμον έχουμεν και μόνον να βαδίσωμεν… ομονοούντες και λυσμονούντες τας διχονοίας με πάσαν θυσίαν και με παν μέσον να επιδιώξωμεν την εθνική μας λύτρωσιν δια της μετά της μητρός Ελλάδος Ενώσεως... Τι και αν οι ξένοι τύραννοι στηρίζονται επί κολοσσών κτηνώδους βίας και ισχύος. Προς την βίαν ας αντιτάξωμεν το δίκαιον μας, που θα θριαμβεύσει στο τέλος, μάλιστα όταν εμπνέεται με όλη την δύναμιν της ψυχής… Εμπρός και ο Θεός που δεν έπλασε τους λαούς του και τα πλάσματα του να είναι δούλοι των άλλων, είναι μαζί μας».
Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η προκήρυξη που κυκλοφόρησε την 17η Οκτωβρίου 1931 και έφερε την υπογραφή του Μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημου. Η Κύπρος όλη ξεσηκώνεται σ’ ένα ειρηνικό αγώνα που πνίγηκε στο αίμα. Χιλιάδες άνθρωποι, άοπλοι αλλά αποφασισμένοι κατευθύνονται προς το κυβερνείο. Ένας νεαρός κατεβάζει την αγγλική σημαία και υψώνει την γαλανόλευκη. Ο κυβερνήτης αρνείται να δεχθεί αντιπροσωπεία του πλήθους για να τους ακούσει και να παραλάβει το υπόμνημα τους. Ο χώρος καταλαμβάνεται από πάνοπλους άγγλους στρατιώτες. Ο κόσμος επιτίθεται και πυρπολεί το κυβερνείο. Ο βρετανοί πυροβολούν αδιακρίτως. Πολλοί τραυματίζονται, ενώ ένας δεκαεπτάχρονος, ο Ονούφριος Κληρίδης πέφτει νεκρός. Η εξέγερση απλώνεται σε όλο το νησί. Λίγες μέρες αγότερα, στις 23 Οκτωβρίου, συλλαμβάνονται αρκετοί Μητροπολίτες και οι παραιτηθέντες Έλληνες «βουλευτές». Ο Μητροπολίτης Κυρήνειας Μακάριος μεταβαίνει στην Λευκωσία και εκφωνεί πύρινο εθνικό λόγο καλώντας τα πλήθη να μεταβούν στο Διοικητήριο της πόλης και επικεφαλής πορείας διατάσσει να κατέβει η αγγλική σημαία και να υψωθεί η Ελληνική. Οι άγγλοι απειλούν με εκτέλεση τον νεαρό που σαν αίλουρος αναρριχάται στον ιστό υψώνοντας την Ελληνική σημαία. Ο Μητροπολίτης προτάσσοντας το στήθος του αποτρέπει την εκτέλεση.
Την νύκτα αγγλικές δυνάμεις επιτίθενται κατά της Μητρόπολης Κερύνειας, διαλύουν τα πλήθη και σέρνουν τον Μητροπολίτη σε στρατιωτικό όχημα, για να οδηγηθεί προς την εξορία. Ακολουθούν δολοφονίες, τραυματισμοί, συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες, περιοριστικά μέτρα, απαγόρευση ύψωσης της Ελληνικής σημαίας και άλλα μέτρα καταστολής της επανάστασης. Παρ’ όλα αυτά ο Λαός με αναπτερωμένο φρόνημα υπομένει και ετοιμάζεται. Ο αγώνας του για την ελευθερία συνεχής και άοκνος. Η ολοκληρωτική συμμετοχή του στον υπέρ πάντων αγώνα της ανθρωπότητας κατά του ναζισμού και φασισμού για την υπεράσπιση της παγκόσμιας ελευθερίας αναπτερώνει τις ελπίδες του. Ελπίδες που διαψεύσθηκαν ξανά όταν οι άγγλοι για πολλοστή φορά επαναλάμβαναν κυνικώς αυτό που υπουργός τους των αποικιών Λόρδος Πάσφιλντ μας έλεγε και το 1931. Ότι δηλαδή «το κυπριακό είναι κλειστό». Την απάντηση στην ιταμή τους πρόκληση την έδωσαν τα παιδιά του Μακαρίου και του Διγενή με τον ένδοξο αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., που άρχιζε την πρώτη του Απρίλη του 1955, για ΕΝΩΣΗ και μόνο ΕΝΩΣΗ. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν αμέτρητα αμούστακα παλικάρια δίδαξαν στους φλεγματικούς βρετανούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι. Οι αμέτρητες θυσίες και τα ολοκαυτώματα που δυστυχώς δεν έφεραν και πάλιν το ποθούμενο. Ένας αγώνας που συνεχίζεται ακόμα αφού με την πλήρη ανοχή και την καθολική υποστήριξη των άγγλων και των αμερικάνων ο τούρκος εισβολές επανήλθε ξανά και κατακρατά, οικειοποιείται, συλεί και δηώνει το 37% της κυπριακής γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου