Στις χαρές και όχι στις λύπες σας….

Ένας ακόμα άνευ προηγουμένου όλεθρος. Όπως, σχεδόν, κάθε καλοκαιρινή περίοδο, και πάλιν μάρτυρες της ίδιας πικρής και θλιβερότατης ιστορίας. Άλλη μια φορά η Ελλάδα στον κλοιό των πυρκαγιών. Ο απολογισμός, όπως πάντα, ανατριχιαστικός. Σπίτια, εργοτάξια, κτηνοτροφικές μονάδες και κάθε είδους υποστατικά και εγκαταστάσεις έγιναν εν ριπή οφθαλμού παρανάλωμα του πυρός. Η πύρινη λαίλαπα που κατεύκαυσε ότι απόμεινε από τους λιγοστούς πνεύμονες πρασίνου της Αττικής γης. Και οι ειδικοί εμπειρογνώμονες που αναφέρονται ξανά σε μια ακόμα εγκληματική πράξη. Άλλωστε είναι πλέον πασίδηλο, ότι οι περισσότερες πυρκαγιές είναι έργο αδίστακτων εμπρηστών. Εγχώρια ή ξένα σατανικά μυαλά, που έχοντας ως στόχο κάποια προσωπικά συμφέροντα τους, δεν διστάζουν να ρίξουν στις φλόγες ότι έχει απομείνει από τις αμέτρητες πυρκαγιές που κάθε χρόνο αφανίζουν τους υπερπολύτιμους πνεύμονες πρασίνου της πατρίδας μας.
Πυρκαγιές είχαμε και θα έχουμε πάντα. Από την απερισκεψία και την κακή εκτίμηση μερικών, αλλά ακόμα και από φυσικά αίτια, όπως είναι οι ανεξέλεγκτες χωματερές, η κακή νοοτροπία με το κάψιμο της καλαμιάς και οι υψηλές θερμοκρασίες την εποχή του θέρους. Και τέτοια φαινόμενα μπορούν να αποσοβηθούν μόνο με προληπτικά μέτρα. Περιττό φαντάζει θαρρώ να θυμίσουμε, ότι η πρόληψη σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το παν, κάτι που δυστυχώς στην πατρίδα μας, όπως τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν, μάλλον αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Ένα ακόμα σύνθημα, αν θέλετε, παρά μια πρακτικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με την μεγίστη δυνατή σοβαρότητα. Για να μην ερχόμαστε εκ των υστέρων να θρηνούμε επί των ερειπίων. Ούτε φυσικά και να ερίζουμε επί της τέφρας για το ποιός έχει την μικρότερη ή την μεγαλύτερη ευθύνη. Νισάφι πια, κυρίες και κύριοι ανευθουπεύθυνοι.
Και σε τούτη την μεγάλη δοκιμασία νάτην και πάλιν παρούσα την μικρή Κύπρο μας. Με όσα μέσα μπορούσε να διαθέσει, αλλά κυρίως με την ψυχή όσων έτρεξαν στο Εθνικό κάλεσμα. Μελανό σημείο η καθήλωση κατόπιν αστυνομικής εντολής που δόθηκε από την Αθήνα, στο έδαφος της Ρόδου, του ελικοπτέρου ρωσικών συμφερόντων που μισθώνει η Κυπριακή Δημοκρατία και το οποίο προσέτρεξε στην μάχη κατά των πύρινων μετώπων, επειδή, άκουσον-άκουσον… ο ρώσος συγκυβερνήτης του ελικοπτέρου είχε μια παλιά οφειλή ύψους εξακόσιων ευρώ προς το ελληνικό δημόσιο! Για να καθυστερήσει, έτσι τουλάχιστον για τέσσερις ώρες η συμμετοχή του εν λόγω ελικοπτέρου στην μάχη της πυρόσβεσης! Το ελληνικό κράτος που σκόνταψε και πνίγηκε ακόμα μια φορά στην γραφειοκρατία ενός ανεκδιήγητου δημόσιου λειτουργού που εκείνες τις δύσκολες ώρες καθυστέρησε την συμμετοχή στην μάχη της πυρόσβεσης ενός υπερπολυτιμότατου κατασταλτικού, μέσου για εξακόσια μόνο Ευρώ! Ένα χρηματικό ποσό δηλαδή, μικρότερο ίσως και από την αξία ενός μόνο δένδρου καταμεσής του δάσους.
Σε κάτι τέτοιες θλιβερές στιγμές, έρχονται αλήθεια στο μυαλό οι μέρες εκείνων των υπέροχων καλοκαιριών του 1987 και του 2004. Τότε που όλη η Κύπρος έβγαινε στους δρόμους για να πανηγυρίσει τις μεγάλες αθλητικές επιτυχία της μάνας Ελλάδας στην καλαθόσφαιρα και στο ποδόσφαιρο. Σε τέτοιες χαρές είναι που θέλουμε να προστρέχουμε αδέλφια και όχι στις λύπες σας. Και η Κύπρος, πενθεί πραγματικά, κάθε φορά που βλέπει τον πλούτο της μάνας Ελλάδας να κατακαίγεται και να χάνεται τόσο άδικα….

Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν ήταν το τέλος…..

«Αν χίλιοι ήλιοι λάμψουν ταυτοχρόνως μια ήμερα στον ουρανό ίσως να φανεί σαν την μεγαλοσύνη του ένα και μοναδικού… αλλά θα είναι ο θάνατος ο καταστροφέας του κόσμου (Μαχαμπαράτο Αρχαίο Ινδικό Κείμενο).
Ήταν 6 Αυγούστου του 1945, ώρα 8 και 15 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα, όταν το ρολόι της παγκόσμιας ιστορίας είχε σταματήσει στο απόλυτο μηδέν. Η πρώτη ατομική βόμβα, “little boy” (αγοράκι), τύπου ουρανίου, ακουμπά στο έδαφος της Χιροσίμα. Χιλιάδες άνθρωποι, όχι απλά θανατώνονται, αλλά κυριολεκτικώς εξανεμίζονται! Τρεις μέρες αργότερα ακολουθεί και η ρήψη της “Fat Man” (χονδρός), τύπου πλουτωνίου, που προοριζόταν για την πόλη Κοκούρα και έπεσε στο Ναγκασάκι, μιας που ο αρχικός στόχος άλλαξε τελικώς λόγω της πυκνής ομίχλης, με τα ίδια σχεδόν τραγικά αποτελέσματα. Ότι βρίσκεται στο πέρασμα της, εν ριπή οφθαλμού, κυριολεκτικώς εξαφανίζεται. Η 6η και η 9η Αυγούστου 1945, αποτελούν, δίχως άλλο, δυο ημερομηνίες όνειδος για την παγκόσμια ανθρωπότητα.
ΟΙ ρήψεις των δυο πυρηνικών βομβών ήταν προσωπική απόφαση του προέδρου των Η.Π.Α. Χάρι Τρούμαν και έφερε τις υπογραφές των υπουργών του των εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και των στρατιωτικών χένρι Σίμσον.. Η δικαιολογία που προβάλλουν οι αμερικανοί, για αυτό το πρωτόγνωρο ανοσιούργημα τους, είναι ότι οι ρήψεις των ατομικών βομβών, θα έφερναν το γρήγορο τέλος του πολέμου στο θέατρο του Ειρηνικού Ωκεανού. Μέγα ψέμα βεβαίως, αφού η Ιαπωνία είχε ήδη αποδυναμωθεί στρατιωτικά και βρισκόταν στα πρόθυρα της συνθηκολόγησης, κάτι που τελικώς πραγματοποιήθηκε έξι μέρες αργότερα, στις 15 Αυγούστου. Η πυρηνική επίθεση των αμερικανών λοιπόν, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Αντιθέτως διεξήχθη σε πλήρη μυστικότητα, χωρίς καμιά προειδοποίηση για το όπλο ολοκληρωτικής καταστροφής που είχαν ήδη αποφασίσει να χρησιμοποιήσουν.
Τα όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, είναι αρκούντως πειστικά για το τι είχαν κατά νου οι αμερικανοί, όταν απογείωναν τα πελώρια πολεμικά αεροσκάφη τους με το πιο καταστροφικό φορτίο, με προορισμό τους ιαπωνικούς στόχους. Η αμερικανική πολιτική σκέψη που ήθελε με τον τρόπο αυτό να στείλει το μήνυμα, για το ποιος θα είναι το αφεντικό της επόμενης μέρας του πολέμου. Η χρησιμοποίηση των πιο καταστροφικών ατομικών όπλων, όχι μόνο δεν έβαλε την ανθρωπότητα σε πορεία ειρήνης, αλλά, αντιθέτως, έδωσε το έναυσμα για την τρελή κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών που ακολούθησε. Μια κούρσα θανάτου που λίγο πριν την κατάρρευση των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών και του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, μας είχε φέρει μια ανάσα πριν την επανάληψη της ίδιας ακριβώς παγκόσμιας τραγωδίας. Οι ζώνες επιρροής, ο ψυχρός πόλεμος, οι εμφύλιες με έξωθεν εντολές και οδηγίες, συρράξεις, η κρίση του 1972 με το γνωστό θέμα των πυραύλων στην Κούβα, το αιματοκύλισμα των Λαών, οι δολοφονίες ηγετών κρατών που δεν έσκυβαν το κεφάλι, η εισβολή σε χώρες που αντιδρούσαν στις δικτατορίες και ο περιβόητος πόλεμος των άστρων είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Οι εγκληματικές, άσκοπες και δίχως άλλο, αδικαιολόγητες και καταδικαστέες αυτές ενέργειες, εκ μέρους πρώτα των αμερικανών και ύστερα των Σοβιετικών,, διαμόρφωσαν μια επικίνδυνη πορεία, τις συνέπειες της οποίας η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε και ίσως να μην μπορέσει ποτέ να απορροφήσει. Και δεν αναφέρομαι ασφαλώς μόνο στις ανθρώπινες και υλικές συνέπιες εκείνης της έκρηξης, συνέπειες οι οποίες ήσαν οδυνηρότατες και δεν ξεπεράσθηκαν ακόμα, αλλά υποδηλώ κυρίως τα όσα ακολούθησαν παγκοσμίως σε πολιτικό, αλλά κυρίως σε στρατιωτικό επίπεδο. Γιατί, πραγματικός στόχος των αμερικανών, δεν ήταν άλλος από την κατάληψη εκ μέρους των Η.Π.Α. της παγκόσμιας στρατιωτικής και πολιτικής πρωτοκαθεδρίας, αφού οι απεχθείς αυτές πράξεις τους, μπορεί να ήταν από την μια η τελευταία πολεμική πράξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, από την άλλη, όμως, εξελίχθηκαν σε μια διαρκή ισορροπία τρόμου, που αποτέλεσε την απαρχή, ενός νέου ακήρυκτου ψυχρού λεγόμενου πολέμου μεταξύ των Η.Π.Α και της Σοβιετικής Ενώσεως. Ένας ψυχρός πόλεμος που οδήγησε σε μια φρενήρη κούρσα εξοπλισμών, κάτι που ανάγκασε τους Σοβιετικούς να προχωρήσουν στην δημιουργία του δικού τους πυρηνικού οπλοστασίου, με αποτέλεσμα το 1949, να έχουμε και την πρώτη σοβιετική πυρηνική δοκιμή. Οι αμερικανοί, που μετά τις αναπάντεχες κοσμογονικές αλλαγές στα πρώην ανατολικά κράτη, δεν έπαψαν μαζί με το αδελφό κράτος του Ισραήλ να ενισχύουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, απειλώντας και εισβάλοντας κατά το δοκούν, με το πρόσχημα την κατασκευής από χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου και κυρίως από μέρους Αραβικών και Ασιατικών χωρών, πυρηνικών όπλων και όπλων μαζικής καταστροφής!!! Η εισβολή και το αναπάντεχο Βατερλό των αμερικανών, όμως, στο ΙΡΑΚ, τους διέψευσε οικτρώς και πανηγυρικώς. Και έπεται συνέχεια….. Γιατί η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν ήταν δυστυχώς το τέλος του πολέμου, αλλά η απαρχή ενός άλλου εξίσου αιματηρού ανορθόδοξου και ασταμάτητου…