Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Ένας ανεκτίμητος θησαυρός

Η Ελληνική γλώσσα είναι εικόνα και συνάμα γραφή. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες γλώσσες, όπως γράφεται, έτσι και διαβάζεται. Κάθε λέξη της έχει και μια ξεχωριστή έννοια. Όποιος, δεν γνωρίζει να χρησιμοποιεί σωστά την Ελληνική γλώσσα, δεν μπορεί να επικοινωνεί. Όσα γράφουμε, όσα προφέρουμε με καθαρότητα είναι η γλώσσας μας. Σε αυτή στηρίζονται όλες οι τέχνες, όπως είναι το θέατρο και όλα τα επιτεύγματα του πολιτισμού, αφού η Ελληνική γλώσσα, είναι μια γλώσσα, που με την χρήση της, στέλνει νοήματα ζωής και μέσω αυτής μπορούμε να γίνουμε κοινωνοί μεγάλων αξιών. Και αν η παράδοση και η ιστορία έχουν κάποια αξία, τούτη οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην Ελληνική γλώσσα.
Η γλώσσα μας θυμίζει την καταγωγή και τις ρίζες μας. Το κάθε γράμμα ξεχωριστά, όπως γράφεται έτσι και διαβάζεται. Και η ρίζα της λέξης δεν αλλάζει ποτέ, αφού είναι ο πυρήνας της γλώσσας μας, είναι οι ρίζες της, που δεν άλλαξαν με το πέρασμα των αιώνων. Και αυτές οι ρίζες είναι που την κράτησαν στους αιώνες των αιώνων ζωντανή, γι’ αυτό και έγινε αποδεκτή απ’ όλους τους λαούς που ήρθαν σε επαφή μαζί της.
Όσοι λαοί ήλθαν σε επαφή με την Ελληνική γλώσσα την σεβάσθηκαν και την αποδέχθηκαν. Σημειώνουμε ενδεικτικά: Μια στις τέσσερις λέξεις της αγγλικής γλώσσας είναι ελληνική και μια στις έξι στην γαλλική γλώσσα. Ακόμα στα ελληνικά καταγράφονται το 80% των διεθνών ορολογιών και το 90% της ιατρικής επιστήμης. Βεβαίως και στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν ξένες λέξεις που δυστυχώς δεν μπήκαμε στον κόπο να μεταφράσουμε (ιμπεριαλισμός, κομουνισμός, τραμ, τραίνο, τρακτέρ, κ.α.), κάτι που ήταν πολύ εύκολο να γίνει αν καταφεύγαμε στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα, η οποία είναι πηγή νέων λέξεων, καινούργιων ιδεών και καινούργιων εργαλείων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καθιερώθηκαν. Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις δανεισθήκαμε αρκετά πράγματα, όπως επί παραδείγματι στον αθλητισμό και κυρίως στα ομαδικά αθλήματα, την μουσική και την σύγχρονη τεχνολογία, κάτι που συμβαίνει, επειδή δεν μπήκαμε στον κόπο να βασανίσουμε επαρκώς την σκέψη μας. Ιδού και μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: volleyball=πετόσφαιρα, basketball=καλαθόσφαιρα, handball=χειροσφαίριση, water polo=υδατοσφαίριση, tractor=γεωργικός ελκυστήρας, κ.α. Δάνεια και αντιδάνεια, βεβαίως, πάντα θα υπάρχουν και δεν πρέπει να μας ενοχοποιούν στον βαθμό που είναι θεμιτά και όχι κακόγουστα. Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική γλώσσα είναι ένας θησαυρός που δεν πρέπει να επιτρέπουμε να καταληστεύεται και να παραφράζεται, φθάνοντας με αυτόν τον τρόπο στον γλωσσικό ιμπεριαλισμό, που βλάπτει τα μέγιστα την ελληνική γλώσσα, αφού φθείρεται ανεπανόρθωτα, μιας και αφήνονται οι νέοι μας να επηρεάζονται χωρίς αντίσταση. Να θυμόμαστε λοιπόν πρέπει την απέραντη αξία της γλώσσας μας, την οποία οφείλουμε να μάθουμε τόσο καλά, ώστε να την ξεπεράσουμε, να κυριαρχήσουμε δηλαδή επ’ αυτής και να την καταστήσουμε το όχημα με το οποίοι περνάμε και δεν περνάει αυτό από πάνω μας. Γιατί όσο επαρκέστεροι χρήστες της γλώσσας μας γινόμαστε, τόσο καλύτερα συνεννοούμαστε. Ο συνδυασμός των εικόνων έχει μεγάλη σημασία στην χρήση του ορθού λόγου. Η ελληνική γλώσσα παλαιόθεν προσφέρεται όσο καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο για νοητική άσκηση. Ας ασκηθούμε λοιπόν σωστά. Η γλώσσα μας επιδέχεται ασκήσεων, εξίσου σημαντικών όπως και η άσκηση του σώματος. Διαφορετικά θα υπεισέρθουμε στο λαβύρινθο της πνευματικής φτώχειας, κάτι που δυστυχώς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται εκείνοι, που με κινηματογραφική ταχύτητα διαγράφουν από το ωρολόγια πρόγραμμα των σχολείων μας, τα φιλοσοφικά μαθήματα. Καιρός λοιπόν να συντονισθούμε Ελληνικά. Διότι, συν τοις άλλοις, η γλώσσα είναι το κύριο στοιχείο που μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες….. και αν η παράδοση και η Ιστορία μας έχουν κάποια αξία, τούτο οφείλεται κυρίως στην γλώσσα μας.
Και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό: Ισπανοί ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η ελληνική γλώσσα ως επίσημη στο ευρωκοινοβούλιο με το επιχείρημα: «το να μιλά κάποιος χωρίς την Ελληνική γλώσσα είναι σαν να μιλάς σ’ ένα τυφλό για τα χρώματα». Και μιας και βρισκόμαστε εν μέσω δωδεκαημέρου να θυμόμαστε πρέπει: Στην ελληνική γλώσσα δίδαξαν τον Χριστιανισμό οι Απόστολοι των Εθνών.
Υ.Σ.: Οι παρακάτω σκέψεις μου, γράφονται, με αφορμή τα αμέτρητα μηνύματα, που λόγω των ημερών έλαβα, κυρίως μέσω του φορητού τηλεφώνου, σε παραφρασμένα Ελληνικά, αυτά που στην καθομιλουμένη ονομάζονται Ελληνικά της κακιάς ώρας…

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Σόφια………….

Λίγες μέρες παραμονής στην Βουλγαρική πρωτεύουσα ήταν αρκετές για να με πλημυρίσουν με απίστευτα συγκρουόμενα συναισθήματα. Σόφια, η πόλη των απίστευτων αντιθέσεων. Κτίρια που μοιάζουν με κουτιά, είναι τα περισσότερα, με το κέντρο της πόλης να είναι πραγματικό μαγευτικό. O υπέρλαμπρος Καθεδρικός Ναός του Αγίου Αλεξάνδρου Nevski, η Εθνική Πινακοθήκη, το κτίριο της εθνικής βιβλιοθήκης, το προεδρικό μέγαρο, το μουσείο με τα πλούσια εκθέματα του, το δικαστικό μέγαρο, η Ορθόδοξη εκκλησία των Ρώσων, το κτίριο του κρατικού Πανεπιστημίου, το θεατρικό μέγαρο, κ.α. Και ο συνειρμός σχεδόν αναπόφευκτος: Κάπως, έτσι, και ακόμα καλύτερο θα ήταν το Κέντρο της Αθήνας, αν δεν σκεπάζαμε την ιστορία μας, με το τσιμέντο της αντιπαροχής!!!!
Άκουγα να λένε διάφορα για την σημερινή Βουλγαρία, μα για να είμαι ειλικρινής τα περισσότερα μου φαίνονταν ως πολύ ακραία και παράλογα. Πριν την κατάρρευση του ολοκληρωτικού συστήματος, διάφοροι τύποι, από αυτούς που υποτίθεται ζούσαν την ευτυχία τους συστήματος, κρατούσαν τσίλιες στην γωνία και αγόραζαν στην μαύρη αγορά τα δολάρια. Και τι δεν έδιναν αλήθεια κάποιες αιθέριες υπάρξεις για μερικά γυναικεία εσώρουχα…. Τώρα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τα αντικατέστησαν τα casino, ο αγοραίος έρωτας, άνθρωποι που παραμονεύουν παντού για σου κλέψουν το αυτοκίνητο και αστυνομικοί που την έχουν στημένη στην γωνία προκειμένου να εξοφλήσεις την τροχαία παράβαση σε τιμή, που μπορείς να διαπραγματευθείς κατά περίπτωση και περίσταση Οι παγίδες στους δρόμους αμέτρητες. Και μοιραία πέφτεις στα μπλόκα της αστυνομίας, μιας και αποκλείεται να αποφύγεις την τροχαία παράβαση, αφού αντί οι οδηγοί να συναντούν στις στροφές την συνεχή διαχωριστική γραμμή, την συναντούν μπροστά τους στην απόλυτη ευθεία. Μια τροχαία παράβαση των 120 ευρώ, εξοφλείται επί τόπου, άντε το πολύ με 20 ευρώ. Εκτός αυτού, οι ασκούντες τον τροχαίο έλεγχο αστυνομικοί, σε ενημερώνουν και για τα επόμενα καραούλια των αστυνομικών. Με είκοσι ευρώ, δηλαδή, αγοράζεις τέσσερις τροχαίες παραβάσεις!!! Βουλγάρικα αυτοκίνητα σπάνια σταματούν, αφού όπως λέει και μια γνωστή παροιμία: «Τι μπορείς να λάβεις από τον μη έχοντα…».
Στην καρδιά της βουλγαρικής πρωτεύουσας λοιπόν. Εκεί που δύσκολα παίρνεις απαντήσεις σε πολλά καυτά ερωτήματα. Απαντήσεις πήραμε πρόθυμα μέσα σε δύο λεπτά, όταν κατευθυνόμενοι προς το κέντρο της πόλης ζητήσαμε την συμβουλή μιας νεαρής κοπέλας που υπομονετικά μας εξήγησε την σωστή κατεύθυνση για την εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου. Μα πώς εξηγείται αλήθεια, σε μια πόλη με μέσο μισθό 150 ευρώ να υπάρχει τόση χλιδή και ταυτοχρόνως τόση ανέχεια;. Ιδού και η απάντηση: Casino μαφία, αγοραίος έρωτας….. Λίγες ώρες αργότερο στο πιο ψηλό σημείο τη πόλης με μια πέννα και ένα κομμάτι λευκό χαρτί στο χέρι και ιδού το απόσταγμα των βασανιστικών ερωτηματικών, αν θέλετε και ένα πρώτο συμπέρασμα:
Σόφια 1: Μεσάνυκτα. Στο πιο ψηλό σημείο. Κοιτάζω γύρω μου. Ο ορίζοντας πολύ μακρινός. Κάπου, κάπου ένα αστέρι που πέφτει, αφήνει τα αποτυπώματα του στον σκοτεινό ουρανό, λίγο πριν σβήσει για πάντα. Πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά σου. Εδώ δεν είναι Ελλάδα. Εδώ είναι βαλκάνια. Σόφια. Σκέφτομαι αληθινά τί είναι αυτό που έφερε εικοσάχρονα κοριτσόπουλα να πουλούν τα φιλιά τους σε τιμή ευκαιρίας .Ο παράδεισος τους που δεν ήταν παρά μια απίστευτη κόλαση. Το μεγαλύτερο παραμύθι. Ώσπου η αλήθεια να νικήσει το ψέμα. Η ελευθερία που δεν έφερε την ευτυχία. Και το όνειρο που έγινε εφιάλτης. Πενήντα ευρώ. Όλα με πενήντα ευρώ. Κάπως έτσι, βλέπουν πως θα ξημερώσει και γι’ αυτούς μια καλύτερη μέρα……
Σόφια 2: 22ος όροφος.“R….a”. Η θέα πραγματικά Μαγευτική. Ακόμα και τα χαμόσπιτα στα φώτα της νύκτας, μοιάζουν με παλάτια. Εδώ σβήνουν την πείνα του έρωτα, κάθε λογής, καθώς πρέπει. Άνθρωποι υπεράνω κάθε υποψίας, διαπραγματεύονται τα φιλιά και τον έρωτα. Όλα έχουν την τιμή τους. Ακόμα και ένα αθώο φιλί…..
Σόφια 3: Αύριο. Με το πρώτο φως. Επιστροφή. Τι να θυμάμαι αλήθεια; Τι πρέπει να θυμάμαι Και τι να ξεχάσω; Τι να πάρω μαζί μου και τι να αφήσω εδώ; Από την μια ο πολιτισμός. Και από την άλλη η παρανομία. Αντιθέσεις. Δεν υπάρχει ισορροπία. Τα πάντα κινούνται με περίεργους ρυθμούς. Σχεδόν συνωμοτικά. Φεύγω με αμέτρητα ερωτηματικά… Τα λόγια του συναδέλφου, ίσως να δίνουν μια πρώτη απάντηση: Αυτοί θα αργήσουν, μα θα βρουν τον δρόμο τους. Εμείς είναι που χάσαμε για πάντα την πυξίδα. Ναι, μπορεί να είναι και έτσι φίλοι μου, αφού σε είκοσι άντε το πολύ τριάντα χρόνια θα είμαστε η μειοψηφία στην ίδια την πατρίδα μας…….

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Ταπεινός προσκυνητής….

Ψηλά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Δίπλα και ενδιάμεσα από τα δοξασμένα Οχυρά Ρούπελ. Επιστροφή από την Βουλγαρία, εκεί που βρέθηκα μαζί με άλλους συναδέλφους για μια εκπαιδευτική μας υποχρέωση. Μια επίσκεψη που άργησε πολύ και που επιτέλους πραγματοποιήθηκε, αφού χρειάσθηκε να παρεκκλίνουμε λίγο από το κανονικό δρομολόγιο της επιστροφής. Μπροστά μας δύο λιτές και απέριττες προτομές και μια υψηλή μαρμάρινη στήλη.
«Αντισυνταγματάρχης Καταδρομών Κατσάνης Γεώργιος Διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών Κύπρου. Έπεσε ηρωικά στις 21-7-1974 στο ύψωμα Άγιος Ιλαρίων της Κύπρου». Και παρακάτω στην ίδια προτομή σε μια μικρή χάλκινη πλάκα διαβάζουμε ακόμα: «Εκτέλεσες στο αποκορύφωμα λεβέντη μας Γιώργο το καθήκον και το χρέος σου στην πολυπόθητη πατρίδα. Κι είν απροσμέτρητα περήφανη η ιδιαίτερη σου πατρίδα! Πολέμησες σαν Έλληνας… σαν ήρωας Μεγάλος. Κι έγινες –ΣΥΜΒΟΛΟ- που αιώνια θα μείνει. Και κάθε θνητός εδώ, το γόνυ του θα κλείνει». Η συμπολίτισσα του – Κανελλίτσα Νικολάου Πασχαλέρη.
Τα παραπάνω διαβάζει κάθε διαβάτης που περνά και σταματά ταπεινός προσκυνητής σε κεντρική πλατεία του Σιδηροκάστρου. Διαμετρικά αντίθετα και στον ίδιο χώρο μια άλλη προτομή. Αυτή του αείμνηστου Δεσπότη Κωνσταντίνου Ασημίδη που σφαγιάσθηκε άγρια από τους κομιτατζήδες βουλγάρους, στην οποία και διαβάζουμε: «Μητροπολίτης Μελενοίκου και Σιδηροκάστρου Κωνσταντίνος Ασημίδης, εσφαγιάσθη υπό των βουλγάρων την 26η Ιουνίου 1913. Και στην μέση ακριβώς μια υψηλή μαρμάρινη στήλη με τα ονόματα 65 Ελλήνων πατριωτών, των υπό βουλγάρων σφαγιασθέντων τη 27η Ιουνίου 1913.
Και τι δεν έφερα στην μνήμη μου αλήθεια, όταν ακουμπούσα για πρώτη φορά λίγα λουλούδια μπροστά στην μπρούτζινη προτομή του αείμνηστου διοικητή μου, οι ηρωικές πράξεις του οποίου δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από εκείνες των Σαλαμινομάχων, των Μαραθωνομάχων και των τριακόσιων του Λεωνίδα. Ο Γεώργιος Κατσάνης, ένας χαλκέντερος Έλληνας αξιωματικός, με αστείρευτο θάρρος, που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή κατευθύνοντας με θάρρος απαράμιλλο την μάχη. Γύρω του οι προδομένοι λοκατζήδες του, από τους πλέον αδικημένους, αλλά πολύ υπερήφανους μαχητές της Ελληνικής Κυπριακής αντίστασης κατά του τούρκου εισβολέα. Ο Γεώργιος Κατσάνης που το υψηλό αίσθημα στο στρατιωτικό καθήκον, δεν του επέτρεψε ποτέ να σκεφθεί ποιοί και γιατί τον άφησαν να πολεμά μόνος και προδομένος, μαζί με τα παιδιά του, (όπως μας αποκαλούσε ο ίδιος στις ανέμελες ειρηνικές μα δύσκολες μέρες στην εκπαίδευση), τους ηρωικούς λοκατζήδες του, στις ακρότατες και προδομένες Θερμοπύλες της Κύπρου….
Αν ζούσε, σήμερα ο αείμνηστος Μακεδόνας αξιωματικός, θα ήταν 68 ετών. Ποιός ξέρει, ίσως να το αποκαλούσαν και πραξικοπηματία. Όπως, αποκαλούν αρνούμενοι έστω και ένα απλό μνημόσυνο τους 22 προδομένους καταδρομείς που εκτελώντας άνωθεν εντολές έχασαν την ζωή τους τόσο άδικα κατά την διάρκεια της εμφύλιας πολεμικής σύγκρουσης. Κατά την διάρκεια εκείνου τους άφρονος και προδοτικού πραξικοπήματος, για το οποίο εκείνοι που πραγματικά πρόδωσαν, χαίρουν ακόμα πλήρους ασυλίας. Κοιμήσου ήσυχα λοιπόν, αείμνηστε Γεώργιε Κατασάνη. Κοιμήσου με ήσυχη την συνείδηση και άσε τους ζωντανούς, που μη μπορώντας να απεγκλωβισθούν από τα ψεύτικα ιδεολογικά τους σύνδρομα δεν έχουν αναγνωρίσει ακόμα τους λοκατζήδες σου, που έφυγαν τόσο άδικα και απρόσμενα, πάντα, όμως, με ψηλά το κεφάλι.…

Υ.Σ.: Ταπεινά για εκείνο: Άγιος Ιλαρίωνας

20 Ιουλίου. Βράδυ Σαββάτου. Μεσάνυκτα. Σ’ εκείνη την απρόσιτη βουνοκορφή. Αριστερά μας. Σ’ εκείνο το στενό μονοπάτι. Ιούλιος. Χαράματα Κυριακής. Πρώτη φορά Στα Άγια χώματα. Στο ψηλό ξέφωτο. Κάτω απ’ το κάστρο του Άγιου Ιλαρίωνα. Την ώρα που έβγαινε ήλιος, του Ιούλη ο ήλιος ο καυτός. Για να φωτίσει για στερνή φορά, καθώς πάλευε με τον χάροντα, στα μαρμαρένια αλώνια της τιμής, το ξανθό το παλικάρι, με τις πλατιές χερούκλες, το πλατύ μέτωπο και το ατέλειωτο χαμόγελο. Κατσάνης Γεώργιος. Ο ήρωας Μακεδόνας αξιωματικός, από το Σιδηρόκαστρο….

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Μίκης Θεοδωράκης

Μια σειρά εκπομπών της Βίκυς Φλέσσα «Στα άκρα» είναι που έδωσαν την αφορμή για το σημερινό σημείωμα. Μια σειρά εκπομπών αφιερωμένων στον παμμέγιστο Έλληνα μουσικοσυνθέτη, Μίκυ Θεοδωράκη. Τον άνθρωπο που ταξίδεψε τ’ όνομα της Ελλάδος στα πέρατα της γης. Τον ανυποχώρητο επαναστάτη που θυσίασε τα νιάτα του για τις ιδέες του, την ειρήνη, την ελευθερία και την Δημοκρατία. Τον άνθρωπο που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο πολύ λίγοι στην σύγχρονη Ελλάδα….
Δίχως αυτόν ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Αναγνωστάκης και άλλοι πολλοί Έλληνες ποιητές θα ήταν μόνο στις βιβλιοθήκες. Σταχυολόγησα και μοιράζομαι μαζί σας ότι απεκόμισα ως τηλεθεατής από αυτές τις υπέροχες εκπομπές, που δυστυχώς, λόγω του προχωρημένου της ώρας που μεταδίδονται, λίγοι άνθρωποι μπορούν να παρακολουθήσουν. Βλέπετε η ελληνική τηλεόραση έχει άλλες προτεραιότητες τις ώρες της μεγάλης τηλεθέασης. Και ποιος δεν γνωρίζει αλήθεια ότι η ωραία Ελένη αιτείται διαζυγίου!!!
Πάμε λοιπόν από την αρχή: «Κάθε Τετάρτη ήταν το μάθημα της Εθνικής διαπαιδαγώγησης: Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Αλαμάνα… Πολλές φορές ακολουθούσαν και παρελάσεις. Για την Ελλάδα. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα η Εθνική υπερηφάνεια αρκεί να μην θέλεις να βρεθείς αντιμέτωπος με τους άλλους. Η εξουσία που κτυπάει και από χαρά. Η διεφθαρμένη εξουσία. Το αίσθημα των φοβισμένων ανθρώπων που πιάνονται από την εξουσία και μετατρέπονται σε τύραννο. Κάποτε υπερισχύει ο Μπετόβεν και βγαίνει η αρμονία. Κάποτε ξυπνάει η ανασφάλεια και βγαίνει το Άουσβιτς. Καπιταλισμός είναι η χειρότερη μορφή εξουσίας. Περνά στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Μιλάμε μόνο για ομόλογα. Χάσαμε την τελευταία μάχη. Το τελευταίο σήμα προδόθηκε. Οι Έλληνες βρέθηκαν μόνοι τους. Απελευθερώθηκαν μόνοι τους. Οι ξένοι μας άφησαν. Φυσικά βρήκαν συμμάχους. Εφιάλτες. Οι περισσότεροι σήμερα στην Ελλάδα είναι ξένοι, κυρίως αμερικάνοι».
Από την μια ο πατριωτισμός που δημιουργεί εποποιίες και οι επαναστάτες που δημιουργούν μια δίκαιη κοινωνία, απέναντι στους καταδότες που δημιουργούν τραγωδίες. Κάποια ασελγούν στο όραμα δήθεν της παγκόσμιας ελευθερίας. Και κάποιοι πλάθουν όνειρα για την πατρίδα, όπως την θέλουν: Λεβεντομάνα και απροσκύνητη. Κοινωνία δίκαιη, με μόρφωση για όλους. Και λαϊκή απελευθέρωση. Όχι λαϊκή αποχαύνωση.
«Θα σκοτωνόμουνα σαν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος», υποστηρίζει ο Μίκυς Θεοδωράκης και δεν θα έβλεπα όσα είδα. Τότε στον πόλεμο του “40 και στον εμφύλιο που ακολούθησε. Σήμερα η χώρα μας χλευάζεται από τους Λαούς της Ευρώπης. Ποιους; Τους Γερμανούς που σκότωσαν πάνω από μισό εκατομμύρια Έλληνες πατριώτες, χωρίς να δώσουν πεντάρα. Επτά χρόνια χούντα. Τέσσερα μέσα και τρία έξω. Οι χώρες οι μεγάλες ζουν κατά 30% από την πώληση όπλων. Μας πουλούν όπλα και μας χλευάζουν. Αποδήμησαν τον Ελληνισμό.
Και η σχέση του με τον Θείο: Ο πόνος με ένωνε με τον Θεό. Πρώτη μου συναυλία «Αι γεναιαί αι πάσαι». Πρώτη επαφή με την πραγματική μουσική. Έκανα τον ίσον και έκανα τους ψαλμούς. Η Βυζαντινή μουσική με επηρέασε βαθύτατα, αφού από ηλικία 2-3 ετών άκουγα την γιαγιά μου να ψέλνει Βυζαντινούς ύμνους. Η επαφή με την μουσική ήρθε στο Σχολείο, στην Πάτρα. Όταν ρώτησα τον πατέρα μου για το βιβλίο της μουσικής και τα αποτυπώματα (νότες), μου απάντησε ότι είναι ψείρες. Από τότε ασχολούμαι με αυτές τις ψείρες. Η μουσική έβγαινε από μέσα μου. Παρέμεινα, όμως, ο ίδιος. Ανεπηρέαστους.
Μίκυς Θεοδωράκης. Πραγματικά μεγάλος και αληθινός. Η ολοζώντανη ιστορία μας. Μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες.. Οι παρεμβάσεις του για τα εθνικά μας θέματα πάντα καταλυτικές. Η συνέχεια, η σύνθεση και ο εμπλουτισμός, μέσα από την αγωνιστική δράση, του ιστορικού μας πλούτου. Του πλούτο της ελληνικής ιστορίας που θέλουν, σήμερα, να σβήσουν... Οι κομουνιστές τον θεωρούν το άσωτο τους παιδί, οι δε υπόλοιποι τον θεωρούν άξιο, μόνο όποτε τους βολεύει. Κανόνας για εκείνους που δεν κρύβονται. Γιατί ποιός άλλος παλαιός κομουνιστής έχει το θάρρος να ομολογήσει πως αν επικρατούσε ο λαϊκός στρατός θα ήμασταν χειρότεροι και από την Αλβανία του Χότζα…….
Υ.Σ,: ¨Σ’ αυτήν την γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι Έλληνες με όλη την σημασία αυτής της λέξης και τίποτε – απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να αλλοιώσει την ταυτότητα τους….». Η απάντηση του πολύ μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη στην πολύ μικρή Θάλεια Δραγώνα….. Και η γνώμη του για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Οι μεγάλοι απόντες της αντίστασης. Πού ήταν στα χρόνια της κατοχής…. Ποτέ και πουθενά δεν πολέμησαν…..»

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ο Στέλιος Κυριακίδης στον τελικό...

«Τίποτα, μόνο για την Ελλάδα...»

Η ζωή του θρυλικού μαραθωνοδρόμου και αξέχαστου αθλητή του στίβου από την Πάφο, του Στυλιανού Κυριακίδη, ο οποίος έμεινε στην ιστορία από τις πολλές διακρίσεις που απέσπασε σε πανελλαδικό και διεθνές επίπεδο, μεταφέρεται στον κινηματογράφο, σε μια παραγωγή που ετοιμάζει, σύμφωνα με αθηναϊκά δημοσιεύματα ο Έλληνας παραγωγός κινηματογράφου Πάρης Κασιδόκωστας.
Ο Στέλιος Κυριακίδης, γεννήθηκε στο χωριό Στατός της Πάφου στις 4 Ιουνίου 1910. Εκεί όπου δημιούργησε το Γυμναστήριο και τον Αθλητικό Όμιλο Φιλοθέης Ξεκίνησε τον αθλητισμό από την Γυμναστικό Σύλλογο «Ολύμπια - ΓΑ-ΣΙ-Ο (Γ.Σ.Ο.) της Λεμεσού και έμεινε πιστός σε αυτόν ως το τέλος της αγωνιστικής του σταδιοδρομίας, παρά το γεγονός ότι είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα. Έζησε δοξασμένος από το 1946 μέχρι και το θάνατό του το 1987, στην Φιλοθέη. Πρόκειται για την σημαντικότερη σύγχρονη προσωπικότητα του Ελληνικού Αθλητισμού, με διεθνείς επιτυχίες και διακρίσεις. Ήταν αθλητής της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας στίβου και διακρίθηκε στα αγωνίσματα δρόμων ημιαντοχής και αντοχής, ιδιαιτέρως, όμως, στον μαραθώνιο δρόμο. Ήταν πρώτος Βαλκανιονίκης στον Μαραθώνιο το 1934, 1936, 1937 και 1939 ενώ το 1934 και 1936 νίκησε και στα 10000μ. Δώδεκα φορές ήταν 1ος Πανελληνιονίκης στα 5000μ., 10000μ. και στο Μαραθώνιο, ενώ πέτυχε Πανελλήνια ρεκόρ στα 5000μ., 10000μ και φυσικά στον Μαραθώνιο. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936 και του Λονδίνου το 1948 και ανακηρύχθηκε16 φορές, πρώτος Παγκυπριονίκης, παρά την διακοπή των αγώνων στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν λάτρης της Ελλάδας και του αθλητισμού. Κατά γενική ομολογία, υπήρξε ο μεγαλύτερος ‘Έλληνας Μαραθωνοδρόμος, ένα ταλέντο που θυσιάσθηκε στις στάχτες του πολέμου. Όταν ταξίδεψε για την Αμερική ήταν ήδη 36 χρονών και δεν περίμενε να αλλάξει σε πολλά η ζωή του. Πήγε λίγο καιρό νωρίτερα στη Βοστώνη φιλοξενούμενος από Έλληνες ομογενείς, αποφασισμένος να δοξάσει την Ελλάδα. Η νίκη του στον μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946, θεωρείται από τις σημαντικότερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού όλων των εποχών.
Ο Έλληνας δρομέας, πετυχαίνοντας ατομικό και παγκόσμιο ρεκόρ στον 50ο διεθνή μαραθώνιο της Βοστόνης, τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2.29.27 μπροστά από μεγάλους μαραθωνοδρόμους της εποχής του. Είναι τα χρόνια που η Ελλάδα ζει δραματικές ώρες εμφύλιου διχασμού. Η προσωπική διάκριση γίνεται ελληνικός άθλος. Ο Κυριακίδης αξιοποιεί τη νίκη του για να αποκαλύψει στη διεθνή κοινή γνώμη τις δραματικές στιγμές που περνά η πατρίδα του και για να συγκεντρώσει πολύτιμη ανθρωπιστική βοήθεια. Τα αθλητικά χρονικά κατέγραψαν το θρίαμβο της σωματικής αντοχής. Η ιστορία κατέγραψε το θρίαμβο της ψυχής…
Στην Αθήνα οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους κλαίγοντας. Στη σημείο του τερματισμού, το μικρόφωνο τον περίμενε για δηλώσεις προς τους φιλάθλους. Η ατάκα που άκουσε, ήταν μία: «Πες μας τι θέλεις να έχεις και εμείς θα το κάνουμε...". Η απάντηση πιο λιτή: «Τίποτα, μόνο για την Ελλάδα...". Οι αμερικανοί τρελάθηκαν μαζί του, τον αποθέωσαν ενώ ο αμερικανός συναθλητής του, Τζίν Κέλι δήλωσε: "Δεν θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή που έτρεχε για την πατρίδα του και όχι για τον εαυτό του». Και ο Άρθουρ Ντάφι σε σημείωμα του με τίτλο «Victory Belongs To Two Nations”, στους Boston Sunday Post, στις 21 Απριλίου 1946, έγραφε: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους, είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».
Ο Πέτρος Λινάρδος, καταξιωμένος Έλληνας δημοσιογράφος και ιστορικός του αθλητισμού έγραψε: «Ο Στέλιος Κυριακίδης ανήκει στη μεγάλη γενιά του ελληνικού στίβου του '30 που είχε μπολιαστεί με τη ρώμη της κυπριακής άθλησης. Πλάι και μαζί με τον Μάντικα, τον Φραγκούδη, τον Σύλλα, τον Λαμπράκη και πολλούς άλλους ακόμη ήταν ο μαγνήτης για τους φιλάθλους που πλημμύριζαν το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο στην πρώτη φάση του θεσμού των Βαλκανιάδων ¬Εκείνοι μεταλαμπάδευσαν το ελληνικό αθλητικό πνεύμα και στο Ζάγκρεμπ, στο Βουκουρέστι, στη Σόφια, στο Βελιγράδι, στην Κωνσταντινούπολη».
Υ/Σ: Για όσους αγνοούν την ιστορία, θυμίζω, ότι οι Έλληνες αθλητές της Κύπρου αρνούνταν τα δώρα πως τους πρόσφεραν οι αποικιοκράτες για να αγωνισθούν με τα χρώματα της Μ. Βρετανίας και φορούσαν μόνο τα γαλανόλευκα. Οι σκλάβοι που δόξασαν την γαλανόλευκη σε χρόνια δίσεκτα και έκαναν υπερήφανο ένα Λαό που ζούσε, στο περιθώριο, καθώς παρ’ ότι νικητής και αποδεκατισμένος από τον καταστροφικό πόλεμο που προηγήθηκε βρέθηκε στην δίνη ενός εμφύλιου σπαραγμού που τόσα δεινά επισώρευσε….

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Τα “greeklish” απειλούν την ελληνική γλώσσα.

Νωπή είναι ακόμα στην μνήμη μου, παρά το ότι πέρασαν αρκετά χρόνια, η αντίδραση ενός ακαδημαϊκού λειτουργού, όταν ένας μεταπτυχιακός φοιτητής τον αποκάλεσε Δάσκαλο. Είμαι καθηγητής πανεπιστημίου εξήγησε!!!! Προφανώς απ’ ότι αντιλήφθηκα η ενόχληση προήλθε από το γεγονός, ότι, έτσι, αποκαλούν οι σπουδαστές τους Εκπαιδευτικούς, στα Ανώτατα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Τ.Ε.Ι.) της πατρίδας μας, τα οποία για τους περισσότερους καθηγητές Πανεπιστημίων δεν είναι καθόλου Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Δάσκαλος: Ο πιο τιμητικός τίτλος για όποιον μπορεί να αντέξει το τεράστιο βάρος που προκαλούν οι ευθύνες απ’ αυτό το θεσπέσιο λειτούργημα.
Ο Δάσκαλος που καλείται σε δύσκολους ομολογουμένως καιρούς, να μεταλαμπαδεύσει στους νέους μας την γνώση, έχοντας να αντιπαλέψει με δισθεόρατους, αόρατους ως επί το πλείστον και υπεράνω κάθε υποψίας εχθρούς. Στην εποχή της υπερκατανάλωσης και της υπεραπλούστευσης, όπου αξίες, όπως η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα, η ιστορία και άλλα πολλά που συνθέτουν αυτό που ονομάζεται Ελληνικός Πολιτισμός, βάλλονται πανταχόθεν με βολές κατά ριπάς……
Τίτλος τιμής και ευλογία Θεού λοιπόν είναι να αξιωθείς να γίνεις ένας αληθινός Δάσκαλος. Και όποιος τον απαξιώνει, μάλλον κατά λάθος βρέθηκε σε μια τέτοια τιμητική θέση. Ο Δάσκαλος της Δημοτικής Εκπαίδευσης και όσοι μετά απ’ αυτόν παίρνει στην συνέχεια την σκυτάλη της Ελληνικής Παιδείας. Σε μια εποχή όπου ελλοχεύει ο θανάσιμος κίνδυνος αφελληνισμού των παιδιών μας, με μια μέθοδο που όσο αθώα και να φαίνεται στην ουσία αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα μεγατόνων που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το Εθνικό μας οικοδόμημα. Μάρτυρας αδιάψευστος οι απόψεις της κοινής γνώμης όπως εκφράσθηκαν μέσω μια πρόσφατης σφυγμομέτρησης.
Σε πρόσφατη έρευνα του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, που διεξήχθη σε μαθητές όλων των βαθμίδων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, διαπιστώθηκε, πως η ευρέως διαδεδομένη χρήση των “greeklish”, επιδρά αρνητικά στην ορθογραφική ικανότητα των μαθητών! Η νέα αυτή μορφή “γλώσσας”, που αρχικά ξεκίνησε για εξοικονόμηση χρόνου-προκειμένου οι χρήστες να μην μετατρέπουν την γραμματοσειρά τους στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή από τα αγγλικά στα ελληνικά, σταδιακώς διαδόθηκε και πλέον επικρατεί στις σύγχρονες μορφές επικοινωνίας, όπως είναι το “Facebook”, το “MSN”, το “Skype”, αλλά και τα γραπτά μηνύματα σε κινητά τηλέφωνα,” e-mails”.
Τα είδη των λαθών των μαθητών αφορούν κυρίως την παράλειψη τονισμού ή σημείων στίξης και τη χρήση αγγλικών σημείων στίξης, το συνδυασμό ελληνικών και λατινικών γραμμάτων σε μία λέξη, ορθογραφικά λάθη (π.χ. ο αντί για ω), φωνητικά λάθη (κυρίως στους φθόγγους π.χ. κς αντί για ξ), καθώς, επίσης, σύντμηση λέξεων (π.χ. tespa αντί τέλος πάντων, tpt αντί για τίποτα, dld αντί για δηλαδή κ.α.).
Οι φιλόλογοι δήλωσαν ότι συνάντησαν λέξεις γραμμένες σε “greeklish” σε γραπτά του σχολείου σε ποσοστό 64,3% και ότι παρατηρήθηκαν και μη αναμενόμενα λάθη, όπως αλλαγή χρόνου ή προσώπου στα ρήματα, αλλαγή πτώσης στα ουσιαστικά, αντικατάσταση λέξης με άλλη, με εντελώς διαφορετική σημασία.
Σύμφωνα με την έρευνα, ποσοστό 77,4% των μαθητών χρησιμοποιούν τα “greeklish”, με αξιοσημείωτη αύξηση χρηστών από το γυμνάσιο στο λύκειο. Οι μαθητές που παραδέχτηκαν ότι τα χρησιμοποιούν στο γυμνάσιο φτάνουν το 67,8%, στο Επαγγελαμτικό Λύκειο το 70,2% και στο Γενικό Λύκειο 88,5%. Απ' αυτούς, περίπου το 50% τα χρησιμοποιούν από δύο έως και περισσότερα χρόνια, ενώ πάνω από το 63% τα χρησιμοποιεί καθημερινά ή πολλές φορές τη μέρα.
Επιπλέον το 19% των μαθητών της Α’ και το 51,6% της Β’ τάξης του Γυμνασίου δήλωσε ότι χρησιμοποιεί τα “greeklish” τουλάχιστον δύο χρόνια, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, η χρήση τους ξεκινά από το δημοτικό.
Οι μαθητές δήλωσαν ακόμη πως πέρα από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας (sms 52,8%, e-mail 78,2%, chat-forum 84,7%, smartphone 16,1%, pda 13,7%) χρησιμοποιούν τα “greeklis” και σε χειρόγραφα (προσωπικές σημειώσεις, σχολικές εργασίες, σημειώματα κ.α.) σε ποσοστό 15,7%.
Οι λόγοι χρήσης του συγκεκριμένου τρόπου γραφής είναι κατά τους μαθητές η συνήθεια, σε ποσοστό 83,9%, η εξοικονόμηση χρόνου (75,8%), επειδή το θεωρούν χρήσιμο ή βολικό εργαλείο (71,4%), για την αποφυγή ορθογραφικών λαθών (38,7%) και... επειδή είναι μόδα (33,9%).
Τέλος στην ίδια έρευνα, το 58,5% των μαθητών θεωρεί, ότι η χρήση των “greeklish” απειλεί την ελληνική γλώσσα, ενώ την ίδια άποψη έχει μόνο το 64,3% των φιλολόγων, ενώ το 53,6% έχει παρατηρήσει αύξηση των ορθογραφικών λαθών σε μαθητές, που παλαιότερα παρουσίαζαν καλύτερες επιδόσεις στο γραπτό λόγο.
Συμπέρασμα: Δώστε στους μικρούς μαθητές μας, πρώτα ελληνικά βιβλία και ύστερα Η/Υ!!! Και να θυμόμαστε πάντα πρέπει: Ο ανεπιτήδευτος πατριωτισμός που στοχεύει στην προστασία του πολιτισμού μας, δεν είναι έγκλημα κυρίες και κύριοι…..

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Δέκα αλήθειες και ένα ψέμα….

Τώρα που οι εκλογές τελείωσαν και ο ο κυρίαρχος (;) Ελληνικός Λαός αποφάνθηκε (;), ας δούμε μαζί κάποιες στοιχειώδεις πικρές αλήθειες που αφορούν όλους μας: Αλήθεια πρώτη: Είναι λάθος να υποστηρίζεται ότι όλοι οι Έλληνες προσήλθαν ελαφρά τη καρδία στις κάλπες, χωρίς βασανιστικές σκέψεις, φοβερούς προβληματισμούς και απίστευτα διλήμματα….. Εντούτοις βέβαιο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων λειτουργεί όπως περίπου και στο ποδόσφαιρο. Δεν αλλάζει ομάδα με τίποτε…
Αλήθεια δεύτερη: Τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά τις εκλογές του 2004, η εναλλαγή στην εξουσία, δεν γίνεται γιατί οι επόμενοι τυγχάνουν της εμπιστοσύνης μας, αλλά πραγματοποιείται κυρίως επειδή μας απογοήτευσαν και θέλουμε να ρίξουμε μαύρο (αφού διέψευσαν τις προσδοκίες μας) στους προηγούμενους…..
Αλήθεια τρίτη: Οι ψηφοφόροι που σκέπτονται και ψηφίζουν με γνώμονα το Εθνικό συμφέρον είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία που σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορεί να καθορίσει ουσιαστικά το αποτέλεσμα. Ούτε και υπήρξε αριστερή στροφή, αφού ο δικομματισμός καλά κρατεί, μιας και ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ διατήρησαν τα συνολικά ποσοστά τους, ενώ Κ.Κ.Ε και Συνασπισμός δεν αύξησαν τις δυνάμεις τους. Και μην μου πείτε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αριστερό κόμμα, αφού ο βίος και η πολιτεία του επουδενί δεν αποδεικνύουν κάτι τέτοιο
Αλήθεια τετάρτη: Μια ματιά στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων αρκεί, για να δούμε, όχι αυτούς που ήταν, αλλά αυτούς που δεν ήταν υποψήφιοι. Τα ψηφοδέλτια που βρίθουν, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, από τους καιροσκόπους της πολιτικής και από τα οποία απουσιάζουν καταξιωμένοι άνθρωποι στην ζωή, στις επιστήμες και στους πνευματικούς αγώνες.
Αλήθεια πέμπτη: Παρ’ όλα αυτά, όμως, δικές μας είναι οι επιλογές, δικά μας και τα κόμματα που μας κυβερνούν. Οι Νεοέλληνες που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, κάνουν μαύρα μεσάνυκτα από Ιδεολογίες και που ενδιαφέρονται σχεδόν αποκλειστικώς για το προσωπικό τους ρουσφέτι παρά για την πρόοδο του τόπου τους….
Αλήθεια έκτη: Σήμερα η ψήφος μας δεν μετρά σχεδόν καθόλου σε ότι αφορά τα Εθνικά μας θέματα, αφού όλα συνομολογούνται πίσω από τις κλειστές θύρες των ξένων διεθνών κυρίως εβραιο-αμερικανικών-αγγλο-τουρκικών κέντρων λήψεως των αποφάσεων. Κανένα κράτος δεν μπορεί να χαράξει μόνο του την στρατηγική του και να συνάψει διακρατικές συμφωνίες, αν δεν συνεννοηθεί πρώτα με τον μεγάλο αδελφό….. Και φυσικά τα μεγάλα ΟΧΙ πληρώνονται πολύ ακριβά…
Αλήθεια έβδομη: Πατρίδα ανεξάρτητη και υποθηκευμένη στο ενεχυροδανειστήριο των ξένων δεν γίνεται…
Αλήθεια όγδοη: Τα Ελληνόπουλα τα μάθαμε δυστυχώς να περιμένουν την αναπαυτική δημόσια καρέκλα και την κότα με τα χρυσά αυγά παρακολουθώντας τους ξένους εργάτες να οργώνουν την γη τους και να κτίζουν τα σπίτια τους.
Αλήθεια ένατη: Άρτος και θέαμα σ’ ένα Λαό που υποθηκεύει διαρκώς και με γεωμετρική πρόοδο όχι μόνο το μέλλον των παιδιών του, αλλά και των εγγονών, των εγγονών του…
Αλήθεια δέκατη: Οι οικογενειακές δυναστείες στην Ελληνική Πολιτική σκηνή, έχουν παρελθόν, έχουν παρόν και απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα θα έχουν δυστυχώς και μέλλον…. Πολιτικοί που σπούδασαν στα πιο ακριβά Πανεπιστήμια της Αμερικής και είτε κάθισαν σε αναπαυτικές καρέκλες με μισθούς που εμείς οι κοινοί θνητοί ούτε στα όνειρα μας δεν φανταζόμαστε, είτε δεν έχουν κολλήσει στην ζωή τους, ούτε ένα ένσημο… την ίδια ώρα που οι νέοι μας βολεύονται με τα ψίχουλα των “stage”, της ανθρώπινης ομηρίας και της εκμετάλλευσης.
Συμπέρασμα: Ζούμε δυστυχώς στην χώρα των προμηθειών, των διαλυμένων νοσοκομείων, των αυθαίρετων κτιρίων, των ανεξέλεγκτων και μέτριων Ιδιωτικών Κολεγίων. Ζούμε στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου με συσσωρευμένο πολιτισμό (κάθε είδους), ικανό να «θρέψει» αμέτρητες γενιές. Ένα πλούτο που τον σκεπάζει η αδιαφορία των μετρίων. Ζούμε στην χώρα με τα χιλιάδες «αμερικανάκια», τοποθετημένα σε θέσεις κλειδιά (ραδιόφωνο, τηλεόραση και τα ελεγχόμενα από το Κράτος και τους ολιγάρχες ιδρύματα) που έχουν φιμώσει από καιρό όλες τις δημιουργικές φωνές. Ζούμε στην χώρα που ανέδειξε τον Πολιτισμό, τα Γράμματα και τις Επιστήμες, με τα φοβερά, όμως, αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησαν οι αδιέξοδες πολιτικές των τελευταίων……. χρόνων. Βάλτε εσείς όποια χρονολογία σας βολεύει. Ζούμε σε μια ευλογημένη χώρα στην οποία στο μόνο που δυστυχώς μπορούμε να ελπίζουμε είναι το Ελληνικό Θαύμα….. Γιατί όπως έλεγε και ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς: Οι λαοί κερδίζουν μόνο όταν ορθώνουν το ανάστημα τους… Ιδού λοιπόν πεδίον δόξας λαμπρό. Καλό βόλι κύριε Παπανδρέου. Τούτες τις δύσκολες ώρες κανένας Έλληνας δεν δικαιούται να είναι απέναντι σου. Τα πρώτα βήματα φαίνονται θετικά, αλλά δεν παύουν να είναι απλώς κα μόνο επικοινωνιακά. Γιατί στην μάχη κρίνονται οι στρατηγοί και όχι στις δεξιώσεις…..
Υ.Σ.: Είναι ψέμα ότι το αδελφό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Κύπρο, δηλαδή, ο Δημοκρατικός Συναγερμός λυπήθηκε για την ήττα της. Αν, ήταν, έτσι, ο πρόεδρος του, κ. Νίκος Αναστασιάδης δεν θα εμβόλιζε με τις δηλώσεις του, τον Κώστα Καραμανλή, λίγες μόνο μέρες πριν την κάλπη. Αυτό και αν συνιστά παρέμβαση στον προεκλογικό αγώνα. Η αχαριστία που δεν έχει όρια κυρίες και κύριοι.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Γιάννος Κρανιδιώτης: Η Ευρωπαϊκή λύση είναι μονόδρομος

Δέκα χρόνια πέρασαν χωρίς τον Γιάννο Κρανιδιώτη. Τον Έλληνα της Κύπρου που από διαφορετικές θέσεις και κυρίως από την θέση του Υφυπουργού των εξωτερικών της μητρός πατρίδος, αγωνίσθηκε όσο κανένας άλλος για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της Κύπρου. Το Κυπριόπουλο που για δύο δεκαετίες η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του ήταν σχεδόν καθολική από την Ελληνική Πολιτεία.
Τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη τίμησε στις 14 Σεπτεμβρίου 2009 το Πανεπιστήμιο Κύπρου και το Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών «Ανδρέας Παπανδρέου» (ΙΣΤΑΜΕ), σε εκδήλωση μνήμης στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Κύπρου, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα και στην παρουσία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια. Στην εκδήλωση παρευρέθηκε και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γιώργος Παπανδρέου, καθώς και πολλοί άλλοι υψηλοί καλεσμένοι.
«Ο Γιάννος Κρανιδιώτης σφράγισε τις πολιτικές εξελίξεις στις κρίσιμες δεκαετίες του '80 και '90 για να καταξιωθεί ως πολιτικός και ως διπλωμάτης, που με επιτυχία συνδύαζε την τεχνοκρατική κατάρτιση με την πολιτική διορατικότητα και την σύγχρονη ευρωπαϊκή αντίληψη... Παρ’ όλο που η ζωή του Γιάννου ήταν σύντομη, η προσφορά και το έργο του ήταν ουσιαστικό και ιδιαίτερα επωφελές για Κύπρο και Ελλάδα. Παρακαταθήκη του δεν αποτελεί μόνον η αδιαμφισβήτητη συμβολή του στην ενταξιακή πορεία της Κύπρου, αλλά κυρίως οι αρχές στις οποίες στήριξε την πολιτική του δράση.... κατόπιν τεκμηριωμένης μελέτης και πολιτικού σχεδιασμού, είχε πεισθεί ότι η Κύπρος θα ενίσχυε τη θέση της εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, θα μπορούσαν σε αυτό το πλαίσιο αποτελεσματικότερα να διεκδικήσουν τα δίκαιά τους... Η απουσία του Γιάννου για την Κύπρο και τον αγώνα της είναι ιδιαίτερα αισθητή τούτες τις κρίσιμες μέρες που το Κυπριακό και η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας βρίσκονται και πάλιν επιτακτικά μπροστά μας…».
Όλα τα παραπάνω αποτελούν το απόσταγμα της ομιλίας του Δημήτρη Χριστόφια, του πολιτικού ανδρός που από την θέση του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ, βρέθηκε απέναντι στην πολιτική Κρανιδιώτη, όταν αυτός έδινε τις πιο δύσκολες μάχες για να πείσει και τελικώς να επιτύχει το όραμα του για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της Κυπριακής Δημοκρατίας! Και είναι αυτό, ίσως, το καλύτερο μνημόσυνο και η ύψιστη αναγνώριση του αγώνα που με συνέπεια έδωσε και κέρδισε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες ο Γιάννος Κρανιδιώτης. Το ΑΚΕΛ που και σήμερα δυστυχώς εξακολουθεί να βρίσκεται απέναντι από την Ευρώπη, αφού εντός του κυπριακού κοινοβουλίου καταψηφίζει πάντα σημαντικές ευρωπαϊκές συνθήκες, όπως το «σύμφωνο σταθερότητας" και την «συνθήκη της Λισσαβόνας».
Στην ίδια εκδήλωση μίλησε και ο Γιώργος Παπανδρέου, που μεταξύ των άλλων τόνισε: «…..Η μεγαλύτερη τιμή για τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη θα είναι να εργασθούμε όλοι μαζί, με επιμονή και ρεαλισμό, για να υλοποιηθεί το όραμά του για μια επανενωμένη, ευρωπαϊκή Κύπρο…….». Ο Γιώργος Παπανδρέου που όπως ο Μητσοτάκης και άλλοι Έλληνες πολιτικοί, έχει στα προσωπικά του τρόπαια το βραβείο «Ιπεκτσί», και ανήκει στην γενιά εκείνων που προώθησαν και τελικώς αποδέχθηκαν το Σχέδιο Ανάν, προκαταβάλλοντας ακόμα και την γνώμη του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Αυτή είναι δυστυχώς μια πικρή αλήθεια, που χωρίς φόβο και πάθος λέγεται και γράφεται από εκείνους τους ελάχιστους που δεν αποφάσισαν ακόμα να καταθέσουν μπροστά στο Αγγλο-αμερικανό-τουρκικό συνονθύλευμα, την αξιοπρέπεια τους. Και επειδή τίποτε δεν πρέπει να αποκρύπτεται, να θυμίσω ότι σε εκείνες τις δύσκολες ώρες, που οι αγγλοαμερικανοί βυσσοδομούσαν και απειλούσαν τον Κυπριακό Ελληνισμό με μια νέα μικρασιατική καταστροφή, σε περίπτωση που δεν αποδεχόταν το σχέδιο Ανάν, την πλέον ξεκάθαρη θέση, επί του επαίσχυντου Νατοϊκού σχεδίου, είχε τότε, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και κάποια άλλα μικρότερα κόμματα, από εκείνα που όταν ανοίγουν οι κάλπες ψάχνουν να βρουν γιατί ο λαός τους υποτιμά τόσο προκλητικά. Οι υπόλοιποι είτε τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ του σχεδίου, είτε στην καλύτερη των περιπτώσεων, μασούσαν τα λόγια τους……
Ναι, ο Γιάννος Κρανιδιώτης είναι μαζί μας στο δύσκολο αγώνα για την επίλυση του Κυπριακού. Ανεμίζοντας μαζί με τα Εθνικά σύμβολα μας και τις ευρωπαϊκές αξίες της Δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας. Σε αυτές τις άξιες στις οποίες οφείλουμε να επιμένουμε έως το τέλος. Με ψυχραιμία, με μετριοπάθεια, με εμμονή και υπομονή. Στην πορεία της επανένωσης του τόπου μας, στην πορεία για την ευρωπαϊκή λύση του Κυπριακού και όχι την διχοτόμηση. Με Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να ζουν ειρηνικά σε ένα περιβάλλον ασφάλειας και ευημερίας. Για τούτο και ο Κυπριακός Ελληνισμός απόρριψε εκείνο το επαίσχυντο σχέδιο. Γιατί δεν επανένωνε την Κυπριακή Δημοκρατία και τον Λαό της, αλλά νομιμοποιούσε και υιοθετούσε στους αιώνες των αιώνων την διχοτόμηση…….

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Πογκρόμ……

Ήταν λίγο μετά την δημιουργία του τουρκικού κοσμικού λεγόμενου κράτους, όταν οι τούρκοι αποφάσισαν να δικάσουν ακόμα και την Παναγία. Σε αυτό το κράτος, διάδοχο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που δημιουργήθηκε μέσα από τις αμέτρητες γενοκτονίες και τις ανεξέλεγκτες και αδιάκριτες σφαγές, ως συνήθως αποφασίζουν με συνοπτικές διαδικασίες: Αφού, η Παναγία πέθανε, τότε η περιουσία της θα κατασχεθεί από το κράτος! Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους κοινούς θνητούς που δεν έχουν αφήσει απογόνους-κληρονόμους! Έτσι όλες οι εκκλησίες μαζί με όλα τα περιουσιακά στοιχεία τους πέρασαν στα βακούφια!!!
Ακολούθησαν και άλλες μεθοδευμένες διώξεις έως ότου φθάσουμε στις εφιαλτικές στιγμές και στο πογκρόμ που άρχισε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955, όταν μετά από ένα στημένο επεισόδιο και την δια τουρκικών χειρών έκρηξη στο δήθεν σπίτι του πατερούλη Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη, οι τούρκοι, προχώρησαν σε τέτοιας μορφής αγριότητες, που οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να τα περιγράψουν. Βιασμοί και εκτελέσεις, καταστήματα που παραδίδονται στις φλόγες, σύληση και δήωση των εκκλησιών, ελληνικές περιουσίες που δημεύονται και ένας άνευ προηγουμένου βίαιος ξεριζωμός που έφερε ξανά πολλούς κατατρεγμένους Έλληνες αδελφούς μας πρόσφυγες στο Ελλαδικό κράτος.. Ο κατατρεγμός ολοκληρώνεται με ένα νέο εθνικό ξεκαθάρισμα με αφορμή την τουρκοανταρσία στο ακρότατο ελληνικό προγεφύρωμα, αντίστασης, την Κύπρο, παραμονές Χριστουγέννων του 1963. Ο τουρκικός επεκτατισμός που ήταν και είναι πάντα πρώτος στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ένας τόπος, μια Πόλη. Η ιστορία της τόσο πυκνή όσο και τα άστρα της. Μια Πόλη αθάνατη. Ψυχή της, τα όνειρα της. Εκεί και τα κειμήλια της Παναγίας Σουμελά. Μνημεία Ελληνικά που σκούριασαν στον χρόνο, μαζί με τα σκουριασμένα μυαλά των απογόνων του Κεμάλ. Και η Ελληνική Πολιτεία που παίρνει τον ύπνο του δικαίου. Από τους επίσημους φορείς δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία, λένε και επαναλαμβάνουν οι άνθρωποι της Πόλης. Ούτε για την Σχολή του γένους, ούτε για τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, εκεί που ο πατήρ Παύλος Πολίτης, επιμένει να αντιστέκεται και να δηλώνει πως η Πόλη είναι ένα «χωράφι, που μόνο εμείς μπορούμε και δικαιούμαστε να καλλιεργούμε». Αλλιώς την ονειρευόμαστε εμείς την μάνα Ελλάδα έλεγαν πικραμένοι από την εχθρική συμπεριφορά και την κάκιστη υποδοχή που έτυχαν οι κατατρεγμένοι από τον τουρκικό όχλο Έλληνες της πόλης: «Ήλθαμε στην μητέρα Ελλάδα και μας έλεγαν τουρκόσπορους», άκουσα να λέει με παράπονο σε εκπομπή της Ε.Τ.3, η κυρία Ρένα Φιλή.
Και οι νοέλληνες που πηγαίνουν συχνά στην Πόλη, με τους περισσότερους να νομίζουν ακόμα ότι θα αναστήσουν τον μαρμαρωμένο βασιλιά, κάτι, όμως, που ξεχνούν ευθύς μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα της άγριας καθημερινότητας. Όχι, κυρίες και κύριοι, δεν χάθηκε ποτέ η Πόλη. Η Πόλη εκπέμπει ακόμα παντού το άρωμα του πολιτισμού της, παρά τα 16 εκατομμύρια των κατοίκων της με τις πολυποίκιλες αντιθέσεις. Η Πόλη ανήκει στις πανάρχαιες Ελληνικές αξίες και είναι δώρο των Πανελλήνων σε ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Το Βυζάντιο που μπορεί ακόμα να ενώνει Λαούς και Πολιτισμούς.
Λιγοστοί πια οι ‘Έλληνες που απέμειναν στην Πόλη. Οι τελευταίοι έφυγαν κυνηγημένοι, αφού στους δρόμους ήταν περίπου μουγγοί, μιας και η υποψήφια ευρωπαία Τουρκία τους απαγόρευε να χρησιμοποιούν δημοσίως την γλώσσα τους! Σε αντίθεση με τον ελληνισμό όπου γης, που ναι, κράτησε, επικράτησε, διακρίθηκε και επικρίθηκε, γιατί είχε πάντα έστω και λιγοστούς ανθρώπους που πολεμούσαν, χωρίς να περιμένουν και πολλά πράγματα από το εθνικό Κέντρο…. Η Πόλη, η Βόρειος Ήπειρος, η Κύπρος, όλη η ελληνική διασπορά που κρατά γερά και μας τιμά ιδιαιτέρως. Και παρακαλώ πολύ τους νεόκοπους της νέας παγκοσμιοποιημένης ακαταστασίας, να μην το εκλάβουν και αυτό ως ακραία και υστερική άποψη.
Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των Πόλεων, το πιο τρανό παράδειγμα αληθινής πολυπολιτισμικότητας. Η Πόλη της διαφορετικότητας που δεν ισοπεδώνει, αλλά συνενώνει. Έως την άλωση. Έως το πογκρόμ και την εθνοκάθαρση του 1955 και του 1963, που συνεχίζεται ακόμα….. οι Έλληνες στην Πόλη τώρα πια, δεν είναι παρά μερικές εκατοντάδες. Μεγαλώνουν, όμως, ακόμα με την γλώσσα του Ομήρου, την ιστορία του Θουκυδίδη και είναι και αυτοί περήφανοι για την Δημοκρατία του Περικλή, τα γλυπτά του Παρθενώνα, το νέο Μουσείο της Αθήνας… Και οι αληθινές ελληνικές αξίες είναι παντού. Στην Αλεξανδρέττα, στην Αλεξάνδρεια, στον Πόντο, στην Κύπρο, στην Β. Ήπειρο, στην ελληνόφωνη Ιταλία, στις μακρινές Ινδία και Περσία…
Υ.Σ,: Έσφαξαν 320 αιχμαλώτους στην ακτή της Κερύνειας. «Από το αίμα των αιχμαλώτων η θάλασσα κοκκίνισε», ομολογεί τουρκοκύπριος… Εκτελέσεις, εκτελέσεις, εκτελέσεις… Ελπίζω να μην διαμαρτυρηθούν και πάλιν οι θεωρητικοί της επαναπροσέγγισης, για δήθεν αναμόχλευση πληγών που δεν υποβοηθούν τις προσπάθειες για την λύση. Και για να τελειώνουμε μια για πάντα με αυτή την ιστορία. Κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να βρίσκεται απέναντι στην επαναπροσέγγιση με τους τουρκοκύπριους. Επαναπροσέγγιση, όμως, που δεν βασίζεται στην αμοιβαιότητα, είναι παράδοση στον εισβολέα και καταπακτή της πατρώας γης, κυρίες και κύριοι.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Στις χαρές και όχι στις λύπες σας….

Ένας ακόμα άνευ προηγουμένου όλεθρος. Όπως, σχεδόν, κάθε καλοκαιρινή περίοδο, και πάλιν μάρτυρες της ίδιας πικρής και θλιβερότατης ιστορίας. Άλλη μια φορά η Ελλάδα στον κλοιό των πυρκαγιών. Ο απολογισμός, όπως πάντα, ανατριχιαστικός. Σπίτια, εργοτάξια, κτηνοτροφικές μονάδες και κάθε είδους υποστατικά και εγκαταστάσεις έγιναν εν ριπή οφθαλμού παρανάλωμα του πυρός. Η πύρινη λαίλαπα που κατεύκαυσε ότι απόμεινε από τους λιγοστούς πνεύμονες πρασίνου της Αττικής γης. Και οι ειδικοί εμπειρογνώμονες που αναφέρονται ξανά σε μια ακόμα εγκληματική πράξη. Άλλωστε είναι πλέον πασίδηλο, ότι οι περισσότερες πυρκαγιές είναι έργο αδίστακτων εμπρηστών. Εγχώρια ή ξένα σατανικά μυαλά, που έχοντας ως στόχο κάποια προσωπικά συμφέροντα τους, δεν διστάζουν να ρίξουν στις φλόγες ότι έχει απομείνει από τις αμέτρητες πυρκαγιές που κάθε χρόνο αφανίζουν τους υπερπολύτιμους πνεύμονες πρασίνου της πατρίδας μας.
Πυρκαγιές είχαμε και θα έχουμε πάντα. Από την απερισκεψία και την κακή εκτίμηση μερικών, αλλά ακόμα και από φυσικά αίτια, όπως είναι οι ανεξέλεγκτες χωματερές, η κακή νοοτροπία με το κάψιμο της καλαμιάς και οι υψηλές θερμοκρασίες την εποχή του θέρους. Και τέτοια φαινόμενα μπορούν να αποσοβηθούν μόνο με προληπτικά μέτρα. Περιττό φαντάζει θαρρώ να θυμίσουμε, ότι η πρόληψη σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το παν, κάτι που δυστυχώς στην πατρίδα μας, όπως τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν, μάλλον αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Ένα ακόμα σύνθημα, αν θέλετε, παρά μια πρακτικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με την μεγίστη δυνατή σοβαρότητα. Για να μην ερχόμαστε εκ των υστέρων να θρηνούμε επί των ερειπίων. Ούτε φυσικά και να ερίζουμε επί της τέφρας για το ποιός έχει την μικρότερη ή την μεγαλύτερη ευθύνη. Νισάφι πια, κυρίες και κύριοι ανευθουπεύθυνοι.
Και σε τούτη την μεγάλη δοκιμασία νάτην και πάλιν παρούσα την μικρή Κύπρο μας. Με όσα μέσα μπορούσε να διαθέσει, αλλά κυρίως με την ψυχή όσων έτρεξαν στο Εθνικό κάλεσμα. Μελανό σημείο η καθήλωση κατόπιν αστυνομικής εντολής που δόθηκε από την Αθήνα, στο έδαφος της Ρόδου, του ελικοπτέρου ρωσικών συμφερόντων που μισθώνει η Κυπριακή Δημοκρατία και το οποίο προσέτρεξε στην μάχη κατά των πύρινων μετώπων, επειδή, άκουσον-άκουσον… ο ρώσος συγκυβερνήτης του ελικοπτέρου είχε μια παλιά οφειλή ύψους εξακόσιων ευρώ προς το ελληνικό δημόσιο! Για να καθυστερήσει, έτσι τουλάχιστον για τέσσερις ώρες η συμμετοχή του εν λόγω ελικοπτέρου στην μάχη της πυρόσβεσης! Το ελληνικό κράτος που σκόνταψε και πνίγηκε ακόμα μια φορά στην γραφειοκρατία ενός ανεκδιήγητου δημόσιου λειτουργού που εκείνες τις δύσκολες ώρες καθυστέρησε την συμμετοχή στην μάχη της πυρόσβεσης ενός υπερπολυτιμότατου κατασταλτικού, μέσου για εξακόσια μόνο Ευρώ! Ένα χρηματικό ποσό δηλαδή, μικρότερο ίσως και από την αξία ενός μόνο δένδρου καταμεσής του δάσους.
Σε κάτι τέτοιες θλιβερές στιγμές, έρχονται αλήθεια στο μυαλό οι μέρες εκείνων των υπέροχων καλοκαιριών του 1987 και του 2004. Τότε που όλη η Κύπρος έβγαινε στους δρόμους για να πανηγυρίσει τις μεγάλες αθλητικές επιτυχία της μάνας Ελλάδας στην καλαθόσφαιρα και στο ποδόσφαιρο. Σε τέτοιες χαρές είναι που θέλουμε να προστρέχουμε αδέλφια και όχι στις λύπες σας. Και η Κύπρος, πενθεί πραγματικά, κάθε φορά που βλέπει τον πλούτο της μάνας Ελλάδας να κατακαίγεται και να χάνεται τόσο άδικα….

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν ήταν το τέλος…..

«Αν χίλιοι ήλιοι λάμψουν ταυτοχρόνως μια ήμερα στον ουρανό ίσως να φανεί σαν την μεγαλοσύνη του ένα και μοναδικού… αλλά θα είναι ο θάνατος ο καταστροφέας του κόσμου (Μαχαμπαράτο Αρχαίο Ινδικό Κείμενο).
Ήταν 6 Αυγούστου του 1945, ώρα 8 και 15 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα, όταν το ρολόι της παγκόσμιας ιστορίας είχε σταματήσει στο απόλυτο μηδέν. Η πρώτη ατομική βόμβα, “little boy” (αγοράκι), τύπου ουρανίου, ακουμπά στο έδαφος της Χιροσίμα. Χιλιάδες άνθρωποι, όχι απλά θανατώνονται, αλλά κυριολεκτικώς εξανεμίζονται! Τρεις μέρες αργότερα ακολουθεί και η ρήψη της “Fat Man” (χονδρός), τύπου πλουτωνίου, που προοριζόταν για την πόλη Κοκούρα και έπεσε στο Ναγκασάκι, μιας που ο αρχικός στόχος άλλαξε τελικώς λόγω της πυκνής ομίχλης, με τα ίδια σχεδόν τραγικά αποτελέσματα. Ότι βρίσκεται στο πέρασμα της, εν ριπή οφθαλμού, κυριολεκτικώς εξαφανίζεται. Η 6η και η 9η Αυγούστου 1945, αποτελούν, δίχως άλλο, δυο ημερομηνίες όνειδος για την παγκόσμια ανθρωπότητα.
ΟΙ ρήψεις των δυο πυρηνικών βομβών ήταν προσωπική απόφαση του προέδρου των Η.Π.Α. Χάρι Τρούμαν και έφερε τις υπογραφές των υπουργών του των εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και των στρατιωτικών χένρι Σίμσον.. Η δικαιολογία που προβάλλουν οι αμερικανοί, για αυτό το πρωτόγνωρο ανοσιούργημα τους, είναι ότι οι ρήψεις των ατομικών βομβών, θα έφερναν το γρήγορο τέλος του πολέμου στο θέατρο του Ειρηνικού Ωκεανού. Μέγα ψέμα βεβαίως, αφού η Ιαπωνία είχε ήδη αποδυναμωθεί στρατιωτικά και βρισκόταν στα πρόθυρα της συνθηκολόγησης, κάτι που τελικώς πραγματοποιήθηκε έξι μέρες αργότερα, στις 15 Αυγούστου. Η πυρηνική επίθεση των αμερικανών λοιπόν, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Αντιθέτως διεξήχθη σε πλήρη μυστικότητα, χωρίς καμιά προειδοποίηση για το όπλο ολοκληρωτικής καταστροφής που είχαν ήδη αποφασίσει να χρησιμοποιήσουν.
Τα όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, είναι αρκούντως πειστικά για το τι είχαν κατά νου οι αμερικανοί, όταν απογείωναν τα πελώρια πολεμικά αεροσκάφη τους με το πιο καταστροφικό φορτίο, με προορισμό τους ιαπωνικούς στόχους. Η αμερικανική πολιτική σκέψη που ήθελε με τον τρόπο αυτό να στείλει το μήνυμα, για το ποιος θα είναι το αφεντικό της επόμενης μέρας του πολέμου. Η χρησιμοποίηση των πιο καταστροφικών ατομικών όπλων, όχι μόνο δεν έβαλε την ανθρωπότητα σε πορεία ειρήνης, αλλά, αντιθέτως, έδωσε το έναυσμα για την τρελή κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών που ακολούθησε. Μια κούρσα θανάτου που λίγο πριν την κατάρρευση των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών και του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, μας είχε φέρει μια ανάσα πριν την επανάληψη της ίδιας ακριβώς παγκόσμιας τραγωδίας. Οι ζώνες επιρροής, ο ψυχρός πόλεμος, οι εμφύλιες με έξωθεν εντολές και οδηγίες, συρράξεις, η κρίση του 1972 με το γνωστό θέμα των πυραύλων στην Κούβα, το αιματοκύλισμα των Λαών, οι δολοφονίες ηγετών κρατών που δεν έσκυβαν το κεφάλι, η εισβολή σε χώρες που αντιδρούσαν στις δικτατορίες και ο περιβόητος πόλεμος των άστρων είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Οι εγκληματικές, άσκοπες και δίχως άλλο, αδικαιολόγητες και καταδικαστέες αυτές ενέργειες, εκ μέρους πρώτα των αμερικανών και ύστερα των Σοβιετικών,, διαμόρφωσαν μια επικίνδυνη πορεία, τις συνέπειες της οποίας η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε και ίσως να μην μπορέσει ποτέ να απορροφήσει. Και δεν αναφέρομαι ασφαλώς μόνο στις ανθρώπινες και υλικές συνέπιες εκείνης της έκρηξης, συνέπειες οι οποίες ήσαν οδυνηρότατες και δεν ξεπεράσθηκαν ακόμα, αλλά υποδηλώ κυρίως τα όσα ακολούθησαν παγκοσμίως σε πολιτικό, αλλά κυρίως σε στρατιωτικό επίπεδο. Γιατί, πραγματικός στόχος των αμερικανών, δεν ήταν άλλος από την κατάληψη εκ μέρους των Η.Π.Α. της παγκόσμιας στρατιωτικής και πολιτικής πρωτοκαθεδρίας, αφού οι απεχθείς αυτές πράξεις τους, μπορεί να ήταν από την μια η τελευταία πολεμική πράξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, από την άλλη, όμως, εξελίχθηκαν σε μια διαρκή ισορροπία τρόμου, που αποτέλεσε την απαρχή, ενός νέου ακήρυκτου ψυχρού λεγόμενου πολέμου μεταξύ των Η.Π.Α και της Σοβιετικής Ενώσεως. Ένας ψυχρός πόλεμος που οδήγησε σε μια φρενήρη κούρσα εξοπλισμών, κάτι που ανάγκασε τους Σοβιετικούς να προχωρήσουν στην δημιουργία του δικού τους πυρηνικού οπλοστασίου, με αποτέλεσμα το 1949, να έχουμε και την πρώτη σοβιετική πυρηνική δοκιμή. Οι αμερικανοί, που μετά τις αναπάντεχες κοσμογονικές αλλαγές στα πρώην ανατολικά κράτη, δεν έπαψαν μαζί με το αδελφό κράτος του Ισραήλ να ενισχύουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, απειλώντας και εισβάλοντας κατά το δοκούν, με το πρόσχημα την κατασκευής από χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου και κυρίως από μέρους Αραβικών και Ασιατικών χωρών, πυρηνικών όπλων και όπλων μαζικής καταστροφής!!! Η εισβολή και το αναπάντεχο Βατερλό των αμερικανών, όμως, στο ΙΡΑΚ, τους διέψευσε οικτρώς και πανηγυρικώς. Και έπεται συνέχεια….. Γιατί η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν ήταν δυστυχώς το τέλος του πολέμου, αλλά η απαρχή ενός άλλου εξίσου αιματηρού ανορθόδοξου και ασταμάτητου…

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Μικρές, πικρές και άγνωστες ιστορίες……

Είναι μια μικρή πικρή ιστορία από ένα άνθρωπο της διπλανής πόρτας, καθόλου, όμως, συνηθισμένη και σίγουρα συγκλονιστική. Μια ιστορία που θα έμενε άγνωστη, όπως και τόσες άλλες φαντάζομαι, είτε από σύμπτωση, είτε γιατί δεν ψάχνουμε όσο πρέπει τα γεγονότα, είτε κυρίως επειδή σήμερα οι άνθρωποι δεν μιλούν όσο πρέπει μεταξύ τους. Κέντρο εκπαίδευσης διαβιβάσεων Χαϊδαρίου., τρεις το πρωί, ξημερώματα, 22 Ιουλίου 1974. Στον θάλαμο ξάγρυπνος ένας νέος, 28 ετών, τότε. Την νεκρική σιωπή, σπάει άξαφνα ο θόρυβος μιας σφαίρας. Να ήταν αλήθεια άραγε, ή μήπως ένα κακό προαίσθημα; Μια σφαίρα αναίτια διαπερνά και γλύφει σχεδόν το πρόσωπο του Μανώλη. Εκείνη ακριβώς την στιγμή στην φλεγόμενη Κύπρο έφθαναν τα ελληνικά μεταγωγικά με τους λοκατζήδες της 1ης Μοίρας Καταδρομών, που είχαν απογειωθεί από την Σούδα, με προορισμό την φλεγόμενη Μεγαλόνησο. Ας δούμε σύντομα το ιστορικό εκείνης της πολεμικής επιχείρησης:
«…Τα παλικάρια της 1ης Μοίρας Καταδρομών με έδρα το Μάλεμε της Κρήτης, 19-22 χρονών επιβιβάζονται στα NORATLAS στη Σούδα. Αεροπορική αποστολή «ΝΙΚΗ», την ονόμασαν. Αντικειμενικός της σκοπός, η ενίσχυση των μαχόμενων Ελλήνων στην Κύπρο. Η επιχείρηση χαρακτηρίζεται ως μια από τις επιτυχέστερες και ηρωικότερες επιχειρήσεις στην ιστορία της Ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας πολεμικής αεροπορίας. Μια «επιχείρηση αυτοκτονίας» που μόνον Έλληνες Αεροπόροι μπορούσαν να εκτελέσουν. Την υλοποίηση του εγχειρήματος ανέλαβε η 354 μοίρα Τακτικών Μεταφορών με Αεροσκάφη NORATLAS, με τα γενναία πληρώματα τους….. Ένα από τα 15 αεροσκάφη που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση, το αεροσκάφος “ΝΙΚΗ-4” κτυπήθηκε καίρια και κατέπεσε σε μικρό ύψωμα λίγα μέτρα πριν από τον διάδρομο προσγειώσεως. Τραγικό αποτέλεσμα Τέσσερις (4) αεροπόροι και είκοσι επτά (27) καταδρομείς, έμειναν για πάντα στα άγια Κυπριακά χώματα να φυλάττουν Θερμοπύλες. Ο Ηλίας Δαλαμάγκας από το Μεσοχώρι της Λάρισας ήταν ένας απ’ αυτούς…. Ένα άλλο αεροσκάφος, το “ΝΙΚΗ-7” κάπνιζε στον χώρο του κατεστραμμένου διαύλου προσγειώσεως, κτυπημένο από τα αντιαεροπορικά πυρά. Το πλήρωμα και οι καταδρομείς έβγαλαν πριν καεί, τα δύο νεκρά παλικάρια και τους δέκα (10) τραυματισμένους καταδρομείς που είχαν κτυπηθεί στον αέρα…
Τα παλικάρια της 1ης Μοίρας Καταδρομών παρά το βαρύ κτύπημα που δέχθηκαν, ξεχύθηκαν στην πίστα του αεροδρομίου, αναπτύχθηκαν και χάθηκαν στο σκοτάδι. Οι μάχες που έδωσαν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας δικαίωσαν τη θυσία των συναδέλφων τους. Πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας γνωστές σε λίγους……
Το αεροσκάφος “ΝΙΚΗ-4” σκεπάζεται με συνοπτικές διαδικασίες σ’ ένα πρόχειρο τάφο… Μαζί του θάβονται και τα διαμελισμένα κορμιά δεκαέξι τουλάχιστον καταδρομέων. Λες και κάτι ήθελαν να κρύψουν… Έκτοτε το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο. Για να φθάνουν στις γενέτειρες των ηρώων μας, οστά που δεν τους ανήκουν, να θάβονται και να ξεθάβονται για να γίνεται, έτσι, ο πόνος των δικών τους ανθρώπων, ακόμη πιο δυσβάστακτος… Τρεις φορές έως τώρα έστειλαν οστά που δεν ανήκουν στον αείμνηστο Ηλία, λέει με παράπονο ο αδελφός του Μανώλης Δαλαμάγκας….».
Ο Μανώλης Δαλαμάγκας που την ώρα της συντριβής του αεροσκάφους, την στιγμή δηλαδή ακριβώς που το αεροσκάφος “ΝΙΚΗ-4”, μέσα στο οποίο βρισκόταν και ο αδελφός του, αείμνηστος καταδρομέας Ηλίας Δαλαμάγκας, έπεφτε φλεγόμενο στο μικρό ύψωμα της Μακεδονίτισσας, είδε να περνά από μπροστά του μια σφαίρα, που κανένας άλλος δεν αντιλήφθηκε. Να ήταν αλήθεια άραγε ή το κακό προαίσθημα που τον κυρίευε δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. Τόσες, δηλαδή, μέρες, όσες χρειάσθηκε, έως ότου, φθάσει το κακό μαντάτο στο πατρικό του σπίτι. Μια ιστορία που μοιράσθηκε μαζί μας, για πρώτη φορά στην ζωή του, την Κυριακή 19 Ιουλίου 2009, όταν μας προσκάλεσε και μας φίλεψε στο πατρικό του σπίτι, αμέσως μετά την επιμνημόσυνη δέηση που τελέσθηκε και τις καταθέσεις στεφάνων στην προτομή του ήρωα, στην γενέτειρα του, το Μεσοχώρι Λάρισας…

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

«ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΕΙΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ»

Παραμονές της 15ης Ιουλίου του 1974. Η σύγκρουση της Χούντας με τον Μακάριο έχει φθάσει στο έσχατο σημείο. Ο Αρχιεπίσκοπος απευθύνεται με μια εκτενή επιστολή στον στρατηγό Γκιζίκη και μεταξύ των άλλων απαιτεί την απομάκρυνση των Ελλαδιτών αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά της Κύπρου. Οι πληροφορίες που με καταιγιστικό ρυθμό φθάνουν στο προεδρικό Μέγαρο πείθουν τους πάντες, ότι οι συνταγματάρχες είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου. Παρ’ όλα αυτά ο Μακάριος δηλώνει πως εξακολουθεί ακόμα να τους πιστώνει με τον αναγκαίο πατριωτισμό: «Δεν υπάρχουν τρελοί στο Ελληνικό στράτευμα, ούτε καν ο Ιωαννίδης».
15 Ιουλίου του 1974, ώρα οκτώ και δεκαπέντε το πρωί. Ο Ελλαδίτης ταξίαρχος Μιχαήλ Γεωργίτσης υπογράφει το σήμα με το συνθηματικό: «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΕΙΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ». Τα άρματα μάχης έχουν ήδη βγει στους δρόμους και διασχίζουν βασικές οδικές αρτηρίες της Λευκωσίας. Στην εμπροσθοφυλακή βρίσκονται άνθρωποι που εκτελούν χωρίς να μπορούν να φέρουν οποιαδήποτε αντίρρηση τις στρατιωτικές εντολές. Οι πρώτες δηλώσεις της ηγεσίας των πραξικοπηματιών ανατρέπουν συλλήβδην τις όποιες προσδοκίες των χρήσιμων ηλιθίων ιδιελόγων. Η λέξη ΕΝΩΣΗ για την οποία υποτίθεται βγήκαν τα άρματα στους δρόμους, δεν αναφέρεται ούτε για αστείο από τους «Εθνοσωτήρες». Άλλη μια φορά οι απλοί και αγνοί πατριώτες πληρώνουν το τίμημα της συνομωσίας.
Το πραξικόπημα είναι το πρόσχημα που δίνει την αφορμή στην Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο, κάτι που επιχείρησε χωρίς επιτυχία και στο παρελθόν. Τούτη την φορά, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η προδοσία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Πίσω της βρίσκεται ένας σχεδόν αόρατος άνθρωπος, που κατευθύνει με απίστευτη ακρίβεια τα συνωμοτικά σχέδια του. Είναι ο βραβευθής με Νόμπελ ειρήνης, Χένρι Κίσιντζερ, οι άνθρωποι του οποίου κάνουν ότι είναι δυνατόν ώστε η Ελλάδα να μείνει αμέτοχη της κατάστασης που διαμορφώνεται στρατιωτικά. Το διπλωματικό του σώμα στήνει καλά την πλεκτάνη. Μετά τις πρώτες συγκρούσεις η χούντα καταρρέει. Το πεδίο δράσης ανήκει πλέον αποκλειστικά στον υπουργό εξωτερικών της Αμερικής. Ήδη έχει επιβάλλει μια εύθραυστη εκεχειρία και συνομιλίες που κρατούν, τόσο, όσο χρειάζεται η πολεμική μηχανή της Τουρκίας, για να εξαπολύσει την τελειωτική της επίθεση. Ο στόχος ένας και μοναδικός. Η διχοτόμηση. Και ενώ οι δυο πλευρές βρίσκονται σε διάλογο, ο τουρκικός στρατός κατά παράβαση της εκεχειρίας, εξακολουθεί να αποβιβάζεται ανενόχλητος και να ενισχύει τις θέσεις του. Με την αμερικανική διπλωματία να ενεργοποιεί όλους τους μηχανισμούς της, προκειμένου να μην υπάρξει καμιά Ελλαδική αντίδραση. Ούτε και στις 13 Αυγούστου, που οι τούρκοι τορπίλιζαν τον διάλογο και από την Άγκυρα δινόταν στο σύνθημα: «Η ΑΪΣΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ».
Έτσι καταλαμβάνεται de-facto το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με την μάνα Ελλάδα συνεργό και συμμέτοχο στην πιο μεγάλη προδοσία. Από την μια οι συνταγματάρχες που την ώρα της πιο μεγάλης σφαγής του Κυπριακού Ελληνισμού, άφησαν παρά πόδας τα όπλα και από την άλλη οι πολιτικοί που μετά την επιστροφή τους από την αυτοεξορία αναλώνονται σε πανηγυρισμούς και δεξιώσεις για την αναίμακτη τάχατες αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Η Κύπρος είναι μακριά μας είπαν ξανά. Το πιο μεγάλο ψέμα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.
Να τι γράφει, τον Σεπτέμβριο του 1975 η τουρκική εφημερίδα «Λίμπρ Μπελζίκ»: «Οι στρατιωτικοί κύκλοι της Τουρκίας που είχαν την ευθύνη της αποβάσεως δήλωσαν, ότι η επιχείρηση θα αποτύγχανε και οι τούρκοι ήταν έτοιμοι να αποσύρουν τις δυνάμεις τους σε περίπτωση χρησιμοποιήσεως της Ελληνικής Αεροπορίας από τις βάσεις της Κρήτης». Τα ίδια ακριβώς υποστηρίζει και ο τούρκος στρατηγός της εισβολής στα απομνημονεύματα του, όπου παραδέχεται την δεινή θέση στην οποία βρέθηκε, όταν από την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων, έχανε ένα-ένα τους αξιωματικούς, τους υπαξιωματικούς και τους οπλίτες του, με πρώτο τον συνταγματάρχη Καραγλάνογλου ο οποίος ηγείτο των αποβατικών δυνάμεων.
Κάπως, έτσι, σβήνει για πάντα το πιο μεγάλο όνειρο για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974, αποτέλεσε το κύκνειο άσμα ενός διαιώνιου ονείρου. Τα άρματα μάχης ισοπέδωσαν στο πέρασμα τους, τους πάντες και τα πάντα. Εκείνο το μαύρο πρωινό. Με εκείνο το απίθανο συνθηματικό: «Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΕΙΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ». Έκτοτε κανείς δεν τολμά να ψελλίσει οτιδήποτε. Με την Κύπρο να οδηγείται βήμα-βήμα στις επεκτατικές αγκάλες και στις αιμοσταγείς ορέξεις του Ανατολίτη Αττίλα. Με πολλούς Έλληνες της Κύπρου να μην έχουν πλέον κανένα πρόβλημα να επιδείξουν τα διαβατήρια τους στις κατοχικές αρχές για να πάνε να πιουν το καφέ τους στο λιμανάκι της Κερύνειας. Και την μάνα Ελλάδα να συνιστά υπομονή και αυτοσυγκράτηση.
Και ποιοι είναι στ’ αλήθεια οι πραγματικοί ένοχοι αυτού του δίδυμου εγκλήματος και αυτής της πρωτοφανούς τραγωδίας που ακολούθησε; Ο μισανοιγμένος φάκελος της Κύπρου, αραχνιασμένος και ξεχασμένος κρύβει όλα τα μυστικά για το δίδυμο έγκλημα. Αυτός ο φάκελος πάνω στον οποίο πολλοί ακούμπησαν για να θρέψουν πολιτικές δάφνες και που κανένας και ποτέ δεν τόλμησε να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του. Γιατί κακά τα ψέματα, ένας κλειστός φάκελος είναι πιο βολικός για κάποιους που φαίνεται να είναι υπεράνω υποψίας.….. Νεκρούς και ζώντες.
Μια παλιά Ρώσικη παροιμία λέει: «Πρέπει να τυφλωθεί όποιος βλέπει μόνο με το παρελθόν». Το παρελθόν που υπάρχει για να διδάσκει και όχι να διχάζει. Αρκεί η ιστορία να γράφεται πάντα χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Αρκεί η ιστορία να μην γράφεται όπως βολεύει τους κομματάρχες και τα κομματόσκυλλα. Για όλα αυτά που μας πονάνε αβάστακτα….

Θεσσαλοί ήρωες

Μέρες Ιούλη, τριάντα τέσσερα χρόνια μετά το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Αισθήματα θλίψης για τι αποφράδες μέρες καθώς μετρούμε τις ανοικτές πληγές μας και τιμούμε τους νεκρούς ήρωες μας. Και εκείνους που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Δημοκρατία και εκείνους που θύματα μιας απίστευτης πλεκτάνης προδόθηκαν την ώρα της έσχατης μάχης, καθώς σχεδόν μόνοι τους, εγκαταλελειμμένοι και προδομένοι, έδιναν τον ιερό αγώνα εκεί ψηλά στις κακοτράχαλες βουνοκορφές του γέρου Πενταδάκτυλου και στης Κερύνειας τις όμορφες ακρογιαλιές, για την απόκρουση του τούρκου εισβολέα.

Δεν πολέμησαν, δεν αντιστάθηκαν στην Κύπρο υποστηρίζουν πολλοί. Πρόκειται για το πιο μεγάλο ψέμα, μιας και οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Οι αριθμοί που αποδεικνύουν, πως σε κανένα πόλεμο της πρόσφατης Ελληνικής ιστορίας, δεν έδωσαν την ζωή τους, τόσοι πολλοί, σε τόσες λίγες μέρες. Μεταξύ αυτών και πολλοί Ελλαδίτες, οι πιο πολλοί καταγόμενοι από την Θεσσαλική γη, που ως ένα ελάχιστο φόρο τιμής, νοιώθω την ανάγκη να τους θυμηθούμε σήμερα μαζί, το καθένα από αυτούς ξεχωριστά.

Ο ταγματάρχης Πούλιος Δημήτριος και ο Λοχίας Κουκουσούλης Βασίλειος από τα Τρίκαλα έσυραν πρώτοι τον χορό των αθανάτων, όταν έπεφταν στην μάχη κατά των τούρκων στασιαστών, ο πρώτος στην περιοχή της Αμμοχώστου και ο δεύτερος στην Αγία Τηλλυρία το 1964. Γα να τους ακολουθήσουν πιστοί στον όρκο «Ου καταισχύνω όπλα τα ιερά», το μαύρο καλοκαίρι του1974: Ο Υπολοχαγός πεζικού Τσιώνος Σωτήριος από τον Κοκκινοπηλό Ελασσώνος, ο λοχαγός πεζικού Τσουκνίδας Δημήτριος από τους Σοφάδες της Καρδίτσας (επίσημα αγνοείται), ο Αρχιλοχίας Σκαμπαρδώνης (επίσημα αγνοείται) Χρίστος από το Μαυρομάτι της Καρδίτσας, ο επιλοχίας πεζικού Αθανασίου Νικόλαος από την Κρυοπηγή της Καρδίτσας, ο δεκανέας Μπολομύτης Χρυσόστομος από το Χάρμα της Καρδίτσας, ο δεκανέας πεζικού Κωστόπουλος Ζάχος Στέφανος από το Προάστιο της Καρδίτσας, ο στρατιώτης Αθανασούλας Βασίλειος από την Αγρελιά των Τρικάλων, ο στρατιώτης Κουκούλης Θωμάς από τους Αγίους θεοδώρους της Καρδίτσας (σύμφωνα με μαρτυρία του αδελφού του είναι αγνοούμενος), ο στρατιώτης Παναγιώτου Βασίλειος από το Πευκόφυτο Καρδίτσας, ο καταδρομέας Δαλαμάγκας Ηλίας από το Μεσοχώρι Λάρισας, ο καταδρομέας Γιαννακός Στέφανος από το Παλαιοκκλήσι της Καρδίτσας και ο καταδρομέας Νάκος Γεώργιος από τον Πλάτανο Τρικάλων.
Αγνοούνται ακόμα, ο αρχιλοχίας Γιαννακόπουλος Νικόλαος από το Μουζάκι Καρδίτσας, ο επιλοχίας Ραχωβίτσας Γρηγόριος από τον Άγιο Ακάκιο της Καρδίτσας, οι λοχίες Αθανασόπουλος Δημήτριος από την Καστανιά της Καρδίτσας και Οικονόμου Ηλίας από τα Τρίκαλα και οι στρατιώτες Ανεμάς Δημήτριος και Καραγιώργος Αθανάσιος από την Καρδίτσα.
Θα τους είμαστε πάντα ευγνώμονες. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους.

Ντίνος Αυγουστή
Καρδίτσα - Αγνοούμενοι:
1. Γιαννακόπουλος Νικόλαος του Δημητρίου,
2. Ραχωβίτσας Γρηγόριος του Θωμά,
3. Αθανασόπουλος Δημήτριος του Μηνά,
4. Ανεμάς Δημήτριος του Ιωάννη,
5. Τσουκνίδας Δημήτριος του Βαΐου,
6. Κουκούλης Θωμάς του Ιωάννη,
7. Σκαμπαρδώνης Χρήστος του Φιλίππου
Καρδίτσα - Πεσόντες:
1. Αθανασίου Νικόλαος του Γεωργίου,
2. Μπουλομύτης Χρυσόστομος του Αγγέλου,
3. Κωστόπουλος Στέφανος του Αθανασίου,
4. Γιαννάκος Στέφανος του Θωμά,
5. Παναγιώτου Βασίλειος του Παναγιώτη

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Χωρίς φόβο και πάθος

Πολλά θα μπορούσε να υποστηρίξει κάθε καλόπιστος σχολιαστής των πολιτικών καταστάσεων και κυρίως των σημαντικότερων γεγονότων που καθόρισαν την τύχη είτε της Κύπρου, είτε άλλων τμημάτων του ευρύτερου Ελληνισμού. Τμημάτων που χάθηκαν, τα περισσότερα, δυστυχώς, οριστικώς και αμετακλήτως, κυρίως εν μέσω εμφυλίου πόλεμου, αλλά και λόγω κακών και άστοχων πολιτικών επιλογών, σε στιγμές μάλιστα πολύ κρίσιμες για το Έθνος ολόκληρο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσφυγή στις κάλπες διαρκούσης της Μικρασιατικής εκστρατείας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Άστοχη και λανθασμένη πέρα ως πέρα ενέργεια. Και η ευθύνη των πολιτικών στην Αθήνα, που από το 1960 έως τον Απρίλιο του 1967, με τις αποστασίες και τις απαράδεκτες ενέργειες τους, επέφεραν τέτοια πολιτική αστάθεια (συνολικά άλλαξαν 13 κυβερνήσεις), ως αποτέλεσμα της οποίας όλοι οι Έλληνες έψαχναν ένα λοχία σωσία!!! Για να βγουν τα άρματα μάχης στους δρόμους που έφεραν πραξικοπηματικά στην διακυβέρνηση της χώρας, τους «Εθνοσωτήρες», που και αυτοί, όμως, αποδείχθηκαν πολύ, μα πάρα πολύ μικρότεροι των περιστάσεων.
Τα γράφω αυτά, σήμερα, μέρες Ιούλη, καθώς αρκετοί φαίνεται να ζουν ακόμη με το ίδιο παραμύθι και να μην τολμούν να πουν τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα. Εκλείπει, δυστυχώς και η παρρησία και η πολιτική γενναιότητα, με αποτέλεσμα την συσκότιση των γεγονότων, που βολεύει μεν κάποιους πολιτικούς ταγούς, δεν βολεύει, όμως, και δεν υποβοηθά διόλου να διδαχθούμε και να παραδειγματισθούμε από τα λάθη μας.
Ας δούμε λοιπόν σύντομα μερικά από εκείνα που μας έφεραν στο μαύρο καλοκαίρι του 1974. Γεγονότα πολύ γνωστά, που συζητούνται κατ’ ιδίαν, για τα οποία ,όμως, είναι περίπου προδοτική, κάθε δημόσια παρουσίαση και συζήτηση τους. Γεγονότα που διαδραματίσθηκαν κατά την προεδρία Μακαρίου, από την δημιουργία, δηλαδή, της Κυπριακής Δημοκρατίας, έως και το προδοτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών της Αθήνας, που έδωσε την αφορμή στην Τουρκία, καθώς, χρόνια προετοιμαζόταν και καραδοκούσε, για την τουρκική εισβολή που ακλούθησε. Βλέπεται ο Μακάριος δεν υπήρξε ποτέ, Σαλβαδόρ Αλιέντε και δεν ζώστηκε τα άρματα της αντίστασης κατά του αδίστακτου εχθρού του Ελληνισμού, Henry Kissinger.
Κοινοτάρχες διοριζόμενοι, βουλευτές στους οποίους ανανεωνόταν η θητεία, χωρίς προσφυγή στις κάλπες, κόμματα ανύπαρκτα, ετσιθελικός περιορισμός της εκλογικής εκπροσώπησης του κομουνιστικού κόμματος (Α.Κ.Ε.Λ.) στο Κυπριακό Κοινοβούλιο, αθέτηση συμφωνηθέντων με τις ελληνικές κυβερνήσεις (άλλα συμφωνούμε και άλλα πράττεται έλεγε στον Μακάριο ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου), επίσημη επίσκεψη του δικτάτορα Παπαδόπουλο στην Μεγαλόνησο, κατά την οποία όλοι πλην Βάσου Λυσσαρίδη τον προσκύνησαν, διορισμοί στο δημόσιο μόνο σύμφωνα με τα εθνικά φρονήματα (πλην περίπτωση εφεδρικού αστυνομικού σώματος όταν ο Μακάριος ένιωσε να κινδυνεύει άμεσα), εκτέλεση αγωνιστών που είχαν διαφορετική άποψη, υπουργοί της Μακαριακής διακυβέρνησης που ήξεραν τα πάντα και για τον τελευταίο κάτοικο της πιο απομακρυσμένης κοινότητας… Όσοι δεν διαθέτουν επιλεκτική γνώμη, θα θυμούνται ακόμα την περίοδο που υπήρξε έλλειψη αυγών και ντομάτων από την κυπριακή αγορά. Ήταν, τότε, που οι παρακρατικοί τα έριχναν στις συγκεντρώσεις του Τάκη Ευδόκα, που τόλμησε να εκτεθεί υποψήφιος για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αμφισβητώντας έτσι για πρώτη φορά εμπράκτως την παντοκρατορία τους ενός ανδρός.
Εννοείται φυσικά πως όλα τα παραπάνω επουδενί δεν πρέπει να οδηγούν σε ακραίες αντιδράσεις και κυρίως σε καμία περίπτωση, δεν επιτρέπεται να οδηγήσουν στην δημιουργία ενόπλων παρακρατικών ομάδων και παράνομων ανταρτικών οργανώσεων. Ακόμα και όταν φιμώνονται όλες οι αντίθετες φωνές και δεν τηρούνται όρκοι και υποσχέσεις. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, η δημοκρατία έχει και τα ελλείμματα της και δεν μπορεί να διορθωθεί, όταν οι μισοί Έλληνες πυροβολούν τους άλλους μισούς. Γιατί ο εμφύλιος σπαραγμός, μόνο σε εθνικές συμφορές οδηγεί. Αυτονόητο είναι ακόμα, πως οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, όπως αδιαμφισβήτητα (έστω και με τα τραγικά λάθη του), υπήρξε ο Μακάριος, την ώρα της μάχης δεν φυγομαχούν. Μένουν και πολεμούν, έστω και με προδομένες τις Θερμοπύλες. Και δεν προσκαλούν τους ραδιούργους βρετανούς, ούτε βεβαίως και την Τουρκία, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, όσα δίκαια και να έχουν, όποιες και αν είναι οι πικρίες τους….
Τα γράφω αυτά σήμερα, νοιώθοντας ακόμα την ανάγκη να καταθέσω, πως μεγάλωσα σ’ ένα μικρό σπίτι (μαζί με τα αλλά πέντε αδέλφια μου), στο οποίο μπορεί μα μην υπήρχε η φωτογραφία της γιαγιάς, υπήρχε, όμως, μια τεράστια φωτογραφία του Μακαρίου στο ηλιακό του φτωχικού μας, στο ταπεινό χωριουδάκι μου. Μια φωτογραφία, που οι πραξικοπηματίες πυροβόλησαν με μίσος, μόλις εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, λίγο πριν συλλάβουν και οδηγήσουν στα μπουντρούμια του τοπικού αστυνομικού σταθμού τον αντιστασιακό και Ελληνολάτρη πατέρα μου…..
«Διαφωνώ μαζί σου αλλά θα αγωνισθώ να σου επιτρέπεται να εκφράζεις τις απόψεις σου», έλεγε ο Βολτέρος. Ας το κάνουμε πράξη με έργα και όχι με λόγια λοιπόν… Καλημέρα σας……

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Εμείς Μάνα Ελλάδα θα σε λέμε…

Παντού η ίδια κουβέντα. Η ίδια γνήσια αγωνία. Όπου και να πήγαινα στις λίγες μέρες που βρέθηκα ξανά στο νησί μας. Για την Ελλάδα που βρίσκεται και πάλιν σε μια πολύ μεγάλη δοκιμασία. Άνθρωποι απλοί και ανώνυμοι που έμαθαν να αγαπούν την Ελλάδα και να την θεωρούν μητέρα πατρίδα τους. Ναι, για παρά πολλούς Έλληνες της Κύπρου, η Ελλάδα ήταν και παραμένει η φυσική πατρίδα τους, παρά το γεγονός ότι κάποιοι επικαλούμενοι πρόσφατες συμφορές μας εγκαλούν και μας προτείνουν άλλα πράγματα. Ως πότε θα μας καταδιώκει ακόμη στ’ αλήθεια το σύνδρομο της προδοσίας του ‘74;
Η Ελλάδα το μοναδικό φυσικό στήριγμα στους αγώνες μας βρίσκεται σήμερα απέναντι σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική δοκιμασία. Μια δοκιμασία που στο βάθος της αναβλύζει την μπόχα των δόλιων σχεδίων, ξένων δυνάμεων, που πάντα καιροφυλακτούν. Κάποιοι θα πουν ότι σε μας ανήκει η κύρια ευθύνη αυτής της κρίσης. Καμιά αντίρρηση, αφού αρκετοί είναι οι επιτήδειοι που τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια καταλήστευαν τα ταμεία και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις που είχαν προορισμό την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Όπως, ακριβώς, έγινε με την οικονομική ενίσχυση στο γνωστό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας μας, μετά την λαίλαπα του πολέμου και την ήττα του άξονα, που το καρπώθηκαν μερικοί τυχοδιώκτες, κάτι σαν τους μαυραγορίτες της κατοχής.
Η οικονομική δυσπραγία είναι βεβαίως δεδομένη. Παρ’ όλα αυτά, δέστε, με ποιόν τρόπο αντιμετωπίζουν χώρες που βρίσκονται στην ίδια ή ακόμα και δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση από την Ελλάδα και τότε θα αντιληφθείτε που μας πάνε με αυτή την ιστορία που μπήκε στην ζωή μας το περασμένο Δεκέμβριο, όταν παραμονές της συνόδου των Βρυξελών άξαφνα όλοι θυμήθηκαν την δεινή οικονομική θέση μας. Ήταν, τότε, που έμπαιναν, χωρίς σχεδόν καμία ένσταση από τους ευρωπαίους εταίρους μας, μερικές ακόμα υπογραφές και σφραγίδες στο ενταξιακό διαβατήριο της Άγκυρας. Και μην μας πουν πως η Τουρκία που αιώνια μας επιβουλεύεται έχει καλύτερη οικονομία από την Ελλάδα.
Αγωνιούν λοιπόν αληθινά στην Κύπρο. Ενδιαφέρονται και νοιάζονται. Γιατί η Ελλάδα είναι, ήταν και θα παραμείνει στους αιώνες των αιώνων ο ακατάσβεστος φάρος των αγώνων μας, έστω και αν η χούντα των Αθηνών μας πρόδωσε, παραδίνοντας μας στα νύχια του τουρκικού θηρίου, το 1974. Η Κύπρος που με τις λιγοστές της δυνάμεις ενισχύει με κάθε θυσία την μάνα Ελλάδα. Όπως, παλιά, που οι Έλληνες της Κύπρου έδιναν ότι είχαν και δεν είχαν για τους αγώνα της Ελλάδας. Τώρα, όμως, τα πράγματα δεν είναι ίδια. Τώρα πια μιλάμε μόνο με νούμερα. Τώρα πια μιλάμε για οικονομικά μεγέθη, έστω κι αν στο βάθος του διεστραμμένου μυαλού της Διεθνούς κοινότητας ενυπάρχουν άλλα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, αν γινόταν να δώσουν οι Έλληνες της Κύπρου την απαραίτητη ανάσα για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, έστω και με δικές τους θυσίες, ευχαρίστως θα το έκαναν. Δεν μπορεί, όμως, δυστυχώς, όσο εύρωστη και να είναι η οικονομία της Κύπρου να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της μάνας Ελλάδας, αφού τα μεγέθη των δύο οικονομιών είναι δυσανάλογα. Την ώρα μάλιστα που οι διεθνείς οίκοι ελέγχου της οικονομίας βρίσκονται μια ανάσα και από την Λευκωσία. Η Κύπρος που έκτισε με μεγάλη χαρά δύο κατεστραμμένες κοινότητες στην Μεσσηνία, η Κύπρος που εισάγει όσο μπορεί περισσότερο από την Ελλάδα, η Κύπρος που έκτισε το πιο σύγχρονο κολυμβητήριο στην Σχολή Ευελπίδων, η Κύπρος που τίμησε εμπράκτως τα αδέλφια μας που την υπερασπίσθηκαν στις πιο δύσκολες ώρες της και που αγωνιά για το μέλλον της μεγάλης Ελλάδας μας…
Γιατί, εμείς, όπως και να έχουν τα πράγματα, Μάνα Ελλάδα θα την λέμε. Γιατί, αυτό επιτάσσει η ιστορία και γιατί, έτσι, μας έμαθαν οι γονείς και οι δάσκαλοι μας. Τότε που γονείς και δάσκαλοι μας μεγάλωναν και μας γαλουχούσαν με τα ιδεώδη της αιώνιας Ελλάδας μας.

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

Αποτίμηση….

Σύγχυση, θολούρα, αλληλοκατηγορίες, ασάφειες και αλληλοαναίρεση είναι τα κύρια συστατικά που συνθέτουν τη γενική εικόνα του χρόνου που μας πέρασε. Με την οικονομική κρίση να είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι μας την παρουσίαζαν προεκλογικώς τα δύο μεγάλα κόμματα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μιλούσε για αυξήσεις μισθών που θα τονώσουν την αγορά, ενώ σίγουρα γνώριζε πολύ καλά τα χάλια της οικονομίας μας και η Ν.Δ., που σίγουρα δεν φταίει για όλα τα κακώς κείμενα, παρ’ όλα αυτά, όμως, σίγουρα παρέδωσε χειρότερη την Ελλάδα απ’ ό,τι την παρέλαβε. Κατά τα άλλα, όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου αναφέρονται κομπάζοντας στην Εθνική ανεξαρτησία, χωρίς, ωστόσο, στην πράξη να φαίνεται να αντιλαμβάνονται την απόλυτη συνάφεια μεταξύ της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Οικονομικής Ανάπτυξης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν και η αντιμετώπιση που εισπράξαμε στην τελευταία Ευρωπαϊκή Σύνοδο, εκεί που πήγαμε με φόρα για να διεκδικήσουμε τα απαράγραπτα κυριαρχικά δικαιώματά μας, αλλά δυστυχώς λόγω των εγγενών, αλλά και των σκηνοθετημένων αδυναμιών της οικονομίας μας, μας κατέβασαν τα αυτιά απαξάπαντες. Με την Τουρκία να θεωρεί δεδομένη την απρόσκοπτη ευρωπαϊκή πορεία της, έστω και αν δεν νοιάζεται να τακτοποιήσει τα δημοκρατικά και τα άλλα, αμέτρητα και πολυσύνθετα ελλείμματά της. Η Άγκυρα που διά χειλέων Νταβούτογλου έχει ήδη ανακοινώσει από το Σεράγεβο (και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό) την μετεξέλιξη της Τουρκίας σε νέα Οθωμανική αυτοκρατορία.
Στην Κύπρο, ένα από τα θέματα αιχμής, που κυριάρχησαν το τελευταίο διάστημα, είναι η εξαγγελθείσα εκστρατεία της Κυβέρνησης για την ενημέρωση των πολιτών ως προς το περιεχόμενο της επιδιωκόμενης λύσης, «διζωνικής δικοινοτική ομοσπονδίας», επί της οποίας οι απόψεις των πολιτικών δυνάμεων διίστανται. Οξύμωρο και παραπλανητικό το εγχείρημα, κάτι που μου θυμίζει μέρες του 2004, όπου προσπαθούσαν να μας μάθουν μέσα σε μια εβδομάδα τι προέβλεψε το πολύτομο και γνωστό επαίσχυντο σχέδιο λύσεως. Οι πολιτικοί, που έστω και έμμεσα παραδέχονται, ότι για 35 χρόνια συνομιλούν, τον τελευταίο μάλιστα καιρό με πάρα πολύ έντονους ρυθμούς, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει ο λαός τι ακριβώς συζητείται πίσω από την πλάτη του.
«Η Ελληνοκυπριακή πλευρά επείγεται, καίγεται για λύση, αλλά δεν πρόκειται να δεχθούμε μια λύση για χάριν της λύσης. Δεν πρόκειται να θυσιάσουμε την ποιότητα της λύσης για χάριν του χρόνου που θα επιτευχθεί η λύση, γνωρίζοντας ασφαλώς ότι η παρέλευση του χρόνου δυσχεραίνει τις συνθήκες και τα δεδομένα, μέσα στα οποία αγωνιζόμαστε για λύση». Τα πιο πάνω τόνισε ο ίδιος ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος, απορρίπτοντας για μια ακόμα φορά τη θέση της Τουρκίας για ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, όπως επαναλήφθηκε από τον Τούρκο πρωθυπουργό στην Ουάσιγκτον μετά τη συνάντησή του με τον αμερικανό πρόεδρο.
Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η βαθιά, πολύχρονη και πολυεπίπεδη κρίση στους θεσμούς, αναντίρρητα φαίνεται πλέον πολύ ξεκάθαρα γιατί όλο και περισσότερο οδηγούμαστε στην αδιαφορία, στην νωχελικότητα, στην κουτοπονηριά, στα ψυχοφάρμακα και στην αποβλάκωση της τηλεόρασης, συνέπεια των οποίων είναι η τυφλή αντικοινωνικότητα και η κυνική αδιαφορία, παράγωγα των οποίων είναι η ψυχική αποστασιοποίηση απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μια άνευ προηγουμένου ολόπλευρη αλλοτρίωση.
Και η πρόταση για να βγούμε από το αδιέξοδο: Τον εχθρό, τον κτυπάς με τα δικά του όπλα. Πράγμα που η ανεπαρκής έως τώρα πολιτική μας ηγεσία ουδέποτε επιδίωξε. Ένας καλός φίλος των Ελλήνων, ο Μάρκους Τέμπλαρ, κοινοποίησε από καιρό σε πολλούς Έλληνες αποδέκτες, ένα κείμενό του, που στηρίζεται στην υπόθεση, τι θα συνέβαινε στην Τουρκία αν ένα σχέδιο τύπου Ανάν προωθείτο για την επίλυση του Κουρδικού (η Τουρκία λέγει ότι έκανε το καθήκον της, υποστηρίζοντας το σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό). Και αν αυτό το επεκτείνουμε και το συνδυάσουμε με τις απαράδεκτες επιδιώξεις και προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο, στην Θράκη και αλλού, αντιλαμβανόμαστε γιατί τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα κυρίες και κυρίες. Διότι ως γνωστό η προσωπική ευτυχία και ευημερία δεν είναι ανεξάρτητες της Εθνικής περηφάνιας και της Εθνικής ανεξαρτησίας…..

Χρόνια πολλά σε όλους.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Διαταγή:Εκτελέστε τους αιχμαλώτους…

Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές». Αυτό το λακωνικό μήνυμα έφευγε από τα στρατιωτικά επιτελεία της Άγκυρας στις 13 Αυγούστου του 1974. Με εντολή του «δημοκράτη» πρωθυπουργού της Τουρκίας Μπουλέντ Ετζεβίτ. Η Τουρκία που καθυστερούσε τις συνομιλίες στην Γενεύη, προκειμένου να προετοιμασθεί όσο γίνεται καλύτερα για την δεύτερη φάση της εισβολής. Την ίδια ώρα, στην Αθήνα δεν είχαν κοπάσει ακόμα οι πανηγυρισμοί. Οι αυτοεξόριστοι επανέρχονται και μεθυσμένοι με το γλυκό νέκταρ της εξουσίας αποποιούνται κάθε ευθύνη. Η δικαιολογία τους απλή. Για όλα φταίουν οι δικτάτορες. Δεν υπήρχε η κατάλληλη στρατιωτική προετοιμασία μας είπαν. Δυστυχώς, όμως, γι’ αυτούς τους διαψεύδουν τα ίδια τα γεγονότα. Τους διαψεύδουν ακόμα οι μαρτυρίες τούρκων βετεράνων της εισβολής. Να τι δηλώνει ο Μαχμούτ Ρένας, αυτόπτης μάρτυρας και επικεφαλή ομάδας καταδρομέων στην πρώτη γραμμή του μετώπου, κατά την τουρκική εισβολή: «Η πρώτη φάση της εισβολής στην Κύπρο, τελείωσε με φιάσκο. Οι επικεφαλείς της επιχείρησης έκαναν φοβερά σφάλματα τακτικής, τα οποία δεν απαντώνται σε κανένα στρατό του κόσμου. Αν η Ελλάδα είχε τότε επιχειρήσει να απαντήσει με στρατιωτική επέμβαση, πιστέψτε με, όχι μόνο δε θα είχε καταλάβει ο τουρκικός στρατός το μισό νησί, αλλά επιπλέον θα είχε τεράστιες απώλειες Η «επιτυχία» τους στηρίζεται στο ότι δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση από την πλευρά των Ελλήνων». Αυτά ως μια μικρή εισαγωγή απάντηση σε εκείνους που ξεδιάντροπα επιμένουν ακόμα να ισχυρίζονται πως δεν μπορούσαμε να τους ρίξουμε στην θάλασσα. Εκείνους που εξακολουθούν να συντηρούν το πιο μεγάλο ψέμα, να κρατούν στην αμάθεια και να παραπληροφορούν.
Καθώς λοιπόν η κλεψύδρα του χρόνου, μετρά σχεδόν 35 δίσεκτα χρόνια από την τουρκική εισβολή, μία, μία ανοίγουν οι αιματοβαμμένες σελίδες της μνήμης, για να ματώσουν και πάλιν οι ανοικτές πληγές από την τουρκική θηριωδία. Τραγικότερες των περιπτώσεων, εκείνες των αγνοούμενων της Άσσιας και της Αφάνειας. Η Άσσια καταμετρά 83 αγνοουμένους και η Αφάνεια 15. Τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια μετά, μαρτυρίες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων καταδεικνύουν ότι οι 70 αγνοούμενοι της Άσσιας εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τους Αττίλες τον Αύγουστο του 1974. Η μνήμη που για τους περισσότερους, γυρνά πίσω σε εκείνα τραγικά γεγονότα, δυστυχώς, μόνο και μόνο, επειδή μίλησε ο Αττίλα Ολκάτς. Αν είναι δυνατόν! Ένα Έθνος που έβαλε υπό μάλης τα όπλα και στην ναφθαλίνη όλα του τα όνειρα….
Αξίζει λοιπόν τον κόπο να θυμηθούμε μαζί και άλλες πολλές τέτοιες, πολύ πιο συγκλονιστικές δηλώσεις που πέρασαν περίπου απαρατήρητες: «Μην δείχνετε έλεος, κάψτε, καταστρέψτε. Χωρίς να σας χτυπήσουν, χτυπήστε, χωρίς να σας απειλήσουν, σκοτώστε». Εντολές του λοχαγού της εισβολής Τουφάν Ανλί, από μαρτυρία του Χασάν Κοφεν, επικεφαλής ομάδας βαρέων όπλων κατά την τουρκική εισβολή. Ιδού και οι αποδείξεις από την φρικιαστική μαρτυρία, του Μουσταφά Ονγκάν, ομαδάρχη, αυτόπτου μάρτυρα της σφαγής: «Στο χωριό Μόρα, κοντά στην Λευκωσία, εκτελέσθηκαν ομαδικά, δηλαδή δολοφονήθηκαν 100 περίπου Ελληνοκύπριοι…. Μεταξύ αυτών που σκοτώθηκαν στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τις εξόδους του χωριού υπήρχαν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Μετά την ανθρώπινη σφαγή τα πτώματα έμειναν άταφα για περίπου μια εβδομάδα...». Και οι εν ψυχρώ δολοφονίες δεν έχουν τελειωμό. Περιγράφει ο επίσης αυτόπτης μάρτυρας υπολοχαγός τότε, μετέπειτα καθηγητής, Γιαλτίσν Κιουτσούκ: «...Όσοι γλίτωναν τον θάνατο πιάνονταν αιχμάλωτοι. Οι μέθοδοι δολοφονίας ποικίλαν: άλλους τους πυροβολούσαν εν ψυχρώ μόλις τους έβλεπαν, άλλους τους έλεγαν να τρέξουν και με σαδιστική ικανοποίηση τους χτυπούσαν στην πλάτη. Άλλους τους έστηναν στον τοίχο κατά ομάδες και τους γάζωναν με αυτόματα… Ελάχιστοι ήταν οι σωστοί και τίμιοι αξιωματικοί που υπηρέτησαν στην Κύπρο. Οι περισσότεροι αιμοβόροι και βάρβαροι, πρωταγωνιστούσαν στο πλιάτσικο και στις λεηλασίες… Οι μεγαλύτερες κτηνωδίες έγιναν στο χωριό Τύμπου… Το χωρίο ήταν σχεδόν άδειο…Ξαφνικά ακούσθηκαν ριπές και αμέσως μετά μια φωνή: «σκότωσα, διοικητά μου, σκότωσα»…Είχαν αδειάσει δυο γεμιστήρες στη μήτρα μιας νεαρής γυναίκας που τα χέρια της ήταν δεμένα πισθάγκωνα και τα πόδια ανοικτά.. Ήταν ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες… Είδα πολλές δολοφονίες στην Κύπρο, αλλά αυτή με συγκλόνισε…».
Όλα τα παραπάνω και άλλα αμέτρητα συγκλονιστικά γεγονότα περιγράφονται στο βιβλίο του Ρόνι Αλασορ «ΔΙΑΤΑΓΗ: ΕΚΤΕΛΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ!.» Με την αφιέρωση του συγγραφέα: «Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στον πραγματικό φίλο Θεόφιλο Γεωργιάδη, που αφιέρωσε τη ζωή του στην ιδέα της ανεξαρτησίας της Κύπρου, που, όπως ο ίδιος είχε πει, περνάει από τα βουνά του ελεύθερου Κουρδιστάν. Τα συγγραφικά δικαιώματα του βιβλίου αυτού τα παραχωρώ στη χήρα του Θεόφιλου, την Ελένη Γεωργιάδη, και τα παιδιά του Χαράλαμπο, Χρήστο κα Θεόδωρο». Τον Θεόφιλο που εκτέλεσαν οι πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών και για τον οποίο ο Ελληνισμός δεν έκανε απολύτως τίποτε, για να οδηγηθούν οι ένοχοι ενώπιον του δικαστηρίου. Αλλά μήπως κάναμε το παραμικρό, έστω, για τις εν ψυχρώ εκτελέσεις, των Ισαάκ και Σολωμού κυρίες και κύριοι! Κάναμε, κάναμε! Στρώσαμε και στρώνουμε με ροδοπέταλα τον ευρωπαϊκό δρόμο της παλαιόθεν γενοκτόνου Τουρκίας!!!!
Υ.Σ.: Αγοράστε αυτό το βιβλίο. Και διαβάστε το. Όχι δεν χρειάζονται φανατισμοί και ακρότητες. Να μάθουμε πρέπει την πραγματική ιστορία, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.