Νίκησε όπως πάντα η Άγκυρα

Τον ήθελε ολόκληρο το σύμπαν. Τον προτιμούσε η Ελληνική κυβέρνηση (μέχρι και ταξίδι στην Κύπρο έκανε για χάρη του ο πρωθυπουργός μας παραμονές των ψευδοεκλογών). Τον ήθελαν ακόμα ο Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε. κ. Μπα Γκι Μουν, η Χίλαρι Κλίντον, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σχεδόν ολόκληρη η Ε.Ε., η Μ. Βρετανία, ο κ. Φούλε, ο κ. Σουλτς, ο κ. Μπαρόσο, μα πάνω απ’ όλους πιο πολύ τον προτιμούσε διακαώς ο ομοϊδεάτης πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ Δημήτρης Χριστόφιας. Και όμως δεν συνωμότησε το σύμπαν (όπως υποστηρίζει στον αλχημιστή ο Πάολο Κουέλο) για να βγει νικητής. Ο Ντερβίς Έρογλου, επιβεβαίωσε λοιπόν τις προβλέψεις, και με τις ψήφους της συντριπτικής πλειοψηφίας των εποίκων, αλλά και αρκετών τουρκοκυπρίων (στα κατεχόμενα οι έποικοι είναι η πλειοψηφία) εκτόπισε τον Μεχμέτ Αλή Ταλάτ, προκαλώντας στον Πρόεδρο Χριστόφια έναν πραγματικό διαπραγματευτικό εφιάλτη.
Με τον Ταλάτ υποστηρίζουν πολλοί είχαμε συνομιλίες και το κυπριακό βρισκόταν σε κινητικότητα. Καμία λοιπόν αντίρρηση. Με την εξής, όμως, ειδοποιό διαφορά, ότι δηλαδή η όποια ασήμαντη πρόοδος στις συνομιλίες, σημειώθηκε αποκλειστικώς και μόνο στα σημεία όπου υπήρξαν εκ μέρους μας γενναίες προσφορές και παραχωρήσεις. Η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και η αποδοχή εκ των προτέρων παραμονής 50.000 εποίκων τουλάχιστον στο νησί, δίχως κανένα απολύτως μικρό ή μεγάλο αντάλλαγμα, είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Να σημειωθεί ότι με τις παραπάνω γενναίες προσφορές του πρόεδρου, διαφώνησαν όλοι, ακόμα και τα συγκυβερνώντα κόμματα, πλην του ΑΚΕΛ φυσικά. Για την μητέρα Ελλάδα, ούτε λόγος να γίνεται, αφού από καιρό η κυβέρνηση και σχεδόν ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος, κρύβεται πίσω από το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της κυπριακής λύσης. Κάτι που δυστυχώς άφησε την Τουρκία και τους πολλούς απρόσκλητους διαμεσολαβητές να κάνουν ότι θέλουν στον απευθείας διάλογο. Εμείς, έως τώρα, ούτε που ακουμπήσαμε την μπάλα, για να χρησιμοποιήσω ένα όρο από την ποδοσφαιρική διάλεκτο.
Τι θα γίνει λοιπόν με τον διάλογο που βρίσκεται σε εξέλιξη; Ότι γινόταν πάντα είναι η απάντηση. Διότι στις προχθεσινές εκλογές στα κατεχόμενα κέρδισε και πάλιν αυτός που κερδίζει πάντοτε, δηλαδή η Άγκυρα. Διότι, καμιά λύση δεν πρόκειται να τύχη της έγκρισης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, εάν πρώτα και κύρια δεν δοθεί το πράσινο φως από το εθνικό συμβούλιο της Τουρκίας. Κατά συνέπεια εκεί πρέπει να στοχεύουμε. Ταλάτ και Έρογλου αποτελούν τις δύο όψεις της ίδιας αταλάντευτης πολιτικής που στοχεύει στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε λύση δύο κρατών. Για να έλθει η σειρά του Αιγαίου και της Θράκης. Το δήλωσε άλλωστε ευθαρσώς ο τούρκος υπουργός των εξωτερικών: «Η καλύτερη περίοδος για τα Βαλκάνια ήταν επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας»!!!
Η εκλογή λοιπόν του κ. Έρογλου, άρα και η αλλαγή του διαπραγματευτή της τουρκοκυπριακής πλευράς στις συνομιλίες, σίγουρα δημιουργεί νέα δεδομένα. Όπως νέα δεδομένα φαίνεται ότι δημιουργούνται και από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και την προώθηση του κανονισμού από πλευράς Ε.Ε. για το απευθείας εμπόριο. Αν, επιπλέον, ισχύει η εκτίμηση του Έλληνα Αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών κ. Δρούτσα, ότι η Τουρκία δεν επείγεται για λύση του Κυπριακού, το οποίο δεν αποτελεί προτεραιότητά της, τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα. Επιβάλλεται λοιπόν η χάραξη μιας νέας, ολοκληρωμένης στρατηγικής, από τη δική μας πλευρά. Η ευθύνη της ελληνοκυπριακής ηγεσίας γίνεται μεγαλύτερη, αφού η μάνα Ελλάδα, εν μέσω της κρεατομηχανής που λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, φαίνεται δυστυχώς παντελώς ανίσχυρη για προσφορά οποιασδήποτε ουσιαστικής βοήθειας. Η Ελλάδα, που μας αρέσει δεν μας αρέσει είναι η μητέρα πατρίδα στην οποία στηρίζουμε τις όποιες ουσιαστικές ελπίδες μας. Η Ελλάδα που βολεύεται πίσω από το γνωστό στείρο σύνθημα: «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται».

Ιδεολόγοι της κακιάς ώρας

Και ξαφνικά όλα άρχισαν να έρχονται με κινηματογραφική ταχύτητα στο φως της δημοσιότητας. Ό,τι δεν συντελέσθηκε στα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια πραγματοποιήθηκε μέσα σε δεκαπέντε μέρες. Οι συνταρακτικές αποκαλύψεις έρχονται ενώπιόν μας εν ριπή οφθαλμού. Μια ταχύτητα αντίδρασης που έως πριν λίγες μέρες ήταν αντιστρόφως ανάλογη της σοβαρότητας που απαιτούσαν τα αιματηρά, ως επί το πλείστον τρομοκρατικά κτυπήματα. Η άσφαλτος που κοκκίνισε από το αίμα αθώων ανθρώπων, οι οποίοι είτε εκτελούσαν για ένα ψωρομεροκάματο τα καθήκοντά τους, είτε βρέθηκαν τυχαίως στο βεληνεκές των τρομοκρατών. Χαρακτηριστική περίπτωση το δεκαπεντάχρονο Αφγανόπουλο που διαμελίστηκε από την έκρηξη βόμβας, ενώ έψαχνε από περιέργεια σε ένα παρατημένο σάκο ταξιδίου στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα που λέει και μια πολύ γνωστή σε όλους μας παροιμία. Ένα παιδί που ήρθε στην πατρίδα μας για να γλιτώσει από τη λαίλαπα του πολέμου για να χάσει έτσι άδοξα τη ζωή του στην πιο τρυφερή ηλικία. Ναι, μάλιστα, κυρίες και κύριοι, πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που πρωτοσυνελήφθη ο φερόμενος ως αρχηγός του «Επαναστατικού Αγώνα». Από τότε που υπέπεσε στην αντίληψη της αστυνομίας η παράνομη δράση του Νίκου Μαζιώτη. Από τότε που ετέθη κάτω από ασφυκτική αστυνομική παρακολούθηση. Η αστυνομία έγινε -όπως τουλάχιστον μας λένε- η σκιά του και παρακολουθούσε κάθε του κίνηση. Παρ’ όλα αυτά, όμως ο αρχιτρομοκράτης μπορούσε να κατευθύνει με υποδειγματική ευκολία τους στυγνούς και αδίστακτους συνεργάτες του για να σκορπούν κατά συρροή και αδιακρίτως τον θάνατο! Με τους περισσότερους υποψιασμένους πολίτες να μην μπορούν να πιστέψουν ότι είναι τόσο ανίκανη η αστυνομία ώστε να μην μπορεί να δράσει εγκαίρως. Κάτι που σημαίνει ότι στο μυαλό του απλού Έλληνα πολίτη υποβόσκει μια απορία και ένα εύλογο ερώτημα: μήπως δηλαδή βόλευε και βολεύει ακόμα και η τρομοκρατία μερικούς; Αν είναι δυνατόν δηλαδή, έλα, όμως, που έτσι όπως διαδραματίζονται τα γεγονότα τίποτε δεν αποκλείεται.

Έπρεπε λοιπόν να χαθούν τόσες αθώες ανθρώπινες ζωές, να μείνουν τόσα ορφανά, να κλείσουν τόσα σπίτια και να μαυροφορέσουν τόσες μανάδες; Τι είναι αυτό που δεν άφησε την αστυνομία να ενεργήσει αστραπιαία - μπορεί και το απέδειξε πολλές φορές - για να κλείσει μιας δια παντός αυτό το μαύρο κεφάλαιο της τρομοκρατίας; Και γιατί αλήθεια μείναμε μόνο στους πανηγυρισμούς από τη δήθεν εξάρθρωση της τρομοκρατίας μετά την αποκάλυψη των στελεχών της κορυφής της ιεραρχίας μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που ξεκίνησε την δράση της σχεδόν συγχρόνως με τη λεγόμενη μεταπολίτευση; Και εξαρθρώθηκε πραγματικά η 17η Νοέμβρη ή έριξαν στάχτη στα μάτια μας, έτσι, γιατί έπρεπε να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο προκειμένου να διεξαχθούν, κατ’ απαίτηση των Αμερικανών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004;
Αυτά τα ερωτήματα είναι που κυριαρχούν ανάμεσα στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Ερωτήματα που δηλητηριάζουν το τοπίο και ενισχύουν τις μύχιες σκέψεις μας… Για την τρομοκρατία: Την πιο παρεξηγημένη από κάθε άποψη έννοια που τρομάζει. Σε μια κοινωνία στις παρυφές του καπιταλισμού ο οποίος βρίσκεται στα όρια της κρίσης, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν καθημερινώς λογής-λογής ιδεολόγοι της κακιάς ώρας οι οποίοι τάχατες πασχίζουν για να φτιάξουν μια πιο ανθρώπινη κοινωνία για όλους μας.

Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!

Την ακατάσχετη μετανάστευση των τελευταίων ετών, πολλών από τις πλέον βιώσιμες ελληνικές επιχειρήσεις, στην Αλβανία, στα Σκόπια και στη Βουλγαρία, έρχεται τώρα να προστεθεί (δίνοντας τη χαριστική βολή στην αιμορραγούσα ελληνική οικονομία) η μετανάστευση και του ελληνικού ζεστού χρήματος από τους φοροφυγάδες και τους κάθε λογής λωποδύτες που για χρόνια λυμαίνονται τον πλούτο αυτού του ευλογημένου τόπου.
Ιδού λοιπόν και οι αποδείξεις. Διαβάζουμε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας «Η Σημερινή» της Κύπρου: «Στην Κύπρο καταλήγουν τα χρήματα πλούσιων Ελλαδιτών». Και στο εσωτερικό της εφημερίδας υπάρχουν και οι σχετικές λεπτομέρειες: «Η Κύπρος είναι ένας από τους τρεις κύριους προορισμούς όπου καταλήγουν τα χρήματα πλούσιων Ελλαδιτών και εταιριών, τα οποία φυγαδεύονται από την Ελλάδα. Οι άλλοι δύο προορισμοί είναι το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ελβετία. Αυτό αναφέρει ανταπόκριση του πρακτορείου Ρόιτερ από τη Σιγκαπούρη, που στηρίζεται σε σχετικό δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της τοπικής εφημερίδας ‘Telegraph”. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι πλούσιοι καταθέτες, άτομα και οργανισμοί, λόγω ανησυχιών από τις συνέπειες της κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα και από το ενδεχόμενο επιβολής νέας φορολογίας, φυγαδεύουν σημαντικά ποσά σε μεγάλα οικονομικά ή υπεράκτια κέντρα. Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια του Ιανουαρίου φυγαδεύθηκαν τρία δισεκατομμύρια ευρώ και του Φεβρουαρίου πέντε δισεκατομμύρια, με αρνητικά αποτελέσματα για τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική οικονομία. Κύριες τράπεζες που χρησιμοποιούνται για τη σχετική διαδικασία είναι η βρετανική HSBC και η γαλλική SOCIETE GENERALE, σύμφωνα πάντα με το ίδιο δημοσίευμα.
Πεμπτουσία και μοναδικό κίνητρο για μια καλύτερη ζωή είναι το χρήμα για τους περισσότερους νεοέλληνες δυστυχώς. Γι’ αυτό και πουλούν όσο-όσο τούτο τον ευλογημένο τόπο, την ίδια ακριβώς στιγμή που έστω και πολύ αργοπορημένα η Ελληνική κυβέρνηση μαζί με ολόκληρη σχεδόν την ελληνική πολιτική ηγεσία δίνουν την πιο δύσκολη μάχη για να κρατήσουν όρθια την Ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια να κρατήσουν όρθια και δυνατή την μάνα Ελλάδα.
Η μάνα Ελλάδα που με το πιστόλι στον κρόταφο υποχρεώθηκε να συνομολογήσει μια συμφωνία για παροχή ευρωπαϊκής βοήθειας, η οποία κατά τα φαινόμενα εξυπηρετεί, πρωτίστως, τα συμφέροντα της Γερμανίας και των τραπεζιτών του Δ.Ν.Τ. και δευτερευόντως την Γαλλία και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης αλλά σε καμία περίπτωση αυτά της Ελλάδας, η οποία μπαίνει σε μία νέα φάση οικονομικής υποδούλωσης. Και δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η πρώτη και σημαντικότερη συνέπεια απ’ όλα όσα παρακολουθούμε να συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα με την ελληνική οικονομία είναι η κατάρρευση του ευρώ κατά 12% σε 3,5 μήνες, που έδωσε το φιλί της ζωής στη γερμανική οικονομία, με τις νέες παραγγελίες για τα βιομηχανικά της προϊόντα να αυξάνονται κατακόρυφα, προκαλώντας με τον τρόπο αυτό την μεγαλύτερη ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στην χώρα από τον Ιούνιο του 2007. Έτσι εξηγείται και η άκαμπτη στάση της Γερμανίδας πρωθυπουργού που ρίχνει τα φαρμακερά βέλη της επί δικαίων και αδίκων. Η Ελλάδα που κατά την άποψη του κ. Πάνου Παναγιώτου, διευθυντή της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικής Ανάλυσης (ΕΚΤΑ), διασύρθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα και για τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου με υψηλό χρέος, ανοίγοντας το δρόμο για τη λήψη πολύ σκληρών μέτρων και αλλού, ώστε να εξασφαλισθούν απολύτως τα συμφέροντα του έξυπνου χρήματος... Ο καπιταλισμός που αποκαλύπτεται μετατρεπόμενος σε μια ακατάσχετη κλεπτοκρατεία, που εξολοθρεύει αδιακρίτως τους πιο αδύναμους κρίκους της αλυσίδας. Απ’ όλα τα άρματα πιο βαριά είναι τα φλουριά που έλεγαν και οι σουλτάνοι.

Υ.Γ.: Και γιατί η Κύπρος να συμβάλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σ’ αυτό το οικονομικό έγκλημα; Μα οι τράπεζες δεν ήταν και δεν θα γίνουν ποτέ ούτε κοινωφελή μα ούτε και εθνικά ιδρύματα δυστυχώς. Απεναντίας είναι οι βασικοί ένοχοι αυτής της πρωτοφανούς οικονομικής κατρακύλας. Και κάτι ακόμα: Ας μην επιχαίρουν μερικοί για τη μετανάστευση του πλούτου της μάνας Ελλάδας και στο ημικατεχόμενο νησί μας. Γιατί χωρίς Ελλάδα δυνατή, η Κύπρος δεν μπορεί να ελπίζει πουθενά και σε τίποτε, κυρίες και κύριοι...

Ήταν 1η Απριλίου της ΕΟΚΑ η αρχή.....

Με την βοήθεια του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίο μας κατέλειπαν οι πρόγονοι μας «Ή ταν ή επί τας». Από τα βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν δια να διατηρήσουν την ελευθερία των. Οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεότεροι του Αλβανικού έπους. Μας ατενίζουν οι αγωνισταί του 21, οι οποίοι μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν του δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το αίμα. Μας ατενίζει ακόμη σύμπας ο Ελληνισμός ο οποίος μας παρακολουθεί με αγωνίαν, αλλά και με εθνικήν υπερηφάνεια. Ας δείξομεν εις τον κόσμον ακόμη μια φορά ότι και του σημερινού Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν.
Ημείς διαθέτομεν την ΨΥΧΗΝ. Έχομεν και το ΔΙΚΑΙΟΝ με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα ΝΙΚΗΣΩΜΕΝ.

Έτσι άρχιζε η πρώτη προκήρυξη της Ε.Ο.Κ.Α που κρατούσαν στα χέρια τους υποψιασμένοι και ανυποψίαστοι την 1η Απριλίου του 1955. Και κατέληγε: «…Διεθνείς διπλωμάται, ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι, οι λαοί να χύνουν το αίμα των δια να αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρον, για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παράτο πλευρόν των λαών σας, και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για την λευτεριά της Κύπρου μας».
Ας έλθουμε, όμως, στα γεγονότα, έτσι, όπως, διαδραματίζονται εκείνη την εποχή, τα οποία για τους πολλούς και ασυμβίβαστους με την ιδέα της αγγλικής αποικιοκρατίας ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας μακράς διεκδικητικής πορείας για λευτεριά και ΕΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα. Για τους λίγους και βολεμένους δεν ήταν παρά μια αχρείαστη ενέργεια η οποία θα έθετε σε δοκιμασία την επίπλαστη ευμάρεια τους.

Ήταν λοιπόν θέλημα θεού να έρθει η άγια ώρα. Οι Έλληνες της Κύπρου ξεκινούν για να γίνουν «ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΟΝΤΕΣ» εκείνων. Ζηλεύουν την αιώνια δόξα των ευκλεών Λακεδαιμονίων του Λεωνίδα, των Μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων, των Αγωνιστών του 21, των Μακεδονομάχων και των νεότερων του Αλβανικού έπους. Εκείνη την ανεπανάληπτη 1η του Απρίλη την γαλήνη της νύκτας συνταράσουν οι εκρήξεις των βομβών και η οργή των ραγιάδων που πήραν μια ανηφοριά, πήραν τα μονοπάτια, να βρουν τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά.

Για τέσσερα χρόνια το Έθνος καμάρωνε τα νεαρά βλαστάρια του. Άλλοι ανέβαιναν στην αγχόνη ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο και άλλοι επαναλάμβαναν το συγκλονιστικό Μολών Λαβέ, δίνοντας έως εσχάτων την μάχη δημιουργώντας νέα ολοκαυτώματα και Θρύλους. Η τετραετία 1955-59 δικαίως καταγράφηκε στην ιστορία ως η κορυφέα περίοδος στην ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού. Στον Ιερό εκείνο αγώνα Καθολική ήταν η συμμετοχή επωνύμων και ανωνύμων αγωνιστών, αλλά και ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού κάτω από την ηγεσία της Εθναρχούσας εκκλησίας με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον θρυλικό Διγενή.

Ο Μακάριος ορκιζόταν «Να κολληθεί η γλώσσα μου στον λάρυγγα μου και να κοπή η δεξιά μου εάν επιλάθωμαι σου ω ΕΛΛΑΣ». Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Λένας, ο Μούσκος, οι τέσσερις του Λιοπετρίου «Η ταν ή επι τας» και οι ηρωομάνες της Κύπρου «κάλιο μια φούχτα στάχτη ο λεβέντης μου παρά γονατισμένος».