Με την βοήθεια του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίο μας κατέλειπαν οι πρόγονοι μας «Ή ταν ή επί τας». Από τα βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν δια να διατηρήσουν την ελευθερία των. Οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεότεροι του Αλβανικού έπους. Μας ατενίζουν οι αγωνισταί του 21, οι οποίοι μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν του δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το αίμα. Μας ατενίζει ακόμη σύμπας ο Ελληνισμός ο οποίος μας παρακολουθεί με αγωνίαν, αλλά και με εθνικήν υπερηφάνεια. Ας δείξομεν εις τον κόσμον ακόμη μια φορά ότι και του σημερινού Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν.
Ημείς διαθέτομεν την ΨΥΧΗΝ. Έχομεν και το ΔΙΚΑΙΟΝ με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα ΝΙΚΗΣΩΜΕΝ.
Ημείς διαθέτομεν την ΨΥΧΗΝ. Έχομεν και το ΔΙΚΑΙΟΝ με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα ΝΙΚΗΣΩΜΕΝ.
Έτσι άρχιζε η πρώτη προκήρυξη της Ε.Ο.Κ.Α που κρατούσαν στα χέρια τους υποψιασμένοι και ανυποψίαστοι την 1η Απριλίου του 1955. Και κατέληγε: «…Διεθνείς διπλωμάται, ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι, οι λαοί να χύνουν το αίμα των δια να αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρον, για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παράτο πλευρόν των λαών σας, και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για την λευτεριά της Κύπρου μας».
Ας έλθουμε, όμως, στα γεγονότα, έτσι, όπως, διαδραματίζονται εκείνη την εποχή, τα οποία για τους πολλούς και ασυμβίβαστους με την ιδέα της αγγλικής αποικιοκρατίας ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας μακράς διεκδικητικής πορείας για λευτεριά και ΕΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα. Για τους λίγους και βολεμένους δεν ήταν παρά μια αχρείαστη ενέργεια η οποία θα έθετε σε δοκιμασία την επίπλαστη ευμάρεια τους.
Ας έλθουμε, όμως, στα γεγονότα, έτσι, όπως, διαδραματίζονται εκείνη την εποχή, τα οποία για τους πολλούς και ασυμβίβαστους με την ιδέα της αγγλικής αποικιοκρατίας ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας μακράς διεκδικητικής πορείας για λευτεριά και ΕΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα. Για τους λίγους και βολεμένους δεν ήταν παρά μια αχρείαστη ενέργεια η οποία θα έθετε σε δοκιμασία την επίπλαστη ευμάρεια τους.
Ήταν λοιπόν θέλημα θεού να έρθει η άγια ώρα. Οι Έλληνες της Κύπρου ξεκινούν για να γίνουν «ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΟΝΤΕΣ» εκείνων. Ζηλεύουν την αιώνια δόξα των ευκλεών Λακεδαιμονίων του Λεωνίδα, των Μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων, των Αγωνιστών του 21, των Μακεδονομάχων και των νεότερων του Αλβανικού έπους. Εκείνη την ανεπανάληπτη 1η του Απρίλη την γαλήνη της νύκτας συνταράσουν οι εκρήξεις των βομβών και η οργή των ραγιάδων που πήραν μια ανηφοριά, πήραν τα μονοπάτια, να βρουν τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά.
Για τέσσερα χρόνια το Έθνος καμάρωνε τα νεαρά βλαστάρια του. Άλλοι ανέβαιναν στην αγχόνη ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο και άλλοι επαναλάμβαναν το συγκλονιστικό Μολών Λαβέ, δίνοντας έως εσχάτων την μάχη δημιουργώντας νέα ολοκαυτώματα και Θρύλους. Η τετραετία 1955-59 δικαίως καταγράφηκε στην ιστορία ως η κορυφέα περίοδος στην ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού. Στον Ιερό εκείνο αγώνα Καθολική ήταν η συμμετοχή επωνύμων και ανωνύμων αγωνιστών, αλλά και ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού κάτω από την ηγεσία της Εθναρχούσας εκκλησίας με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον θρυλικό Διγενή.
Ο Μακάριος ορκιζόταν «Να κολληθεί η γλώσσα μου στον λάρυγγα μου και να κοπή η δεξιά μου εάν επιλάθωμαι σου ω ΕΛΛΑΣ». Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Λένας, ο Μούσκος, οι τέσσερις του Λιοπετρίου «Η ταν ή επι τας» και οι ηρωομάνες της Κύπρου «κάλιο μια φούχτα στάχτη ο λεβέντης μου παρά γονατισμένος».
1 σχόλιο:
Χρόνια πολλά πρόεδρε
Δημοσίευση σχολίου