Έδωσε σκληρή μάχη για 23 συναπτά έτη στην κατεχόμενη χερσόνησο της Καρπασίας. Υπέμενε με απαράμιλλη ευψυχία τα πάνδεινα προκειμένου να προσφέρει μόρφωση, να διδάξει Ελληνική Παιδεία, Ιστορία και τις ηθικές αξίες του Χριστιανισμού στους λιγοστούς λιλιπούτιους μαθητές της. Ταυτοχρόνως έδινε θάρρος στους Έλληνες Κυπρίους που επέλεξαν οικιοθελώς την παραμονή κάτω από συνθήκες σκλαβιάς στην γη των πατέρων τους. Σήμερα ζει κατά παραχώρηση (!) του κυπριακού κράτους, σ’ ένα απίστευτα στενάχωρο και λιτό σπίτι σε προσφυγικό καταυλισμό.
Μεγάλωσε στην Αγία Τριάδα της Καρπασίας και ήταν η μεγαλύτερη από τα εννέα αδέλφια της, από τα οποία μόνο η Ελένη και άλλη μια αδελφή της κατάφεραν να σπουδάσουν. Άλλωστε τα γεγονότα του ‘74’ δεν έδιναν πολλά περιθώρια για περισσότερα πράγματα στα υπόλοιπα αδέλφια της. Η βάρβαρη τουρκική εισβολή την βρήκε στο σπίτι της στην Αγία Τριάδα. Έζησε όλες τις θηριωδίες των τούρκων εισβολέων. Τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις. Αφηγείται η ίδια: «Περιουσία δεν είχαμε, διακινδυνεύαμε κάθε στιγμή. Βίαζαν τα κορίτσια και φυλάκιζαν και κτυπούσαν τα αγόρια για να μας υποχρεώσουν να φύγουμε…Πέρα από τον θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα τι με περίμενε… τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ…. έκλεβαν τα πράγματα από το σχολείο….όσο για τα βιβλία δεν μας τα έδιναν… δεν είχαμε που να πιαστούμε, πού να κρατηθούμε και η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να βοηθήσει…».
Οι κατοχικές δυνάμεις δεν τις επιτρέπουν καμιά διακίνηση. Τέσσερις φορές της ζητούν εκβιαστικά να βγάλει τουρκική ταυτότητα. Στις 26 Μαΐου του 1997 και κατόπιν παρέμβασης του τότε πρόεδρου Γλαύκου Κληρίδη έρχεται στις ελεύθερες περιοχές για αποθεραπεία, αφού της δίνονται ρητές διαβεβαιώσεις ότι θα γυρίσει πίσω. Έκτοτε παραμένει στον προσφυγικό καταυλισμό Αγλατζιάς, αφού για άλλη μια φορά οι κατοχικές αρχές δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους. Η ίδια πιστεύει ότι για τον εκτοπισμό της υπήρξε και συνέργεια των Ηνωμένων εθνών και των Κυπριακών αρχών…αφού η Ελένη Φωκά ήταν και είναι, σε μια εποχή απίστευτης εθνικής και πνευματικής κρίσης, μια δυνατή φωνή που χαλά το καλό κλίμα και την σιωπηρή αποδοχή των τετελεσμένων..
Παρ’ όλα αυτά πάντα υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να μην επιτρέψουμε άλλες ενέσεις αμνησίας. Αρκεί να αντιληφθούμε πως υπάρχουν ακόμα πρότυπα πάνω στα οποία μπορούμε να κτίσουμε μια καλύτερη πατρίδα. Η διδασκάλισσα Ελένη Φωκά αποτελεί ένα ακόμα φωτεινό παράδειγμα και φάρο που μας δείχνει την σωστή πορεία. Σε μια εποχή που πιστέψαμε πολύ στον ρεαλισμό παραμερίζοντας παντελώς το συναίσθημα…
ΥΓ.: Το πρότυπο της ζωής μου ήταν πάντα η Ελένη Φωκά δήλωσε πρόσφατα με νόημα η διδασκάλισσα της Θράκης κα Χαρά Νικοπούλου….
Μεγάλωσε στην Αγία Τριάδα της Καρπασίας και ήταν η μεγαλύτερη από τα εννέα αδέλφια της, από τα οποία μόνο η Ελένη και άλλη μια αδελφή της κατάφεραν να σπουδάσουν. Άλλωστε τα γεγονότα του ‘74’ δεν έδιναν πολλά περιθώρια για περισσότερα πράγματα στα υπόλοιπα αδέλφια της. Η βάρβαρη τουρκική εισβολή την βρήκε στο σπίτι της στην Αγία Τριάδα. Έζησε όλες τις θηριωδίες των τούρκων εισβολέων. Τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις. Αφηγείται η ίδια: «Περιουσία δεν είχαμε, διακινδυνεύαμε κάθε στιγμή. Βίαζαν τα κορίτσια και φυλάκιζαν και κτυπούσαν τα αγόρια για να μας υποχρεώσουν να φύγουμε…Πέρα από τον θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα τι με περίμενε… τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ…. έκλεβαν τα πράγματα από το σχολείο….όσο για τα βιβλία δεν μας τα έδιναν… δεν είχαμε που να πιαστούμε, πού να κρατηθούμε και η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να βοηθήσει…».
Οι κατοχικές δυνάμεις δεν τις επιτρέπουν καμιά διακίνηση. Τέσσερις φορές της ζητούν εκβιαστικά να βγάλει τουρκική ταυτότητα. Στις 26 Μαΐου του 1997 και κατόπιν παρέμβασης του τότε πρόεδρου Γλαύκου Κληρίδη έρχεται στις ελεύθερες περιοχές για αποθεραπεία, αφού της δίνονται ρητές διαβεβαιώσεις ότι θα γυρίσει πίσω. Έκτοτε παραμένει στον προσφυγικό καταυλισμό Αγλατζιάς, αφού για άλλη μια φορά οι κατοχικές αρχές δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους. Η ίδια πιστεύει ότι για τον εκτοπισμό της υπήρξε και συνέργεια των Ηνωμένων εθνών και των Κυπριακών αρχών…αφού η Ελένη Φωκά ήταν και είναι, σε μια εποχή απίστευτης εθνικής και πνευματικής κρίσης, μια δυνατή φωνή που χαλά το καλό κλίμα και την σιωπηρή αποδοχή των τετελεσμένων..
Παρ’ όλα αυτά πάντα υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να μην επιτρέψουμε άλλες ενέσεις αμνησίας. Αρκεί να αντιληφθούμε πως υπάρχουν ακόμα πρότυπα πάνω στα οποία μπορούμε να κτίσουμε μια καλύτερη πατρίδα. Η διδασκάλισσα Ελένη Φωκά αποτελεί ένα ακόμα φωτεινό παράδειγμα και φάρο που μας δείχνει την σωστή πορεία. Σε μια εποχή που πιστέψαμε πολύ στον ρεαλισμό παραμερίζοντας παντελώς το συναίσθημα…
ΥΓ.: Το πρότυπο της ζωής μου ήταν πάντα η Ελένη Φωκά δήλωσε πρόσφατα με νόημα η διδασκάλισσα της Θράκης κα Χαρά Νικοπούλου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου