Πέρασε και τούτη η Λαμπρή. Όπως πέρασαν και τόσες άλλες. Πάντα στην καρδιά της Άνοιξης. Η κατ’ εξοχή γιορτή της αγάπης, γιορτή ελπιδοφόρα, που μας έρχεται μετά την καθαρτική δράση μιας παρατεταμένης νηστείας. Σαράντα οκτώ μέρες κρατά η νηστεία (Μεγάλη Τεσσαρακοστή) πριν από το Πάσχα, όσες και οι μέρες που νήστεψε και ο Χριστός στην έρημο. Οι εκκλησίες κατακλίσθηκαν και φέτος από τους πιστούς που τις γέμισαν ασφυκτικά. Η προσέλευση τους ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας κατανυκτικές. Η Μεγάλη Εβδομάδα και τα Άγια Πάθη (όπως τα πάθη του Ελληνικού Λαού από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους διεφθαρμένους πολιτικάντηδες), που μετά την κορύφωση τους, φέρνουν πάντα το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.
Πολύ το χρειαζόμασταν αυτό το ξεχωριστό διάλειμμα: νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες. Γιατί είναι άλλο πράγμα να βλέπεις τους ανθρώπους να ανταλλάζουν ευχές, να ψάλλουν το Χριστός Ανέστη και να τσουγγρίζουν αυγά, και άλλο να τους βλέπεις σκυφτούς σκυθρωπούς, και προβληματισμένους. Οι Έλληνες, που εφέτος, εν μέσω μιας πρωτοφανούς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, μαζί με το καθιερωμένο πασχαλινό γλέντι προσπάθησαν να ξορκίσουν τα κακά δαιμόνια. Ένας λαός από την φύση του αναστάσιμος, αφού αιώνες τώρα υπομένει σταυρούς και προδοσίες και ανηφορίζει αγονάτιστος τους Γολγοθάδες του. Ο Ελληνικός Λαός, αιώνες τώρα, εκπαιδευμένος στους Γολγοθάδες….. ανηφορίζει, καταπονείται, σταυρώνεται, μα δεν γονατίζει προσμένοντας πάντα την Ανάσταση. Όσο υπάρχουμε, όσο θα σηκώνουμε το κεφάλι περήφανα, όσο θα λένε ότι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, όσο θα μονιάζουμε τόσο θα μπορούμε να ελπίζουμε και τούτη την φορά στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ της Πατρίδος μας. Γιατί όπως πολύ εύστοχα μας γράφει η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου: Τώρα που το μικρό χελιδόνι, Φιλά ξανά της πασχαλιάς τα μύρα, Τώρα που το κόκκινο δεν είναι μόνο αίμα, Αλλά κι αγάπη του φωτός και της υπέρβασης, Τώρα μπορώ να ομολογήσω τους καινούριους ήχους, Μίας ανάστασης των έγκλειστων ελπίδων….
Ας ευχηθούμε λοιπόν φέτος, εκτός από την Ανάσταση του Ιησού, που φέρνει χαρά στις ψυχές μας, ν' αναστηθεί και η πατρίδα μας. Η Ανάσταση της Ελλάδας που εμείς οι ίδιοι ανεχθήκαμε αυτούς που την ανέβασαν στον Γολγοθά και την σταύρωσαν. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα πλέον, ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, να νίπτει τας χείρας του…. Καιρός λοιπόν να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να ασελγεί στην ιστορία μας. Μια τρισένδοξη και συνάμα πολύ απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Ελληνισμού. Τα μισόλογα και η παραίτηση δεν ταιριάζουν στους αληθινούς Έλληνες.।
Υ.Γ.: Εκείνο το μελαψό παιδί, ο ξένος μετανάστης με την λαμπάδα στο χέρι που έβαζε τον σταυρό του ακολουθώντας τον Επιτάφιο… είναι και αυτός μια ελπίδα… και ο μεστός λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ.κ. Ιγνατίου στην κεντρική πλατεία την ώρα που τον περιστοίχιζαν συμβολικά όλοι οι επιτάφιοι της πόλης μας, είναι κι αυτός μια μεγάλη ελπίδα… και για να μην ξεχνιόμαστε: φέτος ήταν η 37η χρονιά που τα καμπαναριά στις σκλαβωμένες εκκλησίες και μοναστήρια της μαρτυρικής Κύπρου έμειναν βουβά, προσμένοντας και αυτά την ώρα της αληθινής Ανάστασης……
«Δεύτε λάβετε φως…….», αδέλφια. Χριστός Ανέστη.Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού.
a.avgoustis@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου