Την 1η Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε αναστατωμένη πριν να ροδίσει η αυγή. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους απορώντας. Όχι δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα. Το μυστικό το αποκάλυψε ο Αυγερινός της ελευθερίας που μεσουράνησε μετά τις πρώτες εκρήξεις. Στα χέρια του είχε την πρώτη προκήρυξη της Ε.Ο.Κ.Α.: «Με την βοήθειαν τού θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου τού Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μάς κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: "'Η τάν ή επί τάς……..»
Η εξέγερση δεν ήταν όπως υποστηρίζουν πολλοί αχρείαστη και τυχαία, αλλά ήταν ενταγμένη μέσα στην παγκόσμια συγκυρία που ήθελε τους δούλους Λαούς να επαναστατούν και να απαιτούν την Ελευθερία τους από τα δεσμά της αποικιοκρατίας. Το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν η απάντηση του Κυπριακού λαού στην εξακολουθητική ελεεινή συμπεριφορά των βρετανών να αρνούνται το αυτονόητο και να αθετούν τις υποσχέσεις τους. Γι’ αυτό και το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. αγκαλιάστηκε και υποστηρίχθηκε από όλους τους Δημοκρατικούς Λαούς του κόσμου. Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο που την ηρωική προσπάθεια των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. ύμνησαν μεταξύ των άλλων η Κούβα και η Σοβιετική Ένωση.
Το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. είναι η πιο λαμπρή σελίδα της Κυπριακής Ιστορίας. Τα διδάγματα και οι Θυσίες των νέων της Ε.Ο.Κ.Α. συνέθεσαν ισχυρές και απαράγραπτες παρακαταθήκες πέρα και πάνω από το εφήμερο και το ιδιοτελές. Για τέσσερα χρόνια το Έθνος καμάρωνε τα νεαρά βλαστάρια του. Άλλοι ανέβαιναν στην αγχόνη ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο και άλλοι επαναλάμβαναν το συγκλονιστικό Μολών Λαβέ, δίνοντας έως εσχάτων την μάχη δημιουργώντας νέα ολοκαυτώματα και Θρύλους. Στον Ιερό εκείνο αγώνα Καθολική ήταν η συμμετοχή επωνύμων και ανωνύμων αγωνιστών, αλλά και ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού κάτω από την ηγεσία της Εθναρχούσας εκκλησίας με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον θρυλικό Διγενή.
Δεν ήταν όπως υποστηρίζουν πολλοί η ανεξαρτησία ο στόχος του αγώνα. Για την ΕΝΩΣΗ με την μάνα Ελλάδα αγωνίσθηκαν και θυσιάστηκαν τα παλικάρια της Ε.Ο.Κ.Α. Όμως λάθη και αδυναμίες, έλλειψη πολιτικής διορατικότητας, φοβερά διλήμματα, άστοχες επιλογές και αλλοπρόσαλλες συμμαχίες της Αθήνας, διεθνείς συγκυρίες και προπάντων διεθνείς συνωμοσίες οδήγησαν στην εγκατάλειψη του «ευκταίου» και στην επιλογή του «εφικτού» για να προκύψει έτσι η με έντονα διχοτομικά σημάδια κολοβωμένη ανεξαρτησία. Η Κύπρος που εγκαταλείφθηκε δυστυχώς στις κρίσιμες στιγμές από το Εθνικό Κέντρο, κάτι που ομολογείται και από τους Έλληνες διπλωμάτες της εποχής εκείνης Γ. Σεφέρη και Άγγελο Βλάχο. Και επακολούθησαν χρόνια δύσκολα γεμάτα θλίψη και πόνο. Τουρκοανταρσία, πράσινη γραμμή, προδοτικό πραξικόπημα, εισβολή και κατοχή, σχέδιο Ανάν. Ξεκινήσαμε για την ΕΝΩΣΗ, υποχωρήσαμε στην ανεξαρτησία και σήμερα υπερασπιζόμαστε την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία!
Να υπάρχει άραγε άλλη διέξοδος στις επιλογές μας διερωτούνται πολλοί; Ασφαλώς και υπάρχει: Είναι το μόνο αποκούμπι που έχουμε, η Κυπριακή Δημοκρατία. Επιμονή λοιπόν στην διατήρηση και ενίσχυση του μοναδικού στηρίγματος που απέμεινε: Της Ευρωπαϊκής Κυπριακής Δημοκρατίας, της μίας κοινής και αδιαίρετης, που πρέπει και επιβάλλεται να λειτουργεί με γνώμονα πάντα τις αρχές της δικαιοσύνης και των ευρωπαϊκών αρχών. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: Η Κυπριακή Δημοκρατία, φτιαγμένη από το αίμα και το σώμα των παλικαριών της Ε.Ο.Κ.Α. του 55-59, οφείλει και πρέπει να τιμά με τις ύψιστες τιμές τους υπερασπιστές της Ελευθερίας της…….
Η εξέγερση δεν ήταν όπως υποστηρίζουν πολλοί αχρείαστη και τυχαία, αλλά ήταν ενταγμένη μέσα στην παγκόσμια συγκυρία που ήθελε τους δούλους Λαούς να επαναστατούν και να απαιτούν την Ελευθερία τους από τα δεσμά της αποικιοκρατίας. Το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν η απάντηση του Κυπριακού λαού στην εξακολουθητική ελεεινή συμπεριφορά των βρετανών να αρνούνται το αυτονόητο και να αθετούν τις υποσχέσεις τους. Γι’ αυτό και το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. αγκαλιάστηκε και υποστηρίχθηκε από όλους τους Δημοκρατικούς Λαούς του κόσμου. Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο που την ηρωική προσπάθεια των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. ύμνησαν μεταξύ των άλλων η Κούβα και η Σοβιετική Ένωση.
Το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. είναι η πιο λαμπρή σελίδα της Κυπριακής Ιστορίας. Τα διδάγματα και οι Θυσίες των νέων της Ε.Ο.Κ.Α. συνέθεσαν ισχυρές και απαράγραπτες παρακαταθήκες πέρα και πάνω από το εφήμερο και το ιδιοτελές. Για τέσσερα χρόνια το Έθνος καμάρωνε τα νεαρά βλαστάρια του. Άλλοι ανέβαιναν στην αγχόνη ψάλλοντας τον Εθνικό μας Ύμνο και άλλοι επαναλάμβαναν το συγκλονιστικό Μολών Λαβέ, δίνοντας έως εσχάτων την μάχη δημιουργώντας νέα ολοκαυτώματα και Θρύλους. Στον Ιερό εκείνο αγώνα Καθολική ήταν η συμμετοχή επωνύμων και ανωνύμων αγωνιστών, αλλά και ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού κάτω από την ηγεσία της Εθναρχούσας εκκλησίας με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον θρυλικό Διγενή.
Δεν ήταν όπως υποστηρίζουν πολλοί η ανεξαρτησία ο στόχος του αγώνα. Για την ΕΝΩΣΗ με την μάνα Ελλάδα αγωνίσθηκαν και θυσιάστηκαν τα παλικάρια της Ε.Ο.Κ.Α. Όμως λάθη και αδυναμίες, έλλειψη πολιτικής διορατικότητας, φοβερά διλήμματα, άστοχες επιλογές και αλλοπρόσαλλες συμμαχίες της Αθήνας, διεθνείς συγκυρίες και προπάντων διεθνείς συνωμοσίες οδήγησαν στην εγκατάλειψη του «ευκταίου» και στην επιλογή του «εφικτού» για να προκύψει έτσι η με έντονα διχοτομικά σημάδια κολοβωμένη ανεξαρτησία. Η Κύπρος που εγκαταλείφθηκε δυστυχώς στις κρίσιμες στιγμές από το Εθνικό Κέντρο, κάτι που ομολογείται και από τους Έλληνες διπλωμάτες της εποχής εκείνης Γ. Σεφέρη και Άγγελο Βλάχο. Και επακολούθησαν χρόνια δύσκολα γεμάτα θλίψη και πόνο. Τουρκοανταρσία, πράσινη γραμμή, προδοτικό πραξικόπημα, εισβολή και κατοχή, σχέδιο Ανάν. Ξεκινήσαμε για την ΕΝΩΣΗ, υποχωρήσαμε στην ανεξαρτησία και σήμερα υπερασπιζόμαστε την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία!
Να υπάρχει άραγε άλλη διέξοδος στις επιλογές μας διερωτούνται πολλοί; Ασφαλώς και υπάρχει: Είναι το μόνο αποκούμπι που έχουμε, η Κυπριακή Δημοκρατία. Επιμονή λοιπόν στην διατήρηση και ενίσχυση του μοναδικού στηρίγματος που απέμεινε: Της Ευρωπαϊκής Κυπριακής Δημοκρατίας, της μίας κοινής και αδιαίρετης, που πρέπει και επιβάλλεται να λειτουργεί με γνώμονα πάντα τις αρχές της δικαιοσύνης και των ευρωπαϊκών αρχών. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: Η Κυπριακή Δημοκρατία, φτιαγμένη από το αίμα και το σώμα των παλικαριών της Ε.Ο.Κ.Α. του 55-59, οφείλει και πρέπει να τιμά με τις ύψιστες τιμές τους υπερασπιστές της Ελευθερίας της…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου