Σ΄ αυτήν την άδικη κοινωνία…

   Τις προάλλες παρακολούθησα ένα διακεκριμένο επιστήμονα να καταθέτει τις απόψεις του στα πλαίσια μιας εβδομαδιαίας τηλεοπτικής εκπομπής της ΕΤ3 και να λέει μεταξύ άλλων και τα εξής: "Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών που χρόνια μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν και σήμερα δεν έχουν κάνει ούτε ένα μεροκάματο!" Συμπληρώνω: και ανίκανοι και ανεπάγγελτοι και αργόσχολοι και κατά βάση πλούσιοι, αλλά και κληρονόμοι των βουλευτικών και κυβερνητικών αξιωμάτων. Πως λοιπόν να διαισθανθούν τον πόνο του απλού καθημερινού ανθρώπου, αφού δεν υπήρξαν ποτέ τους οι ίδιοι καθημερινοί άνθρωποι!  Και παρά το γεγονός ότι τα παραπάνω είναι χιλιοειπωμένα, καλό είναι να επαναλαμβάνονται δεδομένου ότι ως λαός δύσκολα θυμώνουμε και εύκολα ξεχνιόμαστε…

  Και ένας άλλος οικονομικός αναλυτής, στην ίδια τηλεοπτική εκπομπή, παρέθεσε με αριθμούς, ένα πολύ απλό τρόπο για να βγούμε από την οικονομική κρίση, που δίνει σίγουρη προοπτική στην πατρίδα μας ώστε να μπει και πάλιν, αργά έστω, αλλά σταθερά, σε τροχιά ανάπτυξης. Όταν δε άρχισαν να μιλούν οι αριθμοί και το πράγμα έδειχνε να είναι πολύ απλό και εφαρμόσιμο (αρκεί μόνο να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού μας από τα οποία έως σήμερα η Γερμανία που μας κατηγορεί για τόσα και τόσα έχει κερδίσει περίπου 40 δις. ευρώ), ο συντονιστής της εκπομπής περιχαρής απευθύνθηκε σε πρώην πρωτοκλασάτο  υπουργό του Κώστα Καραμανλή (Προκόπης Παυλόπουλος) που μετείχε της συζήτησης: "ελπίζω να το μεταφέρετε στον κ. Στουρνάρα", είπε, για να λάβει χωρίς δεύτερη σκέψη την απάντηση: "Εγώ δεν είμαι κομιστής κανενός, ο κύριος Στουρνάρας ακούει την εκπομπή σας και μπορεί να καλέσει τον συνομιλητή μας για τα περαιτέρω…". Εντάξει, εντάξει το εμπεδώσαμε!

  

   Διερωτάται λοιπόν ο απλός ανυποψίαστος πολίτης: αφού είναι όλα τόσα απλά γιατί ακολουθούμε άλλους δρόμους που αργά μεν, σταθερά δε, οδηγούν στην κοινωνική εξαθλίωση και στην σίγουρη χρεοκοπία! Το ερώτημα φυσικά αφορά τους πολιτικούς για τους οποίους πλέον υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ακόμα και τούτη την ώρα της σκληρής δοκιμασίας και της βαθιάς ύφεσης, δεν άλλαξαν δυστυχώς μυαλά. Ήταν και παραμένουν απλοί θεατές και όργανα ενός παγκόσμιου συστήματος χωρίς ηθικές αξίες και αντιστάσεις, που θέλει την ανθρωπότητα υποδουλωμένη και παραδομένη στις δικές της ορέξεις, προκειμένου να είναι προβλέψιμη και απολύτως ελεγχόμενη.

   

   Συμπέρασμα: ουδείς νουνεχής πολίτης φαντάζομαι να αμφιβάλει, ότι μπορούμε να προσδοκούμε σε κάτι θετικό και πιο ελπιδοφόρο από τους σημερινούς πολιτικούς (κυβερνητικούς και μη, εκτός ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων) της παραίτησης και της παράδοσης. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχει ένα κεφαλαιώδες ερώτημα στο οποίο το υγιές κομμάτι της κοινωνίας πρέπει επειγόντως να δώσει μια απάντηση: πως αντιδρά δηλαδή σε όλη αυτή την παράνοια της παγκοσμιοποίησης: τούτη την δύσκολη ώρα ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και τις θεωρίες … η καρτερία, η αντοχή και πάνω απ΄ όλα η ανθρώπινη αλληλεγγύη ας είναι το αντίδοτο στην σκληρή και ανάλγητη πολιτική των αγορών. Να κρατήσουμε πρέπει ζωντανό το κύτταρο και την φλόγα της ανθρώπινης αλληλεγγύης… αθόρυβα και συστηματικά να φροντίσουμε να μην ζει κανένας στην δυστυχία της εγκατάλειψης…. Σ΄ αυτήν την άδικη κοινωνία, υπάρχει πάντα μια ανθρώπινη δυστυχία δίπλα μας. Ας μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους… ας μην μείνουμε μόνο στις προσευχές και τις ευχές. Ώρα για έργα λοιπόν! Γιατί από μεγάλες κουβέντες και παχιά λόγια, Δόξα τω Θεώ χορτάσαμε!!!

Υ.Γ.: σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου… (εσύ, όμως, όταν κάνεις ελεημοσύνη, ας μη γνωρίζει το αριστερό σου τι κάνει το δεξί σου χέρι…).