Τί μπορούμε να αναμένουμε από την νέα χρονιά;

Η χρονιά που πέρασε ήταν ίσως η πιο δύσκολη και για την Ελλάδα και για την Κύπρο, μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974, έστω κι αν κάποιοι θεωρούν φωτεινό ορόσημο τον Ιούλιο του ΄74 για την μητέρα Ελλάδα. Βλέπετε την ώρα της πιο μεγάλης συμφοράς, στην Αθήνα κάποιοι αυτοεξόριστοι «εθνάρχες» πετούσαν στην κυριολεξία τα φέσια τους και άνοιγαν σαμπάνιες για την επάνοδο της δημοκρατίας!!! Και όσο κι αν δεν αρέσει σε μερικούς, η πραγματικότητα λέει πως η ντροπή της εισβολής και της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής, βόλεψε και βολεύει ακόμα ζώντες και νεκρούς!!! Πρωτίστως δε βολεύει το σάπιο κομματικό-πολιτικό σύστημα των Αθηνών, που έκανε σημαία του την ατιμωρησία!!! Για να χάσουμε έτσι μαζί με την Μισή Κύπρο και την εθνική μας αξιοπιστία, αλλά και κάθε ίχνος χρηστής διοίκησης!

Ιδού και μερικά από τα «επιτεύγματα» της μεταπολίτευσης: Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της οργάνωσης Διεθνής Διαφάνεια, η Ελλάδα έχει το πιο διεφθαρμένο δημόσιο μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και έρχεται προτελευταία στην κατάταξη του ΟΟΣΑ, αφήνοντας στην τελευταία θέση στο Μεξικό! Και στην Μεγαλόνησο τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι πολύ καλύτερα: την εικόνα ενός διαφθαρμένου κράτους αποτυπώνουν οι Κύπριοι σύμφωνα με τις απαντήσεις που δίνουν σε ειδική έρευνα του Ευρωβαρόμετρου. Αν και μόλις το 6% δηλώνει ότι χρειάστηκε να προβεί τον προηγούμενο χρόνο σε δωροδοκία (να και κάτι θετικό) για να διεκπεραίωση υπόθεσή του, η συντριπτική πλειοψηφία, το 97%, θεωρεί την διαφθορά ως ένα μεγάλο πρόβλημα για την χώρα, το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό στην ΕΕ, πίσω από την Ελλάδα (99%) και την Πορτογαλία (97%). Και επειδή Ελλάδα και Κύπρος είναι κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία, όλα τα παραπάνω βόλεψαν όσους χρόνια παραμόνευαν: έτσι μας προέκυψε η τρόικα και η υποθήκευση του Εθνικού, πολιτιστικού και φυσικού πλούτου μας!!!

Το 2012 λοιπόν μας αποχαιρετά αφήνοντας πίσω του τις πληγές και τα σημάδια της πρωτοφανούς πολιτικής και κοινωνικοοικονομικής κρίσης. Μέσα σε αυτή την χρονιά πολλοί είδαν τη γνωστή τους πραγματικότητα να αλλάζει, όπως ποτέ δεν περίμεναν. Με τους πολίτες να προσπαθούν, άλλοι μέσα από τα υπόγεια της κοινωνίας και άλλοι από την επιχρυσωμένη της επιφάνεια, χωρίς καμιά μεταξύ τους επικοινωνία, να κρατηθούν όρθιοι!!! Τι θα γίνει, όμως, με το 2013 και τι μπορούμε να αναμένουμε από την νέα χρονιά; Σύμφωνα με έρευνα της MARC που δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής, οι προσδοκίες των πολιτών είναι πολύ χαμηλές και μετά την εκταμίευση της δόσης. Συγκεκριμένα, μόνο το 20,2% των ερωτηθέντων πιστεύει πως τα πράγματα θα πάνε καλά ενώ 64,4% απαντά ότι θα χειροτερέψουν. Ακόμα το 84,1% των πολιτών δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα…

Είναι όλα μαύρα λοιπόν; Ασφαλώς όχι: Μια σοφή ρήση λέει: «όποτε φτάνουμε στο σημείο να τα βλέπουμε όλα μαύρα, από κάπου τρυπώνει μια αχνή αχτίδα φωτός». Κάτι που σημαίνει πως δεν πρέπει να χάνουμε την αισιοδοξία μας… Ψυχολογικές μελέτες έδειξαν ότι η αισιοδοξία βοηθά στην ευκολότερη επίλυση ιδιαίτερα περίπλοκων προβλημάτων, ενώ δεν είναι λίγες και οι φιλοσοφίες που υποστηρίζουν ότι η θετική στάση έλκει την καλοτυχία και την ευημερία. Το σίγουρο είναι πάντως ότι η φωτεινή πλευρά της ζωής επηρεάζει άμεσα την υγεία μας. Σε ένα αβέβαιο κοινωνικό ιστό, όπου το μέλλον μοιάζει γκρίζο, η αισιοδοξία και η εσωτερική δύναμη είναι αυτές που θα μπορούσαν να δώσουν το λαμπερό χρώμα ζωντανεύοντας την καθημερινότητά μας! Και η ζωή μας θα αλλάξει ουσιαστικά μόνο όταν: θα κερδίσει ξανά τον θαυμασμό των μαθητών ο δάσκαλος, θα κερδίζει ξανά τον πραγματικό σεβασμό των πιστών ο Ιερέας, θα κερδίσει την αληθινή εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων ο πολιτικός, θα απολαμβάνουν το αυθόρμητο χειροκρότημα των απλών ανθρώπων οι αθλητές, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι! Τότε, ναι, μπορούμε να ελπίζουμε ότι καμιά τρόικα και κανένας μηχανισμός στήριξης δεν μπορεί να αποδημήσει τα βαθιά θεμέλια κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής που εμείς πρώτοι με πίστη, υπομονή και επιμονή θεμελιώσαμε…. Και τότε ναι: θα μπορούμε να ελπίζουμε και στην πραγματική απελευθέρωση……

«Σύμβολο του Ελληνισμού» ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια, από τις 12 Δεκεμβρίου του 2012, όταν ένας ακόμα φλογερός πατριώτης έφευγε για πάντα από κοντά μας. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μια Εξέχουσα μορφή, ένα παράδειγμα πατριωτικού πολιτικού λόγου, με εθνική αξιοπρέπεια. Και δεν είναι μόνο, εκείνο, το επιβλητικό διάγγελμα του της 7ης  Απριλίου 2004 (ήταν Μεγάλη Τετάρτη). Είναι κι άλλα πολλά: Πήρε ενεργά μέρος στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. από διάφορες σημαντικές θέσεις. Συμμετείχε στην Διάσκεψη του Λονδίνου και ήταν ο ένας από τους δυο αντιπροσώπους (εκτός από τους αντιπροσώπους του ΑΚΕΛ) που ψήφισε εναντίον της υπογραφής των προδοτικών συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Επί των ημερών του, παρά τους εκβιασμούς και τις απειλές, η Κύπρος τόλμησε και ανακήρυξε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, την Α.Ο.Ζ…. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μέσα στην δίνη μεγάλων παγκόσμιων ανταγωνισμών, δήλωνε παρών καθοδηγώντας το λαό του στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του, εκείνες τις στιγμές που λέμε ότι καθορίζουν όχι πια λεκτικά, αλλά ουσιαστικά, το μέλλον του, την ίδια του την φυσική και εθνική επιβίωση. Εκείνες οι κρίσιμες ώρες που απαιτούν ένα μεγάλο «ναι» ή ένα βροντερό «ΟΧΙ», αναλόγως του τι είναι εκείνο που απειλεί ή εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, που καθορίζουν έναν πολιτικό και τον συνδέουν διαιώνια και ανεξίτηλα με την ιστορία, ανεξάρτητα από την όποια πολιτική του δράση….

«Σύμβολο του Ελληνισμού» τον χαρακτήρισε, ο Αντώνης Σαμαράς, που ήταν ο κύριος ομιλητής στο τέταρτο ετήσιο μνημόσυνο του. Είπε συγκεκριμένα: «Τιμούμε ένα Σύμβολο του Ελληνισμού. Που το όνομά του έγινε εθνικό κεφάλαιο….. Και στην σημερινή πολιτική ηγεσία του Ελληνισμού έχω απλώς να πω, ότι το φοβερό εκείνο: «την πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω…», δεν είναι μια ξεχασμένη αρχαία φράση, ένα αρχαίο απόφθεγμα, από τις χιλιάδες που αποκαλύπτουν οι αρχαιολόγοι μας κάθε χρόνο, χαραγμένο σε σπασμένα μάρμαρα… Είναι μια σκυτάλη χρέους που περνάει επί αιώνες! Τελευταίος σκυταλοδρόμος ο Τάσσος Παπαδόπουλος.  Θα είναι ευλογία για τον Ελληνισμό, να ακολουθήσουν κι άλλοι....».       

Τι έκανε λοιπόν ο Τάσσος Παπαδόπουλος όταν η διεθνής αλλά και η ελλαδική πίεση ήσαν αφόρητες προκειμένου να αποδεχθεί το σχέδιο της ουσιαστικής διχοτόμησης της Κύπρου; Όταν ο ίδιος διαπίστωσε ότι το σχέδιο Ανάν «δεν ικανοποιεί τους ελάχιστους στόχους που θέσαμε», όπως σημείωνε στο διάγγελμά του τότε, και ότι, όπως δήλωνε, «η Τουρκοκυπριακή κοινότητα αποκτά όλα τα βασικά αιτήματα που διεκδίκησε»; Δεν υπήρχαν μονόδρομοι υποτέλειας, ούτε και ψευδοδιλλήματα για τον Τάσσο Παπαδόπουλο! Δεν κατέφυγε σε άθλα πολιτικά επιχειρήματα, αλλά έπραξε το αυτονόητο πατριωτικό καθήκον. Δεν ολιγώρησε και δεν δείλιασε μπρος στην δύναμη των ισχυρών, αλλά με πνεύμα αξιοζήλευτης πατριωτικής συνέπειας κατεύθυνε τον Λαό! Αντιτάχθηκε στην αποδοχή του σχεδίου Ανάν παρά τις εξωτερικές πιέσεις που δέχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Μεγάλη Βρετανία, αλλά και την Ελλάδα των υποτελών. Την Μάνα Ελλάδα του Γιωργάκη Παπανδρέου του Σημίτη, του Μητσοτάκη, της Ντόρας και ολόκληρου του αριστερού Συνασπισμού της προόδου(!), αλλά και από το εσωτερικό, κυρίως την Αξιωματική Αντιπολίτευση του Γλαύκου Κληρίδη και του Νίκου Αναστασιάδη!!! Τότε, που ο Νίκος Αναστασιάδης τον κατηγόρησε για χειραγώγηση της κοινής γνώμης! «...ο Δημοκρατικός Συναγερμός (ΔΗΣΥ)  θα προσφύγει τόσο στα κυπριακά όσο και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, προκειμένου να εξασφαλιστεί ισότιμη προβολή όλων των απόψεων...», έλεγε μεταξύ άλλων η ανακοίνωση του ΔΗΣΥ  του Νίκου Αναστασιάδη. Το είπε και το έκανε δυστυχώς!!!

Έκανε και λάθη ο Τάσσος Παπαδόπουλος: Λάθος η σιωπή του την κρίσιμη ώρα, όταν το κατοχικό καθεστώς «άνοιξε» με τους δικούς του όρους τα οδοφράγματα. Δεν είναι έντιμο, όμως, να του χρεώνεται η αποδοχή της επιδιαιτησίας, όταν όλοι με αρχιμάστορα τον Κόφι Ανάν συνωμοτούσαν εναντίον του… Άλλωστε η στάση του στο δημοψήφισμα τον δικαίωσε απόλυτα!!! Άλλοι του χρεώνουν κακή διαχείριση του «ΟΧΙ» και την 8η Ιουλίου 2006, σε μια περίοδο που ο Τάσσος πάλευε με τα θηρία εντελώς μόνος!!! Ποιος ξεχνά άλλωστε ότι η ηγεσία (όχι ο Λάος) του ΑΚΕΛ (βασικότερος κυβερνητικός εταίρος) ψήφισε ΟΧΙ, για να τσιμεντώσει όπως ό ίδιος ο Χριστόφιας, έλεγε, το ΝΑΙ! Δεν ήταν αρεστός στους ξένους: αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα Κασουλίδη και Χριστόφια όταν αναμετρηθήκαν μαζί του στις προεδρικές εκλογές του 2008!!!

Υ.Σ.: Και επειδή σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ασχολούμαστε με τα δημόσια οικονομικά, ας δούμε την οικονομία του Τάσσου σε αριθμούς: 65% ήταν το έλλειμμα του ΑΕΠ το 2003 και το μετέτρεψε σε πλεόνασμα 3,5% στο τέλος του 2007. 68,9% ήταν το δημόσιο χρέος το 2003 και το μείωσε δραστικά σε 49,1% το 2008. Επιτεύχθηκε ακόμα εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος και αυξήθηκε ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας από 1,9% το 2003 σε 4% το 2006, ποσοστό διπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο!!!!

Πραγματικός πύργος της Βαβέλ…

Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη: η μεγαλύτερη απάτη του σύγχρονου καθωσπρεπισμού! Που απονέμει βραβεία ειρήνης ακόμα και σε στυγνούς δολοφόνους! Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η απονομή του, το έτος 1973 στον Henry Kissinger, ένα από τους μεγαλύτερους δολοπλόκους-δολοφόνους της σύγχρονης Αμερικής!!! Τον άνθρωπο που ακόμα και σήμερα, στην ηλικία των 89 ετών, ονειρεύεται την επικράτηση της «αυτοκρατορίας» των Η.Π.Α., έστω και ύστερα από μια άνευ προηγουμένου αιματοχυσία! Δέστε τι δήλωσε πρόσφατα, μιλώντας από το πολυτελές διαμέρισμά του στο Μανχάταν, ο κάτοχος του πιο αμφιλεγόμενου βραβείου Νομπέλ για την ειρήνη:

«….Οι Ηνωμένες Πολιτείες χτυπούν την Κίνα και την Ρωσία, και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο θα είναι το Ιράν, το οποίο είναι, φυσικά, ο κύριος στόχος του Ισραήλ. Έχουμε επιτρέψει στην Κίνα να αυξήσει τη στρατιωτική της δύναμη και στη Ρωσία να ανακτήσει τις δυνάμεις της από το «Sovietization», να τους δώσουμε μια ψευδή αίσθηση από νταηλίκι. Είμαστε σαν τον ακροβολιστή ο οποίος προκαλεί το υποχείριο να πάρει το όπλο του και όταν αυτός προσπαθήσει να πάρει το όπλο του τον πυροβολεί αμέσως. Αυτό, θα δημιουργήσει ένα κοινό και γρήγορο αφανισμό τους… Ο επικείμενος πόλεμος θα είναι τόσο σκληρός που μόνο μία υπερδύναμη μπορεί να κερδίσει, και αυτή θα είμαστε εμείς. Για τον λόγο αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση βιάζεται να σχηματίσει ένα ολοκληρωμένο υπέρ-κράτος, γιατί ξέρουν τι έρχεται, και για να επιβιώσει, η Ευρώπη, θα πρέπει να είναι ένα συνολικά συνεκτικό κράτος. Η βιασύνη τους μου λέει ότι ξέρουν πολύ καλά ότι η μεγάλη αναμέτρηση είναι προ των πυλών. Ω, πόσο έχω ονειρευτεί αυτή την ευχάριστη στιγμή»!!! Ελπίζω τώρα πια να μην έχει κανένας μας απορία γιατί στις Η.Π.Α. κάθε λίγο και λιγάκι, συνήθως πολύ μικρής ηλικίας αμερικανάκια, ζώνονται τα άρματα και καθαρίζουν όποιον βρουν μπροστά τους!!!!  

Αποδέκτης λοιπόν φέτος, αυτού του αμφιλεγόμενου βραβείου, είναι η  Ευρωπαϊκή Ένωση! Μόνο που αυτή η ύψιστη υποτίθεται τιμή, έρχεται σε μια περίοδο που η  Γηραιά Ήπειρος βρίσκεται, ίσως, σε μία από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της: πόλεμος μεταξύ Βορρά και Νότου, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, μεταξύ Ηπειρωτικής και Μεσογειακής Ευρώπης. Ένας ατέλειωτος ανταγωνισμός που διαλύει κάθε προσπάθεια ειλικρινούς συνεννόησης και πραγματικής συνεργασίας! Η ευρωπαϊκή συνοχή και αλληλεγγύη αποτελούν ακόμα ευσεβή πόθο! Αντιθέτως, σε ολόκληρη σχεδόν την ευρωπαϊκή επικράτεια, ευδοκιμούν ο αθέμιτος ανταγωνισμός και η κοινοτική ασυνέπεια, δικαιώνοντας δυστυχώς εκείνους που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Και να ήταν μόνο δύο ταχυτήτων! Εδώ μιλάμε για ένα πραγματικό Πύργο της Βαβέλ!!

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αμφισβητούν την απόφαση αυτή: μεταξύ αυτών η Διεθνής Αμνηστία που επικρίνει την πολιτική της ΕΕ έναντι των προσφύγων, υπενθυμίζοντας τους χιλιάδες νεκρούς πρόσφυγες στις ακτές της Ιταλίας και της Ισπανίας σε μια εποχή που ο αριθμός τους αυξάνεται δραματικά. Η Διεθνής Αμνηστία δεν είναι η μόνη οργάνωση που αμφισβητεί την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην ΕΕ. Ο νομπελίστες Αντόλφο Πέρες Εσκιβέλ από την Αργεντινή, ο Νοτιοαφρικανός Αρχιεπίσκοπος φανατικός πολέμιος του απαρτχάιντ Ντέσμοντ Τούτου και η Ισραηλινή Μέριντ Μαγκουάιρ, σε επιστολή τους προς την Επιτροπή των βραβείων Νόμπελ, υπογραμμίζουν ότι: «η ΕΕ δεν ανήκει στους προμάχους της Ειρήνης». Ακόμη και μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αντιμετωπίζουν με δυσπιστία την απόφαση της επιτροπής. Κάποιοι βουλευτές μάλιστα δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν κακόγουστο αστείο την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην ΕΕ.

Και για να μην είμαστε άδικοι να επισημάνουμε κάτι ακόμα: σε 23.000 παιδιά, θύματα πολέμων σε όλο τον κόσμο, θα διανέμει η Ευρωπαϊκή Ένωση τα χρήματα που συνοδεύουν το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης… 

Υ.Γ.: Η τελευταία δήλωση του Δημήτρη Χριστόφια (η Κύπρος ως γνωστό από τον Ιούλιο προεδρεύει της ΕΕ), δείχνει ακριβώς το μέγεθος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και συνοχής: «Δεχθήκαμε πισώπλατες μαχαιριές την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε να υπηρετήσουμε την ΕΕ όσο γίνεται καλύτερα και πιο αποτελεσματικά……