Όταν αμούστακα παλικάρια άφηναν την τελευταία τους πνοή στο ικρίωμα…
Κάθε πρώτη του Απρίλη, καθώς θυμόμαστε και τιμούμε την μέρα του μεγάλου Εθνικού ξεσηκωμού, φέρνω στον νου μου, όλα εκείνα που μας πίκραναν, όλα εκείνα που μας έβαλαν για πάντα στο περιθώριο. Ασήμαντοι, μικρού διαμετρήματος ηγέτες, που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να ορθώσουν, όσο θα έπρεπε το ανάστημα τους. Μέτριοι και ευθυνόφοβοι πολιτικοί, που αποδείχθηκαν δυστυχώς πάρα πολύ μικροί, την ώρα που τα αμούστακα παλικάρια άφηναν την τελευταία τους πνοή στο ικρίωμα. Και μείναμε μόνοι δυστυχώς, εγκαταλελειμμένοι και προδομένοι, δίχως της μάνας Ελλάδας το μητρικό χάδι. Και έμειναν αδικαίωτες οι τόσες θυσίες των ηρωομαρτύρων μας.
Το περιγράφει ο γέρος της Δημοκρατίας με επτά μόνο λέξεις: «Ανταγωνισμός συμμοριών για την διανομή της λείας». Ήταν τότε στα πέτρινα χρόνια που προηγήθηκαν και σε μεγάλο βαθμό έδωσαν την αφορμή για την κατάλυση της Δημοκρατίας και την έλευση της επτάχρονης δικτατορίας. Οι αιχμές στρέφονταν ευθέως κατά των πολιτικών του αντιπάλων, τους οποίους κατηγορούσε για αντιδημοκρατικές διαδικασίες και καλπονοθείες, Κύριος αποδέκτης τους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που μετέπειτα ονομάσθηκε και Εθνάρχης! Ο Γεώργιος Παπανδρέου που εκτός του ανένδοτου αγώνα -όπως ο ίδιος τον χαρακτήριζε- κατά της δεξιάς, είχε να αντιμετωπίσει και τις κατηγορίες της αριστεράς που τον τοποθετούσε στον χώρο των μεγαλύτερων αντικομμουνιστών ηγετών της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, συγκρούσθηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός με το παλάτι. Πίστευε (όχι αδίκως), ότι η βασιλική οικογένεια λειτουργούσε απροκάλυπτα υπέρ των ξένων συμφερόντων και κυρίως της αγγλοκρατίας. Για τον λόγο αυτό το παλάτι επέλεξε τον άγνωστο τότε Κωνσταντίνο Καραμανλή για την πρωθυπουργία, παρ’ ότι φυσικός διάδοχος του στρατηγού Παπάγου προοριζόταν ο Στέφανος Στεφανόπουλος ή ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Προηγήθηκε η δήλωση του Καραμανλή, πως το κυπριακό είναι ένα θέμα που δηλητηριάζει τις σχέσεις της Ελλάδας με την μεγάλη σύμμαχο, Μ. Βρετανία. Μια δήλωση που έγινε την ίδια περίοδο που οι βρετανοί στην Κύπρο κρέμαζαν και δολοφονούσαν τους αγωνιστές της ΕΝΩΣΗΣ και της κυπριακής ελευθέριας.
Ήταν τα ένδοξα χρόνια της Ε.Ο.Κ.Α., όπου τα παιδιά των παρεξηγημένων σήμερα κατηχητικών, με την συμμετοχή Λαού και ηγεσίας, έδιναν τον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Με τους πραιτοριανούς του Καραμανλή να δέρνουν, να φυλακίζουν και σε μερικές περιπτώσεις να δολοφονούν δεξιούς και αριστερούς που έβγαιναν στους δρόμους και στις πλατείες διαδηλώνοντας υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου και κατά των απαγχονισμών των αγνών αγωνιστών. Στον Δήμο Λάρισας μια νεαρή υπάλληλος απολύεται, μόνο και μόνο, επειδή δακτυλογράφησε ένα φυλλάδιο, το περιεχόμενο του οποίου στηλίτευε την φασιστική συμπεριφορά των βρετανών κατά των αγωνιστών της κυπριακής ελευθερίας!!!
«Η πολιτική δεν έχει και δεν επιτρέπεται να έχει κώδικα ηθικής …», λένε και επαναλαμβάνουν πάντα οι βρετανοί. Με την βασίλισσα Ελισάβετ να δίνει το πρόσταγμα για τους απαγχονισμούς, τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες των Ελλήνων Κυπρίων Αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Των «τρομοκρατών», όπως τους αποκαλούσαν οι βρετανοί……. Και κανένας «Έλληνας» βασιλιάς δεν έβγαζε άχνα για εκείνα τα αποτρόπαια εγκλήματα. «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Εκείνο όμως το οποίον έχω να είπω είναι τούτο: Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Ευαγόρα Παλληκαρίδη προς τους άγγλους δικαστές λίγο πριν εκδώσουν την απόφαση τους. Αυτοί οι αγνοί και έτοιμοι να πεθάνουν για την Ελλάδα και την ελευθερία αγωνιστές, για τους βρετανούς, ήταν οι τρομοκράτες κυρίες και κύριοι!
Και όλα αυτά, την ίδια ώρα που ο Καραμανλής δήλωνε: «Ο κυπριακός αγώνας πρέπει να διεξάγεται στα πλαίσια των συμμαχιών μας…». Γι’ αυτό και πρωτοστάτησε όσο κανένας άλλος ώστε να κλείσει, όπως-όπως, το κυπριακό, όταν στην Ζυρίχη πρώτα και ύστερα στο Λονδίνο έβαζε την υπογραφή του στις γνωστές επαίσχυντες συμφωνίες. Γι’ αυτό και δεν επισκέφθηκε ποτέ την Κύπρο, σε αντίθεση με τον Γεώργιο Παπανδρέου που την έβλεπε ως ένα τμήμα του ευρύτερου εθνικού κορμού, εξ ου και την υπερασπίσθηκε όσο λίγοι Έλληνες πολιτικοί. Μεγαλύτερη συνεισφορά του, η αποστολή στην μεγαλόνησο, σε καιρούς πονηρούς και δύσκολους, της ένδοξης και άρτια εξοπλισμένης, Ελληνικής Μεραρχίας. Την Μεραρχία που με την πρώτη απειλή της Άγκυρας, απέσυρε από την Κύπρο η λεγόμενη εθνική κυβέρνηση της χούντας! Επτά μόλις μήνες μετά την κατάλυση της Δημοκρατίας!
«Καραμανλής 1ος, Μητσοτάκης 1ος,2ος,3ος, Παπανδρέου 3,ος και πάει λέγοντας….». Με την πατρίδα υπό συνεχή επιτήρηση.
Κάθε πρώτη του Απρίλη, καθώς θυμόμαστε και τιμούμε την μέρα του μεγάλου Εθνικού ξεσηκωμού, φέρνω στον νου μου, όλα εκείνα που μας πίκραναν, όλα εκείνα που μας έβαλαν για πάντα στο περιθώριο. Ασήμαντοι, μικρού διαμετρήματος ηγέτες, που ποτέ τους δεν μπόρεσαν να ορθώσουν, όσο θα έπρεπε το ανάστημα τους. Μέτριοι και ευθυνόφοβοι πολιτικοί, που αποδείχθηκαν δυστυχώς πάρα πολύ μικροί, την ώρα που τα αμούστακα παλικάρια άφηναν την τελευταία τους πνοή στο ικρίωμα. Και μείναμε μόνοι δυστυχώς, εγκαταλελειμμένοι και προδομένοι, δίχως της μάνας Ελλάδας το μητρικό χάδι. Και έμειναν αδικαίωτες οι τόσες θυσίες των ηρωομαρτύρων μας.
Το περιγράφει ο γέρος της Δημοκρατίας με επτά μόνο λέξεις: «Ανταγωνισμός συμμοριών για την διανομή της λείας». Ήταν τότε στα πέτρινα χρόνια που προηγήθηκαν και σε μεγάλο βαθμό έδωσαν την αφορμή για την κατάλυση της Δημοκρατίας και την έλευση της επτάχρονης δικτατορίας. Οι αιχμές στρέφονταν ευθέως κατά των πολιτικών του αντιπάλων, τους οποίους κατηγορούσε για αντιδημοκρατικές διαδικασίες και καλπονοθείες, Κύριος αποδέκτης τους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που μετέπειτα ονομάσθηκε και Εθνάρχης! Ο Γεώργιος Παπανδρέου που εκτός του ανένδοτου αγώνα -όπως ο ίδιος τον χαρακτήριζε- κατά της δεξιάς, είχε να αντιμετωπίσει και τις κατηγορίες της αριστεράς που τον τοποθετούσε στον χώρο των μεγαλύτερων αντικομμουνιστών ηγετών της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, συγκρούσθηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός με το παλάτι. Πίστευε (όχι αδίκως), ότι η βασιλική οικογένεια λειτουργούσε απροκάλυπτα υπέρ των ξένων συμφερόντων και κυρίως της αγγλοκρατίας. Για τον λόγο αυτό το παλάτι επέλεξε τον άγνωστο τότε Κωνσταντίνο Καραμανλή για την πρωθυπουργία, παρ’ ότι φυσικός διάδοχος του στρατηγού Παπάγου προοριζόταν ο Στέφανος Στεφανόπουλος ή ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Προηγήθηκε η δήλωση του Καραμανλή, πως το κυπριακό είναι ένα θέμα που δηλητηριάζει τις σχέσεις της Ελλάδας με την μεγάλη σύμμαχο, Μ. Βρετανία. Μια δήλωση που έγινε την ίδια περίοδο που οι βρετανοί στην Κύπρο κρέμαζαν και δολοφονούσαν τους αγωνιστές της ΕΝΩΣΗΣ και της κυπριακής ελευθέριας.
Ήταν τα ένδοξα χρόνια της Ε.Ο.Κ.Α., όπου τα παιδιά των παρεξηγημένων σήμερα κατηχητικών, με την συμμετοχή Λαού και ηγεσίας, έδιναν τον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Με τους πραιτοριανούς του Καραμανλή να δέρνουν, να φυλακίζουν και σε μερικές περιπτώσεις να δολοφονούν δεξιούς και αριστερούς που έβγαιναν στους δρόμους και στις πλατείες διαδηλώνοντας υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου και κατά των απαγχονισμών των αγνών αγωνιστών. Στον Δήμο Λάρισας μια νεαρή υπάλληλος απολύεται, μόνο και μόνο, επειδή δακτυλογράφησε ένα φυλλάδιο, το περιεχόμενο του οποίου στηλίτευε την φασιστική συμπεριφορά των βρετανών κατά των αγωνιστών της κυπριακής ελευθερίας!!!
«Η πολιτική δεν έχει και δεν επιτρέπεται να έχει κώδικα ηθικής …», λένε και επαναλαμβάνουν πάντα οι βρετανοί. Με την βασίλισσα Ελισάβετ να δίνει το πρόσταγμα για τους απαγχονισμούς, τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες των Ελλήνων Κυπρίων Αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Των «τρομοκρατών», όπως τους αποκαλούσαν οι βρετανοί……. Και κανένας «Έλληνας» βασιλιάς δεν έβγαζε άχνα για εκείνα τα αποτρόπαια εγκλήματα. «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Εκείνο όμως το οποίον έχω να είπω είναι τούτο: Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Ευαγόρα Παλληκαρίδη προς τους άγγλους δικαστές λίγο πριν εκδώσουν την απόφαση τους. Αυτοί οι αγνοί και έτοιμοι να πεθάνουν για την Ελλάδα και την ελευθερία αγωνιστές, για τους βρετανούς, ήταν οι τρομοκράτες κυρίες και κύριοι!
Και όλα αυτά, την ίδια ώρα που ο Καραμανλής δήλωνε: «Ο κυπριακός αγώνας πρέπει να διεξάγεται στα πλαίσια των συμμαχιών μας…». Γι’ αυτό και πρωτοστάτησε όσο κανένας άλλος ώστε να κλείσει, όπως-όπως, το κυπριακό, όταν στην Ζυρίχη πρώτα και ύστερα στο Λονδίνο έβαζε την υπογραφή του στις γνωστές επαίσχυντες συμφωνίες. Γι’ αυτό και δεν επισκέφθηκε ποτέ την Κύπρο, σε αντίθεση με τον Γεώργιο Παπανδρέου που την έβλεπε ως ένα τμήμα του ευρύτερου εθνικού κορμού, εξ ου και την υπερασπίσθηκε όσο λίγοι Έλληνες πολιτικοί. Μεγαλύτερη συνεισφορά του, η αποστολή στην μεγαλόνησο, σε καιρούς πονηρούς και δύσκολους, της ένδοξης και άρτια εξοπλισμένης, Ελληνικής Μεραρχίας. Την Μεραρχία που με την πρώτη απειλή της Άγκυρας, απέσυρε από την Κύπρο η λεγόμενη εθνική κυβέρνηση της χούντας! Επτά μόλις μήνες μετά την κατάλυση της Δημοκρατίας!
«Καραμανλής 1ος, Μητσοτάκης 1ος,2ος,3ος, Παπανδρέου 3,ος και πάει λέγοντας….». Με την πατρίδα υπό συνεχή επιτήρηση.
