Πυρηνικός εφιάλτης

Συγκλονιστικές οι σκηνές που εδώ και πολλές μέρες έρχονται με καταιγιστικό τρόπο από την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Βιβλική δίχως άλλο η καταστροφή. Ερείπια παντού με την απειλή για ανυπολόγιστες συνέπειες να επικρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από την παγκόσμια κοινότητα, αφού η διαρροή ραδιενέργειας (ήταν ψέμα δυστυχώς τα όσα έως τώρα υποστήριζαν οι ιάπωνες περί σύγχρονων και ασφαλών πυρηνικών εργοστασίων), συνεχίζεται και λεπτό με λεπτό αυξάνεται δραματικά.
Πολλά είναι τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν ύστερα από αυτήν την πρωτοφανή καταστροφή που θέτει την παγκόσμια κοινότητα ενώπιον τρομερών δυσκολιών με ανυπολόγιστες συνέπειες, έστω και αν το καταστροφικό αυτό φυσικό φαινόμενο έλαβε χώρα στην πιο οργανωμένη και συντεταγμένη από κάθε άποψη χώρα της Υφηλίου. Το μένος της φύσης που εν ριπή οφθαλμού αφάνισε πόλεις και χωριά σε μια εκτεταμένη περιοχή της Ιαπωνίας. Παραδειγματική δίχως άλλο η ψυχραιμία με την οποία οι ιάπωνες αντιμετώπισαν τον σεισμό την ώρα που ο εγκέλαδος κουνούσε συθέμελα τα πάντα. Ηρωική δίχως άλλο και η παραμονή των 180 εργατών και επιστημόνων, από το προσωπικό του εργοστασίου οι οποίοι την ώρα που οι περισσότεροι φεύγουν βιαστικά από την επικίνδυνη περιοχή, αυτοί παραμένουν στις θέσεις τους με σκοπό να εμποδίσουν πάση θυσία την τήξη των πυρήνων των 6 αντιδραστήρων, παρά το γεγονός ότι διακινδυνεύουν έτσι να αρρωστήσουν σοβαρά ή και να χάσουν την ζωή τους. Η γνώση αυτή του κινδύνου κάνει την γενναιότητά τους ακόμα πιο αξιοσημείωτη και το έργο τους πραγματικά ηρωικό.
Το τελευταίο μεγάλο κτύπημα του εγκέλαδου έστειλε προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως προς όλους εκείνους που αψηφούν τις συνέπειες του, ένα ακόμα πολύ σημαντικό μήνυμα. Ένα μήνυμα, που εάν δεν ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη, θα έχει οδυνηρότατες συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και φυσικά αυτό ισχύει και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό και για την πατρίδα μας, μια ιδιαιτέρως σεισμογενή χώρα, όπου επιβάλλεται, δίχως καμιά χρονοτριβή, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα. Σε διαφορετική περίπτωση, ουαί και αλίμονο, εάν λάβει χώρα, ένα, έστω, και πολύ μικρότερης ισχύος από αυτό το τελευταίο κτύπημα του εγκέλαδου φαινόμενο και στην δική μας πατρίδα….. ή ακόμα χειρότερα αν ο εγκέλαδος κτυπήσει εδώ δίπλα στην γειτονιά μας, όπου κάποιοι παίζουν με τα πυρηνικά εργοστάσια, με πρώτους διδάξαντες τους βούλγαρους, και τους τούρκους με τους αλβανούς να τους ακολουθούν παρά πόδας. Πεντακόσια σχεδόν εργοστάσια είναι διάσπαρτα σε όλη την υφήλιο, χωρίς κανένας να μπορεί να εγγυηθεί την ασφαλή λειτουργία τους, αλλά και την αντοχή τους σε κάθε είδους Θεομηνία. Μεγάλο το οικονομικό όφελος βεβαίως, από την κατασκευή τέτοιων εργοστασίων, από την άλλη, όμως, κανένα χρηματικό κέρδος δεν μπορεί να αποτιμηθεί έστω και με μια ανθρώπινη ζωή.

Τουρκοκύπριοι υπό εξαφάνιση…

Τι συμβαίνει αλήθεια στο ψευδοκράτος και ποιος να είναι ο πραγματικός στόχος της συντριπτικής πλειοψηφίας των διαμαρτυρομένων Τουρκοκυπρίων, που βγήκαν και πάλιν στους δρόμους των κατεχομένων, όπως ακριβώς έπραξαν και λίγο πριν την κατάθεση του εκτρώματος Ανάν; Το ερώτημα φαινομενικά παρουσιάζεται ως εξαιρετικά δύσκολο, στην πραγματικότητα, όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, αφού εντρυφώντας στην καρδιά των γεγονότων, δίνεται μια αρκούντως πειστική απάντηση.
Κεντρικό σύνθημα στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας η αξίωση των Τουρκοκυπρίων να αναλάβουν μόνοι τους την διακυβέρνηση του «κράτους» τους (αφού απηύδησαν με την ασφυκτική από κάθε άποψη εξάρτηση της Τουρκίας), ενώ παράλληλα έστειλαν το μήνυμα ότι δεν υποτιμούν καθόλου και την διασφάλιση των τουρκικών στρατηγικών συμφερόντων. Μια απλή μελέτη των συνθημάτων που ακούσθηκαν στο τελευταίο συλλαλητήριο, μπορεί να δώσει κάποια πολύ σοβαρά συμπεράσματα, το κυριότερο από τα οποία είναι πως κανείς από τους διαδηλωτές (πλήν του Σενέρ Λεβέντ και των ομοϊδεατών του), δεν αξίωσε την συνένωση των κατεχομένων και των ελεύθερων περιοχών και την επιστροφή στην διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκφωνητές στο τελευταίο συλλαλητήριο ήταν συνδικαλιστές που υποστηρίζουν πλήρως την τουρκική πολιτική, φωνάζοντας κάπου-κάπου και κάποιο «υπαρξιακό» σύνθημα. Ακόμα και ο «μετριοπαθής» Φερντί Σογέρ, ηγέτης του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος, μίλησε υπό τη σκιά της τουρκικής σημαίας και αυτής του ψευδοκράτους. Στην πρώτη εκδήλωση της 28ης Ιανουαρίου, δεν υπήρχαν λάβαρα του ψευδοκράτους. Σε αυτήν της 2ας Μαρτίου υπήρχαν, έστω λίγα, μετά την παρέμβαση Ερντογάν. Και τα πανό των διαδηλωτών έγραφαν: «αυτή η χώρα είναι δική μας, εμείς θα την κυβερνήσουμε», «όχι στην διακυβέρνηση με οδηγίες», «το 1974 κινδυνεύσαμε να σκοτωθούμε μια φορά, σήμερα σκοτωνόμαστε κάθε μέρα», «το καθεστώς είναι η μάνα των κακών», «θέλουμε να γίνουμε αφέντες του σπιτιού μας», κ.α.
Σημαντική ακόμα ήταν η δήλωση του προέδρου της συντεχνίας «δημοσίων υπαλλήλων» του ψευδοκράτους, Μεχμέτ Οζκαρντάς ο οποίος είπε ότι δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους και τους έποικους και κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι ευθύνεται για τη λεγόμενη «απομόνωση» των Τουρκοκυπρίων. «Ούτε όμηροι της Τουρκίας ούτε μπάλωμα των Ελληνοκυπρίων», δήλωσε ακόμα χαρακτηριστικά!!! Με απλά λόγια, οι Τουρκοκύπριοι απαιτούν αόριστα τον απογαλακτισμό τους από την Τουρκία και αρνούνται να είναι μπάλωμα των Ελληνοκυπρίων, χωρίς, ωστόσο, και να εξηγούν τι ακριβώς εννοούν. Αποσιωπώντας, ακόμα, ότι αυτό το μπάλωμα και μάλιστα υπό συνθήκες κατοχής για τους Ελληνοκυπρίους, επιφέρει στους Τουρκοκυπρίους ενίσχυση με αμέτρητες συντάξεις, αφορολόγητη εργασία χιλιάδων από αυτούς στις ελεύθερες περιοχές, δωρεάν ιατροφαρμακευτικές εξυπηρετήσεις στα νοσοκομεία, 80.000 διαβατήρια και ταυτότητες για να ταξιδεύουν παντού ως ευρωπαίοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και όλα αυτά χωρίς καμία απολύτως ανταπόδοση στο κοινό ταμείο του Κυπριακού Κράτους.
Με βάση τα παραπάνω δεν είναι βεβαίως καθόλου δύσκολο να αντιληφθούμε τις αιτίες αυτού του ξεσηκωμού. Τα κατεχόμενα πλημύρισαν με εποίκους που λυμαίνονται τα πάντα και απειλούν ακόμα και την ύπαρξη των ίδιων των Τουρκοκυπρίων. Και εμείς ως συνήθως (κυρίως οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και κάποια κόμματα), αντί να αξιοποιήσουμε αυτήν την μοναδική ευκαιρία που μας έρχεται από το ψευδοκράτος και να καταγγείλουμε την Τουρκία για αυτή την άνευ προηγουμένου αλλοίωση τοη δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχομένων, περιορισθήκαμε και πάλιν σε μια φλύαρη και ανέξοδη πρακτική, εκφράζοντας απλώς την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας στους Τουρκοκύπριους!!!

Στην χώρα του Νείλου

Αίγυπτος: Μια χώρα με χιλιόχρονη, πλούσια και τρισένδοξη ιστορία στην οποία υπήρχε πάντα μια πολύ σημαντική Ελληνική παρουσία που ξεκινά από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και φθάνει έως και τις μέρες μας. Σε αυτήν την σπουδαία από κάθε άποψη χώρα, εκτός των εκπληκτικών ιστορικών θησαυρών της, τίποτε άλλο δεν υπάρχει δυστυχώς που να θυμίζει την παλιά της αίγλη. Στην χώρα του Νείλου τα πάντα κυλούν στους δικούς τους ιδιαίτερους, με απίστευτες αντιθέσεις, ρυθμούς. Η φτώχεια είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Με ημερομίσθιο που για την πλειοψηφία των πολιτών κυμαίνεται γύρω στα δύο δολάρια, την ίδια στιγμή που οι άνθρωποι σου συστήματος, απολαμβάνουν μισθούς που φθάνουν έως και τα εκατό χιλιάδες δολάρια μηνιαίως!

Δεν πάνε πολλά χρόνια που βρέθηκα για λίγες μέρες στην Αίγυπτο. Η είσοδος στην χώρα πραγματοποιήθηκε από το λιμάνι του Πορτ Σάιντ. Με την αρχική ματιά εντυπωσιάζομαι από την ανυπαρξία βουνών. Ο Γιώργος Σεφέρης, περιγράφοντας την άφιξη του, το 1941, λέει: «Η πιο χαμηλή χώρα που είδα ποτέ μου. Κανένα βουνό στον ορίζοντα. Τα ψηλότερα που βλέπεις, καθώς πλησιάζεις είναι τα καράβια και τα σπίτια. Η πόλη ιδρύθηκε Το 1854, όταν άρχισαν οι ανασκαφές για την διώρυγα του Σουέζ και κτίσθηκε στα βόρειά της. Η διώρυγα ένα παγκόσμιας σημασίας έργο (από το Σουέζ μέχρι το Πορτ Σάϊντ) έχει μήκος 162 χιλιόμετρα, το πλάτος φθάνει μέχρι τα 300 μέτρα και βάθος 20 μέτρα. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο διέρχονται 20.000 σκάφη. Η διώρυγα έχει μεγάλη στρατηγική σημασία για το διεθνές εμπόριο. Μεταφέρει 14% από το συνολικό διαθαλάσσιο φορτίο παγκοσμίως, 26% από τις εξαγωγές πετρελαίου και 41% από το σύνολο των αγαθών προς τα λιμάνια του Περσικού κόλπου. Χάρη στην διώρυγα του Σουέζ μικραίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό η διαθαλάσσια απόσταση ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.

Η Ιστορία αυτής της χώρας είναι πραγματικά άκρως εντυπωσιακή και από κάθε άποψη αξιοθαύμαστη. Παντού μνημεία Πολιτισμού που παραπέμπουν στο μακρινό παρελθόν και που αναγκάζουν τον καθένα να εντρυφήσει μέσα στον πολιτιστικό πλούτο που η Αίγυπτος πρόσφερε και προσφέρει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Μουσείο του Καΐρου το οποίο χρειάζονται μέρες ολόκληρες για να το γνωρίσεις πραγματικά. Και ο Νείλος που έθρεψε κα θρέφει για χιλιάδες χρόνια εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Νείλος που δεν είναι ένα απλό ποτάμι αλλά μια πραγματική ιστορία πολιτισμού που συνδέθηκε με όλα τα μεγάλα γεγονότα της ανθρωπότητας. Πόλεις με ιστορία αιώνων και βιβλιοθήκες με ανεκτίμητα ιστορικά και άλλα συγγράμματα.
Αν στην Ελλάδα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το δημογραφικό, στην Αίγυπτο είναι ο υπερπληθυσμός των 80 περίπου εκατομμυρίων που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες κυρίως περιφερειακά από το Δέλτα του Νείλου. Η εικόνα για τον επισκέπτη είναι αποκαρδιωτική. Ρακένδυτοι και πένητες παντού, με την πραμάτεια τους στο χέρι να παζαρεύουν απίστευτα τις τιμές. Ένα ρολόι, ένας πάπυρος, ένα δερμάτινο που μπορούν να πουληθούν μέχρι και είκοσι φορές κάτω από την αρχική τους τιμή! Αστυνομικοί ντυμένοι σαν παλιάτσοι και πολίτες που προσπαθούν να πουλήσουν διάφορα εμπορεύματα στους επισκέπτες, βρίσκονται σε μια διαρκή αντιπαράθεση που πολλές φορές καταλήγει σε πετροπόλεμο! Γεγονότα που μόνο θλίψη προκαλούν στον κάθε υποψιασμένο επισκέπτη.

Αίγυπτος: Μια χώρα σ’ ένα πραγματικά ομιχλώδες τοπίο παρά την αποχώρηση ενός ακόμα στυγνού δικτάτορα που την κυβέρνησε για κάτι περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Διότι η απομάκρυνση ενός ακόμα δικτάτορα μπορεί να έφερε χαμόγελα στα πρόσωπα των Αιγυπτίων, ο προβληματισμός, όμως, γα την επόμενη μέρα είναι πολύ έντονος, αφού, το ερώτημα που πλανάται είναι ως προς το ποίων τα εξωτερικά συμφέροντα τελικά θα επικρατήσουν στην χώρα αυτή…. Βλέπε Αγγλία και Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Υ.Σ.: Όπως γράφει ο Mark Kertis στο βιβλίο του "Secret affairs: Britain's collusion with radical Islam", οι σχέσεις του Λονδίνου με την Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου και η κρυφή χρηματοδότησή της ξεκίνησαν από την δεκαετία του 1940, με την οποία την δεκαετία του 1950 το Λονδίνο διαβουλευόταν μυστικά την δολοφονία του Νάσσερ (καθώς και την ανατροπή των εθνικιστικών κυβερνήσεων στη Συρία).

Ντίνος Αυγουστή
a.avgoustis@hotmail.com