Ευρωπαϊκό κεκτημένο: Η προμετωπίδα του αγώνα μας.

Η απόφαση της Επιτροπής Νομικών του Ευρωκοινοβουλίου για το «απευθείας εμπόριο» με τα κατεχόμενα αποτελεί δίχως άλλο μιας στρατηγικής σημασίας νίκη απέναντι στην μεθοδευμένη και καλά οργανωμένη εχθρική επιχείρηση υπονόμευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μιάς επιχείρησης που μπήκε σε τροχιά εφαρμογής από το Κοινό Μέτωπο Άγκυρας-Λονδίνου-Ουάσιγκτον, που με δεκανίκια τους το συνονθύλευμα των ευρωπαίων πράσινων και σοσιαλιστών, στόχευαν και στοχεύουν στην αμφισβήτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κυρίαρχου κράτους, ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Ας δούμε, όμως, στο σημείο αυτό τι ακριβώς αποφασίσθηκε: Η Επιτροπή Νομικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως είναι γνωστό, υιοθέτησε την πρόταση του εισηγητή επί του θέματος, Κουρτ Λέχνερ, με ψήφους 18 υπέρ, 5 εναντίον και μία αποχή. Σύμφωνα με την εισήγηση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι αναρμόδιο για να επιληφθεί του κανονισμού για το λεγόμενο απευθείας εμπόριο και, ως εκ τούτου, το θέμα θα παραμείνει σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου η λήψη της σχετικής απόφασης απαιτεί ομοφωνία. Η εισήγηση Λέχνερ στηρίχτηκε στη γνωμάτευση της Νομικής Υπηρεσίας του Ευρωκοινοβουλίου, η οποία υποστηρίζει ότι η νομική βάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το άρθρο 207 (2), είναι ακατάλληλη. Και τούτο, επειδή ολόκληρη η επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι, το κατεχόμενο από την Τουρκία τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν συνιστά ούτε άλλο κράτος ούτε άλλη ξεχωριστή οντότητα, αφού με το πλέον κατηγορηματικό τρόπο επιβεβαιώθηκε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μία και ενιαία οντότητα, της οποίας μεγάλο μέρος ευρίσκεται υπό τουρκική κατοχή.
Η εξέλιξη αυτή είναι μια σημαντική νίκη, που ήταν αποτέλεσμα σκληρής και μεθοδευμένης εργασίας του Κυπριακού κράτους και των έξι ευρωβουλευτών της Κύπρου με την πλήρη πάντα συμπαράσταση και των Ελλαδιτών συναδέλφων τους. Αν το Ευρωκοινοβούλιο υιοθετούσε τη θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αυτό θα σήμαινε ευθεία υπονόμευση της νομιμότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και ταυτόχρονη οιονεί αναγνώριση του κατοχικού ψευδοκράτους ως τρίτου…Κάποιοι βεβαίως υποστηρίζουν πως τίποτε δεν τελείωσε και ότι απομένει πολύς δρόμος ακόμα έως ότου φθάσουμε σε ένα αίσιο τέλος.. Και δεν έχουν βεβαίως άδικο, μιας που η Ευρώπη δεν μας έχει συνηθίσει σε μια σταθερή χωρίς αμφιταλαντεύσεις πολιτική. Η Ευρώπη που δεν έχει αποκτήσει δυστυχώς ακόμα την δική της αυτόνομη φωνή, αφού παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, δεν φαίνεται να έχει απογαλακτισθεί από τα αγγλοεμερικανικά συμφέροντα. Ωστόσο τηρουμένων των αναλογιών μπορούμε να μιλάμε για μια δύσκολη υπό τις περιστάσεις κυπριακή νίκη που πρέπει να μας καθοδηγεί και στα επόμενα δύσκολα βήματα.
Συμπέρασμα: Η ενότητα των πολιτικών μας δυνάμεων και η αξιοποίηση των δυνατοτήτων μας είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για επίτευξη των στόχων μας. Η νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οι πανίσχυροί θώρακές μας. Και το κοινοτικό δίκαιο και κεκτημένο είναι το δόρυ και η ασπίδα μας. Εξ ου και η όποια διευθέτηση του κυπριακού πρέπει να προβλέπει μια δίκαιη, βιώσιμη και αξιοπρεπή λύση.. Ασπίδα για μιά τέτοια λύση αποτελεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο και οι όποιες αποκλίσεις από αυτό θα είναι καταστροφικές για όλους του νόμιμους κατοίκους της Κυπριακής Δημοκρατίας…

Ελένη Φωκά: Μια σύγχρονη ηρωίδα διδασκάλισσα

Έδωσε σκληρή μάχη για 23 συναπτά έτη στην κατεχόμενη χερσόνησο της Καρπασίας. Υπέμενε με απαράμιλλη ευψυχία τα πάνδεινα προκειμένου να προσφέρει μόρφωση, να διδάξει Ελληνική Παιδεία, Ιστορία και τις ηθικές αξίες του Χριστιανισμού στους λιγοστούς λιλιπούτιους μαθητές της. Ταυτοχρόνως έδινε θάρρος στους Έλληνες Κυπρίους που επέλεξαν οικιοθελώς την παραμονή κάτω από συνθήκες σκλαβιάς στην γη των πατέρων τους. Σήμερα ζει κατά παραχώρηση (!) του κυπριακού κράτους, σ’ ένα απίστευτα στενάχωρο και λιτό σπίτι σε προσφυγικό καταυλισμό.
Μεγάλωσε στην Αγία Τριάδα της Καρπασίας και ήταν η μεγαλύτερη από τα εννέα αδέλφια της, από τα οποία μόνο η Ελένη και άλλη μια αδελφή της κατάφεραν να σπουδάσουν. Άλλωστε τα γεγονότα του ‘74’ δεν έδιναν πολλά περιθώρια για περισσότερα πράγματα στα υπόλοιπα αδέλφια της. Η βάρβαρη τουρκική εισβολή την βρήκε στο σπίτι της στην Αγία Τριάδα. Έζησε όλες τις θηριωδίες των τούρκων εισβολέων. Τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις. Αφηγείται η ίδια: «Περιουσία δεν είχαμε, διακινδυνεύαμε κάθε στιγμή. Βίαζαν τα κορίτσια και φυλάκιζαν και κτυπούσαν τα αγόρια για να μας υποχρεώσουν να φύγουμε…Πέρα από τον θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα τι με περίμενε… τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ…. έκλεβαν τα πράγματα από το σχολείο….όσο για τα βιβλία δεν μας τα έδιναν… δεν είχαμε που να πιαστούμε, πού να κρατηθούμε και η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να βοηθήσει…».
Οι κατοχικές δυνάμεις δεν τις επιτρέπουν καμιά διακίνηση. Τέσσερις φορές της ζητούν εκβιαστικά να βγάλει τουρκική ταυτότητα. Στις 26 Μαΐου του 1997 και κατόπιν παρέμβασης του τότε πρόεδρου Γλαύκου Κληρίδη έρχεται στις ελεύθερες περιοχές για αποθεραπεία, αφού της δίνονται ρητές διαβεβαιώσεις ότι θα γυρίσει πίσω. Έκτοτε παραμένει στον προσφυγικό καταυλισμό Αγλατζιάς, αφού για άλλη μια φορά οι κατοχικές αρχές δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους. Η ίδια πιστεύει ότι για τον εκτοπισμό της υπήρξε και συνέργεια των Ηνωμένων εθνών και των Κυπριακών αρχών…αφού η Ελένη Φωκά ήταν και είναι, σε μια εποχή απίστευτης εθνικής και πνευματικής κρίσης, μια δυνατή φωνή που χαλά το καλό κλίμα και την σιωπηρή αποδοχή των τετελεσμένων..
Παρ’ όλα αυτά πάντα υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να μην επιτρέψουμε άλλες ενέσεις αμνησίας. Αρκεί να αντιληφθούμε πως υπάρχουν ακόμα πρότυπα πάνω στα οποία μπορούμε να κτίσουμε μια καλύτερη πατρίδα. Η διδασκάλισσα Ελένη Φωκά αποτελεί ένα ακόμα φωτεινό παράδειγμα και φάρο που μας δείχνει την σωστή πορεία. Σε μια εποχή που πιστέψαμε πολύ στον ρεαλισμό παραμερίζοντας παντελώς το συναίσθημα…

ΥΓ.: Το πρότυπο της ζωής μου ήταν πάντα η Ελένη Φωκά δήλωσε πρόσφατα με νόημα η διδασκάλισσα της Θράκης κα Χαρά Νικοπούλου….

Ένας, κοινός και αδιαίρετος

Η δήλωση του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια για εισβολή των «λεγομένων μητέρων πατρίδων» που έγινε την Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010 στην πασίγνωστη αμερικανική δεξαμενή σκέψης «Brookings Institution», ήταν δίχως άλλο ατυχέστατη και πέρα για πέρα απαράδεκτη. Απόδειξη τούτου η καθολική κατακραυγή και καταδίκη απ’ όλο το πολιτικό κόσμο, (πλην Α.Κ.Ε.Λ.) στην Κύπρο και στην Ελλάδα. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε την «ιστορική αλήθεια». λένε οι υποστηρικτές του Προέδρου. Μια «ιστορική αλήθεια» που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στους Πανέλληνες, μηδέ εξαιρουμένου του επιστήθιου φίλου του Δημήτρη Χριστόφια, Πρωθυπουργού της μητέρας Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος μεταξύ άλλων δήλωσε: «Η εισβολή του ’74, είναι τουρκική, εξελίχθηκε σε κατοχή, η οποία, μάλιστα, παραμένει μέχρι σήμερα. Και οι ευθύνες είναι αποκλειστικά τουρκικές γι’ αυτό». Για να προσθέσει ακόμα ότι η χούντα έκανε το πραξικόπημα στην Κύπρο, υπάρχουν ευθύνες σ’ αυτό για την τουρκική εισβολή, αλλά δεν έχει ευθύνες ο Ελληνικός Λαός.
Ιδού λοιπόν αυτούσιο και τα επίμαχο κομμάτι από την ομιλία του πρόεδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας: “the two so-called motherlands, in fact, invaded both…”, που σε μετάφραση σημαίνει «Οι δύο λεγόμενες μητέρες πατρίδες, στην πραγματικότητα, εισέβαλαν και οι δύο…». Συμπέρασμα: ο κ. Χριστόφιας στην ομιλία του εξισώνει το ρόλο των εγγυητριών δυνάμεων και κάνει αναφορά σε εισβολή των δύο μητέρων πατρίδων. Μια ομιλία που θα παραμείνει στο αρχείο του «Brookings Institution», για πάντα και θα ταλαιπωρεί την κυπριακή και ελλαδική εξωτερική πολιτική στο διηνεκές.
Ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας ως άτομο ή ως κομματικό στέλεχος δικαιούται βεβαίως να έχει την δική του άποψη για την πρόσφατη Ελληνική Ιστορία, όπως, επίσης δικαιούται να έχει την δική του άποψη και για τα πολιτικά πράγματα Ελλάδας-Κύπρου. Ως Πρόεδρος, όμως, της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχει κανένα δικαίωμα να αναβαθμίζει την καταστροφική και ξενοκίνητο χούντα του ‘67 και πολύ περισσότερο δεν έχει το δικαίωμα να την ταυτίζει πλήρως με την μητέρα Ελλάδα. Είναι γνωστός άλλωστε ο αγώνας πολλών πατριωτών Ελλήνων της Ελλάδος και της Κύπρου κατά του καθεστώτος των συνταγματαρχών, πολλοί από τους οποίους μάλιστα πλήρωσαν με τη ζωή τους ή με βασανιστήρια και φυλακίσεις τον πατριωτικό τους αγώνα ενάντια στην επαίσχυντη χούντα των Αθηνών.
Κατά συνέπεια, η αρχική δήλωση είναι επιεικώς απαράδεκτη και έπρεπε να είχε αποφευχθεί γιατί ζημιώνει ανεπανόρθωτα την υπόθεση της Κύπρου και δεν συμβάλει στο κλίμα ενότητας που χρειάζεται τις δύσκολες αυτές ώρες που διέρχονται τόσο η Κύπρος όσο και η Ελλάδα. Και επιτέλους, κάποιοι πρέπει να αντιληφθούν μια για πάντα: Το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου δεν ήταν εισβολή, αλλά στόχευε στην ανατροπή του και στην επιβολή μιας νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων, αρεστής στη χούντα και στους αγγλοαμερικάνους. Και η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη το πραξικόπημα και ΝΑΤΟϊκούς ή δυτικούς σχεδιασμούς, εισέβαλε και κατέκτησε το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τόσο απλά είναι τα πράγματα εξοχότατε κύριε πρόεδρε μας.
Υ.Γ: Ασφαλώς η Ελλάδα ως η μητέρα πατρίδα των Παναλλήνων, ήταν και παραμένει το μοναδικό αποκούμπι του αγώνα μας στην προσπάθεια μας να απελευθερώσουμε την κατεχόμενη γη μας. Και μπορεί Ελλάδα και Κύπρος να είναι δυο ανεξάρτητα κράτη, ο Ελληνισμός, όμως, σε πείσμα όσων με διάφορους τρόπους το αμφισβητούν, ήταν, είναι και θα παραμείνει στους αιώνες των αιώνων, ένας, κοινός και αδιαίρετος.