Πολλά θα μπορούσε να υποστηρίξει κάθε καλόπιστος σχολιαστής των πολιτικών καταστάσεων και κυρίως των σημαντικότερων γεγονότων που καθόρισαν την τύχη είτε της Κύπρου, είτε άλλων τμημάτων του ευρύτερου Ελληνισμού. Τμημάτων που χάθηκαν, τα περισσότερα, δυστυχώς, οριστικώς και αμετακλήτως, κυρίως εν μέσω εμφυλίου πόλεμου, αλλά και λόγω κακών και άστοχων πολιτικών επιλογών, σε στιγμές μάλιστα πολύ κρίσιμες για το Έθνος ολόκληρο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσφυγή στις κάλπες διαρκούσης της Μικρασιατικής εκστρατείας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Άστοχη και λανθασμένη πέρα ως πέρα ενέργεια. Και η ευθύνη των πολιτικών στην Αθήνα, που από το 1960 έως τον Απρίλιο του 1967, με τις αποστασίες και τις απαράδεκτες ενέργειες τους, επέφεραν τέτοια πολιτική αστάθεια (συνολικά άλλαξαν 13 κυβερνήσεις), ως αποτέλεσμα της οποίας όλοι οι Έλληνες έψαχναν ένα λοχία σωσία!!! Για να βγουν τα άρματα μάχης στους δρόμους που έφεραν πραξικοπηματικά στην διακυβέρνηση της χώρας, τους «Εθνοσωτήρες», που και αυτοί, όμως, αποδείχθηκαν πολύ, μα πάρα πολύ μικρότεροι των περιστάσεων.
Τα γράφω αυτά, σήμερα, μέρες Ιούλη, καθώς αρκετοί φαίνεται να ζουν ακόμη με το ίδιο παραμύθι και να μην τολμούν να πουν τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα. Εκλείπει, δυστυχώς και η παρρησία και η πολιτική γενναιότητα, με αποτέλεσμα την συσκότιση των γεγονότων, που βολεύει μεν κάποιους πολιτικούς ταγούς, δεν βολεύει, όμως, και δεν υποβοηθά διόλου να διδαχθούμε και να παραδειγματισθούμε από τα λάθη μας.
Ας δούμε λοιπόν σύντομα μερικά από εκείνα που μας έφεραν στο μαύρο καλοκαίρι του 1974. Γεγονότα πολύ γνωστά, που συζητούνται κατ’ ιδίαν, για τα οποία ,όμως, είναι περίπου προδοτική, κάθε δημόσια παρουσίαση και συζήτηση τους. Γεγονότα που διαδραματίσθηκαν κατά την προεδρία Μακαρίου, από την δημιουργία, δηλαδή, της Κυπριακής Δημοκρατίας, έως και το προδοτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών της Αθήνας, που έδωσε την αφορμή στην Τουρκία, καθώς, χρόνια προετοιμαζόταν και καραδοκούσε, για την τουρκική εισβολή που ακλούθησε. Βλέπεται ο Μακάριος δεν υπήρξε ποτέ, Σαλβαδόρ Αλιέντε και δεν ζώστηκε τα άρματα της αντίστασης κατά του αδίστακτου εχθρού του Ελληνισμού, Henry Kissinger.
Κοινοτάρχες διοριζόμενοι, βουλευτές στους οποίους ανανεωνόταν η θητεία, χωρίς προσφυγή στις κάλπες, κόμματα ανύπαρκτα, ετσιθελικός περιορισμός της εκλογικής εκπροσώπησης του κομουνιστικού κόμματος (Α.Κ.Ε.Λ.) στο Κυπριακό Κοινοβούλιο, αθέτηση συμφωνηθέντων με τις ελληνικές κυβερνήσεις (άλλα συμφωνούμε και άλλα πράττεται έλεγε στον Μακάριο ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου), επίσημη επίσκεψη του δικτάτορα Παπαδόπουλο στην Μεγαλόνησο, κατά την οποία όλοι πλην Βάσου Λυσσαρίδη τον προσκύνησαν, διορισμοί στο δημόσιο μόνο σύμφωνα με τα εθνικά φρονήματα (πλην περίπτωση εφεδρικού αστυνομικού σώματος όταν ο Μακάριος ένιωσε να κινδυνεύει άμεσα), εκτέλεση αγωνιστών που είχαν διαφορετική άποψη, υπουργοί της Μακαριακής διακυβέρνησης που ήξεραν τα πάντα και για τον τελευταίο κάτοικο της πιο απομακρυσμένης κοινότητας… Όσοι δεν διαθέτουν επιλεκτική γνώμη, θα θυμούνται ακόμα την περίοδο που υπήρξε έλλειψη αυγών και ντομάτων από την κυπριακή αγορά. Ήταν, τότε, που οι παρακρατικοί τα έριχναν στις συγκεντρώσεις του Τάκη Ευδόκα, που τόλμησε να εκτεθεί υποψήφιος για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αμφισβητώντας έτσι για πρώτη φορά εμπράκτως την παντοκρατορία τους ενός ανδρός.
Εννοείται φυσικά πως όλα τα παραπάνω επουδενί δεν πρέπει να οδηγούν σε ακραίες αντιδράσεις και κυρίως σε καμία περίπτωση, δεν επιτρέπεται να οδηγήσουν στην δημιουργία ενόπλων παρακρατικών ομάδων και παράνομων ανταρτικών οργανώσεων. Ακόμα και όταν φιμώνονται όλες οι αντίθετες φωνές και δεν τηρούνται όρκοι και υποσχέσεις. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, η δημοκρατία έχει και τα ελλείμματα της και δεν μπορεί να διορθωθεί, όταν οι μισοί Έλληνες πυροβολούν τους άλλους μισούς. Γιατί ο εμφύλιος σπαραγμός, μόνο σε εθνικές συμφορές οδηγεί. Αυτονόητο είναι ακόμα, πως οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, όπως αδιαμφισβήτητα (έστω και με τα τραγικά λάθη του), υπήρξε ο Μακάριος, την ώρα της μάχης δεν φυγομαχούν. Μένουν και πολεμούν, έστω και με προδομένες τις Θερμοπύλες. Και δεν προσκαλούν τους ραδιούργους βρετανούς, ούτε βεβαίως και την Τουρκία, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, όσα δίκαια και να έχουν, όποιες και αν είναι οι πικρίες τους….
Τα γράφω αυτά σήμερα, νοιώθοντας ακόμα την ανάγκη να καταθέσω, πως μεγάλωσα σ’ ένα μικρό σπίτι (μαζί με τα αλλά πέντε αδέλφια μου), στο οποίο μπορεί μα μην υπήρχε η φωτογραφία της γιαγιάς, υπήρχε, όμως, μια τεράστια φωτογραφία του Μακαρίου στο ηλιακό του φτωχικού μας, στο ταπεινό χωριουδάκι μου. Μια φωτογραφία, που οι πραξικοπηματίες πυροβόλησαν με μίσος, μόλις εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, λίγο πριν συλλάβουν και οδηγήσουν στα μπουντρούμια του τοπικού αστυνομικού σταθμού τον αντιστασιακό και Ελληνολάτρη πατέρα μου…..
«Διαφωνώ μαζί σου αλλά θα αγωνισθώ να σου επιτρέπεται να εκφράζεις τις απόψεις σου», έλεγε ο Βολτέρος. Ας το κάνουμε πράξη με έργα και όχι με λόγια λοιπόν… Καλημέρα σας……
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσφυγή στις κάλπες διαρκούσης της Μικρασιατικής εκστρατείας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Άστοχη και λανθασμένη πέρα ως πέρα ενέργεια. Και η ευθύνη των πολιτικών στην Αθήνα, που από το 1960 έως τον Απρίλιο του 1967, με τις αποστασίες και τις απαράδεκτες ενέργειες τους, επέφεραν τέτοια πολιτική αστάθεια (συνολικά άλλαξαν 13 κυβερνήσεις), ως αποτέλεσμα της οποίας όλοι οι Έλληνες έψαχναν ένα λοχία σωσία!!! Για να βγουν τα άρματα μάχης στους δρόμους που έφεραν πραξικοπηματικά στην διακυβέρνηση της χώρας, τους «Εθνοσωτήρες», που και αυτοί, όμως, αποδείχθηκαν πολύ, μα πάρα πολύ μικρότεροι των περιστάσεων.
Τα γράφω αυτά, σήμερα, μέρες Ιούλη, καθώς αρκετοί φαίνεται να ζουν ακόμη με το ίδιο παραμύθι και να μην τολμούν να πουν τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα. Εκλείπει, δυστυχώς και η παρρησία και η πολιτική γενναιότητα, με αποτέλεσμα την συσκότιση των γεγονότων, που βολεύει μεν κάποιους πολιτικούς ταγούς, δεν βολεύει, όμως, και δεν υποβοηθά διόλου να διδαχθούμε και να παραδειγματισθούμε από τα λάθη μας.
Ας δούμε λοιπόν σύντομα μερικά από εκείνα που μας έφεραν στο μαύρο καλοκαίρι του 1974. Γεγονότα πολύ γνωστά, που συζητούνται κατ’ ιδίαν, για τα οποία ,όμως, είναι περίπου προδοτική, κάθε δημόσια παρουσίαση και συζήτηση τους. Γεγονότα που διαδραματίσθηκαν κατά την προεδρία Μακαρίου, από την δημιουργία, δηλαδή, της Κυπριακής Δημοκρατίας, έως και το προδοτικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών της Αθήνας, που έδωσε την αφορμή στην Τουρκία, καθώς, χρόνια προετοιμαζόταν και καραδοκούσε, για την τουρκική εισβολή που ακλούθησε. Βλέπεται ο Μακάριος δεν υπήρξε ποτέ, Σαλβαδόρ Αλιέντε και δεν ζώστηκε τα άρματα της αντίστασης κατά του αδίστακτου εχθρού του Ελληνισμού, Henry Kissinger.
Κοινοτάρχες διοριζόμενοι, βουλευτές στους οποίους ανανεωνόταν η θητεία, χωρίς προσφυγή στις κάλπες, κόμματα ανύπαρκτα, ετσιθελικός περιορισμός της εκλογικής εκπροσώπησης του κομουνιστικού κόμματος (Α.Κ.Ε.Λ.) στο Κυπριακό Κοινοβούλιο, αθέτηση συμφωνηθέντων με τις ελληνικές κυβερνήσεις (άλλα συμφωνούμε και άλλα πράττεται έλεγε στον Μακάριο ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου), επίσημη επίσκεψη του δικτάτορα Παπαδόπουλο στην Μεγαλόνησο, κατά την οποία όλοι πλην Βάσου Λυσσαρίδη τον προσκύνησαν, διορισμοί στο δημόσιο μόνο σύμφωνα με τα εθνικά φρονήματα (πλην περίπτωση εφεδρικού αστυνομικού σώματος όταν ο Μακάριος ένιωσε να κινδυνεύει άμεσα), εκτέλεση αγωνιστών που είχαν διαφορετική άποψη, υπουργοί της Μακαριακής διακυβέρνησης που ήξεραν τα πάντα και για τον τελευταίο κάτοικο της πιο απομακρυσμένης κοινότητας… Όσοι δεν διαθέτουν επιλεκτική γνώμη, θα θυμούνται ακόμα την περίοδο που υπήρξε έλλειψη αυγών και ντομάτων από την κυπριακή αγορά. Ήταν, τότε, που οι παρακρατικοί τα έριχναν στις συγκεντρώσεις του Τάκη Ευδόκα, που τόλμησε να εκτεθεί υποψήφιος για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αμφισβητώντας έτσι για πρώτη φορά εμπράκτως την παντοκρατορία τους ενός ανδρός.
Εννοείται φυσικά πως όλα τα παραπάνω επουδενί δεν πρέπει να οδηγούν σε ακραίες αντιδράσεις και κυρίως σε καμία περίπτωση, δεν επιτρέπεται να οδηγήσουν στην δημιουργία ενόπλων παρακρατικών ομάδων και παράνομων ανταρτικών οργανώσεων. Ακόμα και όταν φιμώνονται όλες οι αντίθετες φωνές και δεν τηρούνται όρκοι και υποσχέσεις. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, η δημοκρατία έχει και τα ελλείμματα της και δεν μπορεί να διορθωθεί, όταν οι μισοί Έλληνες πυροβολούν τους άλλους μισούς. Γιατί ο εμφύλιος σπαραγμός, μόνο σε εθνικές συμφορές οδηγεί. Αυτονόητο είναι ακόμα, πως οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, όπως αδιαμφισβήτητα (έστω και με τα τραγικά λάθη του), υπήρξε ο Μακάριος, την ώρα της μάχης δεν φυγομαχούν. Μένουν και πολεμούν, έστω και με προδομένες τις Θερμοπύλες. Και δεν προσκαλούν τους ραδιούργους βρετανούς, ούτε βεβαίως και την Τουρκία, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, όσα δίκαια και να έχουν, όποιες και αν είναι οι πικρίες τους….
Τα γράφω αυτά σήμερα, νοιώθοντας ακόμα την ανάγκη να καταθέσω, πως μεγάλωσα σ’ ένα μικρό σπίτι (μαζί με τα αλλά πέντε αδέλφια μου), στο οποίο μπορεί μα μην υπήρχε η φωτογραφία της γιαγιάς, υπήρχε, όμως, μια τεράστια φωτογραφία του Μακαρίου στο ηλιακό του φτωχικού μας, στο ταπεινό χωριουδάκι μου. Μια φωτογραφία, που οι πραξικοπηματίες πυροβόλησαν με μίσος, μόλις εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, λίγο πριν συλλάβουν και οδηγήσουν στα μπουντρούμια του τοπικού αστυνομικού σταθμού τον αντιστασιακό και Ελληνολάτρη πατέρα μου…..
«Διαφωνώ μαζί σου αλλά θα αγωνισθώ να σου επιτρέπεται να εκφράζεις τις απόψεις σου», έλεγε ο Βολτέρος. Ας το κάνουμε πράξη με έργα και όχι με λόγια λοιπόν… Καλημέρα σας……
