Παντού η ίδια κουβέντα. Η ίδια γνήσια αγωνία. Όπου και να πήγαινα στις λίγες μέρες που βρέθηκα ξανά στο νησί μας. Για την Ελλάδα που βρίσκεται και πάλιν σε μια πολύ μεγάλη δοκιμασία. Άνθρωποι απλοί και ανώνυμοι που έμαθαν να αγαπούν την Ελλάδα και να την θεωρούν μητέρα πατρίδα τους. Ναι, για παρά πολλούς Έλληνες της Κύπρου, η Ελλάδα ήταν και παραμένει η φυσική πατρίδα τους, παρά το γεγονός ότι κάποιοι επικαλούμενοι πρόσφατες συμφορές μας εγκαλούν και μας προτείνουν άλλα πράγματα. Ως πότε θα μας καταδιώκει ακόμη στ’ αλήθεια το σύνδρομο της προδοσίας του ‘74;
Η Ελλάδα το μοναδικό φυσικό στήριγμα στους αγώνες μας βρίσκεται σήμερα απέναντι σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική δοκιμασία. Μια δοκιμασία που στο βάθος της αναβλύζει την μπόχα των δόλιων σχεδίων, ξένων δυνάμεων, που πάντα καιροφυλακτούν. Κάποιοι θα πουν ότι σε μας ανήκει η κύρια ευθύνη αυτής της κρίσης. Καμιά αντίρρηση, αφού αρκετοί είναι οι επιτήδειοι που τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια καταλήστευαν τα ταμεία και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις που είχαν προορισμό την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Όπως, ακριβώς, έγινε με την οικονομική ενίσχυση στο γνωστό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας μας, μετά την λαίλαπα του πολέμου και την ήττα του άξονα, που το καρπώθηκαν μερικοί τυχοδιώκτες, κάτι σαν τους μαυραγορίτες της κατοχής.
Η οικονομική δυσπραγία είναι βεβαίως δεδομένη. Παρ’ όλα αυτά, δέστε, με ποιόν τρόπο αντιμετωπίζουν χώρες που βρίσκονται στην ίδια ή ακόμα και δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση από την Ελλάδα και τότε θα αντιληφθείτε που μας πάνε με αυτή την ιστορία που μπήκε στην ζωή μας το περασμένο Δεκέμβριο, όταν παραμονές της συνόδου των Βρυξελών άξαφνα όλοι θυμήθηκαν την δεινή οικονομική θέση μας. Ήταν, τότε, που έμπαιναν, χωρίς σχεδόν καμία ένσταση από τους ευρωπαίους εταίρους μας, μερικές ακόμα υπογραφές και σφραγίδες στο ενταξιακό διαβατήριο της Άγκυρας. Και μην μας πουν πως η Τουρκία που αιώνια μας επιβουλεύεται έχει καλύτερη οικονομία από την Ελλάδα.
Αγωνιούν λοιπόν αληθινά στην Κύπρο. Ενδιαφέρονται και νοιάζονται. Γιατί η Ελλάδα είναι, ήταν και θα παραμείνει στους αιώνες των αιώνων ο ακατάσβεστος φάρος των αγώνων μας, έστω και αν η χούντα των Αθηνών μας πρόδωσε, παραδίνοντας μας στα νύχια του τουρκικού θηρίου, το 1974. Η Κύπρος που με τις λιγοστές της δυνάμεις ενισχύει με κάθε θυσία την μάνα Ελλάδα. Όπως, παλιά, που οι Έλληνες της Κύπρου έδιναν ότι είχαν και δεν είχαν για τους αγώνα της Ελλάδας. Τώρα, όμως, τα πράγματα δεν είναι ίδια. Τώρα πια μιλάμε μόνο με νούμερα. Τώρα πια μιλάμε για οικονομικά μεγέθη, έστω κι αν στο βάθος του διεστραμμένου μυαλού της Διεθνούς κοινότητας ενυπάρχουν άλλα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, αν γινόταν να δώσουν οι Έλληνες της Κύπρου την απαραίτητη ανάσα για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, έστω και με δικές τους θυσίες, ευχαρίστως θα το έκαναν. Δεν μπορεί, όμως, δυστυχώς, όσο εύρωστη και να είναι η οικονομία της Κύπρου να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της μάνας Ελλάδας, αφού τα μεγέθη των δύο οικονομιών είναι δυσανάλογα. Την ώρα μάλιστα που οι διεθνείς οίκοι ελέγχου της οικονομίας βρίσκονται μια ανάσα και από την Λευκωσία. Η Κύπρος που έκτισε με μεγάλη χαρά δύο κατεστραμμένες κοινότητες στην Μεσσηνία, η Κύπρος που εισάγει όσο μπορεί περισσότερο από την Ελλάδα, η Κύπρος που έκτισε το πιο σύγχρονο κολυμβητήριο στην Σχολή Ευελπίδων, η Κύπρος που τίμησε εμπράκτως τα αδέλφια μας που την υπερασπίσθηκαν στις πιο δύσκολες ώρες της και που αγωνιά για το μέλλον της μεγάλης Ελλάδας μας…
Γιατί, εμείς, όπως και να έχουν τα πράγματα, Μάνα Ελλάδα θα την λέμε. Γιατί, αυτό επιτάσσει η ιστορία και γιατί, έτσι, μας έμαθαν οι γονείς και οι δάσκαλοι μας. Τότε που γονείς και δάσκαλοι μας μεγάλωναν και μας γαλουχούσαν με τα ιδεώδη της αιώνιας Ελλάδας μας.
Η Ελλάδα το μοναδικό φυσικό στήριγμα στους αγώνες μας βρίσκεται σήμερα απέναντι σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική δοκιμασία. Μια δοκιμασία που στο βάθος της αναβλύζει την μπόχα των δόλιων σχεδίων, ξένων δυνάμεων, που πάντα καιροφυλακτούν. Κάποιοι θα πουν ότι σε μας ανήκει η κύρια ευθύνη αυτής της κρίσης. Καμιά αντίρρηση, αφού αρκετοί είναι οι επιτήδειοι που τα τελευταία τριάντα τουλάχιστον χρόνια καταλήστευαν τα ταμεία και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις που είχαν προορισμό την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Όπως, ακριβώς, έγινε με την οικονομική ενίσχυση στο γνωστό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας μας, μετά την λαίλαπα του πολέμου και την ήττα του άξονα, που το καρπώθηκαν μερικοί τυχοδιώκτες, κάτι σαν τους μαυραγορίτες της κατοχής.
Η οικονομική δυσπραγία είναι βεβαίως δεδομένη. Παρ’ όλα αυτά, δέστε, με ποιόν τρόπο αντιμετωπίζουν χώρες που βρίσκονται στην ίδια ή ακόμα και δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση από την Ελλάδα και τότε θα αντιληφθείτε που μας πάνε με αυτή την ιστορία που μπήκε στην ζωή μας το περασμένο Δεκέμβριο, όταν παραμονές της συνόδου των Βρυξελών άξαφνα όλοι θυμήθηκαν την δεινή οικονομική θέση μας. Ήταν, τότε, που έμπαιναν, χωρίς σχεδόν καμία ένσταση από τους ευρωπαίους εταίρους μας, μερικές ακόμα υπογραφές και σφραγίδες στο ενταξιακό διαβατήριο της Άγκυρας. Και μην μας πουν πως η Τουρκία που αιώνια μας επιβουλεύεται έχει καλύτερη οικονομία από την Ελλάδα.
Αγωνιούν λοιπόν αληθινά στην Κύπρο. Ενδιαφέρονται και νοιάζονται. Γιατί η Ελλάδα είναι, ήταν και θα παραμείνει στους αιώνες των αιώνων ο ακατάσβεστος φάρος των αγώνων μας, έστω και αν η χούντα των Αθηνών μας πρόδωσε, παραδίνοντας μας στα νύχια του τουρκικού θηρίου, το 1974. Η Κύπρος που με τις λιγοστές της δυνάμεις ενισχύει με κάθε θυσία την μάνα Ελλάδα. Όπως, παλιά, που οι Έλληνες της Κύπρου έδιναν ότι είχαν και δεν είχαν για τους αγώνα της Ελλάδας. Τώρα, όμως, τα πράγματα δεν είναι ίδια. Τώρα πια μιλάμε μόνο με νούμερα. Τώρα πια μιλάμε για οικονομικά μεγέθη, έστω κι αν στο βάθος του διεστραμμένου μυαλού της Διεθνούς κοινότητας ενυπάρχουν άλλα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, αν γινόταν να δώσουν οι Έλληνες της Κύπρου την απαραίτητη ανάσα για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, έστω και με δικές τους θυσίες, ευχαρίστως θα το έκαναν. Δεν μπορεί, όμως, δυστυχώς, όσο εύρωστη και να είναι η οικονομία της Κύπρου να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της μάνας Ελλάδας, αφού τα μεγέθη των δύο οικονομιών είναι δυσανάλογα. Την ώρα μάλιστα που οι διεθνείς οίκοι ελέγχου της οικονομίας βρίσκονται μια ανάσα και από την Λευκωσία. Η Κύπρος που έκτισε με μεγάλη χαρά δύο κατεστραμμένες κοινότητες στην Μεσσηνία, η Κύπρος που εισάγει όσο μπορεί περισσότερο από την Ελλάδα, η Κύπρος που έκτισε το πιο σύγχρονο κολυμβητήριο στην Σχολή Ευελπίδων, η Κύπρος που τίμησε εμπράκτως τα αδέλφια μας που την υπερασπίσθηκαν στις πιο δύσκολες ώρες της και που αγωνιά για το μέλλον της μεγάλης Ελλάδας μας…
Γιατί, εμείς, όπως και να έχουν τα πράγματα, Μάνα Ελλάδα θα την λέμε. Γιατί, αυτό επιτάσσει η ιστορία και γιατί, έτσι, μας έμαθαν οι γονείς και οι δάσκαλοι μας. Τότε που γονείς και δάσκαλοι μας μεγάλωναν και μας γαλουχούσαν με τα ιδεώδη της αιώνιας Ελλάδας μας.
