Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ….

Μέρα Χριστουγέννων. Ταξιδεύω για την Ακριτική Αλεξανδρούπολη. Πολύ κρύο μα καλός γενικά ο καιρός. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι από τροχοφόρα. Λίγο πριν από την Ξάνθη βρίσκομαι πίσω από ένα καραβάνι με αργοκινούμενα με ξένες πινακίδες επιβατικά αυτοκίνητα. Τα προσπερνώ για να σταματήσω ύστερα από μερικά μόνο χιλιόμετρα για μια αναγκαία ανάσα, ένα καφέ και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Ύστερα από πολλά χιλιόμετρα επιτέλους βρέθηκε ένα πρατήριο υγρών καυσίμων. Στο τμήμα του παλιού δρόμου. Γιατί επί της νέας εθνικής οδού, δεν υπάρχει ούτε για δείγμα τέτοιο πρατήριο. Ας το δουν αυτό οι υπεύθυνοι. Σε λίγο δεξιά και αριστερά μου σταθμεύουν ένα-ένα τα αυτοκίνητα που μόλις προσπέρασα. Μελαψοί επιβάτες που ταξιδεύουν από την Ευρώπη για την πατρίδα τους. Τούρκοι της Γερμανίας, με ανατολίτικη, όμως, συμπεριφορά. Δείχνουν να ζουν κυριολεκτικά στον κόσμο τους. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος στο οποίο μπήκαμε για ένα καφέ, φαίνεται ανήσυχος και διακριτικά παρακολουθεί τις κινήσεις τους. Η Ευρώπη απ’ ότι φαίνεται δεν έχει αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστον τον τρόπο συμπεριφοράς τους.
Ο δρόμος για την Αλεξανδρούπολη, έχει βελτιωθεί σημαντικά. Η νέα Εγνατία Οδός, με πολύ αργούς ρυθμούς ομολογουμένως, οδεύει προς αποπεράτωση. Η Αλεξανδρούπολη παρ’ ότι μικρή πόλη, είναι σχεδόν ίδια, όπως όλες οι Ελληνικές πόλεις. Με τα στενοσόκακα, με τις δυσκολίες στάθμευσης και με αρκετούς χώρους για κάθε μορφής ψυχαγωγία και διασκέδαση. Με αρκετή τροχαία κίνηση και με μεγάλα και μικρά καταστήματα. Και με καλούς και ευγενικούς ανθρώπους. Ο Ακριτικός Ελληνισμός είναι γενικά πιο εύχαρις και πρόσχαρος.
Ο δρόμος της επιστροφής, τρεις μέρες μετά πολύ πιο δύσκολος. Η κίνηση αυξημένη, με τους δρόμους ολισθηρούς ένεκα του παγωμένου οδοστρώματος. Έως την συμπρωτεύουσα τα πράγματα κύλησαν σχετικά ομαλά. Η πρώτη έκπληξη ήρθε λίγο πριν την Κατερίνη, όταν σταματήσαμε για ανεφοδιασμό καυσίμων. Τιμή λίτρου, 1,05 Ευρώ. Γιατί τόσο ακριβή η βενζίνη ήταν η ερώτηση μου προς τον υπάλληλο του πρατηρίου υγρών καυσίμων. Είμαστε στην Εθνική Οδό, μου απαντά υπεροπτικά. Τουτέστιν, άμα σας αρέσει. Πάλιν καλά που απάντησε, έτσι όπως απάντησε και δεν μας έδειρε δηλαδή. Για να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα, στην Ραψάνη και πάλιν επί της Εθνικής Οδού, η τιμή ήταν 82,5 και στην είσοδο της Λάρισας 75,5 Ευρώ το λίτρο. Με ένα πρόχειρο λογαριασμό χρειάζονται 15 Ευρώ παραπάνω, για να γεμίσεις μόνο μια φορά την αποθήκη καυσίμων του αυτοκινήτου σου. Τόσο μικρή διαφορά!
Για να φθάσουμε από την Αλεξανδρούπολη στην Σκοτίνα κάναμε ακριβώς τρεισήμισι ώρες. Τόσες ακριβώς χρειασθήκαμε για να φθάσουμε και από την Σκοτίνα στην Λάρισα. Χιλιάδες αυτοκίνητα ακινητοποιημένα που προχωρούν σταδιακά με βήμα σημειωτών. Τον πρώτο αστυνομικό τον συναντήσαμε στην είσοδο της κοιλάδας των Τεμπών! Ουρές ατελείωτες έως τα διόδια των Τεμπών. Εκεί που έγινε και μια μικρή απροσδόκητη και καθ’ όλα δικαιολογημένη από την οργή τω ταλαιπωρημένων πολιτών επανάσταση. Η επανάσταση με αιτία που λέγαμε, αφού οι υπεύθυνοι των διοδίων είχαν την ανέδυα να μας στήσουν ύστερα από τρεις ώρες απίστευτης ταλαιπωρίας, σαν υπάκουους δούλους στην γραμμή, για να εισπράξουν το αντίτιμο για την διέλευση! Η αποθέωση της ξεφτίλας! Με τις ατελείωτες ουρές των αυτοκινήτων, το σπάσιμο νεύρων, την ρύπανση του περιβάλλοντος, τις οικονομικές επιπτώσεις και άλλα πολλά ευτράπελα δίχως κανενός να φαίνεται να ιδρώνει το αυτί του, κυρίες και κύριοι. Ο Έλληνας νομοταγής φορολογούμενος πολίτης που πληρώνει και ξαναπληρώνει, χωρίς ωστόσο να έχει την ανάλογη ανταπόδοση και χωρίς σχεδόν ποτέ να έχει ακούσει από τους υπευθύνους μια αληθινή συγνώμη. Σε αυτόν τον ευλογημένο από τον Θεό και αδικημένο από τους ανθρώπους τόπο. Στην Ελλάδα που παρ’ όλα αυτά θα εξακολουθήσουμε να την αγαπάμε, να την νοιαζόμαστε και να παλεύουμε για να την κάνουμε πιο ανθρώπινη και πολύ καλύτερη. Την Ελλάδα που δεν της ταιριάζουν οι μεμψίμοιροι και οι απατεώνες. Την Ελλάδα που πάντα μπορεί καλύτερα…
Καλή χρονιά, με υγεία, Θεϊκή ευλογία και ελεύθερη πατρίδα...

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Δεν ήταν αρεστός στους ξένους…..

Τάσσος Παπαδόπουλος. Ένας αγνός πατριώτης. Ένας Ελληνοπρεπής ηγέτης. Οξύνους και ευρυμαθής πολιτικός, βαθύτατος γνώστης του Κυπριακού. Ασυμβίβαστος και πιστός σε θέσεις αρχών. Στους αγώνες από τα φοιτητικά του χρόνια. Υπηρέτησε όσο λίγοι, για πενήντα και πλέον συναπτά έτη, με απόλυτο αίσθημα ευθύνης και απίστευτη πατριωτική συνέπεια την Κύπρο απ΄ όλα τα μέτωπα. Πήρε ενεργώς μέρος στον αντιμπεριαλιστικό αντιαποικιακό Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και ήταν ένας από τους ελάχιστους αντιπροσώπους της Ελληνικής κοινότητας που ψήφισαν εναντίον της υπογραφής των συμφωνιών Ζυρίχης–Λονδίνου. Τα όσα ακολούθησαν δικαίωσαν πλήρως τις επιλογές του. Υπήρξε ο νεότερος υπουργός της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχηγός Κόμματος, πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής, διαπραγματευτής της Ελληνικής Κοινότητας στις ατέρμονες συνομιλίες πολλών ετών για την εξεύρεση, μιας δίκαιης, λειτουργικής και βιώσιμης λύσεως του Εθνικού μας θέματος.
«Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ. Στην ζυγαριά του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, πολύ βαρύτερες και επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ. Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις στις 24 Απριλίου ένα δυνατό ΟΧΙ…». Παρέλαβα κράτος και δεν θα παραδώσω κοινότητα απαντούσε στους εγχώριους και ξένους τελάληδες των υποχωρήσεων, που μας απειλούσαν με μια νέα μικρασιατική καταστροφή. «Ένας γενναίος έφυγε όρθιος. Όρθιος στη ζωή και στον θάνατο. Όρθιος μπροστά στις απειλές και τις αντιξοότητες…ο πρόεδρος που πιστός στη λαϊκή εντολή απέρριψε εθνοκτόνα σχέδια επαναλαμβάνοντας το διαχρονικό στην Ελληνική Ιστορία "Όχι"..», όπως πολύ εύστοχα δήλωσε κατασυγκινημένος, ο Βάσος Λυσσαρίδης στον αποχαιρετιστήριο λόγο του. «Χρωστά πολλά ο Ελληνισμός στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ήταν ένας γνήσιος πατριώτης.. Ο χαμός του αποτελεί δυσαναπλήρωτη απώλεια….», δήλωσε συντετριμμένος μετά το άγγελμα του θανάτου του ο Κώστας Καραμανλής. Και στο βιβλίο συλλυπητηρίων έγραψε: «Ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπήρξε μια εξέχουσα μορφή του Κυπριακού Ελληνισμού τον οποίο υπηρέτησε με αφοσίωση. Η μεταξύ μας συνεργασία υπήρξε άριστη, με μοναδικό γνώμονα την εξεύρεση δίκαιης, συνολικής και συμφωνημένης λύσης του κυπριακού». «Μια από τις ελάχιστες ορθές φωνές για το Εθνικό μας θέμα έσβησε… Η Ιστορία θα τον καταξιώσει και θα γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του…», ήταν τα λόγια του Αρχιεπίσκοπου Κύπρου Χρυσόστομου Β΄.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν ήταν αρεστός στους ξένους! Αυτό το σύνθημα έκαναν σημαία τους οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Συγκυβερνώντες και μη. Προοδευτικοί και αργυρώνητοι! Ποτέ δεν μετάνιωσε, που έμεινε προσκολλημένος στις Αρχές του, ακόμα και μέσα στον βρώμικο πόλεμο της τελευταίας προεκλογικής περιόδου: «Από πότε αναγνωρίζουμε λόγο σε ξένες πρωτεύουσες για την εκλογή προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας; …», ήταν η αποστομωτική του απάντηση. Τόλμησε βλέπετε να αντισταθεί στην συνωμοσία του σχεδίου Ανάν. Και τους χάλασε τα σχέδια. Και τον στείλαμε στο σπίτι του. Επειδή δεν ήταν αρεστός στους ξένους. Για να γίνει σύμβολο λατρείας από εκείνους που δεν σκύβουν, δεν προσκυνούν και δεν υποκλίνονται.
«Δεν υπάρχει Έλληνας Κύπριος πολιτικός που να μην θέλει λύση. Το θεωρώ ύβρι να λέγεται κάτι τέτοιο για οποιονδήποτε πολιτικό. Στο δημοψήφισμα είπα «ΟΧΙ». Όπως και το 76% του Κυπριακού Ελληνισμού. Εκείνα που απορρίπταμε ήταν η νομιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Τέτοια λύση είναι αλήθεια, ούτε θέλω, ούτε πρόκειται να υπογράψω, ήταν η απάντηση του στο χαρακτηρισμό του αρνητή της λύσης και του αδιάλλακτου. Ιδού και οι ξεκάθαρες θέσεις του, στην τελευταία του ομιλία, στις 27 Σεπτεμβρίου 2007, ενώπιον της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών: 1) Το Σχέδιο Ανάν υιοθετούσε τις τουρκικές αξιώσεις που επιδιώκουν να κρατούν την Κύπρο υπό τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Τουρκίας 2) Η λύση του Κυπριακού δεν στηρίχθηκε στις δημοκρατικές αρχές και στα ανθρώπινα δικαιώματα 3) Η λύση του Κυπριακού στηρίζεται στην «μεγαλοψυχία» του εισβολέα, δηλαδή της Τουρκίας 4) Το Κυπριακό δεν επιλύθηκε όχι γιατί δεν υπήρχε πρόθεση από την Ελληνοκυπριακή πλευρά, αλλά επειδή η Τουρκία επιμένει σε λύση με δύο εθνικά καθαρά περιοχές στην Κύπρο για να νομιμοποιήσει τη διχοτόμηση και να έχει τον έλεγχο και την επικυριαρχία της επί του νησιού 5) Το Κυπριακό από εισβολής και κατοχής κατέστη πρόβλημα μεθοδολογίας και διαμοιρασμού των διαφορών μεταξύ δύο πλευρών...
Οι επώδυνες μνήμες επιστρέφουν ξανά, έλεγε τον Ιούλιο του 2007, από το προεδρικό μέγαρο της Κύπρου, κατά την διάρκεια της τελευταίας ομιλίας του στις εκδηλώσεις καταδίκης του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής. Η μνήμη μας να μην αφήσει να ξεχασθούν οι αγώνες για την Κύπρο. Η λήθη είναι επιλογή. Η θύμηση είναι χρέος…. Αυτός ο Λαός δεν λυγίζει, δεν υποχωρεί, δεν συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο από την δικαιοσύνη και την ελευθερία….
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν θα μιλήσει ποτέ ξανά. Δεν μιλάνε οι νεκροί. Ας μην βιασθούν να πανηγυρίσουν εγχώριοι και ξένοι συνωμότες. Γιατί, θα μιλούν οι ολοζώντανες ιστορικές παρακαταθήκες του. Γιατί και νεκρός ακόμα θα αποτελεί πάντα το πιο μεγάλο εμπόδιο στα όποια απαράδεκτα και κατευθυνόμενα σχέδια θα έρθουν ενώπιον μας. Οδοδείκτης θα είναι για κάθε γνήσιο πατριώτη τα οράματα και οι αγωνίες του. Τι και αν έφυγε, είναι παρών…. Πεθαίνει μόνο όποιος λησμονείται. Και ο Τάσσος Παπαδόπουλος αποτελεί, δίχως άλλο, ένα λαμπρό κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Και θα τιμήσουμε την μνήμη του μόνο αν με τις πράξεις μας οδηγηθεί η Κύπρος στο λιμάνι της Ελευθερίας. Δίχως συνομωσίες και συνωμοτικά σχέδια λύσεως.
Τάσσο στο καλό, ευχαριστούμε. Θα σε θυμόμαστε πάντα με εκείνη την χαρακτηριστική βραχνή φωνή, ψηλά στα κάστρα της Ρωμιοσύνης, να δίνεις μαθήματα παλικαροσύνης και πατριωτικής συμπεριφοράς στους απανταχού της γης Έλληνες. Ας είναι αιωνία η μνήμη σου.