Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Ψηφίζουμε σε πολλά τίποτε...

«Ψηφίζουμε σε πολλά τίποτε, το δικό μας τίποτε, για να βγει κάτι….»

Και το τελευταίο οχυρό έπεσε λοιπόν. Η Γαλλία με αγγλικό στίχο στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού! Να μου πείτε και η Κύπρος που επανέφερε τον Ελληνικό τι κατάφερε. Απλώς πάτωσε κατά το κοινώς λεγόμενο Η Κύπρος που για τέταρτη συνεχή χρονιά μένει εκτός τελικού. Σιγά και τι έγινε θα μου πείτε. Παρ’ όλα αυτά, όμως, έστω και σ’ αυτό το πανηγύρι όπου οι αλληλοπριμοδοτήσεις ξεπερνούν κάθε όριο, δίνεται η ευκαιρία να βγάλουμε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.
Ανάδελφο ΄Έθνος μας χαρακτήρισε κάποτε ο Χρήστος Σαρτζετάκης. Και ήταν αυτή η πιο σοφή κουβέντα που βγήκε από τα χείλη του, σε όλη την διάρκεια της προεδρικής του θητείας. Το βλέπουμε άλλωστε καθημερινώς στην πράξη, καθώς ελάχιστες είναι οι φορές που βρίσκουμε σταθερούς υποστηρικτές και συμμάχους ακόμη και σε πολύ απλά θέματα.
Η σεμνή παρουσία της πολυτάλαντης Ευδοκίας Καδή από την Κύπρο, που ο ελληνικός στίχος του τραγουδιού της, δεν εκτιμήθηκε από τους υποταγμένους στους κανόνες λειτουργίας της παγκοσμιοποιημένης πολυπολιτισμικότητας. Γι’ αυτό και φρόντισαν με συνοπτικές διαδικασίες να την στείλουν σπίτι της. Μπαμ και κάτω, όπως και ο τίτλος της μπαλάντας της.
Ποτέ δε παρακολουθώ αυτό το ευρωπαϊκό συνονθύλευμα. Το πανηγύρι που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού, παρ’ ότι σίγουρα και σέβομαι και εκτιμώ την μουσική παράδοση και την μουσική παιδεία κάθε Λαού. Η ισοπέδωση και η υποταγή στον ένα και μοναδικό μεγάλο αδελφό, δεν προσφέρεται ούτε για αληθινή ψυχαγωγία, ούτε και για σωστά συμπεράσματα. Εντούτοις, σχεδόν πάντα παρακολουθώ πολύ προσεκτικά την ψηφοφορία που ακολουθεί. Είναι αν θέλετε και το μοναδικό κομμάτι της όλη διαδικασίας που έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Τα παράξενα ας πούμε δωδεκάρια των Κροατών και Βοσνίων στην Σερβία. Φαίνεται πως οι πρώην Γιουγκοσλάβοι ξεπερνούν πιο εύκολα από τους άλλους λαούς τα σοβαρά μεταξύ τους προβλήματα. Και υπό αυτή την έννοια, εύγε και πάλιν εύγε τους.
Το Αζερμπαϊτζάν ψηφίζει την Τουρκία, οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ψηφίζουν την Ρωσία και λίγο την Ουκρανία και πάει λέγοντας. Η δική μας τηλεπαρουσιάστρια δεν έπεσε ποτέ έξω στις προβλέψεις της, για το ποιος και που θα δώσει το δωδεκάρι. Ως εκ τούτου φυσιολογικότατο και το τελικό αποτέλεσμα. Η πρώην Σοβιετική Ένωση, η μετέπειτα Κοινοπολιτεία, η ναρκωμένη μα ποτέ αποκοιμισμένη πολική αρκούδα, η ξερακιανή αλεπού της τούνδρας, τα τσακάλια της στέπας, ολάκερα τα Βαλκάνια και η ψυχρή Σκανδιναβία, συνασπίσθηκαν απρόσμενα.
Ας το δούμε ως ένα κόμη πανηγύρι υποστηρίζουν μερικοί. Και άμα δεν μας αρέσει μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση. Ωραία λοιπόν ας μην είμαστε απόλυτοι. Παρ΄ όλα αυτά, όμως, όταν, ένα ολόκληρο Έθνος περιμένει από την Κολομοίρα για να δει μια άσπρη μέρα, τότε υπάρχει σημαντικό πρόβλημα. Άμα ένα ολόκληρο Έθνος παρακολουθεί αυτό το πανηγύρι και παθιάζεται, τότε, ναι, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Άμα ένα ολόκληρο Έθνος παραληρεί την ώρα που η Καλομοίρα κουνιέται και λικνίζεται, τότε πρέπει να ζούμε εκτός τόπου και χρόνου αν δεν διαισθανόμαστε ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα…
Όταν ένα ολόκληρο Έθνος περιμένει μια νίκη στην “Eurovision” για να γελάσει λίγο το προσωπάκι του, ναι τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. «Ψηφίζουμε σε πολλά τίποτε, το δικό μας τίποτε, για να βγει κάτι….» Έτσι το είπε ο Λάκης Λαζόπουλος. Διαλέγετε και παίρνετε…