13 Απριλίου 2008. Στο Χάρμα του Δήμου Ιθώμης της Καρδίτσας. Σε μια σεμνή εκδήλωση που διοργάνωνε ο τοπικός Δήμος, τελούνται τα αποκαλυπτήρια της προτομής ενός ακόμα ήρωα της ΕΛ.ΔΥ.Κ. που έπεσε μαχόμενος κατά των τούρκων στην μαρτυρική Κύπρο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Του Λοχία πεζικού αείμνηστου Μπολομύτη Χρυσόστομου του Αγγέλου, τα οστά του οποίου επέστρεψαν μόλις πριν δυο μήνες και κάτι μέρες, στην γενέτειρα του. Ήταν απόγευμα της 7ης Φεβρουάριου 2008, όταν ύστερα από την επιμνημόσυνη δέηση στην εκκλησία της γενέτειρας του, εναποτέθηκαν με τιμές ήρωα που απέδωσε στρατιωτικό άγημα στο κοιμητήριo της κοινότητας του.
Ο Μπολομύτης Χρυσόστομος, ορφανός από μητέρα από την ηλικία των επτά ετών, γιος πολύτεκνης οικογένειας, πήγε στην Κύπρο στις 19 Ιουλίου 1974, με την 107 Σειρά, η οποία αντικατέστησε την 103, που θα επέστρεφε μετά την λήξη τη θητείας της στην πατρώα γη. Ο πόλεμος βρήκε την 107 Σειρά, να ετοιμάζεται για να ενταχθεί στην νέα μονάδα της και τους οπλίτες της 103 να ταξιδεύουν για την Ελλάδα όπου θα ελάμβαναν το φύλλο πορείας και την απόλυση. Την επομένη μέρα 20 Ιουλίου, δίχως καν να προλάβουν να γνωρίσουν τους χώρους του στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και τους παλαιότερους συναδέλφους τους της 105 σειράς, η πατρίδα τους καλεί να υπερασπισθούν στο πεδίο της μάχης την τιμή και την υπόληψη όλων μας. Εν τω μεταξύ και τα μέλη της 107 Σειράς, επιστρέφουν ύστερα από αφάνταστες ταλαιπωρίες, προκειμένου να ενισχύσουν τις δυνάμεις αντίστασης.
Ο Χρυσόστομος Μπολομύτης και οι υπόλοιποι πολεμιστές της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ορμώμενοι από αγάπη για την πατρίδα και παρά την προδοσία και κατάρρευση του μετώπου αντιστέκονται με αυταπάρνηση, πολλοί δε εξ αυτών κρατώντας πολύ ψηλά την σημαία ποτίζουν με το άγιο αίμα τους την κυπριακή γη. Το πως πολέμησαν οι άνδρες της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ομολογήθηκε και από τους ίδιους τους τούρκους στρατιωτικούς. Ο ταξίαρχος Μερ Ζορλού, που συμμετείχε στην εισβολή, τους χαρακτήρισε αληθινούς τιτάνες που πολέμησαν με μένος, ηρωισμό, πίστη και αυταπάρνηση. Την ίδια ώρα που κάποιοι είχαν την αναίδεια, να μιλούν ακόμα και για ασκήσεις των τούρκων. Σκληρή και άνιση η μάχη για να κρατηθεί ελεύθερο το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Οι αμέτρητοι σιδερόφρακτοι νίκησαν τους λιγοστούς ανδρειωμένους. Οι νεκροί και αγνοούμενοι εξ Ελλάδος στρατιώτες υπερέβησαν τους ογδόντα. Οι τούρκοι είχαν ανυπολόγιστες απώλειες που ποτέ έως και σήμερα δεν ανακοίνωσαν.
Ο Χρυσόστομος Μπολομύτης πέφτει ηρωικώς μαχόμενος στις 22 Ιουλίου, από εχθρικό βλήμα όλμου. Θυσιάστηκε για την πατρίδα και την ελευθέρια της μαρτυρικής Ελληνικής νήσου Κύπρου, την ίδια στιγμή που στην Αθήνα η χούντα παρέδινε την εξουσία στους πολιτικούς που άνοιγαν σαμπάνιες για την επάνοδο τους στην εξουσία, μετά από επτά χρόνια αυτοεξορίας. Πολιτική και στρατιωτική ηγεσία που αρνούνται να δώσουν την μάχη. Η Κύπρος είναι μακριά έλεγαν και επαναλάμβαναν.….Φθηνές και ανάξιες λόγου δικαιολογίες από ανάξιους και ηττοπαθείς ηγέτες…. Στρατιωτικούς και πολιτικούς.
Δικαιολογίες που αποτυπώνονται εύστοχα στην μαρτυρία του πολεμιστή Ανθυπολοχαγού της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Αντώνιου Αργυρίου. Η πίκρα και το παράπονο του κάθε Έλληνα πατριώτη για την ανεπανάληπτη προδοσία του 1974: «Επολεμήσαμε εκεί. Με την πίστη ως την νίκη και με την ελπίδα η Μάνα Ελλάς να μας σκεπάσει με τα γαλανά φτερά της. Αναμέναμε με τους οφθαλμούς στον ουρανό για να αντικρίσωμεν τα ελληνικά φτερά. Δεν ήλθαν όμως. Διατί; Πιθανώς πολλοί να σπεύσουν να μου δώσουν απάντηση. Λυπούμαι, αλλά δεν θα την δεχθώ, διότι δεν ήσαν εκεί για να ζήσουν την πάλη των συναδέλφων μου, για να ζήσουν τα συναισθήματα, δια να τους ακούσουν ν’ αποθνήσκουν με τα λόγια: «Ζήτω η Ελλάς – Ζήτω η Ένωσις!..» Οι κύριοι αυτοί δεν ευρέθησαν στο μεγάλο προσκλητήριο του Έθνους και της ιστορίας».
Σχεδόν κανένα ραδιοτηλεοπτικό μέσο δεν μπήκε στον κόπο να καλύψει έστω και περιγραφικά το μεγάλο αυτό γεγονός. Είχαν ως συνήθως άλλες προτεραιότητες.
Ο Μπολομύτης Χρυσόστομος, ορφανός από μητέρα από την ηλικία των επτά ετών, γιος πολύτεκνης οικογένειας, πήγε στην Κύπρο στις 19 Ιουλίου 1974, με την 107 Σειρά, η οποία αντικατέστησε την 103, που θα επέστρεφε μετά την λήξη τη θητείας της στην πατρώα γη. Ο πόλεμος βρήκε την 107 Σειρά, να ετοιμάζεται για να ενταχθεί στην νέα μονάδα της και τους οπλίτες της 103 να ταξιδεύουν για την Ελλάδα όπου θα ελάμβαναν το φύλλο πορείας και την απόλυση. Την επομένη μέρα 20 Ιουλίου, δίχως καν να προλάβουν να γνωρίσουν τους χώρους του στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και τους παλαιότερους συναδέλφους τους της 105 σειράς, η πατρίδα τους καλεί να υπερασπισθούν στο πεδίο της μάχης την τιμή και την υπόληψη όλων μας. Εν τω μεταξύ και τα μέλη της 107 Σειράς, επιστρέφουν ύστερα από αφάνταστες ταλαιπωρίες, προκειμένου να ενισχύσουν τις δυνάμεις αντίστασης.
Ο Χρυσόστομος Μπολομύτης και οι υπόλοιποι πολεμιστές της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ορμώμενοι από αγάπη για την πατρίδα και παρά την προδοσία και κατάρρευση του μετώπου αντιστέκονται με αυταπάρνηση, πολλοί δε εξ αυτών κρατώντας πολύ ψηλά την σημαία ποτίζουν με το άγιο αίμα τους την κυπριακή γη. Το πως πολέμησαν οι άνδρες της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ομολογήθηκε και από τους ίδιους τους τούρκους στρατιωτικούς. Ο ταξίαρχος Μερ Ζορλού, που συμμετείχε στην εισβολή, τους χαρακτήρισε αληθινούς τιτάνες που πολέμησαν με μένος, ηρωισμό, πίστη και αυταπάρνηση. Την ίδια ώρα που κάποιοι είχαν την αναίδεια, να μιλούν ακόμα και για ασκήσεις των τούρκων. Σκληρή και άνιση η μάχη για να κρατηθεί ελεύθερο το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Οι αμέτρητοι σιδερόφρακτοι νίκησαν τους λιγοστούς ανδρειωμένους. Οι νεκροί και αγνοούμενοι εξ Ελλάδος στρατιώτες υπερέβησαν τους ογδόντα. Οι τούρκοι είχαν ανυπολόγιστες απώλειες που ποτέ έως και σήμερα δεν ανακοίνωσαν.
Ο Χρυσόστομος Μπολομύτης πέφτει ηρωικώς μαχόμενος στις 22 Ιουλίου, από εχθρικό βλήμα όλμου. Θυσιάστηκε για την πατρίδα και την ελευθέρια της μαρτυρικής Ελληνικής νήσου Κύπρου, την ίδια στιγμή που στην Αθήνα η χούντα παρέδινε την εξουσία στους πολιτικούς που άνοιγαν σαμπάνιες για την επάνοδο τους στην εξουσία, μετά από επτά χρόνια αυτοεξορίας. Πολιτική και στρατιωτική ηγεσία που αρνούνται να δώσουν την μάχη. Η Κύπρος είναι μακριά έλεγαν και επαναλάμβαναν.….Φθηνές και ανάξιες λόγου δικαιολογίες από ανάξιους και ηττοπαθείς ηγέτες…. Στρατιωτικούς και πολιτικούς.
Δικαιολογίες που αποτυπώνονται εύστοχα στην μαρτυρία του πολεμιστή Ανθυπολοχαγού της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Αντώνιου Αργυρίου. Η πίκρα και το παράπονο του κάθε Έλληνα πατριώτη για την ανεπανάληπτη προδοσία του 1974: «Επολεμήσαμε εκεί. Με την πίστη ως την νίκη και με την ελπίδα η Μάνα Ελλάς να μας σκεπάσει με τα γαλανά φτερά της. Αναμέναμε με τους οφθαλμούς στον ουρανό για να αντικρίσωμεν τα ελληνικά φτερά. Δεν ήλθαν όμως. Διατί; Πιθανώς πολλοί να σπεύσουν να μου δώσουν απάντηση. Λυπούμαι, αλλά δεν θα την δεχθώ, διότι δεν ήσαν εκεί για να ζήσουν την πάλη των συναδέλφων μου, για να ζήσουν τα συναισθήματα, δια να τους ακούσουν ν’ αποθνήσκουν με τα λόγια: «Ζήτω η Ελλάς – Ζήτω η Ένωσις!..» Οι κύριοι αυτοί δεν ευρέθησαν στο μεγάλο προσκλητήριο του Έθνους και της ιστορίας».
Σχεδόν κανένα ραδιοτηλεοπτικό μέσο δεν μπήκε στον κόπο να καλύψει έστω και περιγραφικά το μεγάλο αυτό γεγονός. Είχαν ως συνήθως άλλες προτεραιότητες.
